In zijn recente historische toespraak tot het Russische parlement noemde president Vladimir Poetin de oorlog in Oekraïne en de betrokkenheid van de VS/NAVO bij het conflict als belangrijkste reden voor zijn besluit om de deelname van Moskou aan het Nieuwe START-verdrag inzake strategische kernwapens uit 2010 op te schorten. Poetin suggereerde ook dat Rusland bereid zou moeten zijn om het testen van kernwapens te hervatten, schrijft professor Dmitry Trenin.
Deze aankondiging, die prompt door het Russische parlement tot wet werd verheven, betekent in feite het formele einde van de langlopende instellingen voor strategische wapenbeheersing die meer dan 50 jaar geleden van start gingen. Als New START wordt gevolgd door het CTBT (Comprehensive Test Ban Treaty) en vervolgens het NPT (Non-Proliferation Treaty), zal de strategische deregulering compleet zijn. De logica van Poetin is dat de Verenigde Staten geen Russische raketbases mogen inspecteren en tegelijkertijd een beleid voeren om Moskou in Oekraïne “strategisch te verslaan”.
Het besluit van het Kremlin kwam niet uit de lucht vallen. De proxy-oorlog in Oekraïne vormde het hoogtepunt van een tien-en-een-half jaar durend proces van gestage verslechtering van de Russisch-Amerikaanse en Russisch-EU-betrekkingen. Sinds ergens midden jaren 2000 duidelijk werd dat Rusland niet zou passen in de door de VS gedomineerde orde, en dat Washington en zijn bondgenoten Rusland geen voorwaarden zouden laten ondertekenen die voor Moskou aanvaardbaar zouden zijn, gingen de betrekkingen over het algemeen in de richting van een confrontatie.
Er was inderdaad een korte periode, die samenviel met het presidentschap van Dmitri Medvedev (2008-12), waarin, naast de ondertekening van New START, een poging werd ondernomen om een strategisch partnerschap tussen Rusland en de NAVO en moderniserings- en technologiepartnerschappen tussen Rusland en belangrijke westerse landen, waaronder de VS en Duitsland, tot stand te brengen. Die poging bleek echter de laatste hoop te zijn van de inspanningen om Rusland na het einde van de Koude Oorlog in of ten minste met het Westen te integreren.
Terwijl Moskou op zoek was naar gelijke en ondeelbare veiligheid en naar technologische en zakelijke mogelijkheden, waren Washington en Berlijn vooral geïnteresseerd in het verminderen en afzwakken van het binnenlandse politieke regime van Rusland. Er was ook geen sprake van om de Russische bezorgdheid over de uitbreiding van de NAVO serieus te nemen: Moskou moest de orde van na de Koude Oorlog accepteren waarin het niet langer een beslissende stem had. Die wanverhouding tussen belangrijke doelstellingen kon niet lang duren. Al in 2011-12 konden de vooruitzichten voor de betrekkingen tussen Rusland en het Westen worden samengevat als: het wordt erger voordat het erger wordt.
Op dit moment zitten we nog steeds op hetzelfde traject – het kan nog grimmiger worden dan nu.
Hopelijk zal de geloofwaardige dreiging van volledige vernietiging – de kern van nucleaire afschrikking – ons nog steeds beschermen tegen de allerergste uitkomst, maar de veranderingen die de Oekraïense oorlog in het eerste jaar heeft veroorzaakt in het mondiale strategische landschap zijn inderdaad enorm. Er is al gewezen op de strategische deregulering tussen Moskou en Washington. In de praktijk betekent dit dat elke partij vrij zal zijn om haar strategische strijdkrachten naar eigen inzicht op te bouwen, te structureren en in te zetten, en te vertrouwen op haar eigen zogenaamde nationale technische middelen – zoals spionagesatellieten en andere vormen van inlichtingen – als voornaamste bron van informatie over de ander. Het ligt voor de hand te verwachten dat beide partijen onder dergelijke omstandigheden een sterke prikkel hebben om het ergste scenario te plannen.
Het is waar dat van de vijf “gevestigde” kernmachten en de vier andere landen die kernwapens bezitten, er slechts twee – Amerika en Rusland – in het verleden hebben deelgenomen aan nucleaire wapenbeheersing. Jarenlang heeft Washington gezocht naar manieren om Peking te betrekken bij de strategische dialoog tussen de VS en Rusland, wat leidde tot een tripartiete regeling. China, dat nooit geïnteresseerd was in het Amerikaanse aanbod, is nu vermoedelijk bezig zijn strategische nucleaire krachten aanzienlijk uit te breiden en te verbeteren. Of en wanneer Beijing bereid zal zijn Washington te betrekken bij strategische wapenbesprekingen is voor iedereen een raadsel. Nadat de VS China formeel als hun belangrijkste tegenstander hebben aangewezen, zijn de Chinees-Amerikaanse betrekkingen steeds meer gespannen geraakt. In ieder geval zal het beheren van een strategische vergelijking tussen de drie belangrijkste kernmachten, waarvan de ene de andere twee als zijn tegenstanders beschouwt, nu moeilijker worden.
