Remigratie, deportatie, repatriëring: van taboe naar realiteit

In een paar jaar kan er veel veranderen. Het is makkelijk om te vergeten hoe vaak datgene wat vandaag de dag zo mainstream en genormaliseerd aanvoelt – bijvoorbeeld de alomtegenwoordige promotie van de transideologie in het Westen – in feite heel recent is. Maar vroeger leek het idee dat een kwestie die zo’n minuscuul deel van de bevolking aangaat door de linkse media en corpocracy tot een soort religie zou worden verheven, gewoonweg bizar, schrijft Zander.

Nog maar een paar jaar geleden leek het alsof er nooit een einde zou komen aan de lockdowns en maskers. Nu lijkt het allemaal een verre herinnering, net als de waanzin van BLM, die snel werd vervangen door de Rusland-Oekraïne oorlog als de Next Big Thing in de nieuwscyclus – nu, op het moment van schrijven, het Israëlisch-Palestijns conflict.

Natuurlijk moet er een belangrijk onderscheid worden gemaakt tussen anorganische, grotendeels gefabriceerde bewegingen zoals klimaathysterie, COVID-hysterie, BLM en de heiligverklaring van de transcultuur – allemaal onophoudelijk gepusht door de media, tegelijkertijd ondersteund door grote bedrijven en de politieke klasse – en bewegingen die ontstaan als een echte reactie op gebeurtenissen die plaatsvinden. Een voorbeeld van het laatste is de massale publieke steun in het Westen voor Palestina, een reactie op de acties van Israël in Gaza in plaats van op de Westerse media die, onevenredig gecontroleerd door Joden, bijna volledig pro-Israël zijn. Misschien analoog zijn de anti-lockdown protesten, die een reactie waren op wat de mainstream aan het pushen was.

Vreemd genoeg, met grote aantallen moslims die protesteren tegen de acties van Israël in onze steden, lijkt de omvang van het westerse ‘moslimprobleem’ nu pas doorgedrongen te zijn tot de burgers en normies. Bovendien werden we deze maand getrakteerd op het spektakel van de Joodse diaspora die van het meedogenloos pushen van immigratie uit de derde wereld en multiculturalisme in onze landen naar het klagen dat Westerse immigratie ‘veel te ver’ is gegaan, terwijl ze de brutaliteit hebben om ons daarvan de schuld te geven. Deze perfect voorspelbare gebeurtenissen lijken een rol te hebben gespeeld in het aanzwengelen van mainstream gesprekken die we voorheen niet hoorden, één onderwerp was het terugdraaien van massale immigratie uit de derde wereld.

De semantiek van verwijdering

Hoewel de drie woorden die de titel van dit artikel vormen min of meer dezelfde betekenis hebben, zijn er subtiele semantische verschillen.
‘Remigratie’ impliceert de ontkenning of omkering van immigratie. Het is veelzeggend dat het woord de migrant minder zeggenschap geeft dan het concept ‘migratie’. Migranten mogen migreren – maar ze zullen opnieuw gemigreerd worden – of, zo je wilt, ‘ongemigreerd’ (dat wil zeggen, als ze niet uit zichzelf opnieuw migreren). ‘Deportatie’ richt zich alleen op het verwijderen – het letterlijk deporteren – van mensen uit ons land. ‘Repatriëring’ verwijst opnieuw naar hetzelfde algemene proces, maar benadrukt de terugkeer naar hun patria, hun thuisland.

De drie woorden en hun betekenissen zijn inderdaad elegant met elkaar verbonden. Het algehele proces van remigratie (des-immigratie) is de som van de andere twee delen – eerst het verwijderen van degenen die niet in ons land thuishoren (deportatie), gevolgd door het terugbrengen naar hun thuisland (repatriëring).

Het punt is, hoewel uitzetting misschien wel het belangrijkste deel van het proces is, het niet het volledige plaatje is. Ze alleen de grens over krijgen is niet genoeg. Om de zuidelijke grens van de VS als voorbeeld te nemen: het heeft weinig zin om migranten niet verder dan de Mexicaanse kant van het hek te plaatsen, zodat ze meteen weer kunnen proberen in te breken zodra je je omdraait.

Repatriëring – opnieuw met de nadruk op het thuisland van de migranten – moet plaatsvinden. Dus, als we een ander voorbeeld nemen van een illegale Afghaanse immigrant in het Verenigd Koninkrijk – hem het kanaal over terugsturen naar Frankrijk is niet voldoende, ongeacht of hij zijn weg door Frankrijk heeft gevonden om het Verenigd Koninkrijk te bereiken. Ten eerste, hem terugsturen naar Calais zorgt er gewoon voor dat hij uiteindelijk weer op de Britse kust belandt, met of zonder Franse hulp. Ten tweede, zelfs als dit niet zou gebeuren, hoort de Afghaan niet thuis in Frankrijk, noch in enig ander Europees land. Hij moet terug naar zijn thuisland.

Immigratie is een internationaal probleem dat bijna elk blank land in de wereld treft, daarom zal remigratie een internationale oplossing zijn, die samenwerking en coördinatie tussen onze naties vereist, zoals we zullen bespreken.

Het Overton Venster

Voor degenen die niet bekend zijn met de term, het Overton Window wordt door Wikipedia samengevat als “het bereik van beleid dat politiek aanvaardbaar is voor de mainstream bevolking op een bepaald moment. Het staat ook bekend als het venster van het discours.”

Remigratie moet niet alleen gebeuren, het zal ook gebeuren; het is voorbestemd.

Velen van ons kunnen zich het punt herinneren waarop we er niet meer om gaven ‘racist’ genoemd te worden. Het mijne was een geleidelijk proces, dat uitmondde in een totale afscheiding van iedereen die er zelfs maar aan dacht om het woord in ernst te gebruiken. Later in mijn leven, toen ik meer gelijkgestemde vrienden had – om nog maar te zwijgen van de grotere waardering voor wat echt belangrijk is, die met de jaren komt – voelde ik me minder geïsoleerd in mijn opvattingen en was ik niet bang om ze te uiten.

Het woord ‘racist’, dat ons als volk zoveel schade heeft berokkend, heeft niet meer de kracht die het ooit had. Het wordt non-stop en zonder onderscheid naar ons geslingerd, zelfs voor het zeggen van de meest oncontroversiële dingen – het is gebruikt om ons een schuldgevoel aan te praten zodat we allerlei gruwelijke misdaden tegen ons als volk accepteren. Het woord heeft nu weinig betekenis meer. Verschillende memes op Twitter/X laten zien hoe de reactie van de rechtsgeoriënteerde man op het feit dat hij ‘racist’ wordt genoemd zich in de loop der jaren ontwikkelt. Over het algemeen gaat het ongeveer zo

• Hoe durf je (verdedigt zich krachtig tegen beschuldiging van racisme)
• Nou, dat is gewoon jouw mening
• Uh-huh
• Bedankt!

Inderdaad, om een andere populaire Twitter-meme aan te halen (meestal gebruikt wanneer een ongelukkig blank meisje is vermoord door haar zwarte vriendje): racisme redt levens.

De Britse patriot Steve Laws, die uitstekend verslag heeft gedaan van de non-stop geassisteerde invasie van Groot-Brittannië door illegalen in rubberboten, maakt er een punt van om voortdurend te spreken over de noodzaak en zelfs onvermijdelijkheid van massadeportaties. Zoals hij terecht opmerkt, wordt het idee hierdoor zowel prominenter als normaler, vooral in de hoofden van degenen die het als ’taboe’ beschouwden. De redenering is dat het gesprek onvermijdelijk op dat punt zal belanden wanneer de zaken op scherp komen te staan – als dat nog niet gebeurd is – dus waarom zouden we tijd verspillen? Remigratie moet niet alleen gebeuren, het zal ook gebeuren; het is voorbestemd. Affirmaties zijn inderdaad krachtig.

Nog maar vijf jaar geleden was er in het Westen weinig sprake van massadeportatie. In de nasleep van de migranteninvasies die werden aangewakkerd door Angela Merkels opening van de Duitse grenzen voor grote aantallen derdewereldbewoners, ging de discussie over het migratieprobleem, buiten rechtse kringen die zich beperkten tot de uithoeken van het internet, zelden verder dan ‘de immigratie onder controle krijgen’. In het hele Verenigd Koninkrijk en Europa spraken zelfs de meest conservatieve politici en pratende hoofden alleen over ‘het terugdringen van de aantallen’ en ‘het beveiligen van de grenzen’, terwijl ze er vrijwel niets aan deden.

