L’Entente is een bittere pil voor het Westen

Gevolgen Strategische Verandering – Bij het verlaten van zijn ontmoeting met Vladimir Poetin zei Xi Jinping tegen Poetin: “Er komt een verandering aan die in 100 jaar niet heeft plaatsgevonden – en wij drijven deze verandering samen aan”.

De “Entente” werd bezegeld tijdens urenlange besprekingen gedurende twee dagen, en te midden van een overvloed aan ondertekende documenten. Twee machtige staten hebben een dualiteit gevormd die, door een gigantische productiebasis te koppelen aan de belangrijkste grondstoffenleverancier en de geavanceerde bewapening en diplomatieke kennis van Rusland, de VS in de schaduw stelt. Een plaats in de schaduw (aangenomen uit onwil of onvermogen om een dergelijke radicale overgang te overwegen) weerspiegelt de VS met de rug naar deelname aan de zich ontwikkelende multipolaire wereld, schrijft Alastair Crooke.

Met de VS in de greep van haar hegemonie is het ontstaan van een wereldwijde driedeling onvermijdelijk – inclusief de drie sferen van de handelsoorlog: Eurazië, geleid door Rusland China; het Mondiale Zuiden onder invloed van India – en met de VS dominant over de EU en de Angelsaksische sfeer.

Maar dat was niet de essentie van wat president Xi bedoelde met “verandering”; de verandering van het handels-, militaire en monetaire systeem was al “ingebakken”. Wat Xi en Poetin suggereren is dat we de oude bril van westers oriëntalisme, waarmee we gewend zijn de wereld te bekijken, af moeten zetten en er anders en op verschillende manieren over moeten denken.

Transformatie is nooit gemakkelijk. Hoe reageert de politieke klasse van de VS? Ze zwaait wild om zich heen. Zij is diep geschokt door de manifestatie van deze nieuwe entente. Zij heeft, zoals gebruikelijk, met een propaganda-uitbarsting gereageerd: Poetin heeft weinig gehad aan het bezoek van Xi, behalve pracht en praal; Xi’s bezoek was een “bedbezoek” aan een zieke patiënt; Rusland is vernederd door een Chinese grondstoffenkolonie te worden – en als klap op de vuurpijl is de top er niet in geslaagd een oplossing voor Oekraïne te vinden.

Al deze propaganda is natuurlijk onzin. Dit zijn lariekoekjes. Washington begrijpt hoe overtuigend het Chinese narratief is: China streeft naar harmonie, vrede en een zinvolle manier van leven voor allemaal. Amerika daarentegen staat voor overheersing, verdeel en heers – en bloedige, koloniale oorlogen voor altijd (in het China-memorandum).

Het narratief van Xi heeft tractie – niet alleen in de wereld die weigert zich aan te sluiten, maar ook binnen “Ander Amerika”. Het weerklinkt zelfs een beetje in het verder volledig “blinde” Europa.

Het probleem hier is dat deze “twee Amerika’s” – de gevestigde Oligarchie en “Ander Amerika” – simpelweg niet in staat waren om met elkaar te discussiëren, en zich in aparte sferen hebben teruggetrokken: De westerse tech-platforms (zoals Twitter) zijn bewust zo ingesteld dat ze juist niet naar ‘Ander Amerika’ luisteren. En om tegendraadse stemmen te elimineren of te de-platformen. Het huidige anti-Russische schema is opnieuw een afgeleide van de “nudge psychology” (duwtjes-psychologie), die oorspronkelijk werd uitgeprobeerd tijdens Lockdown: toen bood de “wetenschap” (zoals bepaald door de regeringen) het publiek “zekerheid”, en stimuleerde tegelijkertijd de angst dat elke niet-naleving van de overheidsregels tot de dood zou kunnen leiden.

De morele zekerheid (geclaimd door het volgen van de “Wetenschap”) gaf een rechtvaardiging om mensen die op enigerlei wijze lockdown in twijfel trokken hard te beoordelen, te veroordelen en te ontslaan. De geopolitieke psychologische truc van vandaag – een afgeleide van het lockdown precedent – is het het “plakken” in de geopolitieke sfeer van het waakzame standpunt van nultolerantie tegenover het in twijfel trekken van vermeende principes “die onschendbaar zijn” (zoals mensenrechten). Het schema gebruikt dus het narratief “duidelijkheid” over de “illegale, niet-uitgelokte en criminele invasie van Oekraïne” om het westerse publiek het bevredigende gevoel van rechtvaardigheid te geven dat nodig is om iedereen die steun betuigt aan Rusland even hard te veroordelen, uit zijn functie te zetten en publiekelijk te denigreren.

Dit wordt gezien als een informatiesucces, omdat het bijdraagt aan de doelstelling om de “lastenverdeling” van de NAVO in stand te houden – en om ervoor te zorgen dat het Westen over de hele linie zijn “morele verontwaardiging” uitspreekt over überhaupt alles wat Russisch is.

De “Zekerheidstruc” van het Westen heeft misschien gewerkt, omdat hij op bedrieglijke wijze een groot deel van de publieke opinie tot morele woede heeft aangezet. Maar het kan ook een val zijn – door zulke emotioneel geladen propaganda aan te wakkeren; de kracht daarvan beperkt nu de westerse opties (op een moment dat de omstandigheden van de oorlog in Oekraïne sterk veranderd zijn ten opzichte van wat werd verwacht). Het Westen zit nu in de val door die publieke opinie die elk compromis dat geen volledige Russische capitulatie is, beschouwt als een schending van zijn “onaantastbare beginselen”.

Het idee om verschillende facetten van een conflict bloot te leggen (wat de crux is van bemiddeling), waardoor verschillende perspectieven in beeld komen, wordt onverdraaglijk als het wordt afgezet tegen de “zwart-wit” rechtschapenheid. Xi en Poetin worden door de westerse media zo moreel tekort gedaan dat velen vrezen te worden geminacht omdat zij zich aan de verkeerde kant van de “morele” breuklijn in zo’n omstreden kwestie bevinden.

Deze truc werkt met name niet in de rest van de wereld, waar het wokisme weinig aanhang heeft.

Er is echter een onderlaag van bezorgdheid bij de Heersende Klasse over deze ontkenningstechniek. Er rijzen twee echte vragen: ten eerste, kan Amerika overleven zonder Amerikaanse hegemonie? Welke banden, welke nationale betekenis, welke visie kan een zo diverse natie bijeenhouden? Is “moderniteit als winnaar van de geschiedenis” overtuigend in de context van de hedendaagse culturele ontaarding? Als de schurende “moderniteit” van vandaag alleen maar ten koste gaat van persoonlijke eenzaamheid en verlies van eigenwaarde (het erkende symptoom van vervreemding als gevolg van de scheiding van de gemeenschapsbasis), is de technologische “moderniteit” dan de moeite waard? Of kan een terugkeer naar vroegere waarden de leidende voorwaarde worden voor een andere vorm van moderniteit? – Eén die werkt met de graankorrel, in plaats van tegen de graankorrel van culturele inbedding.

Dit is de kernvraag die de presidenten Xi en Poetin stellen (via het concept van de civiliserende natiestaat).

Ten tweede zijn de VS veranderd van een militaire in een financiële huur-zoekende hegemoon. Wat kost de blijvende welvaart van het Amerikaanse bedrijfsleven als de VS de dollarhegemonie verliest? Het “privilege” van de dollar heeft de Amerikaanse welvaart lange tijd in stand gehouden. Maar Amerikaanse sancties, inbeslagnames van activa en nieuwe monetaire regelingen doen de vraag rijzen: is de wereldorde zodanig veranderd dat de hegemonie van de dollar, voorbij de VS en haar afhankelijken, niet langer houdbaar is?

De westerse heersende klassen zijn zeker van het antwoord: de politieke en de dollarhegemonie zijn met elkaar verbonden. De macht behouden, de “gouden miljard” verrijken, betekent beide in stand houden – zelfs nu de elite duidelijk ziet dat de Amerikaanse narratieven in de wereld aan kracht verliezen en staten naar nieuwe handelsblokken migreren.

Dat “Andere Amerika” is er niet zo zeker van dat zij het bloedbad in verband met Amerika’s eindeloze interventies “de moeite waard” vinden. Er is ook een onderstroom van gedachten dat een financieel systeem dat afhankelijk is van steeds meer en steeds grotere “reparaties” van financiële prikkels, ofwel gezond is (in het creëren van ongelijkheden), ofwel dat zijn piramidale hefboomwerking op lange termijn kan worden volgehouden.

Enkele jaren geleden, toen Nathan Gardels sprak met Lee Kuan Yew uit Singapore, zei deze laatste: “Dat Amerika wordt verdrongen … door een Aziatisch volk dat lang is veracht en met minachting is afgedaan als decadent, zwak, corrupt en onbekwaam, is emotioneel zeer moeilijk te aanvaarden”. Yew voorspelde: “Het gevoel van culturele suprematie van de Amerikanen zal deze aanpassing zeer moeilijk maken”.

l’Entente is een bittere pil voor het Westen. Al een generatie lang is het scheiden van Rusland en China een primordiaal doel van de VS – zoals oorspronkelijk voorgeschreven door Zbig Brzezinski: zowel Rusland als China indammen door regionale geschillen (Oekraïne, Taiwan) aan te wakkeren was het nulsomspel, met Rusland als eerste doel (om een terugkeer naar het Westen af te dwingen via een economische implosie), en vervolgens China indammen – maar China alleen. (Ja, sommigen in het Westen geloofden dat een Russische spil naar het Westen zeer wel mogelijk was).

Een voormalige Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken, Wess Mitchell, schreef in het tijdschrift National Interest: Om te voorkomen dat China Taiwan grijpt: Stop Rusland in Oekraïne! Simpel gezegd was Mitchells punt: “Als de VS Poetin genoeg pijn zouden doen voor zijn gok in Oekraïne”, dan zou Xi impliciet worden ingedamd.

Rusland via Oekraïne indammen was dus ‘het’: “Als de Verenigde Staten gaan dreigen met catastrofale sancties tegen Rusland vanwege Oekraïne, dan kunnen ze maar beter catastrofaal zijn, want de geloofwaardigheid van het door de VS geleide financiële systeem voor het bestraffen van grootschalige agressie – staat op het spel”, waarschuwde Mitchell. “De Verenigde Staten krijgen maar één kans om die geloofwaardigheid aan te tonen – en Oekraïne is die kans”.

Mitchell vervolgde,

“Het goede nieuws bij dit alles is dat Oekraïne de VS een kortstondig, en vergankelijk, venster heeft gegeven om doortastend op te treden en niet alleen de situatie in Oekraïne aan te pakken – maar een aanval op Taiwan te voorkomen… Het effect van Poetins brutaliteit op de Europese lastenverdeling is een spelbreker voor de Amerikaanse mondiale strategie. Nu Duitsland de komende jaren meer uitgeeft aan defensie dan Rusland (110 miljard dollar per jaar tegenover 62 miljard dollar), zullen de Verenigde Staten meer van hun beschikbare conventionele strijdkrachten kunnen richten op het afschrikken van China”.

Een kortstondig venster? Maar hier is de flagrante wanverhouding: de VS zette in op ‘het kortstondige moment’, maar Rusland bereidde zich voor op een langdurige oorlog. De financiële sancties werkten niet; het isolement van Rusland bleef uit; en de beheersingsstrategie droeg eerder bij tot de destabilisering van het wereldwijde financiële systeem, ten nadele van het Westen.

De regering-Biden had alles ingezet op een beheersingsstrategie om een tweefrontenoorlog te voorkomen – een strategie die zoals verwacht niet heeft gewerkt. Meer nog, het neerschieten van de Chinese ballon en de daaropvolgende anti-Chinese strijdkreten die uit alle hoeken van de VS kwamen, overtuigden de Chinezen ervan dat hun eerdere poging tot ontspanning met de VS en Europa tijdens de G20 op Bali “dood in het water” was.

China herijkte zich; en bereidde zich voor op oorlog. (Op zijn minst een sanctie Koude Oorlog, maar uiteindelijk een Hete Oorlog). Volle kracht vooruit met l’Entente. De verdeel-en-heersstrategie van Brzezinski is onder de waterlijn gezonken.

Het Westen is nu in een hoek gedreven: het kan een oorlog tegen zowel Rusland als China niet volhouden, maar de overdreven, bewust misleidende manipulatie van de publieke opinie om westerse “cohesie” te creëren, maakt de-escalatie vrijwel onmogelijk.

Het publiek in de VS en Europa ziet Rusland en China nu in de donkerste tinten van de manicheïstische Demiurg. Hen is herhaaldelijk verteld dat Rusland op de rand van de totale ineenstorting staat, en dat Oekraïne “aan de winnende hand is”. De meeste Amerikanen en Europeanen geloven dit. Velen zijn deze nieuwe tegenstanders gaan verachten.

De leidende klasse van de VS kan zich niet terugtrekken. Toch heeft zij niet de middelen om een tweefrontenoorlog te voeren. De val bestaat uit propaganda die voortkomt uit een eerder Lockdown schema dat was ontworpen om het publiek bang te maken en te des-informeren. Een hoofddoel daarvan was twijfel of scepticisme moreel onverantwoordelijk te laten lijken in het publieke debat. Evenzo is het nieuwe schema van westerse publieke controle, waarbij president Xi en president Poetin zo moreel tekort worden gedaan dat een groot deel van het publiek bang is om kritiek te leveren op de oorlog tegen Rusland op hol is geslagen. Die “zekerheid” betekent dat het moreel onverantwoord zou zijn om terug te krabbelen uit een oorlog – zelfs een oorlog die wordt verloren. De oorlog moet nu uitlopen op de nederlaag van het Oekraïense regime – een uitkomst die veel vernederender is dan een onderhandeld einde zou zijn geweest. Maar de publieke opinie zal niets minder dan een vernedering van Poetin toestaan. Het Westen zit klem tussen het publieke sentiment dat het heeft gecreëerd en de realiteit ter plaatse.

Zo is het Westen in zijn eigen “Zekerheidsval” getrapt.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Het managen van het Oekraïne Ontkenningsnarratief

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: