Hoe diep de verrotting is doorgedrongen in de kern van de regering en de instellingen van de Verenigde Staten

De Russische president Vladimir Poetin is dus een “misdadiger en een moorddadige dictator”. Dat is het oordeel van president van de Verenigde Staten Joe Biden, rechtstreeks tot Poetin gericht tijdens een telefoongesprek, en het wordt gesteund door een unanieme stemming in de Senaat van de Verenigde Staten die de meer recentelijk geuite mening van Biden onderschrijft dat Poetin ook een “oorlogsmisdadiger” is. En als er al iemand twijfelde aan de pure kwaadaardigheid van Amerika’s wetgevers, dan werd het bekijken van een op televisie uitgezonden oproep van de Oekraïense president Volodymyr Zelinskyy, die opriep tot ingrijpen van de VS in zijn oorlog, onthaald op gejuich, instemmingsgeschreeuw en een staande ovatie die op dit halfrond niet meer is vertoond sinds de Israëlische premier Benjamin Netanyahu in 2015 een gezamenlijke zitting van het Congres bezocht. Helaas zijn deze opmerkingen, gebaren en aantijgingen, ondanks alle euforie, volkomen gratuit, of ze nu geheel of gedeeltelijk waar zijn of niet, en zij garanderen dat een normale relatie tussen Rusland en de Verenigde Staten waarschijnlijk niet zal worden hersteld, wat de uitkomst van de huidige gevechten in Oekraïne ook zal zijn, schrijft Philip Giraldi.

Als dat is hoe diplomatie er in 2022 in Amerika uitziet, dan hebben wij een ernstig probleem. Het is een feit dat de staat van dienst van de Verenigde Staten wat betreft het begaan van oorlogsmisdaden, die van Rusland of van welk ander land dan ook in de schaduw stelt, met als enige uitzondering Israël. Men behoeft slechts de lijst af te lopen, beginnend met Vietnam en verder met Servië, Soedan, Afghanistan, Irak, Iran, Syrië, Libië, Somalië en Jemen, om te zien op welke plaatsen de strijdkrachten van de VS of van hun naaste bondgenoten heimelijke acties of directe interventies hebben gepleegd. Onderweg zijn er letterlijk miljoenen burgers omgekomen, terwijl de Pax Americana ongrijpbaar is gebleken, ondanks het feit dat er wereldwijd meer dan 1000 militaire bases van de Verenigde Staten zijn. Rusland is een parvenu in vergelijking.

Het is algemeen bekend dat de Verenigde Staten in de wereld van na de Tweede Wereldoorlog de nieuwe zogenaamde internationale op regels gebaseerde orde in hun voordeel hebben vormgegeven, met de aanduiding van de dollar als de wereldreservemunt voor de aankoop van energie, waarvan alleen Washington profiteert, doordat het ministerie van Financiën geld kan drukken zonder dat daar enige goederen met echte waarde tegenover staan. Combineer dat met de de facto controle over het internationale bankwezen en de VS hebben zichzelf kogelvrij kunnen maken wanneer zij oorlogen beginnen of andere misdaden begaan. Zij aanvaarden de jurisdictie van het Internationaal Strafhof in Den Haag niet, hebben zelfs de reis van ICC-onderzoekers naar de VS geblokkeerd, en zijn nog nooit ter verantwoording geroepen voor een van hun dubieuze activiteiten.

Het einde van de koude oorlog bracht enkele aanpassingen in de internationale orde, maar voor de VS betekende het een eerste drijfveer om de rijkdommen van Rusland te plunderen, gevolgd door het breken door Bill Clinton van de belofte aan Michail Gorbatsjov om geen gebruik te maken van de veranderde omstandigheden om de NAVO uit te breiden met de voormalige Warschaupact naties in Oost-Europa. De huidige situatie met Oekraïne is een gevolg van die voortdurende inmenging in de legitieme invloedssfeer van Rusland, die zijn hoogtepunt bereikte met de door Washington geënsceneerde regimeverandering in Kiev in 2014.