Sindsdien is de retoriek in het Verenigd Koninkrijk veranderd. Terwijl de werkelijke aantallen gedeporteerden nog steeds erbarmelijk zijn en verbleken in vergelijking met de illegale aankomsten, voerden opeenvolgende ministeries van Binnenlandse Zaken Priti Patel en haar opvolgster Suella Braverman de retoriek op en beloofden massale uitzettingen – met name via het ‘Rwanda Plan‘, waarbij illegalen offshore verwerkt zouden worden – ver offshore, in speciale migrantencentra in het voorheen door oorlog verscheurde Afrikaanse land – en als hun asielaanvragen geaccepteerd zouden worden, daar hervestigd zouden worden. Het is dan ook geen verrassing dat geen van deze plannen werkelijkheid is geworden. Het Rwanda-plan faalde bij de eerste horde en werd onwettig verklaard door een links hof van beroep en geen enkele migrant is naar Rwanda overgebracht. Overigens zijn Patel en Braverman van Indiase, niet blanke Britse afkomst. Ik heb nooit beweerd dat het Verenigd Koninkrijk er niet slecht aan toe is!

Aan de overkant van de vijver heeft Donald Trump details vrijgegeven over plannen voor enorme, ongekende golven van massadeportaties, mocht hij in 2025 aan de macht komen. Nogmaals, er gaapt een kloof tussen woorden en beloften en tastbare acties en resultaten – maar het is de moeite waard om even stil te staan bij het feit dat de retoriek van Trump eerder, als kandidaat en als 45e president, gericht was op het ‘bouwen van de muur’ en het buiten de deur houden van illegalen. Het kader is verschoven.

Zoals we zien is het verplaatsen van het Overton Window naar rechts weliswaar een stap in de goede richting, maar nog lang niet genoeg. Sommige landen op het Europese vasteland, zoals Scandinavië, zijn de laatste tijd effectiever gebleken in het omzetten van harde retoriek in actie, zoals we zullen onderzoeken.

Het donkerst voor de dageraad?

Waarom heeft het zo lang geduurd voordat massale remigratie op een fatsoenlijke manier werd besproken, vooral in de mainstream? Ondanks de psychologische impact van zulke spektakels als miljoenen moslims die de straat op gaan in westerse steden, woedend tegen de oorlog van Israël tegen Palestina, is het heel goed mogelijk dat het altijd erger moest worden voordat mensen wakker werden. De pessimistische opvatting – niet moeilijk om over te komen – is dat ons volk geestelijk en moreel verslagen zal blijven, en zich zal blijven laten overspoelen, vervangen en beledigen zonder noemenswaardig verzet. Per slot van rekening hebben we het zover laten komen – welke reden is er om te denken dat dat zal veranderen? We zijn al zo lang ondermijnd door degenen die ons haten – wanneer zullen de Saksen eindelijk beginnen te haten?

Maar er zijn veel redenen om optimistisch te zijn. De uitdrukking ‘het donkerst voor de dageraad’ lijkt misschien afgezaagd, maar zoals veel aforismen zit er een kern van waarheid in. Ten eerste, zoals deze Franse nationalist opmerkte, is het waarschijnlijk dat de negatieve effecten van massa-immigratie de middenklasse van de boomer-generatie nog niet voldoende hebben getroffen. Hun leven is relatief comfortabel gebleven, dus waarom zouden we van hen verwachten dat ze verandering stimuleren – vooral als ze daardoor sociale afkeuring riskeren?

Een gevoel van existentiële dreiging en de angst om in sociale kringen als ‘onverdraagzame’ te worden beschouwd, zijn omgekeerd evenredig. Blank schuldgevoel en politieke correctheid zijn de luxeartikelen van een overdreven comfortabele en decadente maatschappij, die in de memecultuur nog eens wordt weerspiegeld door de terugkerende lus van vier stadia ‘goede tijden creëren zwakke mannen, zwakke mannen creëren moeilijke tijden, moeilijke tijden creëren sterke mannen, sterke mannen creëren goede tijden’. Om de derde fase over te slaan, ‘moeilijke tijden creëren sterke mannen’, is misschien te veel gevraagd.

