Ik wil een misdaad aangeven. Hier zijn de feiten: ongeveer een jaar geleden werd mijn 85-jarige moeder ontvoerd door een bende charlatans en meegesleurd naar Coronavirus Neverland – vanwaar ze, op aanwijzing van haar ontvoerders, sindsdien angstige telefoontjes pleegt naar mij en andere familieleden.
Wat heeft ze gezegd, vraagt u? Wel, in een van de eerste van die telefoontjes waarschuwde ze me dat ik nooit mijn schoenen in mijn appartement mocht meenemen. Als ik dat wel deed, zou er volgens haar ontvoerders iets vreselijks gebeuren – met mij, zo niet met haar, schrijft auteur Michael Lesher.
Ze waarschuwde me ook dat ik mijn kleren niet mee naar binnen mocht nemen als ik eenmaal aan de buitenwereld was blootgesteld. In plaats daarvan moest ik douchen en me omkleden na elke wandeling of winkelbezoek. De ontvoerders drongen er verder op aan dat ik alle muren en vloeren van mijn appartement minstens één keer per dag moest desinfecteren. (Ik heb mijn moeder niet verteld dat de schappen van drogisterijen en supermarkten in die dagen praktisch leeg waren, omdat paniekerige klanten alles pakten wat ze konden dragen voor dagelijkse sterilisatieorgieën. Blijkbaar was zij niet het enige ontvoeringsslachtoffer).
Mijn handen moesten om de paar uur zorgvuldig worden geschrobd, hoe geblesseerd ze ook al waren door een dag van inzepen, douchen, ontsmetten, dweilen, wassen en steriliseren van alles wat ik zag met de cocktail van ontsmettingsmiddelen die mijn moeders ontvoerders haar de vorige avond hadden verteld.
Dit alles ging gepaard met een dreigement: als mijn moeder en haar familie niet alle bevelen van de ontvoerders zouden opvolgen, hoe absurd ook, zouden we haar misschien nooit meer zien.
Dat was een jaar geleden.
Nu is het nog erger.
Onlangs hebben de ontvoerders van mijn moeder haar gedwongen zich te onderwerpen aan de injectie van een experimenteel geneesmiddel waarvoor de fabrikant niet aansprakelijk is, waarvoor absoluut geen medische noodzaak bestaat, en dat onze regering weigert te onderwerpen aan hetzelfde testregime dat zij toepast op anticonceptiepillen of gewone antibiotica.
Dat is de misdaad. Kan hier niet iemand voor gestraft worden?
Ja, ik weet dat mijn moeder niet de enige is die wordt gemarteld – vergeef me als ik de omvang lijk te bagatelliseren van de rechtenschendende, maatschappijvernietigende coup die ons allen misbruikt.
Maar er is een zekere rechtvaardigheid om de misdaad tegen mijn moeder eruit te pikken. Hebben de lockdownzeloten haar niet reeds uitgekozen, door van onschuldige oude mensen het voornaamste doelwit van hun giftige weldaden te maken?
Hoe erg het Coronavirus ook is, het is moeilijk een parallel te vinden voor de perversiteit van het misbruik van bejaarden door de propagandisten. De “deskundigen” zijn nooit zo zelfingenomen als wanneer zij ons toeschreeuwen dat de geringste afwijking van hun Nieuwe Normaal-voorschriften neerkomt op het uitroeien van onze ouderen. Maar niemand heeft de ouderen ooit met meer cynische wreedheid behandeld – of met minder rechtvaardiging.
Denk aan de titel van een artikel dat Rabbi Shai Held een jaar geleden publiceerde in de Atlantic – een van de meest meedogenloze verspreiders van coronaviruspropaganda:
“De verbijsterende, harteloze wreedheid tegenover de Ouderen.”
Toen ik die woorden voor het eerst zag, dacht ik dat de redacteuren van Atlantic plotseling het licht hadden gezien en hun lezers op de hoogte wilden stellen van het kwaad van de wrede opsluitingen in verpleeghuizen die onlangs zijn bevolen door gouverneurs-dictators in staten als New York en New Jersey.
Maar nee. The Atlantic liet alleen een hatelijke preek van de rabbijn horen over een paar onaangename mensen – Trump-aanhangers of soortgelijke onwaardigen, neem ik aan – die, zo werd gezegd, beweerden dat Covid-19 niet zo erg was als het alleen oude mensen doodde, die tenslotte toch al snel zouden sterven.
