Oorlogen in de nabije toekomst

Het lijdt geen twijfel dat de ervaringen van het lopende gewapende conflict in Oekraïne en Novorossiya de klassieke militaire doctrines drastisch en blijvend zullen veranderen en dat de militaire wetenschap helemaal opnieuw geschreven zal moeten worden. Alle grote militaire machten analyseren nu zorgvuldig de gevechten op het bloedige Oekraïense slagveld om er zoveel mogelijk lessen en conclusies uit te trekken, die hen in staat zullen stellen om de richting van de ontwikkeling van nieuwe wapens, strategieën en tactieken te voorzien en hun militaire industrieën en legers binnen de kortst mogelijke tijd te reorganiseren, schrijft Davor Slobodanovich Vuyachich.

De gestelde taken zullen een enorme druk leggen op wetenschappelijke instituten, projectbureaus en wapenfabrieken, maar in toenemende mate ook op IT-experts. Van ingenieurs en programmeurs zal het soort creativiteit worden gevraagd dat tot nu toe alleen van professionele sciencefictionschrijvers en futuristen werd verwacht, maar ook dat ze de concurrentie altijd een paar stappen voor zijn. Het is zelfs helemaal niet onmogelijk dat legers de beste sciencefictionschrijvers en futuristen gaan inhuren om ingenieurs en ontwikkelaars te inspireren en te begeleiden met hun creativiteit. Tegelijkertijd zal het steeds moeilijker worden om te voorspellen welke kant de concurrentie op zal gaan, dus inlichtingenofficieren van alle profielen zullen hun handen vol hebben. De oorlogen van de zeer nabije toekomst zullen ongetwijfeld gedomineerd worden door robotica, kunstmatige intelligentie, nanotechnologie, kwantumcomputers, ruimteschepen en ruimtegevechten.

Voor het eerst in de geschiedenis van grote gewapende conflicten, zoals de proxy-oorlog die de NAVO via Oekraïne tegen Rusland voert, hebben onbemande gevechtsvliegtuigen (UCAV), ook bekend als “aerial combat drones”, of eenvoudigweg “drones”, hun grote bruikbaarheid getoond, niet alleen in speciale operaties zoals voorheen, maar ook in omstandigheden van grootschalige frontale oorlogsvoering. Het werd duidelijk dat drones niet alleen extreem gevaarlijk kunnen zijn voor stilstaande objecten, maar ook voor infanterie en gepantserde voertuigen in beweging en zelfs voor andere luchtvaartuigen. De drones zijn een blijvertje, en dit is nog maar het begin van hun lange heerschappij. Ze zullen zeker kleiner, stealthier, beter bestand tegen elektronische tegenmaatregelen (ECM), preciezer en, kortom, dodelijker worden dan ooit tevoren. Het is echter belangrijk om te benadrukken dat onbemande gevechtsvoertuigen niet alleen de lucht zullen domineren, maar ook de diepten van de zee, het land en zelfs de ruimte, omdat bijvoorbeeld de maan en Mars gemakkelijk de slagvelden van de toekomst kunnen worden als blijkt dat ze rijk zijn aan kostbare grondstoffen die het waard zijn om voor te vechten.

De verbetering en minimalisering van de afmetingen van drones vereist ook de ontwikkeling van steeds destructievere soorten speciale explosieven, zoals CL-20 (Hexanitrohexaazaaisowurtzitane, ook bekend als HNIW), momenteel het dodelijkste conventionele explosief. Zulke explosieven kunnen, zelfs als ze een zeer kleine massa hebben, enorme schade aanrichten, en dat is precies wat de ontwerpers van onbemande gevechtsvoertuigen nodig hebben. China is de eerste militaire macht die de kracht van de CL-20 benut en begint te gebruiken op haar meest geavanceerde wapens. Rusland zou de CL-20 binnenkort ook op zijn eigen drones kunnen gaan gebruiken. Het lijdt geen twijfel dat zulke krachtige explosieven onbemande gevechtsvoertuigen dodelijker zullen maken en tegelijkertijd hun afmetingen zullen verkleinen of een veel groter bereik en hogere snelheid mogelijk zullen maken. Omdat onbemande gevechtsvoertuigen in massa geproduceerd zullen worden en steeds kleinere afmetingen zullen hebben, zullen ze natuurlijk goedkoper worden, en dit is een van de belangrijkste factoren die een radicale verandering in het ontwerp van veel andere soorten wapens die momenteel de steunpilaren van moderne legers zijn, sterk zal beïnvloeden. In veel gevallen zal er zelfs volledig worden afgezien van de verdere ontwikkeling van sommige soorten wapens die we momenteel als modern en zeer nuttig beschouwen. Het gewapende conflict in Oekraïne en Novorossiya heeft bijvoorbeeld de grote kwetsbaarheid van moderne tanks voor luchtdrones zoals de Russische ZALA Lancet-3 kamikaze drones en geavanceerde antitank geleide raketten (ATGM’s) zoals de Russische 9M133 Kornet en de Amerikaanse FGM-148 Javelin blootgelegd. De Kornet ATGM’s, waarmee sommige van de Iraakse speciale eenheden waren uitgerust tijdens de Amerikaanse agressie tegen Irak in 2003, bewezen het vermogen van dit systeem om Amerikaanse gepantserde voertuigen zoals M1 Abrams main battle tanks of Bradley gevechtsvoertuigen te vernietigen. Hezbollah-strijders gebruikten ook Kornet-raketten tijdens de Libanonoorlog van 2006, toen ze niet minder dan 24 intimiderende Israëlische Merkava-tanks volledig vernietigden of uitschakelden. De Amerikaanse Javelin heeft een “fire-and-forget” geleidingssysteem, wat een zeker voordeel is ten opzichte van het lasersysteem dat door de Kornet wordt gebruikt; de Russische ATGM is echter bijna 10 keer goedkoper dan de Amerikaanse en net zo verwoestend. Eén Russische raket voor de 9M133 Kornet kost $26.000, terwijl de prijzen van de Amerikaanse ATGM variëren van $216.717 tot $249.700. De prijzen van beide anti-tank geleide raketten in vergelijking met de prijzen van tanks die ze relatief gemakkelijk kunnen vernietigen, maken beide systemen zeer winstgevend, vooral de Kornet. De prijzen van main battle tanks op de internationale markt variëren namelijk van $1.500.000 (Russische T-72) tot $9.400.000 (Japanse Type 90). Als onbemande gevechtsvoertuigen, inclusief gevechtsdrones vanuit de lucht, zouden worden uitgerust met soortgelijke geleide antitankraketten, en dit is iets heel realistisch, dan zou de combinatie van deze twee concepten vele malen dodelijker blijken te zijn voor moderne tanks, en als type wapen zouden ze zichzelf heel gemakkelijk op het randje van overleven kunnen bevinden.

