De basis voor de psyop die Washington gebruikt om zijn proxy-oorlog tegen Rusland te rechtvaardigen is zo oneerlijk dat er nooit een mogelijkheid was dat deze oorlog brede steun zou krijgen uit andere plaatsen dan de bolwerken van het imperialisme. Nadat de VS de NAVO hebben uitgebreid in strijd met hun belofte aan Rusland; een staatsgreep hebben gepleegd om Oekraïne te militariseren; milities hebben gesteund die openlijk worden geleid door nationaalsocialistische ideeën; en een campagne van de fascistische permanente nationale veiligheidsstaat van Kiev hebben gefaciliteerd om de Russisch sprekenden etnisch te zuiveren, verwacht Washington dat de wereld gelooft dat de actie van Rusland onuitgelokt was. De context achter het Russische besluit ging niet alleen over nationale veiligheid, maar ook over een onmiddellijke bedreiging van mensenlevens. Als Rusland niet had ingegrepen, zouden de Euromaidan-fascisten veel meer mensen hebben vermoord dan ze al hadden gedaan sinds het begin van hun schrikbewind in 2014, schrijft Rainer Shea.
Bij het zien van deze feiten is de natuurlijke reactie om Washington als hypocriet te beschouwen omdat het beweert de hoeder van de mensenrechten of de soevereiniteit te zijn. Dat deze proxy-oorlog wordt gevoerd door een Democratische regering, en dus wordt verkocht via “humanitaire” retoriek, maakt de leugens van Washington des te doorzichtiger. De liberale interventionisten worden door de eigen militaire strategen van het Amerikaanse imperium als belachelijk beschouwd, omdat zij proberen te doen alsof de inherent cynische aard van het imperialisme niet bestaat. Zij verzinnen verhalen dat imperialisme eigenlijk wordt gemotiveerd door altruïsme en de wens om een rechtvaardige wereld te creëren, terwijl het onontkoombaar wordt gemotiveerd door de wens om te vertrappelen en te stelen. Deze proxy-oorlog gaat over het behoud van het neokolonialisme. Het doel is niet om de Oekraïners te helpen; als Washington om hen gaf, zou het geen fascistische staatsgreep in hun land hebben gepleegd. Het gaat erom Rusland voldoende te verzwakken om Eurazië te kunnen destabiliseren, China’s Belt and Road Initiative te verstoren en Washington’s wereldwijde economische greep te behouden.
Vanwege deze materiële drijfveer achter de steun van Washington aan Oekraïne, waarbij Washington het conflict wil gebruiken als instrument om de bevolking van de perifere landen te blijven uitbuiten, is het voor het grootste deel van de wereld intuïtief om de psyop over Oekraïne te verwerpen. Hetzelfde geldt voor de andere psyops die de imperialisten hebben gebruikt om hun oorlogen tegen de multipolariteit te verkopen. Zhao Lijian, plaatsvervangend directeur-generaal van het Chinese ministerie van Informatie, sprak namens miljarden mensen in de semi-perifere en perifere wereld toen hij zijn ongeloof uitsprak over wat Washington zijn geopolitieke uitdagers de laatste tijd verwijt: “De VS heeft een lange staat van dienst in het verspreiden van desinformatie. Van Operatie Mockingbird, waarbij nieuwsmedia werden omgekocht en gemanipuleerd voor propagandadoeleinden in het tijdperk van de Koude Oorlog, tot een flesje wit poeder en een geënsceneerde video van de ‘Witte Helmen’ die eerder deze eeuw werden aangevoerd als bewijs voor het voeren van oorlogen in Irak en Syrië, en vervolgens de leugen van de eeuw die werd verzonnen om China’s Xinjiang-beleid te besmeuren: de wereld heeft gezien hoe de VS valse bewijzen verzinnen en desinformatie verspreiden.”
Alleen in de imperialistische landen bestaat er een sociale basis voor de proxy-oorlog. Een dergelijke basis bestaat niet op de plaatsen die momenteel door het imperialisme worden uitgebuit, of die tegen het imperialisme vechten. In delen van de periferie, ook in de landen die nog door neokoloniale regimes worden geregeerd, is er daarentegen wel een sociale basis voor de antifascistische oorlog van Rusland. Dit blijkt uit de demonstraties in plaatsen als het postkoloniale Afrika, die de actie van Rusland toejuichen. De volkeren van deze plaatsen staan achter Rusland, niet alleen vanwege de steun van de Sovjet-Unie aan hun vroegere bevrijdingsstrijd, maar ook omdat het leven onder neokoloniale uitbuiting een samenleving voorbereidt om gemakkelijker tot een dialectische analyse te komen.
