“Onze soort wordt genetisch gemodificeerd”: De opmars van de mensheid naar de ondergang? Analyse van het microbioom en het viroom

Dit jaar markeert een cruciaal keerpunt in de geschiedenis van de mens. Voor het eerst sinds het begin van de menselijke beschaving, wordt onze soort genetisch gemodificeerd. Vaccinproducenten hebben het nu mogelijk gemaakt het menselijk genoom voorgoed te veranderen – en de relatie van de mensheid met de natuur voorgoed te veranderen – door middel van een experimentele farmaceutische injectie die ten onrechte een “vaccin” wordt genoemd, schrijft David Skripac.

In het licht van deze beslissende gebeurtenis, geloof ik dat we nuchter moeten kijken naar de motieven en daden die de mensheid zoals we die kennen aan het veranderen zijn. Tegelijkertijd moeten we onze steeds destructievere behandeling van de natuurlijke wereld onderzoeken.

In Deel I: Het Microbioom en Het Viroom, zullen we ontdekken dat we letterlijk zwemmen in een enorme zee van genomische informatie die essentieel was voor het leven om te beginnen en te floreren op deze kostbare aarde en die nog steeds probeert om alle soorten te helpen overleven. De matrix van organismen die samen het microbioom vormen, hebben een virometische informatiestroom opgebouwd die aanpassing en biodiversiteit op deze planeet mogelijk heeft gemaakt. En diezelfde viromische informatiestroom is verantwoordelijk voor de opbouw van de menselijke soort.

In deel II: Onze Oorlog Tegen de Natuur, zullen we onderzoeken hoe ons eigen roekeloze gedrag het milieu vernietigt, waardoor we in de richting gaan van de zesde massa-extinctie. Daarmee bedoel ik dat ik de echte milieucatastrofe zal behandelen, niet de door miljonairs gefinancierde “opwarming van de aarde/klimaatverandering”-hoax die door de Club van Rome in gang is gezet en door het Wereld Economisch Forum (WEF) verder is verspreid.

In Deel III: Wat er Gebeurde in 2020, zullen we onderzoeken hoe deze werkelijke verwoesting van het milieu heeft bijgedragen aan de “pandemie” die in 2020 werd uitgerold, die in 2021 leidde tot de massale experimentele injecties van onbekende stoffen in menselijke “proefpersonen”, en die geen voorspelbaar einde heeft. (Ik zet “pandemie” tussen aanhalingstekens vanwege het frauduleuze karakter ervan. Het is inderdaad nauwkeuriger en treffender te omschrijven als een plandemie, een zwendelpandemie, een pseudo-pandemie of een andere term die op bedrog duidt).

In deel IV: Onze Reactie, zullen wij de onverantwoordelijke en irrationele reactie van de meeste mensen op de planeet op deze zogenaamde pandemie analyseren.

Delen II, III en IV zullen later worden gepubliceerd door Global Research.

Het microbioom (afgeleid van de Griekse woorden micro, dat “klein” betekent, en biotikos, dat “betrekking hebbend op het leven” betekent) is een enorm ecosysteem dat bestaat uit triljoenen micro-organismen. Ongelooflijk genoeg leven er zo’n 40.000 soorten bacteriën, 300.000 soorten parasieten, 65.000 soorten protozoa en tussen de 3,5 en 5 miljoen soorten schimmels in de omgeving om ons heen en in of op het menselijk lichaam. Deze complexe wereld van micro-organismen scheidt voortdurend een zee van virussen af, die als communicatienetwerk dienen voor de bacteriën, parasieten, protozoa en schimmels. En, zoals we zo dadelijk zullen ontdekken, zijn deze virussen er altijd geweest om ons te helpen, niet om ons te hinderen. Met andere woorden, ze zijn levensbevorderend, niet doodsveroorzakend.