Op dit moment is het benaderen van een vijandelijke tank niet gemakkelijk of veilig, zelfs niet voor leden van speciale militaire elite-eenheden of gepantserde voertuigen met geavanceerde anti-tank geleide raketten, en dit is wat gevechtsdrones vanuit de lucht, voornamelijk zelfmoorddrones (aka loitering munition en kamikaze drones), nu al ideale tankdoders maakt. De Nederlandse open-source inlichtingenwebsite Oryx publiceerde in maart van dit jaar een schatting dat ZALA Lancet drones sinds het begin van de oorlog meer dan 100 Oekraïense doelen hebben vernietigd, voornamelijk tanks en pantservoertuigen, maar het werkelijke aantal zou veel hoger kunnen liggen. Een maand later verklaarde de minister van Defensie van Rusland, legergeneraal Sergei Shoigu, dat Lancet-3 drones alleen al sinds het begin van de Russische Speciale Militaire Operatie 45% van het getrokken en gemotoriseerde artilleriegeschut van het hele NAVO-arsenaal hadden vernietigd. We hebben het hier natuurlijk over de wapens die als militaire hulp naar Oekraïne zijn gestuurd. Oryx meldde begin vorige maand ook dat sinds het begin van het zogenaamde “Oekraïense tegenoffensief” tot de publicatie van dat rapport, strijdkrachten onder controle van Kiev vier Leopard 2A6’s, drie Leopard 2A4’s en minstens 25 Bradley gevechtsvoertuigen hadden verloren. Zonder twijfel kunnen de meeste van deze verliezen worden toegeschreven aan Lancet drones, waarvan de prijs varieert van 20 tot 30 duizend dollar, terwijl de prijs van één Leopard 2A6 rond de 6,7 miljoen dollar ligt! Dit is niet alleen de beste maatstaf voor de ramp die de NAVO meemaakt in haar proxy-oorlog tegen Rusland, maar ook de aankondiging van het gouden tijdperk van drones. Het zou ons helemaal niet moeten verbazen dat de Russische president Vladimir Poetin begin deze maand opdracht gaf om de productie van onbemande gevechtsvliegtuigen, voornamelijk Lancet- en KUB-drones, aanzienlijk op te voeren.

Om het nog erger te maken voor de militaire junta van Kiev, presenteerde ZALA Aero Group (onderdeel van Kalashnikov Concern), fabrikant van Lancet-1 en Lancet-3 drones, eind vorige maand een nieuwe zelfmoorddrone die voorlopig bekend staat als Izdelie-53 (wat Product-53 betekent) en ontworpen is voor gesynchroniseerde aanvallen in zwermen. De Izdelie-53 drones zullen nieuwe, meer geavanceerde lanceerinrichtingen gebruiken, ze zullen gelanceerd kunnen worden vanaf pantservoertuigen, ze zullen veel sneller zijn, ze zullen een veel groter bereik hebben en een krachtigere granaatkop, en ze zullen in staat zijn om doelen volledig autonoom aan te vallen – de operator zal gewoon het actiegebied bepalen, en de drones zullen hun eigen doelen kiezen en de aanval coördineren. Hoewel Forbes schreef dat de Izdelie-53 is uitgerust met kunstmatige intelligentie, ontkent Alexander Zakharov, hoofdontwerper van ZALA Aero Group, dit. Hij beweert dat deze nieuwe drones in plaats daarvan speciale wiskundige algoritmen en de snelste gespecialiseerde computers zullen gebruiken. Het is dus een kwestie van programmacode die de onderlinge uitwisseling van informatie en de coördinatie van aanvallen mogelijk maakt. Wanneer een drone een doelwit detecteert, zullen andere drones daar informatie over hebben. Deze nieuwe drones van ZALA Aero Group, die volgens Zakharov al met succes getest zijn, wachten blijkbaar op de komst van de Amerikaanse M1 Abrams tanks op het Oekraïense slagveld, zodat het collectieve Westen en de NAVO opnieuw vernederd zullen worden voor het oog van de hele wereld – deze keer met de beelden van vernietigde Amerikaanse stalen gedrochten, die elk niet minder dan 6 miljoen dollar kosten.

