De Coronapandemie domineert al maandenlang wereldwijd de krantenkoppen, wat het hysterische klimaatdebat tot grote ergernis van de linksgroene onheilsprofeten heeft gesmoord. Enkele dagen geleden volgde de volgende klap voor Greta en haar klimaatzeloten: Observatiesatellieten hebben vastgesteld dat de activiteit van de zon, die eigenlijk de doorslaggevende factor is voor de opwarming van de aarde, sinds 2019 aanzienlijk is verzwakt en op weg is naar een nieuw “zonneminimum”. Serieuze wetenschappers vrezen daarom dat de aarde aan het begin staat van een nieuwe ijstijd, die mogelijk tientallen jaren zal duren, wat catastrofale gevolgen zou hebben voor de mensheid.
Foto: Winterlandschap schilderij © Jacob van Ruysdael (1628-1682)
De activiteit van de zon wordt gemeten aan de hand van het aantal en de grootte van de zogeheten zonnevlekken. Dit zijn donkere vlekken aan de zichtbare kant van de zon (fotosfeer) die koeler zijn en daardoor minder zichtbaar licht uitstralen dan de rest van het oppervlak.
Hoe minder plekken er zijn, hoe minder energetische straling van de zon de aarde bereikt en haar opwarmt, wat een van de basisvoorwaarden is voor de ontwikkeling van het leven op onze planeet. In het huidige jaar is gedurende 100 dagen geen enkele van deze plekken waargenomen op het oppervlak van de centrale ster. Dit komt overeen met 76 procent van de tijd tot half mei. In 2019 was deze waarde zelfs 77 procent. In historische context markeren deze cijfers een extreem hoog niveau. Deskundigen vrezen dat de verminderde zonneactiviteit gepaard kan gaan met een nieuwe “kleine ijstijd” op aarde, zoals die zich voor het laatst voordeed tussen 1790 en 1830.
Deze periode staat bekend als het “Dalton Minimum”, genoemd naar de Engelse natuurwetenschapper John Dalton. Op dat moment daalde de gemiddelde globale temperatuur binnen slechts 20 jaar met 2 graden. Deze koude fase werd verder versneld door de gewelddadige uitbarsting van de Tambora vulkaan op Sumbawa in Indonesië in april 1815. Als gevolg van dit natuurverschijnsel bleef de zomer het jaar daarop in grote delen van Noord-Amerika en Europa uit.
In juni 1816 viel er zelfs sneeuw. 71.000 mensen stierven in die tijd in de “vulkanische winter”. Het Maunder Minimum was tussen 1645 en 1715 nog ernstiger, met extreem koude winters en massale mislukte oogsten in Europa en andere regio’s in de wereld. Verdere periodes van lage zonne-intensiteit waren het Wolf Minimum rond 1300 en het Spörer Minimum in de 15e eeuw.
Wetenschappers voorspellen een kouder klimaat en wereldhonger als gevolg van lage zonneactiviteit
De ijstijd kan voor ons liggen
Er zijn momenteel steeds meer tekenen dat het tijdperk van het Modern Maximum, dat duurde van 1950 tot 2009, zich nu ontwikkelt tot een nieuw zonneminimum. Dit zou een nieuwe koude fase op aarde kunnen inluiden, waardoor de opbrengst van de gewassen door de dalende temperaturen afneemt en de voedselvoorziening voor een groeiende wereldbevolking in gevaar komt.
Als we inderdaad aan het begin van een nieuwe ijstijd zouden staan, zou dit de mensheid in een uiterst ongunstig stadium van zijn ontwikkeling treffen. De wereldwijde Coronapandemie, waarvan het einde niet in zicht is en die ons volgens wetenschappers nog vele jaren zou kunnen vergezellen, heeft namelijk de internationale toeleveringsketens dramatisch ontwricht. Dit heeft ook een negatief effect op de globale handel in basisvoedingsmiddelen.
Bovendien worden delen van het Afrikaanse continent geconfronteerd met zowel enorme sprinkhanenplagen als met overstromingen en droogtes. De Verenigde Naties hebben daarom al gewaarschuwd voor hongersnoden van “bijbelse proporties” in de getroffen gebieden.
De situatie zou dramatisch verslechteren als er ook een globale daling van de temperatuur en een ijstijd zou plaatsvinden, wat zou leiden tot mislukte oogsten en vele miljoenen doden, vooral in de onderontwikkelde landen van het zuidelijk halfrond. Niet “opwarming van de aarde”, zoals de linksgroene voorstanders van de theorie van de door de mens veroorzaakte klimaatverandering ons willen doen geloven, maar “afkoeling van de aarde” is de centrale bedreiging voor het leven op onze planeet.
Elites klampen zich vast aan de CO2-leugen
Hoewel dit gevaar steeds duidelijker wordt, houden de politieke elites zelfs tijdens de Coronarecessie vast aan hun krankzinnige plan om de CO2-uitstoot te verminderen, omdat ze geloven dat dit de opwarming van de aarde een halt zal toeroepen. Alleen al in de EU willen de verantwoordelijken hier miljarden euro aan belastingen aan uitgeven.
Dit geld zou beter moeten worden geïnvesteerd om de ernstige economische en sociale gevolgen van het mislukte monetaire en rentebeleid van de afgelopen vijftien jaar – die nu door de ‘brandversneller’ Corona zowel zichtbaar als voelbaar wordt – massaal te verlichten, vooral omdat talloze middelen van bestaan in Europa op dit moment acuut worden bedreigd.
NASA geeft toe dat de klimaatverandering natuurlijk is en veroorzaakt wordt door de zon