Hier is een hint van de microbiome complexiteit, ongelooflijke diversiteit, en infinitesimale grootte: Het aantal genen in het schimmelrijk is minstens 125 biljoen! Ter vergelijking: het menselijk genoom bestaat uit slechts 20.000 genen. Een fruitvlieg heeft 13.000 genen, een vlo 31.000. In termen van genetische complexiteit is het menselijk genoom dus slechts een minuscuul fragment van genetische informatie in vergelijking met de enorme wereld van genomische informatie die het microbioom bevat.

Een fascinerend aspect van het microbioom is zijn symbiotisch communicatienetwerk, dat de overdracht van eiwitinformatie van het ene micro-organisme naar het andere mogelijk maakt. Het myceliale netwerk (een matrix van fijne witte draden) in schimmels bijvoorbeeld stelt de schimmels in staat met elkaar te communiceren over afstanden die kunnen oplopen tot enkele kilometers. Deze myceliale structuren zijn in staat minerale en eiwitbronnen meer dan een kilometer over te brengen. Hoe? Ze maken gebruik van lichtenergie en elektronen die door de paden binnen het bodemsysteem stromen. Op die manier helpt het microbioom planten en andere meercellige levensvormen tot bloei te komen. Het is niet overdreven om het myceliale netwerk in het schimmelrijk het letterlijke “brein” van de planeet te noemen. Overigens worden alle piepkleine, intelligente organismen die samen het microbioom vormen, aangedreven door de biofotonische energie van de zon.

Hoe moeilijk het ook te bevatten is, er leven minstens 1,4 quadriljoen bacteriën en 10 quadriljoen schimmels in het menselijk lichaam. In de menselijke dikke darm alleen al bevinden zich 3,8 x 1013 bacteriëncellen. Elk orgaan in het lichaam, inclusief de hersenen, heeft zijn eigen microbioom. Het doel van de bacteriën en schimmels in ons lichaam is het voeden en verzorgen van onze cellen, waardoor we gezond blijven en in evenwicht met het grotere microbioom dat ons omringt.

Het Viroom

Het viroom is de immense wereld waarin de boodschappers van Moeder Natuur bestaan. Het bestaat uit triljoenen en triljoenen virussen, geproduceerd door de eerder genoemde bacteriën, parasieten, protozoa en schimmels van het microbioom.

Het gemiddelde volwassen menselijk lichaam bevat 1 x 1015 virussen. In de lucht die de aarde omhult, bevinden zich daarentegen 1 x 1031 virussen; in de bodem van de aarde bevinden zich 2,5 x 1031 virussen; en in de oceanen van de aarde bevinden zich 1,2 x 1030 virussen. Om deze ontzagwekkende aantallen in perspectief te plaatsen: 1 x 1031 is 10 miljoen keer groter dan het aantal bekende sterren in het hele universum.

Eenvoudig gezegd bestaat een virus uit genomische informatie, DNA of RNA, verpakt in een eiwitomhulsel. De kleine eiwitstrengen die aan de buitenzijde van het eiwitomhulsel van een virus uitsteken, worden spike-eiwitten genoemd. Virussen zijn geen levende organismen. Zij produceren hun eigen brandstof niet. Ze hebben geen metabolisme om energie te produceren. En ze kunnen zich niet voortplanten.

Virussen reizen al miljoenen jaren over de hele wereld, boven de grenslaag van de atmosfeer, lang voordat machines voor vliegreizen werden uitgevonden. Hun genetische codes bedekken al eonen de aarde, creëren biodiversiteit en maken aanpassing in het hele ecosysteem mogelijk. Met aanpassing bedoel ik dat virussen er altijd naar streven hun genetische codes aan te passen om veerkrachtige gezondheid te creëren in alle levensvormen van de planeet. Het is belachelijk om te suggereren dat een virus, om van de ene regio van de wereld naar de andere te reizen, in een vliegtuig moet springen, zoals de National Security Research Division van RAND ons wil doen geloven.