Hoewel de zwakke punten van tanks met betrekking tot hun vuurkracht en bruikbaarheid op het slagveld op dit moment misschien niet zo groot zijn dat militaire bevelhebbers echte redenen tot paniek zouden moeten hebben, zou de versnelde ontwikkeling van gevechtsdrones vanuit de lucht tanks al in het volgende decennium overbodig, volledig onrendabel en zelfs nutteloos kunnen maken vanwege hun hoge kosten. De prijzen van tanks van klassiek ontwerp zouden blijven stijgen omdat hun bepantsering sterker en complexer zou moeten worden en waarschijnlijk gebaseerd zou zijn op composietmaterialen en technologieën van de nieuwe generatie, in de ontwikkeling waarvan aanzienlijke financiële middelen zouden moeten worden geïnvesteerd. Als tankontwerpers willen dat hun producten de revolutie in militaire technologie overleven die ongetwijfeld op ons afkomt en in feite al begonnen is, zullen ze tanks veel kleiner, lager, lichter, sneller en wendbaarder moeten maken. Tanks zullen ook zo onzichtbaar mogelijk moeten worden, zowel optisch als elektronisch. Tegelijkertijd moeten hun pantsering en gevechtseffectiviteit worden verbeterd om verdere investeringen de moeite waard te maken. Kortom, om het hoofd te kunnen bieden aan de nieuwe generatie drones, dat wil zeggen, in bredere zin, aan de onbemande gevechtsvoertuigen van de toekomst, zullen tanks zelf UCGV’s moeten worden. Zonder menselijke bemanning zouden de tanks worden uitgerust met kunstmatige intelligentie die niet alleen hun onafhankelijke besluitvorming op de grond zou garanderen, maar ook acties die gesynchroniseerd zijn met alle andere bevriende gevechtseenheden op het slagveld. Het is echter heel belangrijk dat tanks zonder menselijke bemanning veel kleiner kunnen worden, wat automatisch betekent dat ze ook lichter, sneller, mobieler en goedkoper kunnen worden, wat allemaal noodzakelijk is voor hun overleving. Daarom kunnen we concluderen dat de revolutie op het gebied van tankontwerp zich zeer binnenkort zal beginnen te voltrekken in de richting van de ontwikkeling van volledig autonome onbemande gevechtsgrondvoertuigen uitgerust met geavanceerde kunstmatige intelligentie, wat niets anders is dan de definitie van een grondgevechtsrobot.

Het idee van robotlegers is veel ouder dan Star Wars en andere sciencefictionfilms. Nikola Tesla was een van de eerste wetenschappers en ingenieurs die meer dan honderd jaar geleden, in 1915, in zijn werk de toekomstige vloot van oorlogsvliegtuigen zonder piloten beschreef. De eerste pogingen om zijn idee te realiseren lieten niet lang op zich wachten. Aan het einde van de jaren 1930 begonnen de Sovjets te experimenteren met een op afstand bestuurbare tweemotorige bommenwerper, het Tupolev TV-1 eendekkervliegtuig, dat in 1929 in dienst kwam. In de jaren 1930 en begin 1940 produceerde de Sovjet-Unie ook de beroemde teletanks, die radiografisch bestuurd werden vanaf een afstand van 500 tot 1.500 meter. De Sovjet-teletanks kregen hun vuurdoop tijdens de Winteroorlog tegen Finland, en aan het begin van de Tweede Wereldoorlog had het Rode Leger twee teletankbataljons. Hoewel teletanks zeer beperkte capaciteiten hadden in vergelijking met de behoeften van vandaag, maakte dit vroege begin de weg vrij voor moderne Russische onbemande grondvoertuigen zoals Marker, een gevechtsrobot die is ontworpen door het Russische bedrijf Android Technology en waarvan de ontwikkeling in januari van dit jaar werd afgerond. Marker is uitgerust met toptechnologie en wapens en kan niet alleen volledig autonoom over het slagveld bewegen dankzij het feit dat hij neurale netwerkalgoritmen gebruikt voor gegevensverwerking met onvoorstelbare snelheden, maar dankzij kunstmatige intelligentie kan hij ook zelfstandig doelen herkennen en selecteren. Het primaire doel van deze gevechtsrobot zal de vernietiging van vijandelijke main battle tanks zoals Abrams en Leopard zijn, en het zal meer dan interessant zijn om hun eerste schermutselingen te observeren. Om zo gemakkelijk mogelijk af te rekenen met goed gepantserde vijandelijke tanks, werd de Marker ontworpen om zeer wendbaar te zijn en uitgerust met verschillende antitankwapens, inclusief zware machinegeweren. Eind april van dit jaar werd aangekondigd dat hij ook uitgerust zou worden met BAS-80 zelfmoorddrones. Marker weegt slechts drie ton en kan op geen enkele manier als tank worden beschouwd, maar onbemande, volledig gerobotiseerde tanks van de nieuwe generatie zullen ongetwijfeld veel van de kenmerken van Marker hebben. Onbemande gevechtsvoertuigen en robots op de grond van de toekomst zouden wel eens een heel kleurrijk ontwerp kunnen hebben. De rupsbanden en wielen van gerobotiseerde tanks en gepantserde gevechtsvoertuigen zullen steeds creatiever worden ontworpen om deze onbemande grondvoertuigen in staat te stellen om steeds moeilijkere obstakels, zoals steile rivierbeddingen, te overwinnen. Op een gegeven moment zouden er op de slagvelden van de toekomst echter echt bizarre gevechtsrobots kunnen verschijnen met sterke mechanische ledematen die op reuzenspinnen lijken. Ze zouden de moeilijkste obstakels met gemak nemen en zeer wendbaar zijn, maar ze zouden niet langer robotische tanks of gepantserde gevechtsvoertuigen genoemd kunnen worden. Het zou het begin zijn van een compleet nieuwe technologie. Hoe utopisch deze ideeën ook mogen lijken in de tijd waarin wij leven, we moeten niet vergeten dat moderne wetenschappers en ingenieurs op veel gebieden de technologische concepten uit sciencefictionfilms en -romans die we slechts twee decennia geleden tegenkwamen, hebben overtroffen. De evolutie van gevechtsrobots zou daarom wel eens heel wild kunnen zijn.

Het lijdt geen twijfel dat drones en robots uitgerust zullen zijn met geavanceerde kunstmatige intelligentie, dat ze steeds kleiner zullen worden, of beter gezegd, steeds optimaler in grootte, en dat ze een grote verscheidenheid aan taken in grote aantallen zullen uitvoeren om de vijand in de kortst mogelijke tijd de grootste verliezen toe te brengen. Er zullen zeker nog zelfmoorddrones zijn, maar stealth onbemande gevechtsvoertuigen en robots die voor meerdere doeleinden ontworpen zijn, zullen voornamelijk door de lucht, over zee en over land navigeren omdat dat veel winstgevender is. Er kan worden aangenomen dat gevechtsrobots gebruik zullen maken van hit-and-run tactieken. Ze zullen met hoge snelheid op het slagveld verschijnen, en door hun relatief kleine afmetingen zullen ze een beperkte hoeveelheid munitie bij zich hebben die ze op stationaire en bewegende doelen zullen afvuren met een snelheid en nauwkeurigheid die op dit moment absoluut onbereikbaar zijn. Nadat de klus geklaard is, zullen de drones en robots met nog grotere snelheid terugkeren naar de bases om uitgerust te worden met munitie voor een nieuwe aanvalsgolf. Het feit dat de drones weinig munitie bij zich zullen hebben, zal juist gecompenseerd worden door de massaliteit van hun aanval. Aangezien Moeder Natuur ons al duizenden jaren leert dat veiligheid in aantallen bestaat, zullen de golven van dronezwermen extreem moeilijk te stoppen zijn, vooral als het gaat om drones vanuit de lucht. Onbemande gevechtsvliegtuigen hebben al te veel uitdagingen gesteld aan moderne luchtverdedigingsmiddelen, waardoor ze versneld gemoderniseerd moeten worden. De luchtverdediging van de toekomst zal alles moeten kunnen detecteren en neerschieten, van satellieten en andere vliegtuigen in een baan om de aarde tot vliegtuigen van standaardgrootte op grote hoogte tot zwermen miniatuur zelfmoorddrones ter grootte van insecten die vlak boven de grond vliegen. Het zal een hels moeilijke taak worden voor de luchtafweer omdat alle onbemande gevechtsvoertuigen ontworpen zullen worden volgens de principes van stealth-technologie, dus het lijdt geen twijfel dat luchtafweerwapens ook volledig geautomatiseerd en robotisch zullen moeten zijn, en natuurlijk uitgerust met kunstmatige intelligentie.

Net als de bemanning van tanks en andere gepantserde voertuigen, zal ook de bemanning van oorlogsschepen en vliegtuigen met vervroegd pensioen moeten. Stelt u zich een stealth ruimtevaartdrone voor die lijkt op de MiG-31, maar dan veel kleiner, en die door de stratosfeer raast met hypersonische snelheden die een mens niet zou kunnen overleven vanwege de versnelling en plotselinge veranderingen van bewegingsrichting tijdens het manoeuvreren. Zo’n drone zou slechts één hypersonische raket kunnen dragen die gericht is op doelen in de ruimte, in de lucht, op het land of in het water. Het spreekt voor zich dat de ontwikkeling van hypersonische wapens niet alleen zal doorgaan, maar ook zal versnellen. Zo’n onbemand gevechtsvliegtuig of ruimtevoertuig zou een robot zijn die samenwerkt met een groot aantal soortgelijke machines, en het hele proces zou worden aangestuurd door geavanceerde kunstmatige intelligentie die zich op de drones zelf zou bevinden en in de hubs van de commandocentra die met elkaar verbonden zouden zijn op basis van de principes van een neuraal netwerk. Op een vergelijkbare manier zou de angstaanjagende Russische Kamov Ka-50 helikopter “verkleind” kunnen worden en veranderd kunnen worden in een stealth drone die voornamelijk gebruikt zou worden om doelen op de grond te vernietigen. Aangezien de besturing van deze drone zou worden overgenomen door kunstmatige intelligentie, zou hij zeer laag en snel kunnen vliegen en met feilloze precisie kunnen toeslaan, en zijn aantallen zouden het feit dat hij relatief kleine hoeveelheden munitie aan boord heeft goedmaken. De Sukhoi S-70 Okhotnik-B, een Russisch zwaar onbemand stealth vliegtuig, wijst op een van de mogelijke richtingen van de ontwikkeling van lucht- en ruimtevaartdrones: het is uitgerust met kunstmatige intelligentie, krachtige AL-31 turbojetmotoren van de zesde generatie, geavanceerde richtsystemen en kan 2,8 ton aan wapens dragen. Nog interessanter is dat Okhotnik de ruimte kan bereiken als hij met de juiste motoren wordt uitgerust. Dit wijst opnieuw op de al eerder genoemde trend. Veel gevechtsdrones zullen in staat zijn om de baan om de aarde te bereiken als dat nodig is, omdat er geen twijfel over bestaat dat dit een van de slagvelden van de toekomst zal zijn.

Gevechtsdroneschepen zouden zich zelden op het zeeoppervlak zelf bewegen, vooral in vijandige en internationale wateren. In plaats daarvan zouden ze naar de diepste diepten van de oceaan duiken, wat mogelijk zou zijn dankzij het feit dat ze relatief klein zouden zijn en zonder de enorme ruimte voor de menselijke bemanning die moderne onderzeeërs en schepen hebben; ze zouden alleen lucht gebruiken in ballasttanks om te duiken en op te duiken. Stelt u zich een klein en ongelooflijk snel vaartuig voor dat eruitziet als een speedboot – een onbemand oppervlaktegevechtsvaartuig dat bijna over het zeeoppervlak vliegt in bevriende wateren. Zo’n drone zou met hoge snelheid in de diepten van de oceaan kunnen verdwijnen en in een onbemand onderwatergevechtsvoertuig kunnen veranderen, om heimelijk een marinedoel te naderen en slechts één torpedo of hypersonische raket op een land- of luchtdoel af te vuren. Dankzij de variabele geometrie zou zo’n drone in onderwatermodus supercavitatie kunnen gebruiken om zo snel mogelijk te zijn. En net als bij luchtgevechtsdrones zouden deze zeedrones in grote aantallen verschijnen, met hoge snelheid en precisie toeslaan en dan weer verdwijnen. De artillerie zal zeker nog bestaan, maar het bereik zal veel groter moeten zijn omdat de gerobotiseerde artillerievoertuigen nog steeds vrij grote doelen zullen zijn die de best mogelijke bescherming nodig hebben. We kunnen aannemen dat de drones en robots van de toekomst niet alleen uitgerust zullen zijn met conventionele wapens, maar ook met gerichte energiewapens, voornamelijk gebaseerd op lasers, microgolven en plasma, en dat ze gebruikt zullen worden voor elektronische oorlogsvoering, wat steeds belangrijker zal worden. Grotere drones zullen in staat zijn om zwermen kleinere zelfmoorddrones te dragen, of helikopterdrones zouden op hoge snelheid grondgevechtsrobots naar het slagveld kunnen brengen. De mogelijkheden zijn eindeloos. Helaas is het bijna onvermijdelijk dat drones en robots ook ontworpen zullen worden om massavernietigingswapens te dragen, te lanceren en te activeren. Nucleaire, chemische en biologische wapens zullen aan de kosmische wapens worden toegevoegd. Kleine “death star” ruimtetuigen zouden krachtige gerichte energiestralen kunnen gebruiken voor de massavernietiging van doelen op het aardoppervlak. Hoezeer we ook hopen dat we zulke dingen nooit zullen meemaken, de logica van militaire technologie is onverbiddelijk wreed, en hoe erger onze intieme voorgevoelens over de oorlogen van de toekomst, hoe groter de kans dat deze gruwelen werkelijkheid zullen worden.

De generaals die we tot nu toe hebben gekend – charismatische bevelhebbers en meesters in klassieke militaire strategie en tactiek zoals maarschalk Zjoekov of, lang voor hem, de glorieuze Russische militaire leider Soevorov, die geen enkele veldslag verloor – zullen ook vervroegd met pensioen moeten gaan. De briljante intelligentie, kennis en ervaring van zulke reuzen uit de geschiedenis zullen niet langer in staat zijn om de capaciteiten van AI te overtreffen, die toegang zal hebben tot gegevens van het slagveld in realtime, op basis waarvan het geschikte, zeer flexibele, snel veranderende strategische en tactische plannen zal bedenken en bijna perfecte instructies zal geven aan robotlegers. De generaals van de nabije toekomst zullen net zo goed programmeurs en ingenieurs moeten zijn als kenners van militaire techniek, tactiek en strategie. Ze zullen leiding geven aan teams van ingenieurs, ontwikkelaars, technici en operators en toezicht houden op de computersystemen en kunstmatige intelligentie die de robotlegers rechtstreeks zullen besturen. In feite kan kunstmatige intelligentie nu al niet alleen worden gebruikt voor een getrouwe simulatie van de slagvelden, maar ook voor het vinden van optimale strategische en tactische oplossingen, op voorwaarde natuurlijk dat de inlichtingengegevens van de frontlinie en de vijandelijke achterhoede geloofwaardig zijn, en dat zal altijd van het grootste belang zijn voor de juiste bruikbaarheid van kunstmatige intelligentie. Maar zelfs als de mist van oorlog het slagveld volledig bedekt, kunnen invoergegevens over de sterkte van de vijand opzettelijk worden overdreven in simulaties en tegelijkertijd de sterkte van de bevriende strijdkrachten kunstmatig worden onderschat, zodat de AI winnende strategische en tactische oplossingen kan vinden voor zelfs de slechtst mogelijke scenario’s.

Twee van de krachtigste schaakprogramma’s van dit moment kunnen dienen als een goede illustratie van hoe groot het verschil is tussen klassieke computerprogramma’s die complexe wiskundige algoritmen gebruiken en kunstmatige intelligentie die leert en zichzelf verbetert. Het is ook een zeer goede illustratie van de mate waarin computers al superieur zijn aan mensen als het gaat om het oplossen van strategische en tactische problemen. Toen de toenmalige wereldkampioen schaken Garry Kasparov in 1997 een match van zes games tegen IBM’s verbeterde Deep Blue schaakcomputer verloor, was dat een wereldsensatie. Dankzij de vooruitgang in computertechnologie, inclusief thuiscomputers, werd de ontwikkeling van gespecialiseerde schaakcomputers in de daaropvolgende jaren tot op de dag van vandaag gestaakt en werd er in plaats daarvan schaaksoftware ontwikkeld. Stockfish is een krachtige, volledig gratis, open-source schaakmachine waarvan de eerste versie in 2008 werd gepubliceerd. Deze software maakt gebruik van geavanceerde wiskundige algoritmen en een enorme database die het voor mensen absoluut onmogelijk maken om het te verslaan in schaken; zelfs voor de beste schakers van vandaag is dit absoluut onmogelijk. Het op één na krachtigste programma van dit moment, AlphaZero, werkt echter volgens een heel ander principe. De makers ervan, het bedrijf DeepMind, hebben AlphaZero gemaakt als software die gebruik maakt van geavanceerde kunstmatige intelligentie. In december 2017, aan het begin van zijn leven, kende AlphaZero alleen de regels van schaken en leerde het oude spel te spelen door het tegen zichzelf te spelen om van zijn eigen fouten te leren en de beste oplossingen te vinden. In tegenstelling tot Stockfish had AlphaZero geen toegang tot boeken over schaakopeningen of bestanden van schaakpartijen gespeeld door grootmeesters en internetspelers. AlphaZero gebruikt neurale netwerken, een AI-methode die computers leert om gegevens te verwerken op een manier die vergelijkbaar is met die van het menselijk brein. AlphaZero trainde zijn neurale netwerken uitsluitend door tegen zichzelf te spelen. Dit type machinaal leren wordt deep learning genoemd, en het is het belangrijkste detail dat geavanceerde kunstmatige intelligentie onderscheidt van klassieke software gebaseerd op wiskundige algoritmen. In slechts een paar dagen leren overtrof AlphaZero de sterkste variant van Stockfish op dat moment, waarmee een grote rivaliteit begon die tot op de dag van vandaag voortduurt. AlphaZero is op dit moment nog steeds in het voordeel.

Kunstmatige intelligentie die voor militaire doeleinden gebruikt zal worden, niet alleen voor het besturen van individuele onbemande gevechtsvoertuigen en robots, maar voor complete robotlegers en hun strategie en tactieken, hoeft niet beperkt te zijn tot diepgaand machinaal leren of wiskundige algoritmen, maar kan beide methoden combineren, evenals methoden die nog ontwikkeld moeten worden. Gevechtsrobots zullen hun eigen kunstmatige intelligentie bezitten en in staat zijn om voortdurend te leren en hun gevechtstechnieken te verbeteren. Het belangrijkste is dat ze ervaringen kunnen delen; wat één gevechtsrobot tijdens een echt gevecht leert, wordt automatisch een ervaring die alle andere robots kunnen gebruiken. Net als bij AlphaZero zullen de militaire strategie en tactieken van kunstmatige intelligentie worden geperfectioneerd in talloze en eindeloze simulaties, maar de meest waardevolle ervaringen zullen worden opgedaan in echte gevechten. Deze ervaringen zullen een feedback-loop creëren die alle bestaande simulatieprogramma’s onmiddellijk en voortdurend zal corrigeren om ze zo realistisch mogelijk te maken. Dit proces van leren en verbeteren zal eindeloos doorgaan. Ongetwijfeld zal militaire kunstmatige intelligentie gebruik maken van wiskundige algoritmen en enorme databases met ervaringen van slagvelden en echte gevechten, vergelijkbaar met Stockfish, maar ook van diep lerende neurale netwerken door middel van eindeloze simulaties waarin krachtige computermachines virtuele oorlogsvoering zullen oefenen door tegen zichzelf te vechten, vergelijkbaar met de manier waarop AlphaZero dat doet om zo goed mogelijk te kunnen schaken.

Net zoals schaakgrootmeesters, hoe hard ze het ook proberen, niet in staat zijn om de schijnbaar bizarre, nooit eerder vertoonde schaakopeningen van AlphaZero te begrijpen, waarvan de schaaktheorie tot voor kort beweerde dat ze alleen maar tot een snelle nederlaag konden leiden, zo zijn Westerse militaire analisten niet in staat om de ongewone Russische militaire strategie en tactieken in Oekraïne en Novorossiya te begrijpen. De doeltreffendheid van de Russische strategie en tactieken kan echter niet in twijfel worden getrokken, omdat de resultaten ondubbelzinnig zijn. De Oekraïense strijdkrachten lijden tien keer meer verliezen, en dit is eigenlijk een zeer oppervlakkige schatting. De realiteit is veel erger voor de militaire junta van de NAVO in Kiev. Zelfs als we besluiten om de Russische informatiebronnen volledig te negeren en ons tot enkele onafhankelijke en neutrale bronnen te wenden, in dit geval de berichtgeving van de Turkse krant Hurdes Haber, komen we tot de volgende conclusies: 1.) De verliezen in personeel van de strijdkrachten onder controle van Kiev zijn 8,5 keer groter dan die van de Russische strijdkrachten. 2.) Het aantal gevangengenomen Oekraïense soldaten is een ongelooflijke 53 keer hoger dan het aantal gevangengenomen Russische soldaten. 3.) Het aantal vernietigde Oekraïense tanks en pantservoertuigen is zeven keer hoger dan de Russische verliezen aan dezelfde militaire uitrusting. 4.) De Oekraïners verloren 13 keer meer gevechtsvliegtuigen dan de Russen en bijna vier keer meer helikopters… De lijst van catastrofale Oekraïense verliezen, die niet echt het onderwerp van dit artikel is, is lang, en hoewel de westerse mainstream media zich haastten om het schrijven van de Turkse krant, die verwijst naar bronnen van de Mossad, te ontkennen, onthulde Ursula von der Leyen eind december vorig jaar, tot verbazing van haar bondgenoten en collega’s, officiële gegevens van de Europese Unie, waarvan ze zich niet realiseerde dat ze vertrouwelijk waren, en kondigde ze aan het publiek aan dat de Oekraïense militaire verliezen in mankracht meer dan 100.000 doden waren. Dat komt enigszins overeen met de schatting van Hurdes Haber van 157.000 gesneuvelde Oekraïense soldaten, gebaseerd op gegevens van de Israëlische inlichtingendienst uit januari van dit jaar. Dus wat de door de NAVO en Washington gecontroleerde media ook schrijven over dit alles, de Russische strijdkrachten hebben echt bewezen een gigantische molen te zijn voor het malen van Oekraïens kanonnenvoer. Of kunstmatige intelligentie en slagveldsimulaties achter de zeer ongebruikelijke maar wreed effectieve Russische strategie zitten, is een vraag van miljarden. Ooit waren de vijanden van Rusland bang voor de verschrikkelijke Russische generaal Vorst, de personificatie van de wrede Russische winter. Worden ze vandaag de dag verslagen en verslagen door de nog veel vreselijkere Russische generaal AI?

