De Verenigde Staten en hun bondgenoten blijven Noord-Korea onder druk zetten en bedreigen om te onderhandelen over een overeenkomst die haar groeiende nucleaire en ballistische raketprogramma’s moet doen opgeven.
Het is hoogst onwaarschijnlijk dat Noord-Korea ooit zal terugkeren naar zijn nucleaire maagdelijkheid. Pyongyang heeft veel redenen om zijn kernwapens te behouden. Voor een land met een economie van ongeveer de grootte van Paraguay, een bizar politiek systeem dat geen externe aantrekkingskracht uitoefent en een steeds ouder wordende conventionele militaire macht, is een kernwapencapaciteit de enige factor die prestige en een plaats aan de internationale tafel biedt. Er is echter nog een andere cruciale reden voor de strijdlustigheid van de DVK. Noord-Koreaanse leiders vertrouwen de Verenigde Staten eenvoudigweg niet dat ze enige overeenkomst zullen nakomen die wordt afgesproken.
Helaas zijn er voldoende redenen voor een dergelijk wantrouwen.
Noord-Koreaanse leiders hebben gezien hoe de Verenigde Staten niet-nucleaire tegenstanders behandelen, zoals Servië en Irak. Maar het was de door de VS geleide interventie in Libië in 2011 die voor Pyongyang benadrukte waarom het aanschaffen en behouden van een kernwapencapaciteit de enige betrouwbare manier is om een regimewisselingsoorlog tegen de DVK te voorkomen.
Gedeeltelijk in reactie op de oorlog van Washington die de Iraakse dictator Saddam Hoessein in het voorjaar van 2003 van zijn troon stootte, vanwege een zogenaamde dreiging van de “massavernietigingswapens van Bagdad”, leek de Libische leider Muammar el-Qaddafi te capituleren. Hij ondertekende het nucleaire non-proliferatieverdrag in december van dat jaar en stemde erin toe het beginnend nucleaire programma van zijn land stop te zetten. In ruil daarvoor stopten de Verenigde Staten en hun bondgenoten de economische sancties en beloofden ze Libië niet langer te isoleren.
Nadat hij zijn nucleaire ambities had opgegeven werd Qaddafi opnieuw welkom geheten in de internationale gemeenschap.
Die verzoening duurde minder dan een decennium. Toen in 2011 een van de periodieke binnenlandse opstanden tegen de regering van Qaddafi opnieuw uitbrak, voerden Washington en zijn NAVO-partners aan dat een humanitaire catastrofe ophanden was (ondanks het magere bewijs van dat scenario) en startte een militaire interventie. Het werd al snel duidelijk dat de officiële rechtvaardiging om onschuldige burgers te beschermen een cynisch voorwendsel was, en dat er een nieuwe oorlog op het gebied van regimewisseling gaande was. De Westerse machten lanceerden verwoestende luchtaanvallen en kruisrakettenaanvallen op de Libische regeringstroepen. De NAVO bewapende ook rebelleneenheden en ondersteunde de opstand op andere manieren.
Hoewel alle voorgaande opstanden mislukten, leverde uitgebreide Westerse militaire steun deze keer een heel ander resultaat op. De opstandelingen hebben niet alleen Qaddafi omvergeworpen, ze hebben hem op een bijzondere wrede manier gevangen genomen, gemarteld en geëxecuteerd. De reactie van Washington was verbazingwekkend luchtig. De toenmalige Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton grapte: “We kwamen, we zagen, hij stierf”.
Het gedrag van Washington en zijn bondgenoten in Libië heeft zeker geen stimulans gegeven aan Noord-Korea of andere nucleaire mogendheden om hun nucleaire ambities op te geven in ruil voor Amerikaanse papieren beloften voor normale relaties. Noord-Korea noemde de tragedie in Libië prompt als een reden waarom het een afschrikkende kracht nodig had – een punt dat Pyongyang in de jaren sinds Muammar el-Qaddafi meerdere malen heeft herhaald. Het lijdt geen twijfel dat het verraad van het Westen aan Qaddafi een overeenkomst met de DVK om te denucleariseren onmogelijk heeft gemaakt. Zelfs sommige Amerikaanse functionarissen geven toe dat de episode in Libië de Noord-Koreaanse leiders ervan heeft overtuigd dat kernwapens noodzakelijk zijn voor het overleven van het regime.
De basis voor succesvolle diplomatie is de reputatie van een land voor geloofwaardigheid en betrouwbaarheid. Amerikaanse leiders maken zich zorgen dat autocratische regimes – zoals die in Iran en Noord-Korea – misschien wel eens in strijd zijn met de door hen ondertekende overeenkomsten. Er zijn legitieme redenen voor waakzaamheid, hoewel in het geval van Iran de regering lijkt te voldoen aan haar verplichtingen in het kader van het gezamenlijke alomvattende actieplan dat Teheran in 2015 met de Verenigde Staten en andere grootmachten heeft ondertekend, ondanks aantijgingen van Amerikaanse haviken over schendingen.
Als het gaat om problemen met de geloofwaardigheid, moeten Amerikaanse leiders echter ook in de spiegel kijken. Het gedrag van Washington in Libië was een geval van brutale dubbelhartigheid. Het is nauwelijks een verrassing als Noord-Korea (of andere landen) de Verenigde Staten nu beschouwen als een onbetrouwbare onderhandelingspartner. Vanwege de andere redenen van Pyongyang om een nucleair vermogen te willen, was een akkoord voor denuclearisering altijd een twijfelgeval. Maar de Amerikaanse acties in Libië hebben deze vooruitzichten totaal laten verdwijnen. Amerikaanse leiders kunnen alleen zichzelf de schuld geven van deze situatie, aldus Zerohedge.
Zwarte filmt zichzelf terwijl hij blanke bejaarde patiënten in elkaar slaat