Bovendien komen virussen – inclusief coronavirussen – niet in golven en verdwijnen dan spoorloos, om later op miraculeuze wijze weer op dezelfde of een andere plaats op te duiken. In plaats daarvan gaan virussen nooit weg, sterven nooit uit. Ze bevolken elk element in de omgeving om ons heen. Kortom, ze zijn alomtegenwoordig en altijd aanwezig.

Onze relatie met bepaalde virussen kan veranderen als gevolg van onze schadelijke handelingen jegens de natuur. Wanneer mensen de lucht, de grond en het water vergiftigen en vervuilen, creëren zij een onevenwicht tussen de mensheid en het virus – een onevenwicht dat ertoe kan leiden dat wij in onbalans raken met een bepaald virus.

Helaas heeft het allopathische medicijnregime, dat de plutocraten John D. Rockefeller en Andrew Carnegie aan het grootste deel van de wereld opdrongen met hun Flexner Rapport uit 1910, nog steeds een groot deel van de wetenschappelijke gemeenschap doen geloven dat bacteriën, schimmels en virussen onze vijand zijn.

De basis van Rockefeller’s allopathische geneeskunde is Louis Pasteur’s gebrekkige “kiemtheorie”, die beweert dat micro-organismen van buitenaf, zoals bacteriën en virussen, het lichaam aanvallen, binnendringen en infecteren, en zo ziekten veroorzaken.

Het grootste deel van de Westerse wereld schrijft Pasteur (1822-1895) een fundamentele rol toe bij het vestigen van wat wij de “moderne geneeskunde” noemen – een paradigma dat de oorsprong van elke ziekte terugvoert tot één enkele kiem.

Zonder de theorie van Pasteur zouden de meeste moderne geneesmiddelen nooit worden geproduceerd, gepromoot of voorgeschreven – een feit dat verklaart waarom het huidige medische establishment en zijn van de geneeskunde afhankelijke farmaceutische industrie weigeren hun gebreken te erkennen of hun ondoeltreffendheid toe te geven.

Daarentegen beweert de “terrein-theorie”, die werd geïnitieerd door Claude Bernard (1813-1878) en later uitgebouwd door Antoine Béchamp (1816-1908), dat het terrein – d.w.z. de interne omgeving van het lichaam – en niet een externe kiem onze gezondheid of het gebrek daaraan bepaalt. Wat Béchamp “terrein” noemde, komt heel dicht in de buurt van wat de moderne geneeskunde nu het aangeboren immuunsysteem heeft genoemd. Zoals we in de volgende paragrafen zullen zien, zat Béchamp beslist op het goede spoor in zijn ontdekking van de werkelijke wisselwerking tussen het menselijk lichaam en de omgeving.

In tegenstelling tot Pasteur, had Béchamp wel een academische achtergrond in de wetenschap. Hij geloofde dat ziekte een biologisch resultaat was van de veranderingen die in het lichaam plaatsvinden wanneer de stofwisselingsprocessen uit balans raken. Wanneer het lichaam uit balans is, zo beweerde Béchamp, worden ziektekiemen symptomen die op hun beurt meer symptomen stimuleren, die uiteindelijk tot ziekte leiden.

Hoewel Béchamp met zijn terrein-theorie in de goede richting ging, heeft Rockefeller’s van ziektekiemen afhankelijke farmaceutische tirannie de overhand gekregen, grotendeels dankzij aanzienlijke geldinjecties, die Rockefeller en Carnegie graag verstrekten in de vorm van subsidies aan universiteiten, ziekenhuizen, en medische onderzoeksfaciliteiten. Hun “filantropische” grootmoedigheid, die gemakkelijk meer dan 100 miljoen dollar bedroeg, stelde hen in staat het beleid van het gehele Amerikaanse medische establishment en uiteindelijk van de meeste Westerse naties te beïnvloeden, door hen te sturen in de richting van een uitsluitend op chemische middelen gebaseerd allopathisch regime.