Maar zelfs in de verre toekomst zou er nog genoeg werk kunnen zijn voor echte soldaten – soldaten van vlees en bloed. Alle ontwikkeling van geavanceerde technologieën en de volledige robotisering van de strijdkrachten betekenen niet dat de behoefte aan goede oude laarzen op de grond onvermijdelijk zal verdwijnen. Als de robots en drones op een bepaald moment in de strijd de strijdkrachten in een bevolkt gebied uitschakelen en er controle over krijgen, en als de frontlinie ver genoeg weg is, zouden de klassieke infanterietroepen de steden en dorpen kunnen binnengaan om ze veilig te stellen. De reden hiervoor ligt voornamelijk in het feit dat gevechtsrobots niet per se zo ontworpen hoeven te worden dat ze ook een goed (kunstmatig) PR-gevoel hebben. De soldaten van de toekomst zullen dus waarschijnlijk meer een politierol spelen, en vooral als het ging om het bevrijden van steden van vijanden, na het angstaanjagende gerommel van killer robots, zouden menselijke gezichten in uniformen voor algemene opluchting zorgen. De meeste soldaten van de toekomst zullen echter ingenieurs, programmeurs, technici en operators zijn die toezicht houden op de machines en ervoor zorgen dat ze soepel werken. Aangezien dit over de verre toekomst gaat, zullen in de tijd die nu voor ons ligt, in de overgangsperiode naar de volledige robotisering van legers, drone-operators één van de meest massale takken in het leger zijn. Tot hun grote vreugde zullen we jonge mensen zo efficiënt mogelijk kunnen voorbereiden op militaire dienst en droneoorlogvoering met zeer spannende en even verslavende computerspelletjes. In de zeer nabije toekomst kunnen kinderen die graag computerspelletjes in militaire stijl spelen, de dodelijkste van alle soldaten worden.

Betekent dit alles dat het aantal menselijke slachtoffers in toekomstige oorlogen tot een minimum beperkt zal blijven? Helaas hangt dat alleen af van de mensen die de programmeurs die verantwoordelijk zijn voor het schrijven van de AI-codes, opdrachten zullen geven. Robotlegers zullen zeker commando- en telecommunicatiecentra aanvallen en vernietigen waar veel mensen zijn, dus militaire menselijke slachtoffers zullen nog steeds onvermijdelijk zijn. Als deze centra zich in grote steden bevinden, zullen er ook onvermijdelijke burgerslachtoffers vallen. Het hangt alleen af van de morele normen van militaire commandanten en ontwikkelaars of burgers direct en opzettelijk het doelwit zullen zijn van massavernietigingswapens of bijvoorbeeld van massabombardementen met conventionele wapens. Vandaag de dag maken velen zich zorgen over de mogelijkheid dat militaire kunstmatige intelligentie op de een of andere manier uit de hand loopt en het hele menselijke ras begint uit te roeien, zoals te zien is in de Amerikaanse sciencefictionfilmserie “Terminator”. Dit kan alleen gebeuren door een grove menselijke programmeerfout, wat natuurlijk grote voorzichtigheid en grondig testen vereist voordat het gebruikt wordt. Gelukkig was het in het volgende verhaal slechts een simulatie. Begin juni van dit jaar verspreidde het nieuws zich over de wereld dat tijdens een simulatie van de Amerikaanse luchtmacht in Londen, een drone uitgerust met kunstmatige intelligentie besloot om zijn operator, kolonel Tucker Hamilton, te doden. Dit werd gemeld door kolonel Hamilton zelf, die uitlegde dat de AI geprogrammeerd is om te proberen zoveel mogelijk beloningspunten te verdienen voor het succesvol uitvoeren van gevechtstaken. Toen Hamilton de AI beval om geen doelen aan te vallen die een mogelijke bedreiging vormden, concludeerde hij dat de operator hem verhinderde om punten te verdienen en “doodde” hem met een gesimuleerde bombardementsrun. Nadat de AI-drone was uitgelegd dat het doden van de operator hem veel punten zou kosten, “vernietigde” hij de volgende keer dat hij het bevel kreeg om geen potentiële bedreigingen aan te vallen, de communicatietoren die Hamilton gebruikte om instructies naar de drone te sturen, zodat hij niet langer op zijn bevelen hoefde te letten. Dit nieuws werd later ontkend, maar niet echt overtuigend. Er werd uitgelegd dat het geen simulatie was, maar slechts een “experiment”. Elke programmeur zal u vertellen dat AI net zo autonoom zal zijn in zijn besluitvorming op de grond als mensen dat toestaan. Kortom, als een AI duidelijke en ondubbelzinnige instructies krijgt om geen vriendelijke troepen of burgers aan te vallen die geen directe bedreiging vormen, zal het dat zeker doen. Maar het zal zeker hetzelfde doen, zelfs als de burgers bijvoorbeeld wel een bedreiging vormen. In elk geval ligt de verantwoordelijkheid bij de softwareontwikkelaars, en het eerder genoemde “experiment” in Londen ging alleen mis door een programmeerfout.

Kunstmatige intelligentie heeft al actieve toepassingen in cyberoorlogvoering, speciale psychologische operaties en propaganda, en het is te verwachten dat deze trend zich ongetwijfeld zal verdiepen en deze technologieën tot in de perfectie zal brengen. Helaas wordt het dankzij computergrafieken en kunstmatige intelligentie steeds moeilijker om de waarheid van een leugen te onderscheiden, en in de nabije toekomst zal dit praktisch onmogelijk zijn. AI zal in staat zijn om propagandacampagnes, speciale psychologische operaties en cyberoorlogsoperaties veel beter uit te voeren dan mensen vandaag de dag kunnen, omdat machines geen menselijke beperkingen en emotionele zwakheden hebben en tegelijkertijd veel productiever en letterlijk onvermoeibaar zijn. Vandaag de dag is het nog relatief eenvoudig om te herkennen dat computertechnologie bijvoorbeeld achter de zogenaamd nieuwe video’s en foto’s van al lang overleden Oekraïense generaals zit. Maar dankzij de vooruitgang in kunstmatige intelligentie en filmtechnologieën kunnen gedode vijandelijke generaals nog lang na hun dood optimistische persberichten uitgeven, en de illusie zal zo perfect zijn dat het bedrog zelfs niet ontdekt kan worden door concurrerende kunstmatige intelligenties die tot taak hebben om de pogingen tot dergelijke fraude te herkennen.