Ik ken geen echte mensen die zulke dingen hebben gezegd – niet dat feiten ertoe zouden hebben gedaan voor The Atlantic. Wat ik wel weet – en wat Rabbi Held van de The Atlantic nooit vermeldde – is dat ambtenaren zoals gouverneur Andrew Cuomo, tot applaus van de propagandisten, oude mensen in overvolle verpleeghuizen dwongen waar ze werden afgezonderd van vrienden en familieleden, verboden om te vertrekken, verteld dat ze omringd waren door een dodelijke ziekte waaraan ze niet konden ontsnappen, en anders ofwel verwaarloosd of “geholpen” door doodsbange verzorgers gekleed in ruimtepakken – een grotesk scenario dat alleen maar kon hebben bijgedragen aan hun gevoel van gevaar en hopeloosheid.
Het is niet verrassend dat veel van deze gevangenen stierven.
Dat is pas wreedheid.
Ik hoor nog steeds verhalen van mensen die maandenlang hun bejaarde familieleden niet mochten bezoeken; velen van ons hebben vrienden of kennissen die geen afscheid mochten nemen van een stervende vriend, neef, grootouder of oom. Dit wordt tegenwoordig bijna als vanzelfsprekend beschouwd.
Sommige van de verhalen die ik hoor zijn nog erger. Een man vertelt dat zijn bejaarde moeder, die afgelopen voorjaar in een overvol ziekenhuis in New York werd opgenomen, op grond van het “ziekenhuisbeleid” niet zou worden behandeld voor haar Covid-19 infectie omdat zij een “niet reanimeren”-bevel had ondertekend: omdat het ziekenhuispersoneel niet wist hoe Covid-19 moest worden behandeld, vertelde een verpleegster hem, behandelden zij haar ziekte als terminaal.
Met andere woorden, ze zouden de oude vrouw laten sterven, zelfs als ze geloofden dat het toedienen van zuurstof haar leven zou kunnen redden.
Een dergelijk beleid – als het inderdaad bestond – was in strijd met de wet van New York. En wanneer propagandisten wijzen op de hoge sterftecijfers in die New Yorkse ziekenhuizen in maart en april als “bewijs” voor de gevaren van het Coronavirus, kan ik me alleen maar afvragen hoeveel van de patiënten die zij in gedachten hebben, niet zijn gedood door een infectie maar door medische wanpraktijken.
En wat te denken van de berichten – dit keer niet van familieleden van patiënten maar van een medische professional met ervaring uit de eerste hand – dat een ander “ziekenhuisbeleid” in New York inhield dat er overmatig gebruik werd gemaakt van beademingsapparatuur, wat waarschijnlijk heeft geleid tot schade aan de longen van de patiënten en mogelijk hun dood heeft bespoedigd?
De propagandisten vermelden dit nooit; ook dit soort dingen wordt als vanzelfsprekend beschouwd.
En deze mensen hebben het lef om te klagen over “wreedheid jegens ouderen”? Als je het mij vraagt, zouden ze les moeten geven over dit onderwerp.
Ik zeg het nog een keer: ik weet dat veel jongere mensen ook worden gemarteld. Als u bewijs wilt van hoe erg het werkelijk is – en uit de eerste hand – kijk dan eens naar deze sadistische ontboezeming in de Atlantic van 4 februari, van een vrouw die haar man zag lijden:
Om ongeveer 2 uur ’s nachts op donderdagochtend, werd ik wakker en vond mijn man rillend naast me. Urenlang had hij in bed liggen woelen, uitgeput maar niet in staat om te slapen, rillingen, koorts en een tergend pijnlijke linkerarm. Zijn tanden klapperden. Zijn voorhoofd was bespikkeld met zweet.
Een waarschuwend verhaal over de verwoestingen van het “dodelijke virus”? Dat zou het zijn geweest als de arme man zes maanden eerder positief was getest op Covid-19. Maar nu is de kwelling van haar echtgenoot het startsein voor een stroom van blijde propaganda:
Toen ik naast hem lag en de ene deken na de andere om zijn armen wikkelde, voelde ik een enorme opluchting. Al deze ellende was een teken dat de immuuncellen in zijn lichaam waren opgehitst door de tweede injectie van een Covid-19 vaccin, en goed op weg waren om hem te behoeden voor toekomstige ziekten.
