Toevalsproces of ontworpen? COVID-19 oorsprong en evolutie “Samenzweringstheorieën”

Is COVID-19 van dier op mens overgesprongen door willekeurige mutaties? Of werd een vleermuis coronavirus via “gain-of-function” onderzoek opzettelijk aangepast om mensen te infecteren? Over dit onderwerp wordt al sinds januari 2020 heftig gediscussieerd. Maar het debat werd onderdrukt door ’s werelds machtigste organisaties, waaronder het medische en wetenschappelijke establishment en de media, tot mei 2021, toen het plotseling opdook als een legitiem onderwerp van het mainstream discours, schrijft Kevin Barret.

Wanneer men de menselijke ziekteverwekker SARS-CoV-2 vergelijkt met zijn verwanten die vleermuizen infecteren, merkt men kenmerken op die op het eerste gezicht gemanipuleerd lijken. Het meest in het oog springend is het spike-eiwit dat als sleutel fungeert om de menselijke cel te ontgrendelen. De kans dat zo’n perfecte “sleutel” voor een zeer complex “slot” op natuurlijke wijze uit toevalsprocessen tevoorschijn zou komen, lijkt op het eerste gezicht onwaarschijnlijk klein. Om die kans te kwantificeren zou men moeten weten hoeveel toevallige mutaties er zouden moeten optreden om de sleutel van vleermuiscellen te veranderen in een sleutel van menselijke cellen. Men zou ook de combinatorische ruimte moeten kennen die bepaalt hoe groot de kans is dat elke mutatie de vooruitzichten van het virus om een sleutel voor het ontsluiten van menselijke cellen te maken kan vergroten. Tenslotte moet worden berekend hoe groot de kans is dat elke “gunstige” mutatie goed samenwerkt met andere mutaties.

Als we eenmaal een idee hebben van de waarschijnlijkheid dat door willekeurige mutaties een spike-eiwit ontstaat dat menselijke cellen kan openen, moeten we nagaan hoeveel kansen het muterende virus heeft gehad om zijn vaardigheden op het gebied van celverbetering op menselijke cellen te oefenen. Om het te vereenvoudigen: als de kans dat een willekeurig gegenereerd, op de mens invloedrijk spike-eiwit ontstaat, één op een miljoen is, dan zou men verwachten dat het ongeveer een miljoen vleermuisvirussen zou kosten om in contact te komen met menselijke cellen voordat één van hen geluk had. We zouden dan de waarschijnlijkheid van zoveel contacten kunnen inschatten. Als die waarschijnlijkheid laag genoeg is, kunnen we de hypothese van het natuurlijke ontstaan verwerpen.

Het probleem om te bepalen of COVID-19 willekeurig of ontworpen is, is vergelijkbaar met het grotere en moeilijkere probleem dat door neo-Darwinisten en hun critici wordt besproken: is het leven zelf een toevalsproces of ontworpen?? Na het lezen van Stephen C. Meyer’s Darwin’s Doubt: The Explosive Origin of Animal Life and the Case for Intelligent Design, zou het mij niet verbazen als de media en wetenschappelijke experts uiteindelijk, net als in het geval van COVID-19, zullen toegeven dat het pleidooi voor ontwerp geen volledig ontkrachte “samenzweringstheorie” is die alleen wordt geloofd door obscurantisten, kwakzalvers, wappies en religieuze fundamentalisten, enzovoorts, maar integendeel wordt ondersteund door verrassend sterk bewijs.

Het fundamentele probleem in het evolutiedebat komt, net als in het COVID-oorsprongsdebat, neer op de vraag: kunnen willekeurige processen informatie genereren? En zo ja, kunnen zij voldoende informatie genereren om het onderzochte fenomeen te verklaren – of het nu de oorsprong van COVID is of de oorsprong en ontwikkeling van het leven op aarde? Degenen die negatief reageren op het Darwinisme baseren hun argumenten op de waarschijnlijkheidstheorie en haar neefje, de informatietheorie, zoals uitgelegd in de Hoover Institution video Mathematical Challenges to Darwin.

Hun tegenstanders, die schijnbaar niet bereid zijn om op wiskundige gronden te debatteren, gooien met ad hominems en non sequiturs, vertroebelingen en afleidingsmanoeuvres, verkeerde karakteriseringen en afgezaagde gemeenplaatsen… en als al het andere faalt, bedreigingen van reputaties en werkgelegenheidsvooruitzichten. Met andere woorden, het pro-Darwinisme kamp gedraagt zich als de voorstanders van de orthodoxe narratieven over de Tweede Wereldoorlog, de moord op JFK, 9/11, zionisme, en andere gevoelige politieke kwesties. Dat zou op zichzelf al genoeg moeten zijn om iedere eerlijke waarnemer achterdochtig te maken.

Nu het debat over de oorsprong van COVID door onze oligarchische opperheren toelaatbaar wordt geacht, kunnen we ons een gedachte-experiment voorstellen: wat zou er gebeuren als degenen die tegen de lab-hypothese van het ontstaan pleiten, zouden weigeren een debat te voeren over de verdiensten van deze hypothese, maar in plaats daarvan zouden volhouden dat elke bewering dat COVID op intelligente wijze is ontworpen, inherent onwetenschappelijk is? Dat is in feite het belangrijkste argument dat de neo-Darwinisten gebruiken tegen mensen als Stephen C. Meyer. Zij beweren dat Meyer’s intelligent design hypothese in strijd is met het voorschrift van het methodologisch naturalisme: de eis dat de wetenschap zich moet beperken tot het onderzoeken van materiële oorzaken van natuurlijke fenomenen. Methodologisch naturalisme is natuurlijk tautologisch: als we iets willekeurig een natuurlijk fenomeen noemen en ons vervolgens beperken tot naturalistische/materialistische verklaringen, dan hebben we de vraag of het al dan niet op intelligente wijze ontworpen is op een onrechtmatige manier ontweken, d.w.z. bedrogen. Het inroepen van methodologisch naturalisme om het debat te delegitimeren is dezelfde soort vraagontwijkende truc die aanhangers van politieke orthodoxie gebruiken wanneer zij een argument, hypothese of onderzoeksgebied willekeurig bestempelen als “samenzweringstheorie” of “ontkenning” om te voorkomen dat zij hun eigen onverdedigbare positie moeten verdedigen.

Zij die voorstander zijn van een stevig debat over de oorsprong van COVID, maar geen reden zien om over Darwin te debatteren, zouden kunnen aanvoeren dat het methodologisch naturalisme wel geschikt is voor het laatste, maar niet voor het eerste. We kunnen ons immers gemakkelijk voorstellen hoe COVID in een laboratorium zou kunnen zijn gemaakt. De technieken zijn bekend. Het bestaan van honderden bio-oorlog laboratoria is een gegeven. Maar we kunnen ons niet op dezelfde manier voorstellen wat er gebeurd zou kunnen zijn toen het leven op aarde voor het eerst ontstond uit een pre-biotische omgeving (het onderwerp van Meyer’s eerdere boek Signature in the Cell). Evenmin kunnen we ons gemakkelijk voorstellen hoe een Ontwerper er voor gezorgd zou hebben dat dieren zonder duidelijke evolutionaire voorgeschiedenis plotseling volledig gevormd verschenen tijdens de Cambrische explosie (de spil van Darwin’s twijfel).

Dergelijke argumenten zijn ironisch genoeg een afspiegeling van de veelgeroemde “God van de kloven” drogreden – alleen is het in dit geval de “Darwin van de kloven” drogreden. Eigenlijk zijn er twee drogredenen in het spel: het argument van onwetendheid (“we weten niet dat God of ET’s of buitenaardse wezens 3,5 miljard jaar geleden leven op aarde hebben gezaaid en toen terugkwamen en 541 miljoen jaar geleden dieren hebben geschapen, dus daarom is het niet gebeurd”) en het argument van ongeloof (“ik kan me niet voorstellen hoe een intelligent ontwerper leven en daarna dieren zou kunnen hebben geschapen, en het is in strijd met mijn diepgewortelde geloof in het Darwinisme, dus daarom is het niet gebeurd”). Als we deze drogredenen eenmaal uit de weg hebben geruimd, zien we dat er geen meer reden is om willekeurig de intelligent ontwerp hypothese uit te sluiten voor de oorsprong en ontwikkeling van het leven in het algemeen dan voor de oorsprong en ontwikkeling van COVID-19. In beide gevallen kijken we naar iets dat al dan niet een artefact kan zijn, dat al dan niet het product van een geest kan zijn. En in beide gevallen heeft veel van het betwiste bewijs te maken met wiskundige waarschijnlijkheden. Een deel ervan moet worden opgehelderd door specialisten voordat niet-specialisten zelfs maar kunnen beginnen met het vormen van een mening. Maar misschien niet alles.

Ron Unz heeft een serie artikelen geschreven waarin hij betoogt dat COVID-19 het resultaat is van een Amerikaanse biologische oorlogsaanval tegen China en Iran. Veel van het bewijs dat hij aanhaalt is indirect bewijs. Maar indirect bewijs kan heel sterk zijn: hoe groot is de kans dat COVID-19 eerst zou opduiken op de slechtst mogelijke plaats en tijd voor China (Wuhan op Chinees Nieuwjaar) en vervolgens zou migreren naar Qom om een aanzienlijk deel van de heersende elite van Iran uit te schakelen of te doden? Hoe groot is de kans dat dit willekeurig gebeurt op het hoogtepunt van de door de neocon aangestuurde vierde generatie oorlogen van de VS tegen China en Iran? Hoe groot is de kans dat dit “willekeurig gemuteerde virus” een perfect anti-economisch biowapen zou blijken te zijn, dat de “sweet spot” zou raken en ultra-besmettelijkheid zou combineren met de vereiste 0,5% tot 1% dodelijkheid? Hoe groot is de kans dat een militair team van de VS in Wuhan is opgedoken precies op het moment dat COVID voor het eerst werd ontketend? En vooral, hoe groot is de kans dat de Amerikaanse Defense Intelligence Agency toevallig een krachtige waarschuwing uitvaardigde om zich te beschermen tegen een dreigende pandemie in Wuhan, meer dan een maand voordat iemand anders op aarde, en zeker niet de Chinese regering, op de hoogte was van een dergelijke uitbraak?

Als we naar de bredere context kijken, stapelen de “toevalligheden” zich nog verder op: hoe groot is de kans dat al deze toevallige gebeurtenissen perfect zouden lijken op wat we zouden verwachten van een biologische aanval van de VS op de Chinese economie? Hoe groot is de kans dat zo’n perfecte natuurlijke imitator van een bio-oorlogsvirus in China opduikt op het exacte moment in de geschiedenis waarop een preventieve aanval van de VS op de Chinese economie bijna onvermijdelijk lijkt voor studenten van de geopolitieke geschiedenis en de Thucydides Trap?

Het is onmogelijk om precies te berekenen hoe groot de kans is dat deze en andere zaken die Unz aanhaalt niet louter toeval zijn. We moeten terugvallen op onze respectievelijke intuïtieve evaluaties. Voor mij lijkt het intuïtief duidelijk dat Unz vrijwel zeker gelijk heeft, of op zijn minst grotendeels gelijk. Maar wat voor mij vanzelfsprekend is, is dat blijkbaar minder voor anderen. Voor mij maken de omstandigheden van de moord op Lee Harvey Oswald door gangster Jack Rubenstein, en de daaropvolgende doofpotaffaire, het duidelijk dat JFK werd gedood door een samenzwering op hoog niveau. Voor mij is het duidelijk dat de sloop van WTC-7 het officiële verhaal van 9/11 onderuit haalt. Voor mij was het vliegtuigongeluk van senator Paul Wellstone op een cruciaal moment in de geschiedenis, kort nadat hij een draconisch dreigement had gekregen van Dick Cheney, duidelijk een geval van moord. Als je in zulke gevallen het voor de hand liggende opmerkt, laat staan het onderstreept, word je een samenzweringstheoreticus genoemd – terwijl degenen die het niet opmerken gewoon verder met hun leven gaan.

Evenzo is het voor mij intuïtief duidelijk dat de wereld in het algemeen en het leven in het bijzonder niet alleen gevuld is met, maar bestaat uit, orde en betekenis, en als zodanig duidelijk het product is van de geest. Ik heb niet echt Stephen C. Meyer nodig om mij uit te leggen waarom de kans dat een willekeurig gemuteerde DNA-sequentie codeert voor een bruikbaar eiwit dat een rol zou kunnen spelen bij een gunstige mutatie, zo onwaarschijnlijk laag is, dat het hele Darwinistische paradigma in elkaar stort. (Meyer ontkent niet micro-evolutie, de door geschiktheid gestuurde veranderingen binnen afzonderlijke populaties, maar stelt eerder dat de extreem lage kans dat willekeurig gemuteerd DNA leidt tot gunstige resultaten het neo-darwinistische macro-evolutionaire paradigma vernietigt).

Wanneer we fenomenen tegenkomen waarvan het ons buitengewoon onwaarschijnlijk voorkomt dat ze door toeval zijn ontstaan, dan voelen we intuïtief dat er een geest aan het werk is. Meyer noemt het geval van de standbeelden van Eastern Island: hoewel we geen idee hebben wie ze gemaakt heeft of hoe ze gemaakt zijn, schrijven we ze toe aan menselijke geesten en handen. De theoretische mogelijkheid dat willekeurige geologische en meteorologische processen ze hebben voortgebracht komt nauwelijks bij ons op, omdat het zo onwaarschijnlijk lijkt.

Evenzo kan een reeks onwaarschijnlijke “toevalligheden” zoals bij de COVID-uitbraak in Wuhan, de moorden op JFK en Wellstone, 9/11, enzovoort, soms sterk suggereren dat het fenomeen werd voortgebracht door menselijke geesten, die met verbeeldingskracht in de toekomst kunnen reiken en op zo’n manier kunnen handelen dat ze voorwerpen en gebeurtenissen voortbrengen die vrijwel zeker nooit door toeval zouden zijn ontstaan.

Kunnen intuïtieve beoordelingen van zulke dingen enige waarde hebben? Neem het schaakspel: mensen spelen schaak met behulp van meestal intuïtieve inzichten, in plaats van expliciete berekeningen van hoe toekomstige reeksen zetten zullen uitpakken. Een schaker die denkt dat een bepaalde zet de beste optie is, kan zijn intuïtie controleren door een computerprogramma uit te voeren dat de mogelijke toekomstige zettenreeksen expliciet in kaart brengt.

Op enigszins vergelijkbare wijze kunnen degenen onder ons die zich afvragen of COVID-19, en het leven zelf, intelligent ontworpen artefacten zijn, onze intuïties controleren door zich te wenden tot specialisten die in staat zijn om onze evaluaties aan te vullen met kwantitatieve precisie. Dus net zoals ik kan voorspellen dat een computeranalyse de sterkte van een schaakzet zal aantonen, zonder in staat te zijn die analyse op papier uit te voeren, zo kan ik ook voorspellen dat vroeg of laat het werk van specialisten de hypotheses zal bevestigen dat COVID-19 in een laboratorium werd gemaakt en dat het leven op aarde door een intelligent ontwerp is gevormd.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

De geallieerde Holocaust op Dresden

Volg Frontnieuws op Telegram