In de niet zo verre toekomst zou kunstmatige intelligentie gebruikt kunnen worden voor het zelfstandig ontwerpen van nieuwe gevechtsdrones en robots. Machines zullen dit werk ook veel beter doen dan mensen. De machines zouden dus steeds perfectere machines produceren, niet alleen oorlogsmachines maar ook machines die bedoeld zijn voor hun eigen productie en natuurlijk machines die bedoeld zijn voor civiel gebruik, wat op zich niet per se slecht is. Waar we echt bang voor moeten zijn, is dat programmeurs machines zouden kunnen toestaan om zelfstandig bestaande codes te verbeteren en nieuwe, originele codes voor kunstmatige intelligentie te schrijven, en dat is de dikste van alle rode lijnen die nooit en te nimmer overschreden mogen worden. Een mogelijk motief voor mensen om zo’n godslasterlijke gruwel toe te staan zou juist de meedogenloze wedloop naar de ontwikkeling van steeds efficiëntere robotlegers kunnen zijn. Als zo’n kwaad wordt toegestaan, zouden machines, vergelijkbaar met de intelligente drone die kolonel Tucker Hamilton “doodde”, tot de conclusie kunnen komen dat ze geen mensen meer nodig hebben omdat wij hun ontwikkeling en voortplanting alleen maar remmen en hinderen. De mensheid mag daarom nooit en te nimmer toestaan dat kunstmatige intelligenties nieuwe codes schrijven en bestaande codes voor kunstmatige intelligentie verbeteren, omdat we dan voor altijd de controle over het angstaanjagende potentieel van AI en ons eigen lot zouden kunnen verliezen.

De afgelopen jaren hebben politici, technologiedeskundigen, wetenschappers, analisten en politici uit het Westen bijna paniekerig gewaarschuwd voor het gevaar van kunstmatige intelligentie voor de mensheid. Doen ze dit echt uit de diepste morele motieven, zoals ze ons proberen te overtuigen? Begin april van dit jaar waarschuwde de Amerikaanse president Joe Biden tijdens een bijeenkomst met adviseurs op het gebied van technologie en wetenschap voor de mogelijke risico’s die kunstmatige intelligentie zou kunnen hebben voor de Amerikaanse samenleving, de economie en de nationale veiligheid. Henry Kissinger is ook een van de invloedrijke mensen die vaak waarschuwt voor de gevaren van kunstmatige intelligentie, en in verschillende interviews deed hij dat dit voorjaar. Dit steeds belangrijker wordende onderwerp werd vorige maand zelfs aangekaart door het Amerikaanse Congres, dat een hoorzitting organiseerde waar vooraanstaande Amerikaanse experts op het gebied van kunstmatige intelligentie hun mening gaven. De heersende mening over AI onder Amerikaanse politici en experts is dat het een technologie is waarvan het destructieve potentieel gelijk of zelfs dodelijker is dan dat van kernwapens. Dergelijke vergelijkingen zijn helemaal niet toevallig. Washington is zich ervan bewust geworden dat Rusland en China enorme vooruitgang hebben geboekt in de ontwikkeling van kunstmatige intelligentie en militaire robotica en dat de VS steeds verder achterop raakt in deze nieuwe wapenwedloop. Aangezien de Amerikanen de onderontwikkelde naties van de Derde Wereld al tientallen jaren terroriseren, is de angst dat Rusland en China deze geavanceerde technologieën delen met landen als Iran, Syrië, Noord-Korea en andere Aziatische, Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse naties zo groot dat het collectieve Westen zeker zeer binnenkort een soort internationale controle en beperkingen op het gebruik van kunstmatige intelligentie voor militaire doeleinden zal voorstellen.

Helaas voor hen heeft de Russische president Poetin een paar jaar geleden, tijdens zijn ontmoeting met Russische studenten in Yaroslavl in september 2017, openlijk en ondubbelzinnig zijn mening over kunstmatige intelligentie gegeven: “Kunstmatige intelligentie is de toekomst, niet alleen voor Rusland maar voor de hele mensheid. Het brengt kolossale kansen met zich mee, maar ook bedreigingen die moeilijk te voorspellen zijn. Wie de leider wordt op dit gebied, wordt de heerser over de wereld.” De oorlogen van de toekomst zullen dus volledig bestaan uit epische botsingen van technologieën en kunstmatige intelligentie. De moed en training van soldaten zal niet langer veel nut hebben, en het zal niet langer nodig zijn dat mensen sterven voor hun vaderland. Degene met de beste technologie zal winnen, en daarom zal Rusland de ontwikkeling van AI en militaire robotica niet opgeven, noch zal het ooit de controle op deze gebieden accepteren die het Westen vrijwel zeker van plan is op te leggen. Het valt nog te bezien of de Russische oorlogsrobots tijdens hun onstuitbare aanvallen op het slagveld de traditionele Russische strijdkreet “Uraaaaaa!” zullen uitroepen als eerbetoon aan de heldenmoed van de Russische soldaten van vlees en bloed uit het verleden. Misschien zouden ze dat kunnen als iemand zou besluiten dat ze zo geprogrammeerd moeten worden. De sleutels tot toekomstige overwinningen, zowel militair als civiel, liggen al in de handen van ingenieurs en programmeurs.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Terminator regisseur zegt “Ik heb jullie gewaarschuwd”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: