Het vergeten is verplicht

“We mogen ons niet neerleggen bij deze verplichte vergetelheid. We moeten het ons herinneren en ons volledig rekenschap geven van het bedrog en de vernietiging die de heersende klasse heeft veroorzaakt om geen andere reden dan winst en macht. Alleen dan kunnen we de juiste lessen leren en opnieuw bouwen op een betere basis voor de toekomst.”

Onder het mom van ziektebestrijding hebben de meeste naties in de wereld het equivalent van oorlog meegemaakt – nooit officieel als zodanig verklaard en nooit officieel beëindigd met een vredesverdrag – en dit heeft enorme veranderingen teweeggebracht in ons leven, onze politiek, cultuur en economie, schrijft Jeffrey A. Tucker.

Denk eens aan de grote lijnen. Bijna elke natie ter wereld probeerde een luchtwegen-ziekteverwekker uit te roeien die via aërosolen wordt verspreid en een dierlijk reservoir heeft – een ambitie waarvan elke competente medische professional je had kunnen vertellen dat het krankzinnig was. En ze probeerden dit grote doel te bereiken door maximale controle over de menselijke bevolking. En om dit doel te bereiken, oefenden ze een aantal jaren totale controle uit.

Een verwoestend kenmerk van totale oorlogen in de geschiedenis is het verlies van culturele continuïteit van voor de oorlog naar na de oorlog. Wat voorafging vervaagt in het geheugen, wordt vervangen door trauma en vervolgens door het wanhopige verlangen om te vergeten dat het ooit gebeurd is en iets nieuws te creëren.

De ontwikkeling van de maatschappij en haar groei – technologisch, informatief, politiek, cultureel – wordt verondersteld organisch te zijn. Oorlog verandert dat, waarbij sommige kenmerken worden afgeschreven en andere worden verheven, meestal ten koste van de menselijke bloei.

We zagen dit na de Grote Oorlog. Het verschil tussen 1910 en 1920 was meer dan een decennium. Het was een ander tijdperk. De mode, muziek, literatuur, schilderkunst en architectuur veranderden allemaal en dramatisch. De Belle Epoque en haar zeden, gewoonten en idealen verdwenen ver in het verleden en werden vervangen door iets heel anders.

Monarchieën en oude multinationale staten werden volledig weggeblazen en nationaliteit kwam te staan voor elk extern teken van groepssolidariteit, elk vechtend voor erkenning. De meeste culturele tekens waren plotseling donkerder, waardoor er een nieuw besef ontstond van de grimmige realiteit van leven en dood op aarde. De oude schrijvers waren vergeten, net als oude gewoonten, beroepen en manieren van zijn. Het oude idealisme was ook verdwenen.

Dit was vooral duidelijk in de kunstcultuur van hoog niveau, die zich tegen alle vormen van het verleden keerde. Het was precies in deze periode dat wat wij “moderne” kunst noemen in zwang kwam. In de onderste lagen van de samenleving was het trauma voelbaar in gebroken gezinnen, ontheemde arbeiders, permanent bewustzijn van massale dood, publiek wantrouwen en een wending naar drugsmisbruik en slechte gezondheid. Het enige fortuin werd uitgeput en afgestoten en een culturele anomie steeg op in het hele Westen.

Slechts enkele decennia later vond dezelfde omwenteling plaats tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Na die oorlog veranderde opnieuw de muziek, de architectuur, de schilderkunst, de literatuur, de demografie en de ideeën die we hadden over de toekomst. Het optimisme in het algemeen beleefde zijn tweede grote klap in een eeuw, vervangen door een oprukkend nihilisme dat niet in bedwang gehouden kon worden tot het twee decennia later explodeerde.

Nogmaals, de afstand tussen 1940 en 1950 was veel meer dan een decennium. Er was een multinationale reset met de vorming van “neoliberale” wereldpolitieke instellingen zoals het IMF en de Wereldbank, plus de GATT, die de wereldvrede moesten garanderen. En slechts een paar jaar later gooide de Koude Oorlog die plannen in duigen met de oprichting van ommuurde handelsblokken.

De schrijvers van het interbellum leken te verdwijnen, afgedaan als ouderwets en wereldvreemd. Faulkner, Fitzgerald, Hemingway, Nock, Mencken, Wharton, Garrett, Flynn – dit waren allemaal bekende namen in de jaren ’20 en ’30, maar vanaf de jaren ’50 verdampten ze geleidelijk. Tijdschriften veranderden en de industrie ook, waarbij het oude werd weggeveegd en het nieuwe een gesubsidieerde prominente plaats kreeg.

Dit is een gevolg van de perceptie van nieuwe tijden en de irrelevantie van alles wat daarvoor kwam. Dit ging gepaard met een Freudiaanse onwil om over de verschrikkingen van de oorlog te spreken.

Hoewel nooit aangekondigd en zelden erkend door de bedrijfsmedia, hebben we onze eigen vorm van trauma beleefd met de beleidsreactie op Covid. Het nam een vorm aan zonder precedent. Zonder dat er een oorlog werd uitgevochten en zonder dat de vrede werd verklaard, werden we vanaf maart 2020 omringd door alle tekenen van oorlog.