De Verenigde Staten worden door andere landen vaak als een schurkennatie beschouwd, juist omdat zij weinig respect tonen voor de vitale belangen van anderen en bereid zijn om internationale instellingen te manipuleren ter ondersteuning van politieke en sociale doelstellingen die weinig of niets te maken hebben met de eigenlijke nationale veiligheid. Haar sancties brengen vaak leed toe aan de gewone mensen in de landen die het doelwit zijn, zonder dat de beslissingen van de leiders daardoor worden beïnvloed. En de sancties zelf zijn vaak slecht geconcipieerd, terwijl ze ook feitelijk aanvechtbaar zijn. De regerende elite van de VS bedekt haar wangedrag steevast met zelfbedienings-aforismen, zoals de onzin die de voormalige minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright uitkraamde, toen zij enthousiast zei: “Als wij geweld moeten gebruiken, is dat omdat wij Amerika zijn. Wij zijn de onmisbare natie. Wij staan sterk. Wij zien verder in de toekomst.” Ja, dat heeft zij inderdaad gezegd.

Erger nog, de aanhoudende stroom van door de regering geïnspireerde propaganda die gebruikt wordt om twijfelachtige acties te rechtvaardigen, heeft het betreurenswaardige gevolg gehad dat men zich naar binnen keert, wat leidt tot beschuldigingen van “verraad” aan het adres van de weinige journalisten en politici die de conventionele wijsheid durven betwisten. In de huidige Oekraïnecrisis liggen journalisten als Tucker Carlson onder vuur, evenals voormalige politici als Tulsi Gabbard, omdat zij de misdaad begaan hebben zich te verzetten tegen de steeds sterkere betrokkenheid van Amerika bij de strijd tegen Rusland. Het op de zwarte lijst plaatsen van Russische muziek en boeken, maar ook van levensmiddelen en zelfs wodka, vertegenwoordigt inderdaad iets pathologisch in de reactie van de mainstream op de gevechten. Het betrouwbaar linkse Move-On heeft zijn eigen “Creative Lab” (sic) gelanceerd om zijn eigen propagandavideo’s te maken. Het beschrijft als een “ontkrachte samenzweringstheorie” de bewering van Carlson, die oorspronkelijk van de regering van de VS zelf kwam, dat “de regering Biden geheime biolabs in Oekraïne financierde”. Het probeert Carlson’s “leugens” in diskrediet te brengen, die “nu Poetins meedogenloze campagne van dood en verderf in Oekraïne aanwakkeren.” Het is weer “vrijheidsfriet” ten voeten uit.

Een recent verhaal dat illustreert hoe diep de verrotting is doorgedrongen in de kern van de regering en de instellingen van de Verenigde Staten, heeft voorspelbaar weinig aandacht gekregen van de Amerikaanse mainstream media, maar het is een verhaal dat ontstellend is in zijn implicaties. Het verhaal betreft een uitspraak van het Hooggerechtshof van 3 maart over een motie die was ingediend door de beschuldigde terrorist Abu Zubaydah, die momenteel gevangen wordt gehouden in Guantanamo, hoewel hij eigenlijk nooit ergens voor veroordeeld is en niettemin “incommunicado voor de rest van zijn leven” wordt vastgehouden. Abu Zubaydah houdt vol dat hij uitgebreid gemarteld is door de Central Intelligence Agency (CIA) in een geheime gevangenis in Polen en ook in Thailand en Cuba.

De CIA nam in 2002 een gewonde Abu Zubaydah, een Palestijnse radicaal, gevangen in Pakistan, en handelde onmiddellijk vanuit de overtuiging dat hij een leider van Al Qaida was. Hij werd gedurende verscheidene jaren gemarteld. De CIA “waterboardde Zubaydah minstens 80 keer, simuleerde honderden uren lang levende begrafenissen in doodskisten,” en brutaliseerde hem door slaaponthouding. Zij hingen hem ook aan zijn polsen aan haken, sloegen hem fysiek en hij verloor, als gevolg daarvan, één oog. In een zwaar bewerkt folterrapport van 683 bladzijden van de CIA aan de Senaat, dat in 2014 werd vrijgegeven, en dat enkele details bevatte over de toenmalige standaardpraktijken, werd Abu Zubaydah meer dan 1.000 keer genoemd.

Abu Zubaydah streefde naar vrijlating uit Guantanamo op grond van het feit dat de Verenigde Staten, door hem te martelen, een oorlogsmisdaad hadden begaan. Zijn advocaten wilden voormalige contractanten van de CIA dagvaarden en ondervragen om vast te stellen wat er precies in Polen is gebeurd. De VS zijn trouwens ondertekenaar van het VN-Verdrag tegen foltering. Het Abu Zubaydah proces leek aanvankelijk een makkie te zijn, gezien wat er al bekend was over de folteringen door de CIA. De wreedheid was ongelooflijk. Zo bleek bijvoorbeeld uit onlangs vrijgegeven documenten die vorige week aan het licht kwamen, hoe een gevangene op een “black site” van de CIA in Afghanistan als trainingsobject werd gebruikt om onervaren agenten te leren hoe zij andere gevangenen moesten martelen, waardoor hij ernstige hersenbeschadigingen opliep.

Zelfs gezien dat en veel ander bewijs van zowel illegale activiteiten als misdaden tegen de mensheid, is de zaak voor het Hooggerechtshof in plaats daarvan ontspoord door wat het “staatsgeheimen privilege” wordt genoemd. Het 6-3 arrest van het Hof, geschreven door Justice Stephen Breyer, bevatte “Om zich op het [staatsgeheimen] voorrecht te beroepen, moet de regering bij het Hof een “formele claim van voorrecht indienen, ingediend door het hoofd van het departement dat controle heeft over de zaak.”” Als dat gedaan is, moet het hof “zijn traditionele terughoudendheid betrachten om in te grijpen in het gezag van de uitvoerende macht in militaire zaken en zaken van nationale veiligheid.”

De uitspraak van het hof handhaafde daarmee een “staatsgeheimen”-claim, gebaseerd op het feit dat het agentschap nooit heeft toegegeven dat het geheime gevangenissen in Polen had, om te voorkomen dat de advocaten van Abu Zubaydah dagvaardingen zouden vragen aan de twee psychologen die het folterprogramma van de CIA hebben opgezet, of om die inzichten te gebruiken om de details van de ondervragingen te weten te komen. De rechtbank sprak zich ook uit tegen elke poging van Poolse onderzoekers om informatie van de Amerikaanse regering te verkrijgen over de mogelijke misdaden die in de “black site” van de CIA in Polen gepleegd zijn.

Dus welkom in het land van de vrijen en het huis van de moedigen… waar u gemarteld kunt worden naar goeddunken van een regeringsfunctionaris, gevangen kunt worden gezet zonder ooit ergens voor veroordeeld te worden, en, wanneer u verhaal zoekt bij een rechtbank, te horen kunt krijgen: “Jammer, het is een staatsgeheim, ook al heeft de regering al toegegeven dat zij zich met een criminele praktijk heeft beziggehouden.” En men mag niet terloops voorbijgaan aan een verwante kwestie, namelijk de wrede vervolging van journalist Julian Assange omdat hij misdaden van de Amerikaanse regering aan het licht heeft gebracht.

Een artikel over de zaak in de Los Angeles Times, een van de weinige die verschenen zijn, zegt het zo: “de regering kan zich beroepen op het voorrecht van “staatsgeheimen” om voormalige Amerikaanse contractanten te verhinderen te getuigen over de nu welbekende waterboarding en foltering van gevangenen die op CIA-locaties in Polen werden vastgehouden. Met een 6-3 stemming zeiden de rechters dat de Amerikaanse regering zich op een voorrecht van geheimhouding kan beroepen, zelfs als er geen geheim is.” Een advocaat van de American Civil Liberties Union die het proces observeerde, voegde eraan toe dat “de rechtbanken van de VS de enige plaats ter wereld zijn waar iedereen moet doen alsof hij de basisfeiten over het folterprogramma van de CIA niet kent. Het is allang tijd om de CIA haar misdaden niet langer te laten verbergen achter absurde beweringen over geheimhouding en schade aan de nationale veiligheid.” Of men zou kunnen opmerken dat het in de volksmond “Wegkomen met moord” heet.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

De globalistische Reset Agenda heeft gefaald – is Oekraïne plan B?

Volg Frontnieuws op Telegram