Veel mensen die echt geven om de grondwet van de Verenigde Staten en haar garantie van fundamentele vrijheden voor het Amerikaanse volk zijn ernstig bezorgd over de manier waarop recente regeringen, zowel Republikeinse als Democratische, stappen hebben ondernomen om de rechten van burgers te controleren en te beperken om vrije meningsuiting uit te oefenen, evenals de vrijheid om te reizen en zich vrij te associëren. Dit machtsmisbruik, want dat is het, is helaas sterk geëscaleerd door de compromisloze toewijding van het Joe Biden Witte Huis aan zowel Israël als Oekraïne. Het manifesteert zich op vele manieren, maar het vaakst omvat het stappen om het voor bezorgde Amerikanen moeilijk te maken om zelf de waarheid te weten te komen over wat er zich afspeelt in de verschillende internationale brandhaarden die het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken op zo’n manier lijkt te cultiveren dat de wereld op de rand van een nucleaire oorlog wordt gebracht, schrijft Philip Giraldi.
De waarheidsverkondigers die volharden in het onthullen van de criminaliteit op hoge posities zijn het doelwit en worden in sommige regeringskringen bestempeld als “info-terroristen” en er lijkt een aanhoudende inspanning aan de gang te zijn om de geloofwaardigheid te ondermijnen van journalisten die gunstig durven te berichten over Rusland of de Palestijnen. Interessant genoeg hebben de Oekraïners de gouden standaard vastgesteld voor het identificeren van dissidente journalisten door middel van hun Departement van Desinformatie genaamd “Myrotvorets”. Het bevat een lijst met namen van personen die vermoord zouden kunnen worden om hen het zwijgen op te leggen. De VS heeft, niet verrassend, geprobeerd een soortgelijk overheidsagentschap op te richten, maar hopelijk zonder de dodenlijst.
In de meest recente uiting van het ontzeggen van grondrechten in een poging om een criticus het zwijgen op te leggen, dwong het State Department op 3 juni de voormalige inlichtingenofficier van de marine, hoofd VN-wapeninspecteur, journalist en schrijver Scott Ritter uit een vliegtuig op weg naar Rusland via Istanboel en nam zijn paspoort in beslag. Scott: “Toen ik aan boord ging van mijn vlucht uit New York werd ik aan de kant gezet door drie gewapende douane- en grenspatrouillebeambten, die mijn paspoort in beslag namen. Op mijn vraag waarom, zeiden ze dat ze orders hadden van het State Department. Er werd geen verdere informatie gegeven. Mijn koffers werden van de vlucht gehaald en ik werd het vliegveld uitgeleid.” Ritter, die een aanhoudend criticus is van zowel de voortdurende oorlogen in Gaza als in Oekraïne, was op reis om als gastspreker deel te nemen aan het zeer gerespecteerde jaarlijkse St. Petersburg International Economic Forum. De inbeslagname van het paspoort om zijn reis te blokkeren is een schending van het Eerste, Vierde en Vijfde Amendement van de Grondwet van de Verenigde Staten.
In een interview later die dag met rechter Andrew Napolitano gaf Ritter toe dat hij verrast was door wat hem was overkomen en dat hij agressiever had moeten zijn in het verdedigen van zijn rechten. Hij eiste bijvoorbeeld geen bevel of ontvangstbewijs voor het paspoort en hij vroeg niet naar de namen van de drie agenten die hem het paspoort hadden afgenomen en hem naar buiten hadden begeleid. Hij had ook de naam moeten opeisen van de ambtenaar van Buitenlandse Zaken die het bevel had ondertekend om hem op de meest gênante manier aan te klampen toen hij aan boord van het vliegtuig ging en zijn document af te pakken.
Het is interessant dat de naam van Scott Ritter prominent op de Oekraïense “desinformatie” hitlijst stond. En het is niet verbazingwekkend dat de mainstrean media, die synchroon lopen met de regering over de oorlogen in het Midden-Oosten en Oost-Europa, het verhaal van Ritter weinig aandacht gaven. De stilte is vooral opmerkelijk omdat de pers, die president Joe Biden en zijn lakeien van Homeland Security beschermde terwijl ze toekeken hoe miljoenen mensen illegaal de Mexicaanse grens overstaken naar de VS, geen enkele waakzaamheid aan de dag legde toen een enkele Amerikaanse burger er niet in slaagde om volledig legaal de andere kant op te gaan.
Ritter heeft veel kritiek geuit op de oorlog in Irak, waar zijn inspecties geen massavernietigingswapens aan het licht brachten en hij verklaarde in augustus 2002 dat er geen reden was om Saddam Hoessein aan te vallen. Als George W. Bush en zijn bende neocons plus het Congres alleen maar hadden geluisterd naar Scott Ritter, was de VS het verlies van duizenden soldaten en de totale verspilling van biljoenen belastingdollars bespaard gebleven. Honderdduizenden Irakezen stierven ook als gevolg van de Amerikaanse aanval op hun land.
Sinds die tijd is Ritter een activist die oproept tot dialoog, onderhandeling en diplomatie om oorlogen te vermijden, vooral in de huidige context waarin de Verenigde Staten tientallen miljarden dollars aan wapens levert om de oorlog met Rusland uit te breiden, de aanvallen op Gazanen te ondersteunen en een voorwendsel te creëren voor een oorlog met China over Taiwan. Ritter is naar Rusland en Iran gereisd, evenals naar andere brandhaarden, zonder rekening te houden met zijn persoonlijke veiligheid, gedreven door het verlangen om de waarheid te vertellen over wat er wordt gepropageerd in de hoop dat hij politici twee keer laat nadenken over wat ze doen. Scott heeft zonder angst of gunsten verslag gedaan van wat hij ziet en de gesprekken beschreven die hij met de lokale bevolking heeft gehad, altijd met het doel om oorlog en dood te voorkomen. Voorzijn pijnen wordt hij er onvermijdelijk van beschuldigd een bron van Russische en anti-Israëlische desinformatie te zijn en zelfs op te treden als “Poetins poedel,” maar zijn informatie is overweldigend betrouwbaar gebleken.
Het is interessant dat het incident van deze week niet de eerste keer was dat Ritter het doelwit was van de Amerikaanse regering omdat hij de waarheid vertelde. Na de inbeslagname van het paspoort vertelde hij op X hoe “de overeenkomsten tussen wat mij op 3 juni overkwam en wat er 21 1/2 jaar geleden gebeurde, onthutsend zijn. Toen deed de FBI een gezamenlijke poging om te voorkomen dat ik een documentaire film zou maken, ‘Shifting Sands’, over de gebrekkige argumenten voor oorlog die door de Amerikaanse regering werden verkondigd. Ze bedreigden me met arrestatie, ze voerden fysieke intimidatie uit en – toen dit niet werkte – speelden ze een rol in het fabriceren van een zaak die ontworpen was om mijn persoonlijke karakter in de ogen van het grote publiek te vernietigen. De incidenten van 2001 waren een waarschuwingsschot voor mij om te beginnen met me aan de lijn te houden. Toen ik weigerde dit te doen, mijn documentaire film uitbracht en me actief uitsprak tegen de Amerikaanse argumenten voor oorlog met Irak, regelde de FBI dat de informatie over de incidenten van 2001 uitlekte naar de pers in een poging om mijn geloofwaardigheid te vernietigen aan de vooravond van een reis naar Irak die ik in februari 2003 van plan was te maken, samen met een hooggeplaatste internationale delegatie, en die bedoeld was om een oorlog tussen de VS en de regering van Saddam Hoessein te voorkomen.”
Scott is niet de enige die het doelwit is van pogingen van de overheid om hem in diskrediet te brengen. Bijna iedereen die goede toegang heeft tot media en publiek en de vastgestelde lijn van de gevestigde orde overschrijdt, zal in meer of mindere mate geconfronteerd worden. Soms richt de confrontatie echte schade aan, zoals in de recente gevallen van medewerkers van universiteiten en overheden die hun baan zijn kwijtgeraakt omdat ze zich uitspraken voor de verdediging van de Palestijnen. Heeft iemand in Amerika zijn baan verloren voor het promoten van een voortdurende en zeer zichtbare genocide, d.w.z. Israëls klaarblijkelijke inherente recht om tienduizenden Palestijnse burgers te doden? Nee, dat wordt als acceptabele taal beschouwd door degenen die ons regeren en de regels opstellen.
Degenen onder ons die regelmatig worden aangevallen omdat ze tegen de regels van de regering ingaan, maken soms grapjes over hoe het trotseren van de regering of het Congres betekent dat je er grotendeels alleen voor staat in een strijd tegen duizenden overheidsadvocaten die de “regels” kunnen schrijven of interpreteren om je te kruisigen, opgevoerd in een geselecteerd gerechtsgebouw voor een gecoöpteerde rechter waar je zeker zult worden veroordeeld. De dreiging is reëel, denk aan wat Julian Assange doormaakt, gedreven door een wraakzuchtige Amerikaanse regering geholpen en bijgestaan door gelijkgestemden in Groot-Brittannië, het thuisland van de Official Secrets Act. De regering wint bijna altijd als het gaat om het ruïneren van iemands leven op basis van valse of overdraagbare aanklachten zoals de Spionagewet van 1918. Scott zal een advocaat moeten nemen en de regering moeten aanklagen in een poging om zijn paspoort terug te krijgen en onderweg zal een gezichtsloze bureaucraat hem ongetwijfeld beschuldigen van zware misdaden en overtredingen.
Deze laatste verontwaardiging doet me denken aan iets dat ik en anderen een paar jaar geleden meemaakten met betrekking tot Iran, een ander geliefd doelwit van de woede van de Israëlische/VS-regering. In mei 2018 woonden ik en anderen uit vele landen, waaronder Israëliërs en zelfs een Amerikaanse rabbijn, een jaarlijkse conferentie voor de publieke media bij in Masshad, Iran, georganiseerd door de Iraanse NGO New Horizon foundation om te discussiëren over “Jeruzalem/al-Quds de eeuwige hoofdstad van Palestina”. De discussies waren breed opgezet en bevatten scherpe kritiek op het Iraanse beleid. Op dat moment bereidde de regering-Trump zich voor om zich terug te trekken uit de JCPOA-overeenkomst die toezicht hield op het Iraanse nucleaire programma en stond ook op het punt om Jeruzalem uit te roepen tot hoofdstad van Israël, een illegale stap. Trumps ministerie van Financiën voerde een beleid van “maximale druk” op Iran en groepen zoals de Jewish Anti-Defamation League noemden de conferentie een “antisemitische bijeenkomst” die “bestond uit Amerikaanse en internationale antisemieten, holocaustontkenners en anti-oorlogsactivisten.” De conferentie verliep desondanks vreedzaam en culmineerde in een persconferentie in Teheran waar ik en anderen spraken en die toegankelijk was voor de internationale media.
Helaas hield iemand in Washington niet van het idee van een conferentie die mensen van vele naties en overtuigingen samenbracht om een omstreden internationaal probleem te bespreken. In februari 2019 gaf Sigal Pearl Mandelker, toen Under Secretary of the Treasury for Terrorism and Financial Intelligence en Israëlisch staatsburger, het Office of Foreign Assets Control (OFAC) de opdracht om sancties op te leggen aan de in Amerika opgeleide oprichter van New Horizon Nader Talebzadeh Ordoubadi en zijn Libanese vrouw Zeina Mehanna, zijn organisatie The New Horizon Conference (NHC) en enkele van haar medewerkers voor het houden van de conferentie. Ogenschijnlijk en misschien onvermijdelijk was de reden “antisemitisme, holocaustontkenning en het toelaten van Iraanse inlichtingendiensten om deelnemers te rekruteren.” Mandelker werd er overigens van verdacht banden te hebben met de Israëlische inlichtingendienst Mossad. Ze was naar verluidt onder andere betrokken bij de bemiddeling in de beruchte deal in Florida waardoor de rijke kindermisbruiker Jeffrey Epstein en een vermoedelijke Israëlische spion federale aanklachten konden ontlopen.
Ik kan onbedoeld de bron zijn geweest van de bewering over de Iraanse inlichtingendienst die actief was op de conferentie in Masshad. Kort nadat ik was teruggekeerd uit Iran naar de VS, kreeg ik bezoek van twee FBI-agenten die wilden praten over de bijeenkomst. Ze waren beleefd genoeg en toen ze vroegen of ik dacht dat Iraanse inlichtingenofficieren “werkten” op de conferentie, antwoordde ik dat ze dat zeker deden, maar hoewel New Horizon er zeker van wist, geloof ik sterk dat ze geen keus hadden en niet echt medeplichtig waren aan wat er gaande was. In feite werd ik drie keer persoonlijk “gepitched” – een keer door een officier die zich voordeed als een journalist; een keer door een officier die zich voordeed als een ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken; en een keer door twee inlichtingenofficieren die schuilnamen gebruikten en die, zo kwam ik later te weten, het hoofd en het plaatsvervangend hoofd waren van het ministerie van Inlichtingen. Ik werd op geen enkele manier bedreigd tijdens de pitches, maar ik was natuurlijk wel in hun land en volledig onder hun controle.
Om wat er gebeurde in de juiste context te plaatsen, wil ik erop wijzen dat elke internationale conferentie bijna overal ter wereld, zoals de conferentie die we in Mashhad bijwoonden, door de lokale inlichtingendienst in de gaten wordt gehouden in een poging om rekruten te werven en informatie te verkrijgen. De CIA heeft een hele divisie genaamd National Collection die een groot deel van haar tijd besteedt aan het bezoeken van conferenties in de VS waar buitenlandse doelen aanwezig zullen zijn. Op dezelfde manier werken de Britse, Franse, Mossad, Russische en Chinese diensten. Naar mijn mening is het verkeerd om New Horizon voor sancties te bestempelen omdat een evenement dat het organiseerde werd uitgebuit door de inlichtingendienst van dat land, omdat NH duidelijk geen keuze had in deze zaak. En het is wat de Verenigde Staten en andere landen regelmatig doen.
Het sanctioneren van New Horizon werd relevant toen NH in september 2019 nog een conferentie wilde organiseren in Beiroet, Libanon. Ongeveer dezelfde groep Amerikanen, waaronder ikzelf, werd uitgenodigd om te spreken of anderszins deel te nemen. Verschillende van de Amerikanen werden van tevoren benaderd door FBI-agenten, die klaarblijkelijk handelden in opdracht van Sigal Mandelker. De agenten waarschuwden dat deelnemers aan de conferentie bij terugkeer in de VS strafrechtelijk konden worden vervolgd omdat New Horizon onder sancties viel. Een van de mensen die door het Bureau werd benaderd, legde uit: “Ze interpreteren de regels zo dat zelfs als je alleen maar omgaat met iemand die onder sancties valt, je onderhevig bent aan boetes en gevangenisstraf…” Het Bureau legde verder uit hoe de Iraanse sancties enigszins uniek zijn. Dat komt omdat Iran een “alomvattend gesanctioneerd” land is, wat betekent dat alles wat te maken heeft met het “steunen van Iran” strafbaar is, inclusief toeristische bezoeken die de Iraanse economie helpen. We kregen vertrouwelijk te horen dat als we de conferentie zouden bijwonen, we bij terugkomst gearresteerd zouden worden en strafrechtelijke vervolging en mogelijke boetes tot $300.000 tegemoet konden zien. We besloten allemaal om niet te gaan en de conferentie verliep vreedzaam zonder enige inbreng van de VS.
Het punt dat ik probeer te maken is dat dit al geruime tijd aan de gang is en nogal agressief wordt aangepakt door de Amerikaanse overheid, maar toch is zelfs een goed geïnformeerde Amerikaan zich waarschijnlijk niet bewust van hoe hij of zij kan worden ontdaan van fundamentele grondwettelijke rechten zonder enige mogelijkheid om tegen het systeem in te gaan. En het komt van zowel Democratische als Republikeinse regeringen en van overheidsinstanties die zo gecorrumpeerd zijn dat ze bestaan om hun politieke meesters te dienen in plaats van het Amerikaanse volk. Hopelijk krijgt Scott Ritter zijn paspoort terug en kan hij weer reizen en zijn mening uiten. We hebben hem en miljoenen andere stemmen nodig die de verschrikkingen aanvechten die uit Washington komen.
Een seniele ouwe gek wil oorlog om herkozen te worden. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.