Het werd gekenmerkt door een explosieve verbrijzeling van hoe het leven zou moeten werken. Vakanties werden geannuleerd. We kregen te maken met wereldwijde en binnenlandse reisbeperkingen. We gehoorzaamden aan plotselinge en ongeteste protocollen van asociale distantiëring tot maskering en sluiting van alles, samen met het kant-en-klare socialisme van meerdere biljoenen aan stimuleringsuitgaven (en het drukken van geld).

De dienstplicht kwam later, toen miljoenen werden volgepompt met een experimenteel medicijn genaamd mRNA dat via een nieuw systeem met een injectie werd toegediend. De meesten hadden geen keus. Hele steden werden gesloten voor de weigeraars. Zelfs studenten en kinderen werden meegesleurd in de grote campagne voor wat vaccinatie werd genoemd – een naam die speelt met successen uit het verleden – maar geen steriliserende effecten had en geen serieuze bijdrage leverde aan het beëindigen van de pandemie.

Hoe meer we te weten komen over de oorzaak van dit afschuwelijke experiment in viruscontrole, hoe meer we de centrale rol van het leger ontdekken in het vormgeven van de beleidsreactie, het dicteren van regels voor de volksgezondheid en het tot stand brengen van het vaccin. Lang voordat het Amerikaanse volk wist wat er op komst was, behandelde het leger het virus al als een biowapen lek waarvoor tegenmaatregelen nodig waren.

Het leek meer op oorlog dan gewoonlijk wordt toegegeven. Zeker de meeste landen legden een vorm op die aanvoelde als de staat van beleg. Het voelde zo omdat het zo was.

Het boek The Wuhan Coverup van Robert F. Kennedy Jr. legt de grotere context uit. Het leger werkte al lange tijd samen met laboratoria over de hele wereld bij het uitvoeren van gain-of-function onderzoek in het biowapenprogramma om te anticiperen op zowel de ziekteverwekker als het tegengif.

Toen het lek vanuit China duidelijk werd – ergens in de herfst van 2019 – begonnen de voorbereidingen, zonder overleg met gekozen leiders of zelfs burgerlijke bureaucraten. Tegen de tijd dat de reactie werd geïmplementeerd, moet het hebben geleken als de enige haalbare weg, wat waarschijnlijk de reden is waarom Trump instemde met het absurde plan om de samenleving stil te leggen.

De Amerikaanse grondwet staat nergens een dergelijke op noodsituaties gebaseerde afschaffing van vrijheden en rechten toe. Rechter Neil Gorsuch had gelijk toen hij dit “de grootste inbreuken op burgerlijke vrijheden in de geschiedenis van dit land in vredestijd” noemde. En let op de kwalificatie: in vredestijd. Maar kan iemand een oorlogsmaatregel bedenken die het schrappen van feestdagen, massale quarantaines van gezonde mensen, gesloten bedrijven en scholen en universele censuur van andersdenkenden omvatte?

Zowel tijdens de Grote Oorlog als tijdens de Tweede Wereldoorlog was universele censuur en bewaking toegestaan, maar de maatregelen waren specifiek gericht op hooggeplaatste tegenstanders en raakten de gemiddelde persoon nauwelijks. En op geen enkel moment tijdens deze oorlogen durfde de overheid het aan om in het hele land verordeningen uit te vaardigen dat iedereen te allen tijde 2 meter uit elkaar moest staan of zijn gezicht moest bedekken om te winkelen. Dit gebeurde niet in oorlogstijd.

We kunnen de opmerking van Gorsuch gerust aanpassen door simpelweg te zeggen dat het de grootste inbreuken op burgerlijke vrijheden zijn, punt uit.

Welke culturele trends kunnen we volgen die het verschil markeren tussen de tijden vóór en na de lockdowns? We kunnen in het bijzonder vijf verschrikkelijke trends opmerken.

1. De verankering van nieuwe handelsblokken die zich begonnen te vormen met hernieuwd protectionisme maar nu het einde aankondigen van de suprematie van de dollar en nauwe banden tussen Rusland en China. De gebeurtenissen van de afgelopen week – waarin de hele wereld werd uitgenodigd om de relatieve eruditie van de Russische en Amerikaanse president te vergelijken – wijzen op het einde van het Amerikaanse imperium.

2. Dramatische dalingen in vruchtbaarheid. We zien dit in elk land, maar vooral in de landen die het hardst hebben ingegrepen, zoals Taiwan, Zuid-Korea, Singapore, Hong Kong, Italië en Spanje. Provincies in Afrika die het minst hebben gedaan om het opsluiten af te dwingen hebben de hoogste vruchtbaarheidscijfers. Als onderdeel hiervan heeft genderdysforie de overhand gekregen. Ja, de trans-trend bestond al voor Covid, maar het isolement, de digitale verslaving, het verlies van het doel van jongeren en de pauzeknop op relaties hebben een vreemde beweging gecultiveerd in de richting van het verwarren van mannen en vrouwen en het creëren van de illusie dat biologische sekse oneindig kneedbaar is.