Strategische deregulering is niet alleen het ontbreken van bindende verdragen. Het betekent waarschijnlijk ook de ontrafeling van het conceptuele kader voor wapenbeheersing, dat oorspronkelijk in de jaren zestig door de Amerikanen werd ontwikkeld en vervolgens door de Sovjet-Unie werd aanvaard. Elke toekomstige regeling tussen de kernmachten van de wereld – wanneer die er ook komt – zal een geheel nieuw concept vereisen dat gebaseerd kan zijn op de overeengekomen en wederzijds passende elementen die zijn ontwikkeld door de deelnemende landen, met hun enorm verschillende strategische omgevingen en culturen. Het zal zeker een zeer ontmoedigende taak zijn.
De woedende reactie van Poetin op de oproep van de NAVO aan Rusland om zich aan New START te houden en Amerikaanse inspecteurs binnen te laten, heeft een andere relatief ondergeschikte kwestie geopend: de kernwapens van Groot-Brittannië en Frankrijk. De Sovjet-Unie heeft lang aangedrongen op het opnemen van de kernwapenarsenalen van deze twee landen in de Amerikaanse plafonds, en is pas tijdens Gorbatsjovs perestrojka gezwicht. Nu Parijs en Londen een actieve rol spelen in de proxy-oorlog in Oekraïne, doet Moskou niet langer alsof de Britse en Franse kernmachten er alleen zijn om hun eigen land te verdedigen. Ze worden gezien als onderdeel van het gecombineerde arsenaal van het vijandige, door de VS geleide Westen. Dit is op dit moment geen groot probleem, maar in elke denkbare toekomstige regeling moet de kwestie van de Brits-Franse strijdkrachten aan de orde komen.
In geopolitieke termen heeft de oorlog in Oekraïne Washington ertoe aangezet een wereldwijde coalitie tegen Rusland te vormen. Dit wordt vaak voorgesteld als een belangrijke verwezenlijking van de regering van president Joe Biden. Maar, om dit vanuit een ander perspectief te bekijken, het Rusland- (en China-)beleid van de drie opeenvolgende Amerikaanse regeringen – die van Obama, Trump en vooral die van Biden – heeft geleid tot een grote breuk tussen de grootmachten, die is uitgegroeid van concurrentie tot bittere rivaliteit (met China) en proxy-oorlog (met Rusland in Oekraïne).
De inspanningen van de VS om China zover te krijgen dat het afstand neemt van Rusland lijken belachelijk in een situatie waarin de strategie van Washington lijkt te zijn om zijn twee belangrijkste tegenstanders één voor één te verslaan/in te sluiten, en ze bovendien tegen elkaar op te zetten. De beroemde Kissingeriaanse driehoek wijst nu in een andere richting: het is Washington dat de slechtst mogelijke relaties heeft met de andere twee. Moskou en Peking komen daardoor nog dichter bij elkaar.
De nauwere samenwerking en coördinatie tussen China en Rusland tijdens de oorlog in Oekraïne, die geleidelijk tot stand komt op basis van gemeenschappelijke strategische belangen, betekent een belangrijke verschuiving in het evenwicht van de wereldmacht. Bovendien – en wat veel verder gaat dan het gebruikelijke westerse concept van “grote machtsconcurrentie” – is de opkomst van meer dan honderd actoren van verschillend kaliber in vele delen van de wereld die geweigerd hebben de VS en haar bondgenoten te steunen in verband met de sancties tegen Rusland en die hun handels- en andere betrekkingen met Moskou hebben gehandhaafd of zelfs uitgebreid. Deze landen staan erop hun eigen nationale belangen te volgen zoals zij die zien en proberen hun autonomie op het gebied van buitenlands beleid uit te breiden. Uiteindelijk zou dit fenomeen – noem het de Opkomst van de Mondiale Meerderheid (niet langer zwijgend) – wel eens de belangrijkste ontwikkeling tot nu toe kunnen zijn op weg naar de nieuwe wereldorde.
China’s Warning: WW III If US Keeps Bullying The World
The following warning that continuation of US hegemony will result in war between the US and China is an official statement from the Foreign Ministry of the People’s Republic of China
https://vidrebel.wordpress.com/2023/02/22/chinas-warning-ww-iii-if-us-keeps-bullying-the-world/
https://henrymakow.com/2023/02/feb-22—china-declares-war-on.html
China’s Warning: WW III If US Keeps Bullying The World
The following warning that continuation of US hegemony will result in war between the US and China is an official statement from the Foreign Ministry of the People’s Republic of China
https://vidrebel.wordpress.com/2023/02/22/chinas-warning-ww-iii-if-us-keeps-bullying-the-world/
De enen willen een NEW WORLD ORDER terwijl de anderen een FAIR WORLD ORDER wensen.
Ik ga voluit voor de FWO.
Waar je nergens iets over leest of hoort is het ani-Westerse sentiment van oud-gekolonialiseerde naties die ondertussen hun vrijheid van keuze hebben verworven. Oorlogen, staatsgrepen, economische plunderingen en dubbele moraal hebben voor reputatieschade gezorgd. En dan die aangesmeerde gigantische schulden bij het IMF waarmee Het Westen de “derde wereld” aan zich dacht te binden. Wat China doet is geniaal: schulden? niet bij ons.