Ik beweer in dit artikel dat, in tegenstelling tot wat de Rockefeller geneeskunde ons meer dan honderd jaar heeft geleerd, virussen er niet zijn om onze cellen aan te vallen of om ons op een andere manier te schaden. Integendeel, de DNA en RNA genetische moleculaire informatie in de virussen zijn letterlijk de bouwstenen van het leven op aarde. Om een moderne analogie te gebruiken, kunnen we de informatiestroom van een virus zien als een software-update met belangrijke moleculaire intelligentie die, indien nodig, kan worden geüpload naar elke cel van een levend meercellig organisme – inclusief elk van de 70 biljoen cellen in het menselijk lichaam. Onze cellen regelen welke nieuwe genomische informatie wordt ontvangen en welke informatie niet wordt ontvangen. De virussen proberen zich eenvoudigweg aan de cellen aan te passen met het doel een veerkrachtige menselijke gezondheid te creëren.

Een woord hier over het immuunsysteem. Er zijn twee soorten immuniteit: aangeboren immuniteit en adaptieve immuniteit.

Het aangeboren immuunsysteem is het eerste en primaire middel waarmee ons lichaam reageert op een virus. Het aangeboren systeem helpt het lichaam een genetisch evenwicht te vinden met elke nieuwe virale update die het krijgt voorgeschoteld. Het lichaam hoeft de nieuwe virale informatie niet te repliceren of te reproduceren na meer dan 4 of 5 dagen van updates.

Het aangeboren immuunsysteem werkt op gezonde grensvlakken in het menselijk lichaam, zoals de fysieke barrières tussen de darm en de bloedbaan, of op de bloedvaten die de beweging van ionen, moleculen en cellen tussen de bloedbaan en de hersenen strak regelen (de zogeheten bloed-hersenbarrière), of op het genetische niveau in onze cellen (zoals de mutagene eiwitten in onze cellen). Ook het aangeboren immuunsysteem werkt via een aantal enzymen, zoals de APOBec3A/3G en CAS9. Deze enzymen worden nu beschouwd als centraal in de aangeboren immuniteit.

Het adaptieve immuunsysteem is het secundaire middel waarmee ons lichaam in wisselwerking staat met virussen.

Het adaptieve systeem zorgt voor een zeer specifieke reactie op een virus door gebruik te maken van de witte bloedcellen van het lichaam, de zogenaamde lymfocyten (B-cellen en T-cellen). De B-cellen zijn verantwoordelijk voor het afgeven van antilichamen in de bloedbaan. Antilichamen zijn de tweede – niet de eerste – manier van interactie tussen het lichaam en een virus nadat het een nieuwe virusupdate heeft ontvangen of nadat het een onevenwichtigheid met een bepaald virus heeft ontwikkeld. Antilichamen zijn specifieke, gerichte afweerstoffen. Zij verschijnen gewoonlijk 3 tot 6 weken na de eerste blootstelling van het lichaam aan een virus. Eenvoudig gezegd fungeren antilichamen als een schoonmaakploeg, die het lichaam helpt bij het opruimen van virussen en bacteriën die niet langer nodig zijn. Ondertussen zijn de T-cellen verantwoordelijk voor het stimuleren van de B-cellen om antilichamen te maken.

Om te begrijpen hoe snel het menselijk lichaam zich aanpast wanneer het wordt blootgesteld aan het viroom, neem een zeven dagen oude zuigeling. Hij heeft 1 x 108 virusdeeltjes in slechts één gram ontlasting. Hoewel dat kind zo vroeg in zijn leven nog niet in staat is antilichamen te ontwikkelen, past het zich toch onmiddellijk aan deze virusdeeltjes aan en blijft het volkomen gezond. In plaats van koorts te ontwikkelen, blijft hij in stabiel evenwicht – homease – met het viroom, zowel microbieel als genetisch. Dat feit alleen al bewijst dat we niet met het viroom interageren via ons adaptieve immuunsysteem, maar dat we ermee interageren via ons aangeboren immuunsysteem.

Wat is de belangrijkste conclusie van deze feiten? Voor mij is het dat de beslissing van het lichaam om genetische informatie op te nemen een uiterst ingewikkeld en gecontroleerd biologisch proces is. Er zijn talloze manieren waarop ons lichaam in evenwicht blijft met de enorme zee van genetische informatie die we inademen en waarmee we elk moment van ons leven in contact komen.

Aangezien een virus geen levend organisme is, kan ons aangeboren immuunsysteem geen virussen doden – en dat zou het ook niet willen. In plaats daarvan, zoals hierboven vermeld, komt het aangeboren immuunsysteem gewoon in genetisch evenwicht met een nieuw virus. Het doet dit door te repliceren of updates van dat virus te ontvangen – en door onmiddellijk te reageren op die nieuwe virale upload. Zodra het genetisch evenwicht is bereikt, meestal 4 tot 5 dagen na de eerste blootstelling aan het virus, weigert ons aangeboren immuunsysteem verdere updates te ontvangen.

Uit deze feiten kunnen we concluderen dat de mens niet kan voorkomen dat een “epidemie” uitbreekt, en evenmin het verloop van een epidemie kan veranderen. Met andere woorden, het is nutteloos – erger nog dan nutteloos: het is schadelijk – om te proberen een altijd helpend virus te controleren door het inzetten van een niet-goedgekeurd experimenteel gen-editing apparaat dat is ontworpen om een antilichaamrespons te produceren (ook bekend als een adaptieve immuunsysteemrespons die wordt geïnduceerd door de injectie). Dat verouderde wetenschappelijke model is biologisch gezien onlogisch en kan nooit werken. We weten nu dat het interfereert met ons prachtig ontworpen aangeboren immuunsysteem, dat perfect in staat is om te gaan met elk virus waarmee we een tijdelijke onevenwichtigheid kunnen ontwikkelen. (Hoe we precies een onevenwicht ontwikkelen met een bepaald virus, zoals het HIV-virus of een coronavirus, zal later in het artikel worden uitgelegd).

Bovendien, in tegenstelling tot het officiële narratief dat door vaccinproducenten en overheidsinstanties voor de volksgezondheid over de hele wereld wordt verspreid, behoudt ons immuunsysteem wel degelijk een geheugen van de virussen waarmee ons lichaam in aanraking is geweest en van de genen die op natuurlijke wijze in onze cellen zijn ingebracht na ontvangst van een nieuwe virale update. In het aangeboren immuunsysteem bijvoorbeeld is het enzym Cas9, dat verantwoordelijk is voor het klieven van overtollig DNA wanneer te veel van een virale upload aan een cel wordt aangeboden, de natuurlijke geheugendatabank die onthoudt welk DNA-patroon het is tegengekomen.

Bovendien worden de permanente gegevens die door een aangeboren immuunsysteem worden bijgehouden, doorgegeven aan opeenvolgende generaties mensen, die daardoor nooit een ontstekingsveroorzakende reactie op een bepaald virus zullen krijgen. Zelfs in het adaptieve immuunsysteem zorgen de B-cellen (de bron van antilichamen) en de T-cellen (de stimulans van de B-cellen) voor een blijvende immuniteit.

Een veelzijdige NIH-studie, gepresenteerd door het Center for Infectious Disease Research and Policy (CIDRAP) in 2008, bewees onomstotelijk dat immuniteit tegen antilichamen een leven lang kan duren. In die studie verzamelde een groep wetenschappers, onder leiding van Dr. Eric Altschuler, bloedmonsters van 32 overlevenden – tussen de leeftijd van 91 en 101 jaar – van de Spaanse grieppandemie van 1918. (Eigenlijk is de correcte naam voor die pandemie de Kansas Griep – zijn plaats van oorsprong.) Tot hun verbazing ontdekten de wetenschappers dat, bijna een eeuw later, alle deelnemers aan de studie nog steeds antilichamen tegen dezelfde griepstam bij zich droegen.

