Allereerst: de doden kunnen geen organen doneren! Organen kunnen alleen worden verwijderd van levende mensen! Dit simpele feit is misschien voor velen onbekend, vooral omdat in alle oproepen tot orgaandonatie en zelfs op donatiekaarten spreken van orgaanverwijdering na overlijden. De ‘dood’ die hier wordt bedoeld, is de speciaal geïntroduceerde ‘hersendood’ als een toelaatbaar tijdstip voor orgaanverwijdering, en heeft weinig te maken met het populaire idee van de dood – rigor mortis, ontbinding enz. De testen die gebruikt worden om “hersendood” vast te stellen kunnen het zelf veroorzaken. Hebben we het hier over moord?
Renate Greinert zal deze dag waarschijnlijk nooit vergeten: na een ernstig verkeersongeval wordt haar zoon Christian naar een ziekenhuis gevlogen. Hoewel zij gelooft dat haar zoon wordt geholpen, zijn de medische inspanningen reeds op anderen gericht: “Zij hebben geprobeerd zijn leven te behouden om met zijn levende organen het leven van andere mensen te redden. De onderzoeken en medicijnen waren niet voor hem, maar voor anderen”. Men verhinderde dat haar zoon zou sterven, “omdat alleen de overdracht van levende organen het verhoopte succes voor anderen brengt”.
De geconstrueerde “hersendood”
Een voorwaarde voor orgaanverwijdering is de juridische constructie van “hersendood”. Deze constructie moet een oplossing bieden voor de paradox dat enerzijds organen van een levende natuurlijk niet mogen worden verwijderd, maar dat anderzijds de organen van een dode in de regel waardeloos zijn. Dus werd de hersendood uitgevonden, waarbij de persoon verondersteld wordt onomkeerbaar beschadigd te zijn, maar nog leeft. Volgens het motto: “Zo dood als nodig, zo levend als mogelijk” (Professor Franco Rest). De sleutel tot het vaststellen van hersendood is hersendood diagnose. De belangrijkste voorwaarden zijn twee klinische onderzoeken, waartussen ten minste twaalf uur moet zitten. Ongelooflijk, maar waar, deze omvatten testen die de patiënt kunnen doden. “Bij mijn zoon is driemaal een klinische hersendooddiagnose uitgevoerd”, meldt Renate Focke, wier zoon in 1997 bij een ernstig verkeersongeval betrokken was. “Een klinisch onderzoek omvat stimuli met instrumenten, de toepassing van pijnprikkels door de onderzoeker die met een naald in het neustussenschot prikt, en door vier graden koud water in de oren te spoelen”. Het spreekt vanzelf dat dergelijke “prikkels” nauwelijks goed zijn voor een IC-patiënt en hem verder kunnen destabiliseren, des te meer wanneer de procedures twee tot drie keer worden uitgevoerd, schrijft auteur Gerhard Wisnewski op anonymousnews.ru.
Duik in de intensive care unit
Inderdaad, vier graden koud water in de gehoorgang is een zeer interessante “test”. Omdat het niet zomaar een “stimulans” is. Voor de hersenen is dit het signaal dat de persoon in ijskoud water is gevallen – want anders zou de gehoorgang niet vollopen. Aangezien dit vaak gepaard gaat met verlies van evenwicht en oriëntatie, is dit een schok voor de hersenen. IJskoud water in de gehoorgang is dus ook betrokken bij de schok die mensen ervaren wanneer zij in ijskoud water vallen. Mensen met reeds bestaande aandoeningen kunnen “kwaadaardige hartritmestoornissen” krijgen, aldus spoedarts professor Manfred Blobner over de gevaren van ijsongevallen. En een persoon met reeds bestaande aandoeningen is per slot van rekening een persoon die gewond is geraakt bij een ongeval.
Het is zeer waarschijnlijk dat de zogenaamde “duikreflex” ook kan worden opgewekt door het water in de gehoorgang, want een met water gevulde gehoorgang is natuurlijk een indicator van onderdompeling. Bij de duikreflex “zorgt stimulatie van het parasympatische zenuwstelsel ervoor dat de ademhaling stopt, de hartslag vertraagt en de bloedsomloop zich centraliseert (‘bloodshift’)”.
