Al sinds februari 2022 vertellen de westerse mainstream media ons dat Rusland zijn oorlog in Oekraïne onmogelijk kan winnen. Zelensky, met zijn honderden miljarden dollars steun van het Westen, zou zeker zegevieren. Rusland heeft altijd ondraaglijk zware verliezen geleden. Poetin staat altijd op het punt om dood neer te vallen. Een nieuwe lading Amerikaanse wonderwapens zal het tij doen keren. Een verpletterende Oekraïense overwinning is altijd nabij, schrijft Kevin Barrett.
Artikel gaat hieronder verder.
Omdat ze zich niet konden voorstellen dat Oekraïne zou verliezen, zagen westerse deskundigen niet dat het aan het verliezen was. Het ontging hen dat vanaf het moment dat de niet-westerse wereldmeerderheid weigerde om de Amerikaanse sancties tegen Rusland te accepteren, het feitelijk voorbij was. Vrijwel de hele oorlog is uitgevochten in de schaduw van een onvermijdelijke Russische overwinning. Het is altijd een kwestie van tijd geweest.
Zou een soortgelijke situatie zich kunnen voordoen in de oorlog om Palestina? De niet-westerse wereldmeerderheid heeft zich scherp tegen Israël gekeerd – nog scherper dan ze zich tegen de VS heeft gekeerd in hun oorlog tegen Rusland via Oekraïne. Toch blijven de westerse media een bubbel creëren en bewonen die volledig losstaat van de morele en strategische realiteit. Ze kunnen zich niet eens voorstellen dat Israël fout zit, ook al is dat duidelijk wel zo. Ze kunnen zich niet voorstellen dat Hamas nobele en ridderlijke strijders zijn en Israëli’s laffe kinderdodende terroristen, hoewel dat duidelijk wel het geval is. Ze kunnen niet erkennen dat de overgrote meerderheid van de wereld het niet met hen eens is om zeer goede redenen, niet vanwege “antisemitisme”. En bovenal kunnen ze zich niet voorstellen dat Israël, ondanks (of vanwege) zijn genocidale aanval op burgers, de oorlog aan het verliezen is.
Net zoals je “pro-Russische” bronnen moest lezen (zoals Col. Douglas MacGregor) om de waarheid te krijgen over de oorlog in Oekraïne, zo moet je op de hoogte blijven van de wereldwijde meerderheidsopvatting van het pro-Verzet om een accuraat beeld te krijgen van de oorlog om Palestina. Bekijk daarom mijn snelle weergave van een verhelderend artikel dat gisteren door Al-Jazeera is gepubliceerd.
De schok die de hachelijke situatie veroorzaakte…Israël tussen een “beeld van overwinning” en nederlaag
Zuhair Hamdani en Talal Mushati voor Al-Jazeera
Israëlische leiders bereiden een gespannen en gefrustreerd Israëlisch publiek voor op onvoorziene verrassingen in hun oorlog tegen Gaza, door te praten over een lange, kostbare en wrede oorlog. De hoge verwachtingen die ze hebben gesteld aan hun oorlog zullen moeilijk waar te maken zijn, omdat een duidelijk militair of politiek plan ontbreekt.
De Israëlische stafchef Herzi Halevy zegt: “We voeren een oorlog met een wrede vijand, en deze oorlog heeft een pijnlijke en zware prijs”, terwijl minister van Defensie Benny Gantz de moeilijkheid van de grondoorlog samenvat: “De beelden die van de grondstrijd komen zijn pijnlijk, en onze tranen vallen als we onze soldaten zien vallen.”
Het Israëlische leiderschap heeft zijn oorlog tegen Gaza gelanceerd op een moment dat het het vertrouwen heeft van slechts 27% van het Israëlische publiek, terwijl slechts ongeveer 51% vertrouwen heeft in het Israëlische leger. Daarbij komen nog de lasten van 250.000 mensen die hun toevlucht zoeken uit de Gaza regio en de noordelijke gebieden bij Libanon, evenals de meer dan 240 Israëli’s die door het verzet in Gaza gevangen worden gehouden.
Voor Israël is deze oorlog dan ook anders dan eerdere oorlogen. Israël lijdt dagelijks enorme verliezen en erosie van middelen, waaronder soldaten, uitrusting, tijd, geld en legitimiteit (interne en externe steun). De kosten zullen blijven stijgen naarmate de oorlog langer duurt of uitbreidt.
De krant Maariv geeft commentaar op de omstandigheden van de grondoorlog die plaatsvindt aan de rand van Gaza en zegt: “De verzetskrachten zijn nog lang niet gebroken. Ondanks de liquidaties en moorden slaagt Hamas er in de meeste gevallen in om een georganiseerde strijdmethode te handhaven, die voornamelijk gebaseerd is op gevechten in tunnels, het verlaten van schuilplaatsen en het lanceren van raketten op onze pantservoertuigen.”
Twee doorslaggevende factoren drijven de felle Israëlische oorlog tegen Gaza: de schok van de klinkende militaire nederlaag en het falen van de veiligheid en de inlichtingendiensten die het gevolg waren van de lancering door het Palestijnse verzet van Operatie “Al-Aqsa Storm” op 7 oktober; en de benarde situatie van het enorme aantal gevangenen die worden vastgehouden door de Al-Qassam Brigades en andere Palestijnse facties. Daarom draait militaire actie om deze twee doelen.
Onder de psychologische invloed van de “Zwarte Zaterdag” gebeurtenissen, gingen de Israëliërs direct naar het ultieme doel van elke oorlog, namelijk “het vernietigen van de vijand”. Dit was een hoog plafond waarvan ze door eerdere ervaringen waarschijnlijk wisten dat het niet bereikt kon worden. Het kan alleen gebeuren tegen een prijs die ze zich niet kunnen veroorloven.
In deze context zei minister van Defensie Yoav Galant: “Er is geen plaats voor Hamas in Gaza. Aan het einde van onze strijd zal er geen Hamas zijn.” Dat is een onrealistisch doel op basis van ervaringen uit het verleden en de huidige realiteit ter plaatse.
Als we kijken naar eerdere oorlogen, waaronder die van 2008 en 2014, zien we dat “het vernietigen van Hamas” altijd een basisdoel was dat nooit haalbaar was. Er is geen reden om te geloven dat het deze keer wel haalbaar zal zijn, vooral omdat de beweging nu veel sterker is, met veel diepere wortels in de Gazastrook, dan voorheen. Haar militaire verdediging en arsenaal zijn zodanig versterkt dat ze moeilijk te penetreren zijn, en uiteindelijk is het geen staat of regulier leger dat zijn overgave kan aankondigen, maar eerder een uitgebreide volksverzetsbeweging op het pad van een langdurige Palestijnse strijd.
De oorlog die Israël niet wil
Als oorlog bestaat uit gevechtsoperaties die vereisen dat de middelen en capaciteiten van de staat gemobiliseerd worden om een specifieke militaire campagne uit te voeren om militaire en politieke doelen te implementeren, variërend van het verplaatsen van een front tot het behalen van tactische successen en het opleggen van bepaalde voorwaarden of het uitvoeren van een beslissende slag die de wil van de “vijand” breekt, dan vereist het een overeengekomen leiderschap dat een zekere mate van consensus geniet. Het vereist een militair apparaat dat getraind en uitgerust is en tenminste minimaal psychologisch gemobiliseerd is voor de strijd; een passend confrontatieplan; en een verenigd, samenhangend intern politiek en sociaal front dat op dat doel gericht is.
Het vereist ook een economische mobilisatie die de omstandigheden en het verloop van de oorlog en zijn verrassingen begrijpt, en een begripvol of ondersteunend internationaal en regionaal front. Overwinningen zijn moeilijk te behalen als één of al deze voorwaarden ontbreken, vooral in het geval van lange gevechten die een voortdurende mobilisatie vereisen. De resultaten hangen ook samen met de reactie van de vijand, de omvang van zijn kracht en de tactiek die hij kiest.
Was Israël er klaar voor?
In termen van militaire capaciteiten lijkt Israël altijd voorbereid op oorlog op verschillende fronten. Maar technische militaire capaciteiten en wapens alleen lossen geen oorlogen op, vooral niet als het niet het soort verlichtingsoorlogen zijn waar Israël de voorkeur aan geeft. In de praktijk vertoont Israël aanzienlijke tekortkomingen in bijna alle bovengenoemde ingrediënten voor het winnen van een oorlog.
Op het niveau van leiderschap: Er is geen overeengekomen leiderschap in Israël dat consensus of het nodige charisma geniet. Premier Benjamin Netanyahu is, zoals blijkt uit opiniepeilingen, buitengewoon impopulair. In een recente opiniepeiling van de Israëlische krant Maariv bleek dat slechts 27% van de Israëli’s zijn politieke voortbestaan steunt, en zijn politieke en militaire beslissingen worden niet geaccepteerd en zijn onderhevig aan wijdverspreide kritiek. Het verloop van de oorlog heeft ook bewezen dat hij besluiteloos is en geen duidelijk en overtuigend plan heeft voor militaire of politieke actie.
Netanyahu weigert ook de verantwoordelijkheid te nemen voor de veiligheidsfout op 7 oktober, die hem blootstelde aan zware interne kritiek. De Israëlische oppositieleider Yair Lapid waarschuwde bijvoorbeeld dat Netanyahu’s pogingen om de verantwoordelijkheid te ontlopen en het veiligheidsapparaat de schuld te geven, waardoor het Israëlische leger wordt verzwakt, neerkomen op “het overschrijden van rode lijnen.”
Het thuisfront: Het thuisfront lijkt te zijn uiteengevallen. Israëli’s leven in een staat van ernstige verdeeldheid op partij-, volks- en politiek niveau. Bijzonder controversieel is hoe om te gaan met de kwestie van de gevangenen die door het verzet worden vastgehouden, in het licht van de gevaren van een grondoorlog en de grote verliezen die deze met zich mee zou brengen.
Netanyahu en de extremistische leden van zijn regering worden ervan beschuldigd de Israëlische samenleving te verdelen. De leider van de oppositiepartij Labor, Merav Michaeli, heeft de premier beschuldigd van “vechten tegen het leger en het volk van Israël.” De kwestie van de gevangenen die door het verzet worden vastgehouden, heeft ook interne verdeeldheid gezaaid, vooral nadat de minister van Erfgoed Amichai Eliyahu opriep om Gaza met een kernwapen te bombarderen en zei: “Wat betekent gijzeling? In een oorlog wordt de prijs betaald. Waarom zijn de levens van gijzelaars kostbaarder dan de levens van soldaten?” Dit werd door de Israëli’s beschouwd als “een verloochening door de regering van haar belofte om de gijzelaars naar huiss te brengen.”
Militair front: De gebeurtenissen van de “Al-Aqsa Vloed”, vooral de eerste zes uur van 7 oktober, toonden aan dat het Israëlische leger ernstige tekortkomingen vertoont, net als zijn vele veiligheidsdiensten. De dagelijkse verliezen die het lijdt in zijn voortdurende grondoperatie hebben het tot voorwerp van wantrouwen gemaakt binnen de Israëlische samenleving, die erop vertrouwde dat het een aura van veiligheid en stabiliteit zou handhaven.
Economische situatie: De Israëlische economische situatie is op zijn slechtst, met belangrijke sectoren zoals het toerisme dat verlamd is, het reizen dat afneemt en de landbouwsector die schade lijdt. Met de mobilisatie van ongeveer 360.000 reservesoldaten, waarvan de meesten plotseling uit het arbeidsproces zijn gehaald, en de evacuatie van ongeveer 250.000 kolonisten, kampt de economie met een ernstig tekort aan arbeidskrachten op verschillende gebieden. Israël kondigde onlangs aan dat de laatste drie weken van oorlog ongeveer 7 miljard dollar hebben gekost, zonder rekening te houden met de directe en indirecte schade. Terwijl deze schade ongeveer 3 miljard dollar per maand kan kosten, tonen voorlopige schattingen aan dat de oorlog tegen Gaza de Israëlische begroting 200 miljard shekels (51 miljard dollar) zal kosten, of ongeveer 10% van het bruto binnenlands product, en als de oorlog lang aanhoudt, kan de Israëlische economie volgens Israëlische schattingen verlamd raken.
Diplomatiek front: Na 7 oktober jl. haastten westerse landen die historisch gezien voor Israël waren, zich om Israël te steunen, maar deze steun begon snel af te brokkelen door de impact van de Israëlische misdaden en twijfels over het vermogen van het Israëlische leger om de oorlog op te lossen. Veel landen veroordeelden Israël of verbraken hun diplomatieke betrekkingen met Israël (Colombia, Bolivia), terwijl andere landen hun ambassadeurs terugriepen (Chili, Jordanië, Bahrein, Turkije, Honduras…) De steeds toenemende wereldwijde druk van de bevolking zet regeringen ertoe aan om boycotmaatregelen te nemen, waardoor Israël wordt blootgesteld aan een isolement dat is begonnen te verergeren.
Amerikaanse steun voor Israël brokkelt af?
In tegenstelling tot de directe steun in het begin, begon de regering van president Joe Biden haar absolute steun voor Netanyahu te heroverwegen uit angst dat de zaken zouden ontsporen in een bredere regionale oorlog. Washington is bang voor de idiote scenario’s die Netanyahu zou kunnen creëren in een poging om zijn toekomst te redden ten koste van Amerika.
Na ongeveer een maand realiseerden de Amerikanen zich dat de enige constante in het Israëlische plan het gebruik van massaal vernietigend geweld tegen burgers en infrastructuur in de Gazastrook was. Het leek erop dat Netanyahu wachtte op een oplossing om zichzelf te redden uit een benarde situatie in het zand van Gaza – en wachtte op de illusie van de overgave van het verzet die niet zou gebeuren. Ze begonnen te twijfelen aan de manier waarop Israël de oorlog leidde en aan de resultaten ervan.
CNN heeft aangegeven dat de Amerikaanse president Joe Biden en hoge functionarissen van de Amerikaanse regering Israël hebben gewaarschuwd dat de steun afbrokkelt nu de wereldwijde woede toeneemt over de omvang van het menselijk lijden als gevolg van de misdaden in Gaza.
Wat gebeurt er in het veld?
In de loop van ongeveer een maand oorlog lijkt het er niet op dat Israël serieuze winst heeft geboekt op het terrein. Tegenstrijdige verklaringen wijzen op verwarring over hoe de strijd te leiden en einddoelen te stellen tegenover hevig verzet. De schok van de verkeerd gemanagede slag van 7 oktober en de psychologische littekens die het achterliet op het hele Israëlische militaire establishment, achtervolgen nog steeds het verloop van de oorlog.
Deze psychologische sfeer hangt ook over de soldaten, omdat ze zich realiseren dat voor hun terugkeer uit het zand van Gaza een wonder nodig is. Ze denken terug aan de ervaringen van hun collega’s en hun bittere herinneringen aan de oorlog van 2014 als ze zien hoe de elite van de Givati-brigade verdrinkt in het zand van Gaza in een strijd die nog in de kinderschoenen staat. In feite rukte het Israëlische leger een paar meter op naar open terrein in het noorden van de Gazastrook en verloor daarbij 30 soldaten – volgens de berichten – wat betekent dat het mogelijk is dat honderden soldaten verloren zouden gaan als het leger een paar kilometer zou oprukken, te midden van een complex netwerk van tunnels en versterkingen, mijnenvelden, sluipschutters, explosieven en gevechten van man tot man in de straten tegenover de onbeperkte strijdlust van het verzet.
Omdat Israël geen duidelijk plan heeft voor de oorlog, is het geneigd tot langzame, berekende vooruitgang binnen Gaza. Het bereiken van het twijfelachtige einddoel kan dus een lange periode en ondraaglijk zware verliezen vergen. In de tussentijd kunnen zich belangrijke militaire of politieke transformaties voordoen die het hele plan in duigen doen vallen.
In zijn huidige operaties verliest Israël elke dag tot 5 soldaten aan de rand van Gaza zonder een duidelijke en effectieve militaire opmars. Nahum Barnea, de Israëlische journalist van de krant Yedioth Ahronoth, zegt: “Een uitputtingsslag aan de rand van Gaza is het laatste wat de Israëli’s willen meemaken.”
Israëlische militaire functionarissen beseffen dat het onmogelijk is om de gevangenen met militaire middelen te bevrijden, maar ze gaan toch door onder politieke druk, ondanks het feit dat de families van de gevangenen, evenals de landen die onderdanen onder de gevangenen hebben, een ruildeal willen. Netanyahu gelooft dat zo’n deal een definitieve erkenning van de nederlaag zou zijn en een overwinning voor Hamas en het Palestijnse verzet.
De samenhang van het verzet en het Israëlische non-plan
De Israëlische publieke opinie vreest dat de oorlog op twee of meer fronten zal worden verloren, door het niet bevrijden of vrijlaten van de gevangenen (ongeveer 60 van hen zijn al gedood bij Israëlische aanvallen) en door het niet ontmantelen van de capaciteiten van de Hamasbeweging en het Palestijnse verzet. Erger nog, een groot aantal soldaten zal worden gedood, misschien wel honderden.
In tegenstelling tot het Israëlische non-plan, na de pijnlijke militaire klap op Israël in de ochtend van 7 oktober, lijkt het plan van Hamas en het verzet duidelijk: de oorlog stoppen, een uitgebreide gevangenenruil uitvoeren en het beleg van Gaza opheffen. Het verzet voert een uitputtingsoorlog tegen het Israëlische leger, waarbij het dagelijks steeds meer verliezen veroorzaakt en het lijkt voorbereid op een lange oorlog om de elementen van de Israëlische macht uit te hollen.
De tijd staat niet aan de kant van Israël, nu het meer geld, manschappen en legitimiteit verliest, zijn interne crisis verergert en de druk en twijfels rondom het land toenemen, met de mogelijkheid dat de situatie regionaal explodeert. In plaats daarvan staat de tijd aan de kant van het Palestijnse verzet, dat gelooft dat al deze interne en externe militaire en politieke druk Israël uiteindelijk zal doen zwichten en zijn voorwaarden zal accepteren.
In dat geval zou de oorlog niet alleen eindigen met de nederlaag van Netanyahu, maar ook met de nederlaag van de extreemrechtse regering en haar racistische programma. De Israëlische samenleving heeft het beleid van deze regering op alle niveaus steeds meer verworpen en de oorlog heeft bewezen dat het Palestijnse volk zich niet zal overgeven, ondanks de tragedies die zijn veroorzaakt door de Israëlische misdaden in Gaza, waarvan de repercussies de internationale gemeenschap op hun hoede hebben gemaakt en geneigd hebben gemaakt om de Israëlische verhalen te verwerpen.
Netanyahu’s hachelijke situatie
De internationale gemeenschap begint zich te realiseren dat de campagne die Benjamin Netanyahu tegen Gaza heeft gelanceerd niets meer is dan een reeks gruwelijke dagelijkse slachtpartijen onder burgers die geen enkele belangrijke militaire doorbraak hebben opgeleverd. De prognose: Israël zal onder interne en externe druk gedwongen worden zich aan een nederlaag te onderwerpen. Vanuit de internationale gemeenschap zijn al serieuze bewegingen op gang gekomen om de oorlog te stoppen in het kielzog van de gruwel van de voortdurende Israëlische slachtpartijen.
Nadav Eyal beweert in zijn artikel in de krant Yedioth Ahronoth dat het Israëlische leger niet tevreden kan zijn met het “beeld van een overwinning” in zijn oorlog tegen Gaza, en dat het tijdperk van het beleid van “grasmaaien” (het terugdringen van bedreigingen tot een aanvaardbaar niveau) voorbij is. In plaats daarvan heeft Israël een “echte overwinning” nodig. Maar dit plaatst premier Benjamin Netanyahu in een zeer schrijnend dilemma.
Het belangrijkste dilemma betreft Netanyahu zelf, die niet wil afdalen uit de hoogte van de boom waarin hij op de ochtend van 7 oktober klauterde. Hij beseft dat hij politiek ten einde is (door de Al-Aqsa Storm), maar droomt van een wederopstanding gekoppeld aan de resultaten van zijn campagne in Gaza.
Netanyahu en zijn oorlogskabinet handelen impulsief onder invloed van de schok van 7 oktober, zonder een duidelijk militair plan voor de oorlog, die vooral wordt gevoerd als een hersenloze emotionele reactie op het goed voorbereide verzet in Gaza. Israël heeft geen duidelijk plan om de gevangenen te bevrijden of terug te halen, of om het hoofd te bieden aan de enorme en steeds toenemende internationale protesten, tot op het punt dat Netanyahu de Israëlische soldaten in Gaza begon toe te spreken met citaten uit de Bijbel, waarin hij hen vertelde om “niet te vergeten wat Amalek jullie heeft aangedaan.” (Amalek vertegenwoordigt het toppunt van kwaad in de Joodse traditie.) Netanyahu heeft de verwijzing naar Amalek meer dan eens gebruikt om het Israëlische leger te motiveren in zijn oorlog tegen Gaza.
Netanyahu stapelt de verliezen op alle fronten op, probeert “Zwarte Zaterdag” van zich af te schrijven, negeert dat zijn leiderschap niet door de bevolking wordt geaccepteerd en doet alsof hij niets merkt van het gebroken Israëlische leger, de eroderende economie, de ondermijnde internationale reputatie, het uiteengevallen thuisfront, de grote dagelijkse militaire verliezen en de veroordeling van zijn misdaden door de Verenigde Naties.
Wat ik me afvraag: pas geleden werd in het westen van oekieland een militair oefencentrum platgegooid door de Russen en daar zijn blijkbaar ook een aantal NAVO officieren gedood, naast vele anderen.
Wat doen die nabestaanden? Is het hun verboden om te vertellen dat hun geliefde in oekieland is gestorven?(wegens ‘illegaal’ verblijf daar)
ik zou eerder verwachten dat op sociale media de NAVO link wordt aangepakt als oorzaak van hun verlies.
Nu heb ik zelf totaal niks met sociale media, maar daar ben ik blijkbaar een uitzondering in, dus moet het toch doorsijpelen naar de alternatieve media.
Ik denk dat nabestaande van dit soort mensen ook in de doctrine vastzitten van “Russia bad” vandaar dat ze het niet zien. Ik had namelijk mijn familieleden tegen gehouden op het moment dat ze daar naartoe wilde gaan om te vechten.
Beste Matt,
Het is dan ook nog niet eens de eerste keer dat dit is gebeurd.
Een HQ bunker diep in de grond is ook al eens hetzelfde lot ondergaan.
Met ook daar vele navo officieren.
Dat is toen schoorvoetend toegegeven.
Maar dit is niet het nieuws dat de schapen interesseert.
Evenmin dat de endlösung van de Palestijnen hier geen geprikte interessant vind.
Als straks de joden van de kaart worden geveegd, zul je allemaal vraagtekens op straat zien lopen.
Om vervolgens verder te gaan met hun eigen vernietiging.
Nieuws is een creatie die geen waarheid behoeft.
Mooi gezegd!!
Je hebt gelijk Libera. Helaas is het zo dat er op dit moment nog teveel schapen zijn die de MSM geloven en door hun spuitjes geestelijk zo verzwakt zijn dat ze niet meer zelfstandig kunnen denken.
Maar ik hoop dat de groep ‘wakkeren’ groter word en dat er uiteindelijk feiten op tafel komen waar de MSM niet meer omheen kan.
Laat maar gebeuren, we zien wel hoe het zich ontwikkeld.
Gaat al eeuwen zo, stop maar met jezelf wat wijs te maken.
Leugens en propaganda van westerse ‘Pravda’ marxisten om de schaapjes in hun illusoire ‘waarheid’ te laten geloven door elk tegengeluid of kritiek weg te censureren; Operation Mockingbird.
En ook dit is de kunst van de omgekeerde retoriek en de geanimeerde angst-reflex door de genocidale psychopatische leugenaars die ons willen doen geloven dat het die gevaarlijke *** (vul je voorkeur in; Palestijnse, Russische, Chinese, N-Koraanse, whatever) “beesten” zijn die “onze vrijheid” bedreigen. Zet de burgers tegen elkaar op en je hoeft er niet meer naar om te kijken. De gebrainwashte, gehypnotiseerde “useful idiots” doen de rest.
Yep.
http://hbv-dw.nl/knesset.html
http://hbv-dw.nl/message.html