Op basis van de bevindingen van dat 13 jaar oude onderzoek kunnen we de propaganda verwerpen die ons door de mainstream media en medische organisaties wordt voorgeschoteld. Het is niet waar dat de natuurlijke immuniteit tegen het SARS-CoV-2-virus zes maanden tot een jaar na de eerste blootstelling kan slijten. En het is niet waar dat een experimentele injectie de enige manier is om immuniteit te bereiken. Dergelijke ongefundeerde beweringen zijn gewoon listen die zijn bedacht om de gierige agenda van de farmaceutische industrie en de andere technocraten die achter de schermen opereren, te bevorderen.

Waar het op neerkomt: De kracht van de natuurlijke immuniteit zal altijd beter zijn dan elke vermeende immuniteit tegen een virus die het resultaat zou zijn van een injectie, of die nu experimenteel is of door de overheid is goedgekeurd.

Biologisch gezien is al het leven op aarde opgebouwd uit de moleculaire genetische sequenties RNA en DNA die in virussen zitten. Deze virussen zijn prachtig ontworpen genetische overbrengingssystemen die essentieel zijn voor het ontstaan en de instandhouding van het leven op aarde. Meer dan 50% van de 20.000 genen die de huidige mens heeft geërfd, zijn miljoenen jaren geleden door deze kleine wonderen der natuur in het genoom van zoogdieren ingebracht. Ten minste 8% van deze genen werd ingebracht door RNA retrovirussen die lijken op het HIV retrovirus. (Een retrovirus is een RNA-virus dat een DNA-kopie van zijn genoom in de gastheercel invoegt om zichzelf te kunnen repliceren). Even intrigerend is het feit dat miljoenen jaren geleden retrovirale updates een sleutelrol speelden bij het ontstaan van placentazoogdieren.

Interessant is dat een studie uit 2017, gepubliceerd door het National Institute of Health (NIH), aantoont dat velen van ons het HIV retrovirus bij zich dragen zonder het zelfs te weten. In deze studie “onderzochten de onderzoekers niet-menselijke sequentiegegevens van whole-genome sequencing” het bloed van 8.240 volwassenen die in de VS en Europa woonden – niemand van wie was vastgesteld dat ze een infectieziekte hadden. Zij ontdekten dat maar liefst 42% van de deelnemers positief testten op de aanwezigheid van 94 bekende virussen. Deze virussen omvatten het HIV-virus, het hepatitis B-virus, het hepatitis C-virus en het influenzavirus.

Wij zijn door de medische gemeenschap en de door het bedrijfsleven gecontroleerde media opgeleid om te geloven dat het HIV-virus de overhand zou moeten hebben bij mensen die in Afrika ten zuiden van de Sahara leven. Ons is immers verteld dat 95 procent van alle “HIV-positieve” gevallen uit die regio van de wereld komt. Als dat het geval zou zijn, zouden we verwachten dat er in andere regio’s heel weinig HIV voorkomt en veel meer hepatitis C of griep. Niet dus: Het is juist het omgekeerde! In feite vond de studie van 2017 een vijf keer hogere prevalentie van het hiv-virus dan van hepatitis C en influenza in die 8.240 asymptomatische Amerikanen en Europeanen. Verbazingwekkend genoeg was ieder van hen volledig in balans met het HIV-virus, ook al was geen van hen ooit naar Afrika gereisd. Uit deze studie moeten wij concluderen dat niet alleen de wereld de prevalentie van het HIV-virus in alle uithoeken van de wereld volkomen verkeerd heeft begrepen, maar dat onze angst ervoor – en voor het viroom in het algemeen – volkomen ongerechtvaardigd is.

Gezien het feit dat vele machtige organisaties, zowel in de openbare als in de particuliere sector, profiteren van de enorme subsidies en donaties die de eindeloze AIDS-beweging in stand houden, is het niet verwonderlijk dat er geen enkele wetenschappelijke, peer reviewede studie is verricht die afdoende bewijs levert dat een virus dat HIV heet een ziekte veroorzaakt die AIDS heet. Mocht een dergelijke studie worden uitgevoerd, dan zou daaruit blijken dat de hypothese dat HIV tot AIDS leidt, ongegrond is en, wat nog erger is, frauduleus.

De vraag waar wetenschappers zich op zouden moeten richten is: Wat gebeurt er in Afrika ten zuiden van de Sahara waardoor er zo’n abnormale relatie ontstaat tussen de mensen in dat gebied en het HIV retrovirus, waardoor 95 procent van hen HIV-positief wordt?

Voor een antwoord op die vraag moeten we kijken naar het terrein waar virussen zich ophouden en in evenwicht blijven met het menselijk lichaam. (Met “terrein” bedoel ik een geografisch gebied met het bijbehorende ecosysteem. Ik verwijs hier niet naar de eerder genoemde Bernard/Béchamp terrein-theorie). Wanneer een terrein wordt verstoord door iets onnatuurlijks – bijvoorbeeld vergiftiging van het milieu door onverantwoordelijk menselijk gedrag – komen de virussen tot overexpressie en is het evenwicht van het lichaam met het viroom zoek.

Rekening houdend met het terrein, vinden we dat de nummer één factor die alle zogenaamde besmettelijke ziekte-epidemieën of pandemieën gemeen hebben, de vernietiging van het ecosysteem is. Met andere woorden, het natuurlijke terrein is door onverantwoordelijk menselijk gedrag zodanig veranderd dat onze aangeboren aanpassing aan alle ons omringende genetische informatie wordt ondermijnd.

Het is niet zo dat de virussen een ziekte veroorzaken. Het is eerder zo dat zij het lichaam eenvoudigweg een nieuwe genetische aanpassingsmogelijkheid bieden. Het aangeboren immuunsysteem van het lichaam bepaalt dan hoeveel van die nieuwe informatie het zal opnemen. Als de cellen dringend aan herstel toe zijn – misschien als gevolg van slechte voedingskeuzes, een zittende levensstijl of toxiciteit in het milieu – zal het virus een ontstekingsreactie veroorzaken terwijl het lichaam zijn regeneratieproces doorloopt. Dit gaat meestal gepaard met koorts, gebrek aan eetlust en een verhoogd aantal witte bloedcellen. Zo’n ontstekingsgebeurtenis is wat we gewoonlijk “griep” noemen.

Wat wij geringschattend een ontstekingsgebeurtenis noemen – implicerend dat het slecht is voor het lichaam – is eigenlijk een deel van het genezingsproces van het lichaam. De ontsteking is nodig om regeneratie in het lichaam tot stand te brengen. Het werkt in het voordeel van het lichaam, niet ertegen. Maar als het microbioom van het lichaam verzadigd is in plaats van tekortschiet, zal het niet hoeven te worden bijgewerkt, en zal er dus geen ontsteking plaatsvinden.

In het geval van Sub-Sahara Afrika, is het ecosysteem stervende. De ineenstorting van voedselrijke grondsystemen, slechte waterhygiëne, een gebrek aan basale sanitaire voorzieningen, een chronisch ondervoede bevolking, en de volledige eliminatie van traditionele biologische landbouw – ingehaald door de oxymoronische Groene Revolutie, aan ontwikkelingslanden opgedrongen door de industriële landbouw – hebben ervoor gezorgd dat een groot deel van die bevolking een onevenwicht heeft ontwikkeld tussen hun aangeboren immuunsysteem en de omgeving. Het syndroom dat bekend staat als “AIDS” is een uiting van dat gebrek aan evenwicht. Het HIV-virus, dat voor het eerst werd ontdekt door de Franse viroloog Luc Montagnier, is er ten onrechte van beschuldigd de hoofdschuldige te zijn van AIDS – een vorm van schuld door associatie. In werkelijkheid is het HIV-virus goedaardig en probeert het niet het mechanisme van een cel over te nemen.

De werkelijke oorzaak van het probleem is dat het aangeboren immuunsysteem van de Afrikaanse bevolking bezuiden de Sahara door een gebrek aan voeding dermate is aangetast dat zij ten prooi vallen aan een groot aantal ziekten, die gezamenlijk onder de noemer “AIDS” zijn gebracht. Maar in plaats van in het reine te komen met de realiteit van wat de rampzalige ecologische ramp veroorzaakt, geven “wetenschappers” het HIV-virus de schuld als dekmantel om tientallen jaren van milieu- en economische misdaden van de regering en het bedrijfsleven te verbergen.

Uit de tot nu toe behandelde informatie kunnen we met recht concluderen dat het onmogelijk is dat virussen of ziekteverwekkers infectieziekte-pandemieën en epidemieën veroorzaken, want er bestaat niet zoiets als een infectieziekte in de traditionele zin van het woord – voorbeelden zijn “AIDS”, “Ebola” en andere ongefundeerde “virale” pandemieën. Ja, de farmaceutische propaganda heeft eeuwenlang het paradigma van de besmettelijke ziekte de wereld in gepusht. Maar het geloof dat dergelijke ziekten bestaan is niet meer dan een uitvloeisel van Pasteur’s ontkrachte kiemtheorie. Wat wij gewoonlijk een epidemie of een pandemie noemen, is gewoon het resultaat van een aangetast aangeboren immuunsysteem dat bij een deel van de wereldbevolking opduikt. De redenen voor deze degradatie kunnen chemische vergiftiging door herbiciden, pesticiden of genetisch gemodificeerd voedsel zijn, die we later in meer detail zullen bekijken.

Zoals we kunnen zien aan de hand van de bovenstaande beschrijving van het viroom, is het niet overdreven te stellen dat het viroom de taal is van al het leven op aarde. We zwemmen letterlijk in een enorme zee van genomische informatie die essentieel was voor het leven om te beginnen en te floreren op deze kostbare aarde en die nog steeds probeert alle soorten te helpen overleven. De matrix van organismen die samen het microbioom vormen, hebben een viromische informatiestroom opgebouwd die aanpassing en biodiversiteit op deze planeet mogelijk heeft gemaakt. En diezelfde viromische informatiestroom is verantwoordelijk voor de opbouw van de menselijke soort.

De mens staat dus niet los van het viroom en het microbioom, maar maakt veeleer deel uit van het enorme, complexe ecosysteem van het viroom en het microbioom. Toch hebben we onszelf in toenemende mate geplaatst tegenover het levende systeem waarvan we een intrinsiek onderdeel zijn: de natuur.

David Skripac heeft een Bachelor of Technology-graad in lucht- en ruimtevaarttechniek. Tijdens zijn twee missies als kapitein in de Canadese luchtmacht heeft hij veel gevlogen in voormalig Joegoslavië, Somalië, Rwanda, Ethiopië en Djibouti. Met een nieuwsgierige geest, een scherp oog voor detail en probleemoplossende vaardigheden, opgedaan tijdens zijn universiteitsjaren en gedurende zijn loopbaan, heeft David meer dan honderd uur besteed aan het onderzoeken van de laatste wetenschappelijke bevindingen op het gebied van virologie en microbiologie om dit artikel tot stand te brengen.

Copyright © 2021 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

Vaccinwroeging slaat toe

Volg Frontnieuws op Telegram