De cijfers zijn schrikbarend: alleen al tussen augustus 2017 en november 2018 werden 652 Turkse vrouwen vermoord, sommigen van hen op zeer brute wijze. In het lopende jaar tellen de statistieken al 430 slachtoffers. Ter vergelijking: In Duitsland, met een bevolking van ongeveer dezelfde grootte, waren ‘slechts’ 333 vrouwen in 2018 het slachtoffer van moord of doodslag. Maar dit zal snel veranderen door de massale migratie.
De motieven waarvoor de veelal mannelijke daders in Turkije handelden zijn veelzeggend: 16 procent van de vrouwen werd vermoord omdat ze op eigen verantwoordelijkheid over hun leven wilden beslissen, bijvoorbeeld hun partner verlaten, een echtscheiding aanvragen of zich in het openbaar te vrij opstellen. Er waren zelfs gevallen waarin vrouwen door hun partners werden vermoord, simpelweg omdat ze de telefoon niet hadden opgenomen toen ze afwezig waren en dus werden verdacht van ontrouw, schrijft Anonymousnews.
Het aantal niet-gemelde gevallen zal echter waarschijnlijk nog groter zijn, aangezien de motieven van de daders slechts bij ongeveer de helft van de moorddelicten door de onderzoeksautoriteiten konden worden opgehelderd. 13 procent van de vrouwen werd vermoord om niet nader omschreven “economische redenen”.
Achter de nuchtere, statische cijfers gaan soms brute excessen van geweld schuil, die de afgelopen maanden herhaaldelijk hebben geleid tot grote verontwaardiging in de sociale netwerken en tot publieke protesten van vrouwenrechtenorganisaties.
Enkele voorbeelden
- In mei 2018 werd de 23-jarige Sule Cet in Ankara door haar dronken baas en een collega op kantoor verkracht en vervolgens van de 20e verdieping van het kantoorgebouw gegooid. De politie en justitie hadden in eerste instantie geprobeerd het misdrijf te verdoezelen. Een paar weken geleden werd de hoofddader veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf. Zijn medeplichtige zal 19 jaar achter de tralies zitten. Deze harde straffen zijn vrij uitzonderlijk. In Turkije blijven moorden op vrouwen vaak ongestraft, als ze ooit worden opgelost.
- In augustus van dit jaar werd een vrouw, die net bevallen was van een kind, mishandeld en vervolgens doodgestoken door haar man toen ze nog in het ziekenhuis lag. Het slachtoffer wilde scheiden vanwege het aanhoudende huiselijke geweld.
- In dezelfde maand werd de 38-jarige Emine Bulut vermoord in een café in Kirikkale, een stad in het centrum van Anatolië. Ze had daar een ontmoeting met haar ex-man, van wie ze al enkele jaren gescheiden was. Bulut werd meerdere malen in de hals gestoken met een mes door haar brute moordenaar voor de ogen van haar 10-jarige dochter en bloedde dood terwijl ze nog op de plaats van het misdrijf was.
- Onlangs heeft het geval van Filiz Telkin voor afschuw gezorgd: De vrouw die in Izmir woonde was door haar man, die onder invloed van alcohol was, op wrede wijze mishandeld en kreeg vervolgens geen medische behandeling voor haar ernstige verwondingen. Telkin stierf een paar dagen later.
De daders zijn – zoals bovenstaande voorbeelden ook laten zien – meestal mannelijke familieleden en kennissen van de slachtoffers, zoals echtgenoten, ex-echtgenoten, broers, vaders of vrienden. In Turkije, dat sinds 2002 wordt geregeerd door de islamitische AKP onder haar autoritaire partijleider Recep Tayyip Erdogan die ook het ambt van president bekleedt, worden misdaden tegen vrouwen vaak in de doofpot gestopt.
Het komt dan ook zelden voor dat regeringsvertegenwoordigers zich in het openbaar uitspreken en hun medeleven betuigen met vermoorde vrouwen. Dit was eerder deze maand het geval, toen Ceren Özdemir, een kunststudente van slechts 20 jaar oud, door een zware crimineel voor haar deur werd doodgestoken.
Het was echter niet zozeer de misdaad zelf die de minister van Justitie Abdulhamit Gül en de minister van Binnenlandse Zaken Süleyman Soylu in het geweer bracht, maar veeleer het feit dat de moordenaar eerder uit de gevangenis was ontsnapt, wat discussies over de veiligheid van de gevangenissen op gang had gebracht en zo de regering tot actie had gedwongen.
Turkse vrouwen gebruiken nieuwe app
Hoe explosief de situatie voor vrouwen in Turkije is, blijkt uit het grote succes van ‘KADES’, een mobiele app die het Turkse ministerie van Binnenlandse Zaken in maart 2018 onder druk van de publieke opinie heeft gelanceerd. Vrouwen die worden bedreigd of blootgesteld aan geweld kunnen op deze ‘noodknop’ drukken en zo de politie waarschuwen. In november 2019 – in slechts 15 maanden – was KADES 353.334 keer gedownload en in bijna 16.500 gevallen geactiveerd.
Turkije zou op grond van het internationaal recht eigenlijk verplicht zijn om geweld tegen vrouwen actief te bestrijden. Deze overeenkomsten omvatten het ‘Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen’ (CEDAW) van 1981, waartoe Ankara al in 1985 is toegetreden, en het zogenaamde Verdrag van Istanboel van 2014, dat Turkije vijf jaar geleden heeft geratificeerd en in nationaal recht heeft omgezet met de ‘Wet inzake de preventie van geweld tegen vrouwen en de bescherming van het gezin’. In de praktijk worden deze voorschriften echter vaak genegeerd door Turkse wetshandhavingsinstanties. Als bijvoorbeeld een vrouw die door haar man is mishandeld zich tot de politie wendt voor hulp, geven de agenten hen vaak beknopte informatie:
Ga terug naar je man.
Waarnemers schrijven de blokkerende houding van staatsinstellingen, maar ook van de politiek, toe aan de uitgesproken patriarchale gezinsstructuren en culturele gewoontes in Turkije, die vooral in de plattelandsregio’s van het land leven. Met andere woorden, waar de AKP een bijzonder grote aanhang heeft. Het feit dat deze “culturele gewoontes” met name sterk worden beïnvloed door de soennitische islam, die 82 procent van de Turken aanhangt, wordt vaak niet genoemd.
De koran beveelt geweld aan
Want in tegenstelling tot wat herhaaldelijk door islamologen wordt beweerd, voorzien de koran en de sharia niet in de gelijkheid van de geslachten maar in de ondergeschiktheid van de vrouw aan de wil van haar man, die hij ook met geweld kan afdwingen in geval van ongehoorzaamheid van zijn vrouw.
Dit komt vooral duidelijk tot uiting in de koran soera 4:34, waarin staat:
Mannen staan boven vrouwen (ar-riǧālu qauwāmūn ʿalā n-nisāʾ) omdat God hen (van nature voor hen) heeft onderscheiden en vanwege de uitgaven die zij hebben gedaan voor hun rijkdom (ochtendgeschenken voor vrouwen). En de rechtvaardige vrouwen zijn (God) nederig toegewijd en zorgen voor wat er verborgen is (voor buitenstaanders) omdat God er voor zorgt (omdat God bezorgd is dat het niet in de openbaarheid komt). En als u bang bent dat (een) vrouw in opstand komt (nušūz), verman ze dan, vermijd ze in het huwelijksbed en sla ze (wa-ḍribū-hunna)! Als zij u gehoorzamen, doe dan niets tegen hen! God is verheven en groots.
Nu wordt ook duidelijk waarom islamitische staten het CEDAW-verdrag inzake de rechten van vrouwen bekritiseren met het argument dat het doel van gelijkheid dat in de overeenkomst is vastgelegd, in tegenspraak is met de koran en de sharia. Het feit dat dit archaïsche begrip van rollen ook een renaissance heeft meegemaakt, is niet in de laatste plaats te danken aan het bewind van de AKP van bijna twee decennia, dat onder de voormalige radicale islamist Erdogan een koers van sluipende maar consequente islamisering van het land nastreeft.
De positie die de officiële lezing van de koran in Turkije aan vrouwen toekent, blijkt ook uit de volgende verklaring van de voorzitter van Diyanet (Bureau voor Religieuze Zaken), Ali Erbaş:
In onze godsdienst zijn het leven, de waardigheid en de rechten van de vrouw onschendbaar en worden ze aan de man toevertrouwd.
Turkse vrouwen zijn overgeleverd aan de genade van hun man
Vrouwen mogen daarom niet de verantwoordelijkheid voor hun eigen leven nemen en hun rechten uitoefenen, maar moeten deze rechten – met inbegrip van het recht op leven – aan hun echtgenoten overdragen en zich aan hen overgeven. Dat in dit reactionaire sociale klimaat, dat wordt ondersteund door een premoderne religieuze ideologie, discriminatie en geweld tegen vrouwen floreert, hoeft niemand echt te verbazen.
Wat vanuit Duits en Europees perspectief zorgwekkend is, is dat deze ideologie op ons continent steeds wijder verbreid raakt als gevolg van de ongecontroleerde massale immigratie van zogenaamde ‘vluchtelingen’, die voor het grootste deel moslims zijn met een traditionalistische opvatting van de islam.
Tegelijkertijd neemt de dreiging voor vrouwen in Duitsland toe, zoals een blik op de criminaliteitsstatistieken van de politie laat zien: Tussen 2015 – het jaar dat de grens werd geopend door CDU-kanselier Merkel – en 2018 steeg het aantal verkrachtingen van 7.022 naar 9.234, een stijging van bijna 32 procent. In dezelfde periode is het aantal vrouwelijke verkrachtingsslachtoffers zelfs met bijna 40 procent gestegen en het aantal vrouwen dat door moord en doodslag is gedood met 15 procent.
Als deze ontwikkeling ongehinderd doorgaat, dreigen de Anatolische omstandigheden ook in Duitsland voort te duren!
Hoe stom kan een volk zijn ?
Wat een vreselijke religie is de Islam toch.
Toch lijkt religie op zijn einde, omdat het vissentijdperk voorbij is en het watermantijdperk is ingegaan.