Ah, de onschuld van ideologische zuiverheid! Voor de Atlantische apparatsjik betekende de “ellende” van haar echtgenoot “een immens gevoel van opluchting”, net zoals het levend verbrand worden in een gebombardeerd gebouw in 1941 een Brits communistisch partijlid bewoog Joe Stalin te zegenen (zoals jaren later verteld door haar vriend Teddy Prager):
Mijn voeten, schreeuwde ze, het verbrandt mijn voeten, en ik bleef hakken op de balk [die haar gevangen hield], maar niets bewoog. Arme Freddie…. Het heeft geen zin, huilde ze nu, ik ben er geweest. En toen, terwijl ik huilde van wanhoop en rook, te uitgeput om de bijl nog langer op te tillen, riep ze uit: Lang leve de Partij, lang leve Stalin… Lang leve Stalin, riep ze uit, en Vaarwel jongens, vaarwel Teddy.
Is het niet fijn te weten dat indoctrinatie nog steeds werkt? Lang leve Pfizer! Lang leve experimentele medicijnen en menselijke proefkonijnen! Hoera voor Joe Biden! Wat maakt het uit wat er met mijn man gebeurt, zolang de bedrijfsbazen en mondkapjes-maniakken en politiestaat-enthousiastelingen alles krijgen wat ze willen?
Dus ja, elk detail van deze sinistere klucht is lelijk. Maar de lockdown-liefhebbers hebben altijd beweerd gedreven te worden door een bijzondere zorg voor de ouderen. Het is dan ook bijzonder weerzinwekkend om te zien hoe zij oude vrouwtjes voorliegen om hen gevaarlijke medicatie te laten nemen, nadat zij hen een jaar lang hebben geterroriseerd met verzinsels die bedoeld waren om hen kwetsbaarder te maken voor de volgende ronde van fraude.
En laten we er geen doekjes om winden: fraude is de juiste benaming voor wat ze mijn moeder (en zovele anderen) hebben aangedaan. Uit de cijfers over het sterftecijfer door alle oorzaken in de VS (en elders) blijkt duidelijk genoeg dat Covid-19 geen noemenswaardig effect heeft gehad op het sterftecijfer, althans niet sinds afgelopen zomer.
Daar komt nog bij dat een studie van een aantal prestigieuze wetenschappers, onder leiding van de achtenswaardige John Ioannidis, onlangs heeft geconcludeerd dat de drastische lockdowns die in 2020 zijn opgelegd de verspreiding van het virus niet beter hebben tegengehouden dan veel mildere maatregelen zouden hebben gedaan. Er is geen noodsituatie in verband met Covid-19 – en als die er ooit geweest is, wat twijfelachtig is, heeft de hysterische officiële reactie meer kwaad dan goed gedaan.
En toch verkommert het grootste deel van de Verenigde Staten nog steeds – illegaal – onder een quasi-dictatoriaal bewind, met de instemming van de mainstream media, die blijkbaar nooit gedacht hebben dat gewone mensen überhaupt hun eigen leven in handen zouden mogen hebben. Een van de resultaten van deze staatsgreep (het enige juiste woord ervoor) was de verkiezing van Joe Biden en Kamala Harris, voor een belangrijk deel tot stand gekomen door oneerlijke Covid-19 verslaggeving, en aangespoord door procedures voor het stemmen per post die vrijwel zeker niet zouden zijn goedgekeurd door de wetgevende processen die vereist zijn door de grondwetten van de betreffende staten.
Maar verwacht geen verontwaardiging over dit politieke bedrog van de mensen die regelmatig onliberaal bestuur in plaatsen als China of Venezuela aan de kaak stellen. De representatieve democratie is in de VS een jaar geleden grotendeels afgeschaft, dus het doet er gewoon niet toe dat het presidentiële stemsysteem illegaal is gewijzigd om een Democratische overwinning te bevorderen – net zoals het er niet toe doet dat de mainstream media een stortvloed aan waardeloze beweringen over Trump’s “wanbeheer” van het virus hebben geproduceerd om de kiezers hem de schuld te laten geven van 200.000 doden terwijl ze hun stem uitbrachten.
Noem deze feiten en je bent een “samenzweringstheoreticus”. Doe alsof je ze niet kent en je “volgt de wetenschap”.
En wat als je toevallig geeft om het welzijn van ouderen – of van kinderen, die door hun kwetsbaarheid altijd al geacht werden recht te hebben op speciale aandacht? Als je de propaganda voor het Coronavirus volgt, is er maar één juiste manier om beide groepen te behandelen: ze cynisch uitbuiten om de angstporno zo dik mogelijk te verspreiden.
Neem bijvoorbeeld een bizar “nieuws”-verhaal in januari waarin kinderen in Californië werden beschreven terwijl ze zich huilend aan hun grootouders verontschuldigden terwijl de laatsten stierven, naar verluidt aan Covid-19, in ziekenhuiskamers die niet toegankelijk waren.
De “deskundigen” en de verslaggever wisten gewoon zeker dat die kinderen hun grootouders besmet moesten hebben na het bijwonen van een Thanksgiving- of Kerstfeest. Het is waar dat er weinig bewijs is dat kinderen besmettelijke dragers zijn van Covid-19, laat staan dat er kinderen zijn die de infectie daadwerkelijk hebben doorgegeven aan een ouder familielid. Maar waarom feiten in de weg laten staan van wreedheid? De kinderen moesten een lesje leren: genieten van een onschuldig vakantiefeest betekende oma vermoorden.
Voor zover ik weet heeft niemand in de media dat stukje cynisch sadisme in twijfel getrokken – net zoals niemand de beweringen van de Californische “gezondheids”-ambtenaren in twijfel trok dat er in dezelfde periode in de staat meer dan 400 doden per dag vielen door Covid-19.
Maar was dat wel waar?
Volgens de sterftecijfers voor alle oorzaken op de website van het CDC waren er in de weken eindigend op 2 januari en 9 januari in totaal 8.958 sterfgevallen in Californië, vergeleken met een totaal van 11.761 sterfgevallen in dezelfde periode een jaar eerder, voordat er een “pandemie” werd uitgeroepen.
Met andere woorden, in dezelfde periode waarin Californische “deskundigen” schreeuwden over 400-500 extra sterfgevallen per dag door een ziekte waaraan in januari daarvoor vermoedelijk niemand was gestorven, daalde het totale aantal sterfgevallen in feite met gemiddeld 200 per dag in vergelijking met dezelfde periode een jaar eerder.
Om het geclaimde aantal sterfgevallen door het Coronavirus in Californië met deze feiten in overeenstemming te brengen, zouden we waarschijnlijk moeten veronderstellen dat het aantal hartziekten, kanker, verkeersdoden, diabetes enzovoort in Californië zo drastisch is gedaald dat hun dagelijkse dodental sinds het jaar daarvoor met meer dan 600 per dag is gedaald.
Ja, wonderen gebeuren, zoals Forrest Gump ons in herinnering bracht. Maar de redelijker interpretatie is dat het Covid-19 horrorverhaal dat Californische “gezondheids”-ambtenaren ons in januari vertelden, een fictie was van gegoochel met cijfers. Dat is ongeveer wat het hele “dodelijke plaag” narratief vanaf het begin is geweest – een combinatie van alarmerende en onwetenschappelijke “prognoses,” onbetrouwbare en te veel gebruikte tests, willekeurige diagnoses, angstzaaierij en politiek gedreven doodsoorzaak classificaties, die vervolgens tot hysterie werden aangewakkerd door machtsbeluste politici en een volgzame “nieuws” media, om nog maar te zwijgen van de grote bedrijven die voordeel hadden bij de paniek.
Dus keer ik terug naar mijn moeder – nu 86 – en haar psychologische ontvoering door een stel oplichters en angstporno verkopers die zich voordeden als “experts”. Aangezien niemand in een gezaghebbende positie wil helpen, wat kan ik dan voor haar doen?
Wel, één ding kan ik niet doen, en dat is zwijgen.
Ons land – het hare en het mijne – wordt verscheurd door maatregelen waarover het publiek en zijn verkozen vertegenwoordigers nooit hebben mogen debatteren, laat staan ze hebben mogen goedkeuren. Misschien kan ik mijn moeder er niet van overtuigen dat ze wordt voorgelogen. Maar ik hoef in ieder geval zelf niet te liegen. Misschien, een dezer dagen, zal iets wat ik zeg haar helpen – of zo niet haar, dan iemand anders moeder die in de klauwen is gevallen van dezelfde ontvoerders.
Kan ik de principes van de burgerrechten behouden in een tijdperk waarin het begrip vrijheid bespot wordt in de krantenkoppen van alle “liberale” kranten in het Westen? Ik weet het niet. Maar ik kan mijn best doen om ervoor te zorgen dat het niet gebeurt met mijn instemming, dat ik niet medeplichtig zal zijn aan mijn eigen slachtofferschap – of dat van mijn moeder.
En ik ben van één ding overtuigd: dat ik, als ik 86 ben, mijn kleinkinderen niet zal vertellen dat ik, toen het erop aankwam, te druk was met het wassen van mijn handen, en marcheerden naar de bevelen van de politiestaat om mijn stem te verheffen tegen de vernietiging van alles waar ik in geloof.
De misdaden tegen ons allen mogen doorgaan. Ik zal er niet aan bijdragen.
Een op een overlegbaar op NL.
Zeer goed artikel!