NYT staat in de klaagstand.
WASHINGTON – Na vier weken van terreur en vergelding in Israël en de Gazastrook, en 20 maanden oorlog in Oekraïne, wordt de president geconfronteerd met de grenzen van zijn invloed in de twee internationale conflicten die zijn presidentschap bepalen. Tien dagen lang heeft de regering Biden er bij de premier op aangedrongen om “humanitaire pauzes” in te lassen in de bombardementen op Gaza, in de hoop dat de 3,8 miljard dollar per jaar aan Amerikaanse veiligheidshulp genoeg invloed zou hebben op de tactiek van de Israëlische leider. Dat is niet gebeurd. Netanyahu wees in een telefoongesprek maandag Biden’s aansporing af om meer inspanningen te leveren om burgerslachtoffers te voorkomen. En hij is doorgegaan met wat hij “machtige wraak” heeft genoemd voor de aanvallen van 7 oktober, waarbij hij enorme bommen gebruikt om het netwerk van tunnels van Hamas in te laten storten, zelfs als daardoor hele buurten in Gaza instorten. – New York Times
Nou, dat is een te verwachten resultaat voor een regering die alleen maar professionele activiteit simuleert op gebieden waar ze geen heeft. En alsof de gruweldaden in Gaza nog niet genoeg waren. Dan is er nog dit:
Dus nu probeert Biden de vermoeidheid en frustratie over de oorlog in Oekraïne te kanaliseren, die voortkomen uit het groeiende gevoel dat miljarden dollars aan Amerikaanse wapens, hulp en inlichtingenverzameling er gewoon niet in zijn geslaagd om het verzamelde gewicht van het ingegraven Russische leger te overwinnen. “Waar ik me zorgen over maak”, zei Douglas Lute, een gepensioneerde generaal die een centrale rol speelde bij het samenstellen van de Afghanistan-strategie in de regeringen van Bush en Obama, vorige week tijdens een evenement op de Amerikaanse militaire academie in West Point, “is dat we ze genoeg geven om in de strijd te blijven, maar niet genoeg om te winnen.”
Wat kan ik zeggen – Generaal Douglas Lute zou geen compagnie mogen leiden in het Russische leger, waar hij zo ongeveer nul verstand van heeft (verwacht van de man die verloor in Afghanistan), maar aan de andere kant is een Amerikaanse generaal met een staat van dienst in het winnen van welke campagne dan ook, laat staan oorlog, tegenwoordig een soort eenhoorn. Een verstikkende professionele afgunst drijft velen van hen tot overvloedige verbale diarree van gemeenplaatsen en militair betekenisloze uitspraken bedoeld voor binnenlandse consumptie. Iets zegt me dat Lute, te oordelen naar zijn briljante “strategie” in Afghanistan, niet zou weten hoe hij moet berekenen wat dit “genoeg om te winnen” is. Weet hij eigenlijk wel wat winnen in een oorlog is? Ik betwijfel het. Wat voor een officier kun je opleiden als je ze valse militaire geschiedenis bijbrengt terwijl je West Point steeds verder verwijdert van de ingenieursschool die het ooit was, schrijft Andrei.
Als je naar Petraeus, Lute of Ben Hodges kijkt, kun je gerust concluderen dat het proces allang begonnen is. Kijk maar eens naar de “academici” op West Point. Majors, minors? Hier is een typisch academisch programma. Engels? Echt? Pre-Calculus? Calculus II als “verplichte” cursus. Biologie? Waarvoor? Hoe kan biologie een officier vormen? Voor biologische wapens, denk ik. Literatuur? Dit is het Bologna systeem op zijn slechtst. Ik vraag me af wat ze hen tegenwoordig leren in Geschiedenis van Militaire Kunst. Ah, wacht, ik weet het… Geen wonder dus.