Dingen moeten vaak eerst slechter worden voordat ze beter worden. Als we de kracht vinden – kracht die voortkomt uit de tegenspoed waar we nu mee te maken hebben – om de ongewensten massaal te remigreren, kunnen de goede tijden weer beginnen. Misschien naderen we dat omslagpunt.

Remigratie in de praktijk

Het Overton Window verschuift dus. Normies worden wakker; boomers worden bang; Joden draaien naar anti-immigratie standpunten en al die tijd proberen onze jongens op dissident rechts hun voordeel door te drukken – maar wat gebeurt er eigenlijk in de vleeswereld?
De vijf landen in Scandinavië (Denemarken, Zweden, Noorwegen, Finland en IJsland) lijken het voortouw te nemen bij het omzetten van beleid in concrete actie. Naast het opleggen van beperkingen op het toelaten van verdere immigratie, werken deze landen samen bij het organiseren van grootschalige uitzettingen van migranten naar hun landen van herkomst:

“De vijf landen zijn ook overeengekomen om gezamenlijke vluchten te regelen om illegaal in de EU verblijvende migranten naar een derde land te brengen via het Europees agentschap voor grensbewaking en kustbescherming, Frontex. Vorig jaar hielp het agentschap bij de terugkeer van iets minder dan 25.000 mensen, waarvan 40% vrijwillig terugkeerde, volgens Frontex.”

Zweden, dat een immigratiebeleid voert dat zo liberaal is dat Afrikaanse bendes met militaire wapens tekeergaan in tal van ‘no-go’ gebieden, wat de roep oproept om het leger in te zetten om deze wijken weer in te nemen, is lang beschouwd als ‘de kanarie in de kolenmijn’ – een voorbeeld van wat er gebeurt met homogene blanke landen met een hoog vertrouwen die hun grenzen openstellen en een bittere waarschuwing voor de rest van ons. Als Zweden, waar de anti-immigratie Zweden Democraten nu politiek vertegenwoordigd zijn, uiteindelijk het voortouw neemt in de massale remigratie van autochtone Zweden, dan lijkt dit het ‘donkerste voor de dageraad’ idee te ondersteunen.

Duitsland ligt verder achter, maar deze door immigranten belegerde natie heeft tenminste de retoriek omgezet in beleid en lijkt klaar om te beginnen met massale uitzettingen.

Buiten Europa is Pakistan begonnen met de deportatie van 1,7 miljoen Afghaanse immigranten nadat ze hen hadden aangemaand om ofwel zichzelf te deporteren ofwel gedwongen uitgezet te worden. Ten eerste laat het zien dat zelfs Pakistan, een natie die genetica, religie en cultuur deelt met de Afghanen, hen niet wil opnemen en hun aanwezigheid duidelijk schadelijk vindt voor de natie. Hoe absurd klinkt het dan voor Europeanen – met een cultuur die niet verder af kan staan van die van Afghanistan (of Pakistan) – om zulke mensen op te nemen?

Ten tweede, en misschien wel het belangrijkste, laat het zien hoe makkelijk het is om mensen massaal te deporteren. Het maakt korte metten met de leugens van NGO’s, immigratieadvocaten en linkse politici dat massale uitzetting onpraktisch, onwerkbaar of te ingewikkeld is.

Natuurlijk hebben migranten in spe een hele reeks trucjes, grotendeels dankzij de coaching door genoemde NGO’s, activisten en immigratieadvocaten – zoals het weggooien van alle identificatiedocumenten in de hoop dat dit hun uitzetting zal voorkomen. Er zijn bijvoorbeeld manieren om de nationaliteit vast te stellen via etniciteit, zoals DNA-testen. Zelfs als de precieze geografische regio of het land waar ze vandaan komen niet kan worden vastgesteld, gaat het erom dat immigranten uit de derde wereld worden teruggestuurd naar de derde wereld, of dat nu gebeurt door een soort samenwerking of stimuleringsmaatregelen tussen derdewereldlanden. Het belangrijkste punt is de bescherming van de homogeniteit van etnische blanke naties en cultuur. Elk volk verdient zijn eigen thuisland. Als wereldwijde minderheid, is het behoud van het onze de prioriteit.

Het belang van internationale samenwerking op het gebied van remigratie

Het verdrag en de samenwerking tussen de Scandinavische naties, zoals hierboven getoond, dient als een uitstekend voorbeeld van een noodzakelijke eerste stap in de richting van het gezamenlijke doel om ons land terug te winnen. Zelfs terwijl het gebeurt, zal het proces onvermijdelijk aanleiding geven tot verdere vragen, zoals wat te doen met al diegenen die eerder asiel of staatsburgerschap, al dan niet tijdelijk, kregen van liberale, open-grens regeringen – maar dit kan en zal zeker verderop in het proces worden aangepakt.
De essentie van nationalisme is het behoud van de eigen natie, erfgoed, cultuur en demografie – maar de uitdaging waar alle nationalisten voor staan is dezelfde. Onze vijanden zijn internationaal. Ze coördineren over grenzen heen en worden daarbij geholpen door supranationale organisaties die onze naties willen ondermijnen en verdunnen door massale migratie uit de derde wereld. Daarom kunnen we onszelf niet in een hokje stoppen. Het is cruciaal dat we kennis, vaardigheden en middelen met elkaar delen, naast morele steun.

De massale deportatie van Afghanen door Pakistan laat zien wat er mogelijk is…

Binnen de Europese Unie hebben drie van de vier Visegrad-landen een gezamenlijk front gevormd om de poging van de EU om hen een vluchtelingenquotum op te dringen af te wijzen. Als de overweldigende publieke steun in heel Europa voor remigratie voldoende politieke vertegenwoordiging vindt, zal dezelfde solidariteit een lange weg afleggen naar het creëren van een massabeweging om ons voor eens en voor altijd te verlossen van diegenen die geen recht of aanspraak hebben op ons grondgebied.

Remigratie nu en in de toekomst

De massale steun voor Palestina en de veroordeling van Israël in het Westen heeft ‘het moslimprobleem’ en het onderwerp remigratie onder de aandacht gebracht. Toegegeven, zoals reeds vermeld, werd een groot deel van dit discours geleid door Joden in de diaspora die, nu ze vrezen voor hun veiligheid in de Europese hoofdsteden, eindelijk lijken te hebben besloten dat massale immigratie van de derde wereld naar het Westen een slecht idee is.
Hoewel ze natuurlijk gelijk hebben, zou het een enorme vergissing zijn om deze groepen het gesprek over remigratie te laten leiden. Per slot van rekening was het pas toen ze zich zelf bedreigd voelden dat de etnische vervanging van Europeanen in hun thuislanden een probleem werd; we hoorden niets van rabbijnen over de schandalen van grootschalige grooming en kinderverkrachtingen in Rotherham en tal van andere Britse steden; over de massale seksuele aanrandingen in Keulen, of een van de andere ontelbare, misselijkmakende misdaden tegen inheemse blanke Europeanen door toedoen van geïmporteerde derdewereldmensen.

Het is van vitaal belang dat we dit momentum niet laten wegsterven, wat dreigt te gebeuren wanneer bepaalde groepen er klaar mee zijn om het tijdelijk uit te buiten om hun doelen te bevorderen. We hebben steeds meer concrete voorbeelden die deze zaak ondersteunen; de Scandinavische overeenkomst toont de effectiviteit van samenwerking. De massale deportatie van Afghanen door Pakistan laat zien wat er mogelijk is en doet ook elk moreel argument teniet dat blanke Europese en Westerse landen de plicht hebben om deze mensen op te vangen.

Woorden hebben macht, en net als zijn synoniemen heeft het woord ‘remigratie’ een mooie, fonetisch bevredigende klank. Het onderwerp zelf is niet controversieel en had dat ook nooit moeten zijn. Het is tijd om te normaliseren wat ons onvermijdelijk te wachten staat.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OMVOLKING DOSSIER

Nederlandse premier en WEF Global Leader Rutte voert vluchtelingenagenda uit

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: