Hoe Zweden multicultureel werd

Het feit dat Zweden multicultureel werd, was nooit een beslissing die gebaseerd was op het Zweedse volk zelf. In facto waren het etnische activisten die het idee van multicultureel Zweden lanceerden. Vooral uit Joodse kringen, maar ook uit Estland, Finland en Sami.

We hebben het proefschrift gelezen “The Multicultural Moment” van Mats Wickström (2015) aan de Åbo Academie Universiteit en “Hur Sverige blev en mångkultur” [“Hoe Zweden multicultureel werd”] van Meister Eckehart (2007). De laatstgenoemde is een uitstekende aanvulling op het proefschrift omdat het meer in details treedt dan het proefschrift, dat zich meer richt op de belangrijkste gebeurtenissen in de Zweedse geschiedenis in de jaren zestig en zeventig. Zweden onderscheidt zich internationaal als het eerste land in Europa dat multiculturalisme institutionaliseerde en was na Canada het tweede land ter wereld. Het proefschrift is comparatief en vergelijkt de ontwikkeling in Zweden met die in Canada en Australië, waar zowel overeenkomsten als verschillen te zien zijn, schrijft auteur Kristoffer Hugin.

Tot het midden van de jaren zestig werd het Zweedse immigratiebeleid gekenmerkt door het assimilatie-idee; dat van de arbeidsmigranten die naar Zweden kwamen en ervoor kozen om daar te blijven, vereiste dat ze zich in de Zweedse cultuur zouden integreren om zich aan te passen aan het sociaaldemocratische volkshuis. In die tijd werd assimilatie als includerend en rechtvaardig beschouwd, omdat iedereen pas dezelfde kansen in het leven kon hebben als ze deel uitmaakten van het Zweedse volkshuis. Van anderen werd verwacht dat ze tijdelijk in Zweden zouden zijn en naar huis zouden terugkeren nadat ze met werk voldoende geld hadden bijeengebracht (Wickström, 2015). Merk op dat in deze periode de immigratie voornamelijk bestond uit mensen uit de Scandinavische landen (vooral uit Finland, de grootste immigratiegroep) en Europa. Er waren geen grote integratieproblemen, hoewel er een taalbarrière bestond tussen de Finnen en de Zweden.

David Schwarz – De initiatiefnemer van de Zweedse multiculturele samenleving

In 1950 kwam de Jood David Schwarz, uiterst rechts op de foto links, naar Zweden met een geschiedenis van opsluitingen in concentratiekampen en het doorbrengen van tijd in een sanatorium in Italië in verband met tuberculose. Na zijn herstel studeerde hij aan de Universiteit van Stockholm en ging na verloop van tijd zijn leven aan het immigratie- en multiculturele vraagstuk wijden. Schwarz onderscheidde zich in de eerste plaats door de reeks debatartikelen die hij vanaf 1964 in het linksliberale dagblad Dagens Nyheter publiceerde, waarin hij pleitte voor de rechten van etnische minderheden en hoe multiculturalisme als een progressief, internationalistisch idee en vooral moreel juiste weg voor Zweden moet worden beschouwd. Wickström analyseerde in zijn proefschrift het taalgebruik om te bepalen hoe multiculturalisme werd gepresenteerd in de debatartikelen die de komende jaren werden gelanceerd, en stelde vast dat het met positief geladen termen werd beschreven, terwijl het assimilatiebeleid in negatievere termen werd beschreven – een metapolitieke tactiek die door links in het algemeen goed wordt gebruikt. Dit was een bewuste tactiek om het multiculturalisme te laten uitblinken als het voor de hand liggende morele alternatief voor het toekomstige Zweedse immigratiebeleid.

Niet alleen Joden met David Schwarz op de voorgrond namen deel aan de debatten in de krant, maar ook vertegenwoordigers van Estse en Finse immigranten, met minder belangrijke elementen van Sami-vertegenwoordigers, spraken zich uit voor de voordelen van het multiculturalisme. Kenmerkend voor deze debatten was dat de debatteerders het multiculturalisme grotendeels als de algemene weg vooruit bepleitten, in plaats van de respectieve belangen van hun eigen etnische bevolkingsgroep te bepleiten. Dit kan een bewuste tactiek zijn geweest om te verbergen dat het vooral hun eigen belangen waren die men erdoorheen probeerde te drukken, iets waarvan Kevin MacDonald (2004) denkt dat het met name kenmerkend was voor de Joden in de gemeenschappen waarin zij leefden en werkten. Door samen te werken met andere etnische minderheden werd dit feit verder verborgen en kon worden voorkomen dat zij werden bekritiseerd voor hun eigen belangen te argumenteren.

Wickström (2015) beschrijft dat de ideeën over multiculturalisme die door de krantenartikelen van etnische activisten werden gelanceerd door academici binnen de sociale wetenschappen werden opgepikt en “op maat van de wetenschap werden gemaakt”. Niet lang daarna werd deze zogenaamde wetenschap gebruikt als politiek argument dat multiculturalisme de enige rationele weg voorwaarts was voor Zweden. Dit was een revolutionaire verandering in vergelijking met het bestaande assimilatiebeleid, dat stelde dat Zweden een homogene cultuur zou hebben waaraan immigranten zich zouden moeten aanpassen – nu werd voorgesteld dat etnische minderheden in plaats daarvan hun eigen cultuur zouden uitoefenen zonder dat ze zich hoefden aan te passen. De Joodse en Estse groepen eisten ook dat hun eigen scholen door de staat werden gefinancierd, iets wat de Zweedse staat aanvankelijk afwees, maar wat later bij de stemming over het thuisland-taalonderwijs aan minderheden tot een compromis leidde. Een besluit dat vandaag de dag nog steeds van toepassing is.

Interessant in deze context is dat de LO [Nationale Zweedse Vakbond] er aanvankelijk tegen was om Zweden multicultureel te maken, aangezien men van mening was dat dit tot lagere lonen zou leiden en dat het werd gezien als zijn taak om de belangen van zijn leden te beschermen. Desalniettemin slaagde David Schwarz erin om via een debatartikel de LO in het voordeel van het multiculturalisme te laten beslissen, ook al is het niet mogelijk om enig signaal te vinden waarom de organisatie (LO) dit een goed idee vond (Eckehart, 2007). De rechtse partij, de toenmalige Moderaterna [Conservatieven, soort VVD] was echter voor het idee – waarschijnlijk omdat men dacht dat goedkope arbeidskrachten dan in grotere mate naar Zweden konden komen.

Immigratieonderzoek

Dankzij de debatten in de krant, de druk van de minderheidsgroepen en het standpunt van de Zweedse vakbond (LO) werd in 1968 een bureau Immigratieonderzoek in het leven geroepen, die de positie van minderheden in de Zweedse samenleving moest onderzoeken. In het rapport werden de door Schwarz geïnitieerde krantendebatten uitgelicht en benadrukt, wat betekent dat men kan concluderen dat zonder zijn betrokkenheid het onderzoek waarschijnlijk nooit tot stand zou zijn gekomen.

In de Immigratiestudie werd voorgesteld om het Zweedse assimilatiebeleid af te schaffen, het land multicultureel te maken, de identiteit van minderheden vrij te laten ontwikkelen en met behulp van financiële steun van de autochtone Zweedse belastingbetaler hun eigen culturele activiteiten te starten, zonder rekening te houden met de vraag of dit in strijd is met de etnische belangen van het Zweedse volk of deze beperkt.

Het multiculturele moment

In 1975, slechts 11 jaar na het eerste artikel in de Dagens Nyheter, werd het wetsvoorstel ‘1975:26’ unaniem door het parlement aangenomen. Dit is wat Wickström (2015) het multiculturele moment noemt – het politieke besluit dat Zweden in een geheel nieuwe richting heeft gevoerd. Zweden was nu officieel een multicultureel land en zou nooit meer hetzelfde zijn.

Samenvatting

Na het lezen van zowel “The Multicultural Moment” als “”Hur Sverige blev en mångkultur”, blijkt er een rode draad te zijn die de verhandelingen niet werkelijk identificeren, namelijk hoe minderheden handelen om hun eigen etnische belangen te behartigen. Eckehart (2007) haalt Salter (2003) aan uit een artikel dat we hier al eerder op altnorden.se hebben besproken:

Het is in het algemeen interesse voor alle etniciteiten om de voorkeur voor een homogene etnische staat actief te steunen wanneer zij in de meerderheid zijn, maar zich ertegen verzetten wanneer zij in de minderheid zijn en ver van de etnische meerderheid verwijderd zijn.

Dit is een volstrekt natuurlijke daad omdat alle etnische groepen een unieke identiteit hebben ten opzichte van andere groepen, en hoe groter de genetische afstand die een etnische minderheid heeft ten opzichte van de meerderheidsgroep, hoe kleiner de kans dat deze kan / zal worden geassimileerd. In plaats daarvan organiseert men zich en probeert men voordelen te krijgen op de kosten van de meerderheidsgroep – in dit geval de Zweden. De Finse immigrantengroep, die veruit de grootste was, verzette zich bijvoorbeeld tegen het voorstel om een ​​minderheidsstatus in Zweden te verkrijgen en was losjes georganiseerd. In plaats daarvan werden deze gemakkelijk geassimileerd in de Zweedse bevolking, terwijl de joodse groep intensief lobbyde om een ​​minderheidsstatus te verkrijgen, Zweden multicultureel te maken en hun eigen confessionele activiteiten (Joodse scholen en meer) door de Zweedse staat gefinancierd te krijgen. Dat Schwarz een sterke Joodse identiteit had in plaats van een Zweedse dito, kan worden bewezen door zijn uitgebreide betrokkenheid bij de Joodse groep in Zweden tijdens zijn leven (Eckehart, 2007).

Hoewel de intenties van de Zweedse transformatie in een andere context plaatsvonden toen we in principe geen overzeese immigratie hadden, heeft het besluit uit 1975 een enorme impact op het land gehad. Tegenwoordig is de immigratie van onze Noordse buren zeer laag en een absolute meerderheid van degenen die asiel aanvragen en verblijfsvergunningen krijgen, komen uit de derde wereld. Waar dit toe heeft geleid, weten we onderhand – meer criminaliteit, minder welzijn, slechtere studieresultaten, exotische ziekten, blanke vlucht, islamitische terroristische daden en meer conflicten. De vraag is nu, welke weg willen we dat Zweden de komende jaren opgaat, en zal het Zweedse volk zijn eigen etnische belangen beschermen of zowel zijn belastinggeld als zijn grondgebied blijven weggeven. Als je alles zou aanscherpen, had Rakhmat Akilov nooit een voet in Zweden gezet en mensen op de Drottninggatan in Stockholm doodgereden, als er geen David Schwarz en onze toenmalige politici zouden zijn geweest die besloten dat Zweden multicultureel moest worden.

Referenties
Eckehart, M. (2007). Hur Sverige blev en mångkultur. Logik Förlag.
MacDonald, K. (2004). Understanding Jewish influence: Background traits for Jewish activism. Washington Summit Publishers.
Salter, F. (2002). Estimating Ethnic Genetic Interests: Is It Adaptive to Resist Replacement Migration? Uit: https://www.researchgate.net/publication/226640839_Estimating_Ethnic_Genetic_Interests_Is_It_Adaptive_to_Resist_Replacement_Migration
Wickström, M. (2015). The multicultural moment : the history of the idea and politics of multiculturalism in Sweden in comparative, transnational and biographical context, 1964–1975. Åbo Akademi University. Uit: https://www.doria.fi/bitstream/handle/10024/103098/wickstrom_mats.pdf?sequence=2&isAllowed=y

Moslim Ahmed Suliman krijgt honderdduizenden aan subsidies – Zweedse Carina krijgt 25 euro