Waterboarding voor zwaargewonden
Toch is dit nog helemaal niets. Het echt interessante is de “apneutest”, die in combinatie met “waterboarding” de verdrinkingservaring perfect maakt – “waterboarding” voor zwaargewonden, bij wijze van spreken. In het kort: men “test” of de patiënt blijft ademen zonder kunstmatige beademing. “Daarbij wordt de patiënt met hersenletsel tot tien minuten van kunstmatige ademhaling beroofd om te kunnen vaststellen of hij zelfstandig begint te ademen”, bericht de bezorgde moeder Renate Focke in een verhandeling over “de verborgen kant” van orgaandonatie. “Deze test staat volgens artsen duidelijk in de weg aan het mogelijke herstel van een patiënt met hersenletsel en kan zelfs de dood van de patiënt veroorzaken”. Nou – dat is heel voorzichtig geformuleerd. Afhankelijk van hoe deze “testonderzoeken” worden uitgevoerd en geconfigureerd, komen we hier heel dicht bij moord. Omdat, zoals we allemaal weten, de hersenen onherstelbare schade oplopen na slechts een paar minuten zonder zuurstof. Tot tien minuten wachten om te zien of de spontane ademhaling begint na het stoppen van de beademing betekent dat je de hersenen laat sterven. Natuurlijk kan bij een patiënt die drie keer achter elkaar tot tien minuten van lucht is beroofd, gemakkelijk de diagnose “hersendood” worden gesteld. Hersendood kan “het gevolg zijn van behandelingsfouten” of zelfs “opzettelijk worden teweeggebracht” in het geval van “drempelpatiënten”, waarschuwt Dr. Achim Jaeckel van het Deutschen Medizin Forum.
De vergunning om te kannibaliseren
Als de hersenen daardoor niet beschadigd zijn (bijvoorbeeld omdat de ademhaling op tijd begint), kan dit betekenen dat een ander belangrijk brevet om te doden ontbreekt, namelijk de “nullijn” op het elektro-encefalogram (EEG) – d.w.z. het “bewijs” dat de hersenen niet meer werken. Naast de bovengenoemde tests is het inderdaad het elektro-encefalogram – de registratie van hersengolven – dat de vrijbrief vormt om te kannibaliseren. Het EEG wordt bijvoorbeeld voorgeschreven als er minder dan twaalf uur zit tussen de beschreven klinische tests. Maar natuurlijk kan een EEG worden genomen en onafhankelijk worden gebruikt om hersendood aan te tonen. Als de artsen een nullijn EEG kunnen produceren als onderdeel van de hierboven geschetste martelingen (of daarna), hoeven zij in wezen alleen de familieleden over te halen om in te stemmen met orgaanverwijdering. Meestal is het vrij gemakkelijk om de rouwende families die in shock verkeren “naar beneden te praten” en hen onder druk te zetten met morele argumenten. Waarbij er natuurlijk moet staan: “de vermoedelijke nabestaanden”. Omdat de persoon nog niet dood is. Hij wordt alleen gedood door de verwijdering van de organen: “Het organisme sterft tijdens de operatie (explantatie) in de context van de zoutoplossing die de bloedsomloop spoelt”, zei ooit de hersenonderzoeker Prof. Dr. Detlef Linke uit Bonn. “Er zijn filosofen die dit moord hebben genoemd”. Niet alleen filosofen. Gerenommeerde artsen zoals de Britse cardioloog en docent Dr. David Evans zeggen ook onomwonden: “Orgaanoogst is moord”. En dat is omdat 60 procent van de zogenaamd hersendode weer bij bewustzijn kon komen.
Waar is de EEG?
Het spannende nu is dat EEG’s blijven verdwijnen. “Op een gegeven moment werden we de kamer uitgestuurd, ze wilden een EEG afleiden”, herinnert de bezorgde moeder Renate Greinert (die overigens een boek schreef over orgaandonatie en de dood van haar zoon) zich na afloop. “Er stond ook een team van neurochirurgen te wachten. De 20-minuten hersengolf meting duurde anderhalf uur”. Waarop de vraag is, waarom moeten de familieleden de kamer verlaten om een EEG te laten maken? En zie, “Dat EEG bestaat niet meer, maar er is een snel opgenomen EKG in Christian’s dossier”.
Een alleenstaand geval? Absoluut niet. Renate Focke heeft ook iets dergelijks meegemaakt. Haar zoon Arnd had in de herfst van 1997 een ernstig ongeval en moest ter plekke van het ongeval worden beademd. In de kliniek werd naar verluidt “een ernstig craniocerebraal trauma” vastgesteld. Pas enkele jaren na de orgaanverwijdering en honderden nachtmerries later had mevrouw Focke de kracht om de dossiers van de kliniek op te vragen en door te nemen: “In veel dromen herbeleefde ik dat hij niet goed begraven was, dat zijn lichaam in een aquarium dreef, of dat zijn lichaam uit het graf verdwenen was”. Bij bestudering van de dossiers stelde zij vast dat de twee genoemde klinische onderzoeken met een tussenpoos van iets minder dan drie uur waren verricht, in plaats van twaalf. Wegens de te korte wachttijd had er nu een “apparaat onderzoek” moeten plaatsvinden (meestal een EEG). Hoewel een rapport van de kliniek ook melding maakte van een nullijn EEG, “die naar verluidt op mijn zoon werd uitgevoerd”, zegt Focke. “Maar in het beslissende document, het hersendood protocol, wordt geen nullijn-EEG vermeld. Er waren ook geen EEG opnames in de bestanden”. Volgens het hersendood protocol, had de orgaanverwijdering “helemaal niet uitgevoerd mogen worden!”
Het is natuurlijk logisch dat er meer dan alleen onregelmatigheden zijn aan de ontvangende kant in de transplantatiegeneeskunde. Een medische instelling die manipuleert aan de kant van de ontvanger, manipuleert natuurlijk ook aan de kant van de donor. En dat staat vaak gelijk aan regelrechte moord. Omdat er ofwel een beetje geknoeid is met “hersendood”. Of een mens, die in werkelijkheid helemaal niet “hersendood” is, wordt vrijgegeven om te worden gedood door orgaanverwijdering. Maar wat voor zin heeft het om een patiënt te laten sterven of te doden om een ander te redden? Medisch gezien, natuurlijk, geen. Het enige verschil is het geld: de afschuwelijke bedragen die binnenstromen voor transplantaties: “De markt van de transplantatie- en farmaceutische industrie is miljarden euro’s waard”, schrijft de non-fictie auteur Richard Fuchs. Alleen al de markt voor zogenaamde “immunosuppressiva”, die de afstoting van het vreemde orgaan onderdrukken, is goed voor 1,6 miljard euro per jaar. In 2011 zouden de vaste tarieven per geval voor transplantaties tussen 18.000 en 215.000 euro hebben gelegen, afhankelijk van het orgaan en de inspanning die ermee gemoeid is. “Het is niet ongewoon dat er nog meer transplantaties komen door afstoting”.
In een notendop: orgaandonatie, waartoe de laatste tijd steeds meer burgers worden aangespoord, is niet meer dan een nachtmerrie voor donoren en hun familieleden. Ze zijn grotendeels overgeleverd aan de transplantatiegeneeskunde. Elke donor is potentieel slachtvee.
Bedreigde critica op de farmaceutische industrie dood aangetroffen
https://www.annetwood.nl/brief-aan-de-ministerraad
Pfff, ik ben blij dat ik mijn registratie op ”nee” heb gezet. Aanleiding was het idee dat mijn organen in VVD of -nog erger- D66 stemmers zou belanden door een rare twist in mijn lotsbestemming. Dan maar niet. Dit artikel bevestigd nog maar ‘ns dat ik een goede keuze heb gemaakt.
Je hebt verder geen enkele garantie dat het niet alsnog gebeurt en dat jou wens ook gerespecteerd wordt.
Je moet het maar aannemen dat ze het niet doen omdat jij NEE hebt ingevuld.
Ik heb ook een NEE ingevuld en dat kaartje zit in mijn zak.
Maar als ze een onderdeel nodig hebben dan kan ik mij hier niet tegen verdedigen als dat alsnog gebeurt terwijl ik in een soort van coma lig.
En je familie is ook niet overal altijd bij aanwezig om dat te controleren.
Ik vertrouw ze voor geen cent.
Als je hier meer van wilt weten: er is een interessant boek over dit onderwerp verschenen van iemand die zich 20-25 jaar in dit onderwerp heeft vastgebeten: Wat je over orgaandonatie zou moet weten.
https://www.succesboeken.nl/book/9789079872763
Er bestaan ook filmpjes op youtube waar ‘hersendode’ patienten die zijn bijgekomen en bespaart zijn gebleven van de organenroof vertellen dat ze alles hebben gehoord in de operatiekamer, ze waren gevangen in hun eigen lichaam, maar konden alles waarnemen, horen en voelen. Zoek naar bijv. Zack Dunlap.
Ik merk dat ook dit soort filmpjes en het onderwerp orgaandonatie bij Youtube zwaar gecensureerd worden.
Zou ook hier de waarheid verborgen moeten blijven? Maar toch, ook nog films van de beide Renate’s.
Het is net zo als met de vaccinatie, de pandemie, etc: het is niet wat ons wordt verteld.
Ze hebben bewust verzwegen dat jou lichaam dus niet echt dood moet zijn om organen te kunnen oogsten.
Aan iemand die overleden is, dus echt dood, daar hebben ze helemaal niks meer aan.
Als ze dit wel vermeld hadden, dan had waarschijnlijk iedereen NEE ingevuld.
Bedankt voor ook dit bijzonder informatieve artikel. En dank ook aan de mensen die reacties hebben geplaatst. In de VS had ik altijd een codicil op mijn rijbewijs, omdat ik een vrijwillige keuze maakte. In NL, echter, moet je actief NEE aangeven, en zo niet, dat word je by default staatseigendom. Ik moet heel snel die NEE aangeven, op dat anderhalve meter lange formulier waar je je hele hebben en houwen op moet invullen. Het is hier de omgekeerde wereld. En ik vroeg me af waarom dat zo was. Nu is het duidelijk: er worden zaken verzwegen. Ik ga me verdiepen in de informatie die jullie hier toegevoegd hebben. Dit is net als het covid programma inderdaad niet pluis.
Renate Greinert’s boek heet ‘Gestolenes Sterben’ en is een vlammende aanklacht tegen het gebrek aan respect voor het leven in het algemeen, en voor dat van haar zoon in het bijzonder van het transplantatieteam. Ook had de leider van dit team, die zij meermaals actief benaderde, geen enkel respect voor haar verdriet of argumenten: “Ik heb het hart van uw zoon in mijn handen gehad”, zei hij om te sarren. Ook het argument van het team dat ze op dat moment een acute vraag hadden voor een donorhart, bleek achteraf glashard gelogen; alle organen die uit zijn lichaam waren gehaald bleken acheraf nog maanden te zijn bewaard! Zij schreef bij begin van het hoofdstuk over ‘Hersendood’, “De ontvanger wil graag een zo levend mogelijk orgaan hebben, maar de donor wil graag zo dood mogelijk zijn.
Dit prachtge boek zou in het Nederlands vertaald dienen te worden; omdat het nog even actueel is, helaas.
Tenslotte vind ik dat de term: ‘Transplantatiegeneeskunde’ volkomen misleidend is. Dit heeft met geneeskunde niets uitstaande (probeer het eens met: ‘Orgaanmontagekunde’.
Dank voor deze aanvulling op de Orgaanmontagekunde als onderdeel van het zorgstelsel. Nogmaals, het hele Nederlandse zorgstelsel baart me veel zorgen, mede omdat het medische harteloosheid bevordert door de kapitalistische instap. Orgaandemontage en -montage passen bij uitstek in het business model waarop het zorgstelsel is gebaseerd. Het “gebrek aan respect voor het leven in het algemeen” is duidelijk aanwezig in dit model. Nederlandse burgers worden gedwongen op straffe van boetes (dreigement) een verzekering aan te schaffen, maar hebben verder geen keuze in de zorg die ze kopen; het basis pakket stelt weinig voor (nep business). Nog erger in dit model is de aanstelling van de poortwachter van de verzekeringsmaatschappij: de huisarts, die slechts te kiezen is binnen een radius van ongeveer 12 km van waar je ingeschreven bent. Je bent afhankelijk van de begaanheid en menselijkheid van deze persoon om “verwezen” te worden, of om antibiotica of zo te krijgen. (terreur). Dan zijn er de protocollen die je gedwongen wordt te volgen, welke gebaseerd zijn op kostenbesparende business analyses – die bovendien ook nog eens uitgevoerd zijn door de medicijnmensen zelf – die niet de patient, maar de verzekeringsmaatschappij ten bate komen. (oplichting) VGZ, bijvoorbeeld, vertelde me ooit doodleuk dat ze “meer winstgevend willen worden zoals het Amerikaanse model.” Makkelijk eisen voor ze, want het verschil is dat mensen in de VS niet gedwongen worden een verzekering te kopen! In NL daarentegen wel. In de VS heb je middels een goede verzekering ook vrije keuze in specialisten, en is een huisarts ook jouw eigen keuze, ongeacht de radius. Wat er in dit Piet Hein-kapitalistische Nederland gebeurt, is dat men dus eerst gedwongen wordt een verzekering te kopen, om dan bovendien ook nog eens afhankelijk te worden van een beslissingsnemer die over jouw gezondheid regeert – niveau 1 van triage, zou je haast zeggen. Mocht het dan zover komen, dan word je gedwongen geneeskundige “protocollen” te volgen (“WIJ hebben protocollen hier! En JIJ hebt twee keuzes: je doet mee, of je doet niet mee!” blafte de huisarts naar me.) Jouw participatie in je eigen gezondheid berust dus alleen op het overhandigen van geld binnen dit geniepige business model, en verder je mond gesnoerd krijgen. Meedoen of oprotten, maar wel betalen. Orgaandemontage lijkt me hierin een passende, net zo harteloze implementatie; eentje met hoger rendement, kennelijk. Feitelijk is het Nederlandse zorgstelsel niet beter dan de maffiose extortion praktijken in de VS die voor de rechter gesleept worden: dwang door de maffia om “bescherming” te kopen, welke bescherming dan minimaal is of totaal uitblijft. Maar je moet blijven betalen onder bedreiging.
Als laatste, je opmerking “het gebrek aan respect voor het leven in het algemeen” lijkt wel steeds vaker van toepassing te zijn. De ware aard van het beestje komt naar boven?