In deze omstandigheden is imperialisme niet abstract, het is iets dat je gemeenschap voortdurend uitholt. Een anti-imperialistisch bewustzijn wordt dus bij de bevolking gekweekt uit persoonlijke ervaring. De realiteit van de gedwongen onderontwikkeling van deze landen (of overexploitatie, zoals Parenti verduidelijkte) creëert een te grote kloof tussen wat Washington hen wil doen geloven en wat voor hen zinvol is om te geloven. Waarom zouden zij meedoen aan de dwaze rituelen die Washington heeft opgezet, waarbij iedereen geacht wordt Rusland te veroordelen te midden van wilde narratieven en Amerikaanse hypocrisies? In het tijdperk van de klimaatcrisis is de prioriteit van deze landen overleven. Ze zijn geleidelijk aan beroofd van de middelen die ze nodig hebben om hun bevolking in leven te houden in een catastrofaal scenario, een scenario dat de imperialistische machten hebben gecreëerd door middel van militaristische en bedrijfsmatige emissies. Ze hebben geen enkele stimulans om Washington een plezier te doen, vooral nadat Washington met de invasie in Irak zijn totale gebrek aan eergevoel heeft getoond.
Dat wil niet zeggen dat elke Amerikaan die de psyop over Oekraïne heeft aanvaard, dat doet uit een corrupt verlangen om toegang te houden tot neokoloniale extractie. Het neoliberale tijdperk is nu een halve eeuw oud, de arbeidersaristocratie is al generaties lang aan het inkrimpen en de reeds bestaande Amerikaanse arbeidersklasse is steeds verder verarmd. Op dit moment leeft bijna twee derde van de Amerikanen van salaris tot salaris. Het merendeel van de Amerikanen wordt meer uitgebuit door de bourgeoisie dan dat ze profiteren van het neokolonialisme.
De Oekraïense aanhangers in de VS die hun standpunt innemen vanwege corruptie zijn geconcentreerd in de bovenste lagen van de samenleving, gevormd door comfortabele omstandigheden waardoor zij de imperialistische propaganda veel beter kunnen absorberen dan de meeste anderen. Commentator Edward Curtin merkt op dat deze types zo vijandig staan tegenover anti-imperialistische ideeën omdat zij het pro-imperialistische wereldbeeld hebben omarmd als essentieel voor hun zelfbeeld als verlichte: “Dit is wat sommigen de professionele en intellectuele klasse noemen, misschien 15-20% van de bevolking, waarvan de meesten niet de heersende elites zijn, maar hun werknemers en soms hun spreekbuizen. Het is dit deel van de bevolking dat zichzelf als ‘geïnformeerd’ beschouwt, maar de informatie die zij tot zich nemen is vaak besprenkeld met stukjes misleiding, zowel opzettelijk als niet, die hun inzicht in belangrijke openbare aangelegenheden vertroebelt, maar hen de valse indruk geeft dat zij op de hoogte zijn.”
De sociale basis voor revolutie ligt niet binnen deze minderheid van kleinburgerlijke en arbeidsaristocratische imperialistische belanghebbenden. Die ligt bij het proletariaat, en bij de delen van de volksklasse die “geproletariseerd” kunnen worden door revolutionaire programma’s om in hun levensonderhoud te voorzien voor degenen die door het kapitalisme zijn verdrongen. De meerderheid van deze bevolkingsgroepen aanvaardt het Oekraïne narratief alleen omdat het het enige verhaal is dat ze tot nu toe zijn tegengekomen. Ze grijpen niet fanatiek naar elk stukje oorlogspropaganda dat ze tegenkomen, zoals de leidinggevende en intellectuele klassen doen. Ze proberen gewoon te overleven onder een paradigma van wrede bezuinigingen en dalende lonen, terwijl ze de leugens die hen voortdurend worden opgedrongen passief in zich opnemen. Hun primaire materiële belangen liggen niet in de vervulling van het doel van de proxy-oorlog, namelijk het neokolonialisme en het neoliberalisme nieuw leven inblazen. Het ligt in de proletarische revolutie.
Het feit dat de grote massa’s zich niet betrokken voelen bij de belangen die de oorlog behartigt, betekent niet dat ze niet met succes worden gemanipuleerd. De kracht van deze psyop, en van alle andere imperialistische psyops, is dat er gebruik wordt gemaakt van empathie, door de betrokkenheid van Washington af te schilderen als cruciaal om een bepaalde groep te redden van wreedheden. De realiteit dat Washington slechts de belangen van de fascistische minderheid van Oekraïne verdedigt, terwijl het deze minderheid helpt bij het begaan van feitelijke wreedheden tegen de doelgroepen van de nazi’s in Oekraïne wordt verborgen gehouden door een steeds strengere censuur.
Dus in alle imperialistische landen voldoet de Oekraïne-psyop aan het doel van propaganda om de bevolking zichzelf te laten controleren. Rod Dreher van The American Conservative, die spreekt namens het deel van de zachtere rechtsmensen die de neocon orthodoxie afwijzen, heeft opgemerkt: “In Europa worden sceptici van het NAVO-beleid monddood gemaakt en afgewezen door vrienden, familie… In Bratislava eerder deze week dineerde ik met enkele Slowaakse vrienden, en hoorde hen praten over hoe oude vriendschappen eindigen vanwege de oorlog in Oekraïne. Degenen die de vriendschappen beëindigen zijn mensen die de oorlog steunen, en die het niet tolereren vrienden te zijn met degenen die sceptisch zijn over het NAVO-beleid – dit, ook al gelooft geen van de sceptici dat Rusland het recht had om binnen te vallen.”
Het deel van de intellectuele klasse dat The American Conservative vertegenwoordigt, neemt ook geen juist standpunt in over Rusland. Zij is niet bereid het idee van een antifascistische oorlog te steunen, tenzij het scenario van de Tweede Wereldoorlog (waarbij de VS in oorlog waren met een fascistische staat) zich herhaalt. Deze stam is natuurlijk ook fout vanwege zijn burgerlijke ideologie, zijn achterlijke sociale standpunten en zijn chauvinisme ten opzichte van de koloniale “vooruitgang”. Maar het gebrek aan bereidheid van deze stam om de NAVO te steunen wordt gedeeld door een aanzienlijk deel van de bredere bevolking, voornamelijk de conservatieven die minder materieel belang hebben bij het in stand houden van de oorlogsmachine. De helft van de Republikeinse kiezers vindt dat Washington te veel hulp stuurt naar Oekraïne, wat het beginpunt is om inzicht te krijgen in de volledige context achter het conflict. En bij uitbreiding, om zich te verdiepen in alle andere revolutionaire ideeën.
De ideologisch zachtere types binnen deze categorie, degenen die niet geradicaliseerd zijn tot fascisme in de stijl van Marjorie Taylor Green, hebben ironisch genoeg meer revolutionair potentieel dan liberalen. Dat komt omdat het de liberalen zijn die de drijvende ideologische kracht achter deze oorlog zijn. Zoals commentator Philippe Lemoine schreef:
De inval van Rusland in Oekraïne heeft in het Westen een golf van wat ik noem “liberaal imperialisme” ontketend, wat ik een zeer ongelukkige ontwikkeling vind. In sommige opzichten doet dit verschijnsel denken aan wat er gebeurde aan het einde van de Koude Oorlog, maar het is ook heel anders. Net als in 1989 zien de westerse elites in de gebeurtenissen die zich ontvouwen een bevestiging van hun wereldbeeld en een bewijs dat de geschiedenis aan hun kant staat. Het liberale triomfalisme van vandaag verschilt echter sterk van het enthousiasme van na 1989, toen men ervan uitging dat, nu het belangrijkste alternatief voor dit model op een mislukking was uitgelopen, de rest van de wereld zich vanzelf tot de liberale democratie zou bekeren. Aangezien dat niet is gebeurd, willen zij zich niet langer bezighouden met niet-liberale regimes en pleiten zij in plaats daarvan voor agressieve indamming, met alle gevolgen van dien…. De wereld verdelen in democratieën en autocratieën en het hoofddoel van het buitenlands beleid zien als de verdediging van de eerste tegen de tweede is een vergissing, die de wereld minder veilig en minder welvarend zal maken.
Marxisten sluiten zich alleen aan bij anti-neoconconservatieven als Lemoine voor zover wij ons beiden bezighouden met de weloverwogen, pragmatische geopolitieke analyses die onverenigbaar zijn met wat liberalen willen. Zij komen tot goede conclusies over buitenlands beleid, simpelweg omdat de dominante opvattingen over buitenlands beleid niet deugen en in het geval van Oekraïne krankzinnig zijn. In een omgeving waar de liberale orthodoxie zegt dat we bereid moeten zijn een kernoorlog te riskeren als dat nodig is om Rusland te verzwakken, hoeft men om geopolitiek correct te zijn alleen maar het tegenovergestelde te zeggen van wat de liberalen zeggen. Tientallen miljoenen zelfs rechts georiënteerde mensen zijn het pro-NAVO-standpunt gaan verwerpen omdat het pro-NAVO-standpunt vanzelfsprekend dwaas is.
Marxisten moeten dit anti-imperialistische bewustzijn koesteren en met enthousiasme iedereen onderwijzen die openstaat voor vragen over het buitenlands beleid van onze regering. Zo zullen we een beweging opbouwen om het imperialisme van binnenuit te verslaan, en alle volkeren te bevrijden die door het imperialisme worden onderdrukt.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
Oekraïense soldaten tonen Hitlergroet naast afvurende artillerie
go Russia.
Yeah, Marxisten zijn gewoon een ander smaakje Nazi’s, die kunnen we dus ook missen alskiespijn.