3. De ondergang van geletterdheid. Onderzoeken tonen de laagste percentages boek-lezen ooit, naast de laagste percentages van zelfs maar het vermogen van jonge mensen om ook maar in de buurt van een klasniveau te lezen. Deze trends kunnen met elkaar samenhangen, net als de opkomst van digitale verslaving.

4. De afschrijving van werk. Je kunt deze trend ongetwijfeld bevestigen: werk en het arbeidsethos zijn diep uit de mode, omdat een hele generatie heeft ervaren hoe het was om de hele dag in je pyjama te luieren en toch overspoeld te worden met inkomsten dankzij de overheid. Arbeidsuitval in het VK, de VS en de EU blijft erg hoog.

5. Omhoog met afhankelijkheid. In de VS en andere landen leven meer mensen dan ooit van overheidsuitkeringen, inclusief arbeidsongeschiktheidsuitkeringen, maar nog veel meer. De bureaucratie heeft de touwtjes volledig in handen genomen.

Tel dit alles bij elkaar op en je krijgt minder individualisme, initiatief en zelfs de wens om te groeien in welvaart. Met andere woorden, geen verrassing, de dramatische gecollectiviseerde reactie heeft geleid tot een grotere mate van collectivisme dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Daarmee komt onvermijdelijke spirituele wanhoop.

Wat de veranderingen in kunst en muziek betreft, is het nog te vroeg om iets te zeggen, maar hier kunnen we iets ongebruikelijks ontdekken in oorlogstijd: geen vooruitdenkende poging om iets nieuws te creëren, maar een teruggrijpen op de oude vormen, waarschijnlijk omdat we nergens anders heen kunnen.

En dit introduceert de andere kant van de medaille, namelijk dat het dramatische verlies van vertrouwen in de media, overheid, academische wereld, het bedrijfsleven en de wetenschap heeft geleid tot:

1. Een nieuwe zoektocht naar wat waar is, gebruikmakend van elk hulpmiddel. Dit heeft niet alleen betrekking op wetenschap en gezondheid, maar ook op religie en een algemene levensfilosofie. Wanneer de elites falen, is het aan alle anderen om dingen uit te zoeken.

2. Een nieuwe nadruk op thuisonderwijs. Deze praktijk leefde decennialang onder een juridische wolk totdat het plotseling verplicht werd en de scholen voor een jaar of twee gesloten werden. Toch moet het onderwijs doorgaan, dus miljoenen ouders hebben het op zich genomen.

3. Een wending tegen de universiteit maakt hier deel van uit. Ze eisen dat alle studenten een prik krijgen, keer op keer, ondanks harde bewijzen dat de prik nodig, veilig of effectief was. Betalen mensen daarom zes cijfers aan collegegeld?

4. Miljoenen mensen hebben zich gerealiseerd dat de overheid niet kan worden vertrouwd om voor mensen te zorgen en dus is er een dramatische wending in de richting van financiële onafhankelijkheid en nieuwe vormen van zelfstandig leven.

5. Er worden nieuwe instellingen opgericht. Zoveel non-profitorganisaties, stichtingen, mediakanalen en gebedshuizen hebben tijdens de lockdown en de mandaatperiode totaal geen moed getoond. Daarom worden er met de dag nieuwe instellingen opgericht die goed hebben opgelet en een cultuur voorbereiden op nieuwe tijden.

Het Brownstone Institute maakt hier zeker deel van uit, maar er zijn er nog veel meer, naast de alternatieve media die zo snel groeien dat ze de bestaande media overspoelen.

Dit is slechts een schets en het is nog te vroeg om precies te zien welke veranderingen er in ons land en in de wereld in gang zijn gezet door de oorlogstactieken van de Covid response. De dichtstbijzijnde analogie die we kunnen noemen is de Grote Oorlog van meer dan een eeuw geleden, die een hoofdstuk in de geschiedenis afsloot en een nieuw hoofdstuk opende.

Om ervoor te zorgen dat wat daarna komt beter is dan de corruptie die we achterlieten, zullen we al onze inspanningen moeten richten. Het is precies om deze reden dat er zoveel verplichte vergetelheid op ons afkomt. Je ziet het dagelijks in het bedrijfsnieuws, dat het hele lelijke hoofdstuk wil vergeten uit angst dat de boeren te onrustig zullen worden. Anthony Fauci vat in zijn verklaringen en getuigenis in het Congres het thema van alle officiële instellingen vandaag de dag samen: “Ik kan het me niet herinneren.”

We mogen ons niet neerleggen bij deze verplichte vergetelheid. We moeten het ons herinneren en ons volledig rekenschap geven van het bedrog en de vernietiging die de heersende klasse heeft veroorzaakt om geen andere reden dan winst en macht. Alleen dan kunnen we de juiste lessen leren en opnieuw bouwen op een betere basis voor de toekomst.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Sluitend bewijs: Covid-19 was gepland om de Nieuwe Wereldorde te lanceren

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: