Migranten in Milaan: “Hier zijn de autoriteiten goed, ze laten ons dealen”

Wandeling door het centrum van Milaan met de 34-jarige Libische Ahmad (fragmenten uit een rapportage in de Corriere della Sera):

Wil je drugs, fietsen of telefoons? Ze bieden je goederen en hulp. Als ze je als een van hen beschouwen, kun je bijna alles krijgen.

Er is een uitgebreide keten van solidariteit onder de gemarginaliseerden. Op de Piazza del Duomo in Milaan zijn er kleine groepen die de nieuwe gezichten onmiddellijk herkennen; hetzelfde geldt voor de Castello Sforzesco buurt, om nog maar te zwijgen van het Centraal Station en het station van Cadorna. Een soort van spontane wederzijdse hulp tussen de kleine gemeenschappen van migranten die de Italiaanse steden bevolken, meldt Unsermitteleuropa.

Als je wilt, ben je nooit alleen. Ze bellen je, ze spreken je op straat aan, ze geven je allerlei tips om je te helpen in geval van nood. In Tunis boden ze me onderdak en een bed aan, maar daarna was er ook een aanbod om voor de IS in Syrië te strijden. Niets van dat in Italië. In Rome waren er velen die me de weg wezen naar de dichtstbijzijnde moskee, waar je een accommodatie voor de nacht kunt krijgen. In Milaan boden ze me eten aan, maar ook drugs, meisjes en gezelschap, legt Ahmad uit, een 34-jarige Libiër die een Schengenvisum kreeg van de Italiaanse ambassade in Tripoli om legaal voor vakantie naar Europa te komen. (Noot van de redactie: interessant. De Italiaanse ambassade in Tripoli geeft dergelijke visa af …)

Nadat Ahmad enige tijd in het centrum van Milaan had doorgebracht:

Ik liep in Parco Sempione toen een groep jongeren uit Gambia, die deden alsof ze op het veld aan het voetballen waren, naar me toe kwam en me cocaïne aanbood. De prijs was goed, denk ik: 50 euro voor 5 gram. En zelfs bespreekbaar, want ze dachten dat ik een migrant was en zeiden direct en zeer expliciet bepaalde zaken tegen me die een Italiaan op het eerste gezicht nooit zou onthullen, legt hij uit.

Hij heeft een lange baard op bruine wangen. Loopt in kleurrijke tennisschoenen en draagt een grijs sportpak. In zijn hand houdt hij een plastic tas met een paar spullen en een iPhone-oplader: een stereotype van degenen die net van de boot zijn gekomen.

Degene die de leider van de groep lijkt te zijn heet Abu Baker, is 26 en lacht de hele tijd. Hij spreekt goed Engels, beter dan Italiaans, slaat zijn tegenhanger links en rechts op de schouder, luistert naar muziek en noemt iedereen “broer”.

Hij was in 2011 in Libië toen de revolutie uitbrak. In 2012 slaagde hij erin om illegaal naar Italië te komen en sindsdien leeft hij van sociale hulp.

De blanken hebben Kadhafi, die de grote verdediger van ons Afrikanen was, ten val gebracht. Sindsdien is Libië door hen in chaos geraakt. En blanke kolonialisten stelen al eeuwenlang de rijkdom van Afrika. Dus wat is er mis met ons Afrikanen die nu een beetje van de blanken stelen?, legt hij zonder een half woord uit.

Bij hem is Mussa, een lange en gespierde 24-jarige Senegalese man:

Soms vind ik een baan als metselaar. Maar het zijn korte banen op de zwarte markt, die minder dan 15 euro per uur opleveren. Ik werk liever legaal. Maar ik ben hier nog geen twee jaar en moet wachten op toestemming van de Italiaanse autoriteiten. In de tussentijd krijg ik, net als iedereen op mijn voorwaarden, maar 75 euro per maand. Hoe kan ik daar van leven? Onmogelijk. Dus ben ik gedwongen om te stelen.

Tegen Ahmad zeggen ze dat hij als hij contant betaalt, alles tegen zeer lage prijzen kan krijgen: uitstekende fietsen, mobiele telefoons van de nieuwste modellen, SIM-kaarten, modieuze kleding. Alles gestolen, blijkbaar.

Een andere Senegalees onder de dertig, die zichzelf Mimido noemt, lijkt niet erg gelukkig te zijn. Hij zit op de grond en vertelt ons wanneer een oude vrouw uit Gambia langskomt met een pot rijst en gekruid vlees, de jonge Afrikanen dan een lunch met een blikje Merinda of Pepsi voor vier euro kunnen krijgen, dit gebeurt vaak op zonnige dagen. De man legt uit:

De Italianen behandelen ons beter dan de Libiërs. De Misrata-milities in 2013 ontvoerden me en dwongen me om meer dan vijf maanden gratis als metselaar te werken. Dit zou hier nooit gebeuren. Maar er is ook racisme in Italië. Ik zie het elke keer als ik op een bankje of aan een restauranttafel zit: De Italianen in de buurt gaan dan meteen weg, ze willen niet naast me zitten.

Op de twee noordelijke hoeken van de Piazza del Duomo, in de namiddag, zijn er enkele groepen nieuwe migranten die geluksbedeltjes en armbanden lijken te verkopen. Ook hier wordt Ahmad herhaaldelijk benaderd met het aanbod van “cocaïne en hasjiesj”. Hij koopt een armband voor 5 euro met de opmerking dat hij deze de komende twaalf maanden niet mag verwijderen als hij wil dat “het geluk efficiënt werkt”.

Nigeriaan verkracht 16-jarig Italiaans meisje – burgemeester Fabbri: “Gewelddadige illegalen zijn een tumor die moet worden uitgeroeid”