Het NAVO-ultimatum aan Oekraine – Uitnodiging om te winnen tegen de winter of te sterven

Ondanks alle publieke praatjes heeft de NAVO ingestemd met een geheim zesmaandenplan voor Oekraïne. Het is een kwestie van doen of sterven tegen december.

Ofwel de Oekraïense strijdkrachten, die alles afvuren wat de NAVO-bondgenoten hen kunnen geven – van Amerikaanse clustermunitie tot Frans-Engelse Storm Shadow raketten en Duitse Leopard tanks – zullen grondgebied en voordeel winnen op de Russen; ofwel het Kievse regime zal vernietigd worden en moet terugvallen op Lvov, terwijl de NAVO haar eigen terugtocht slaat naar het westen vanaf de Poolse en Roemeense grenzen – haar militaire capaciteiten verslagen, maar haar Artikel Vijf intact, schrijft John Helmer.

Dit is nauwelijks een geheim. “Wat tegen het einde van dit jaar bereikt is, zal de basis zijn voor onderhandelingen”, kondigde de Tsjechische president Petr Pavel, voormalig Tsjechisch en NAVO-legergeneraal, aan op de eerste dag van de topontmoetingen in Vilnius. Er is niet meer dan een periode van zes maanden, voegde Pavel eraan toe, die “min of meer eind dit jaar zal sluiten”. Daarna “zullen we een nieuwe afname zien van de bereidheid om Oekraïne massaal te steunen met meer wapens.”

Het verschil tussen het Tsjechische “min of meer” werd door Henry Kissinger aan de telefoon uitgelegd aan de Oekraïense president Vladimir Zelensky. Maar de telefoon was gemanipuleerd, en Kissinger sprak in plaats daarvan met de Stavka in Moskou, in de gedaante van de pranksters Vovan en Lexus.

Na zichzelf uitvoerig gerechtvaardigd te hebben voor zijn aanvankelijke verzet tegen het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne, en vervolgens het woord “anomalous” verkeerd uit te spreken, erkende Kissinger dat er een probleem is voor de regering Biden om de oppositie van Europese regeringen tegen het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne te bestrijden. De Oekraïners moeten daar ook tegen vechten, impliceerde hij. Zolang de VS Zelensky steunt, is het noodzakelijk dat het Oekraïense offensief kleine territoriale voordelen laat zien; ambitieuzere voordelen (zoals de Krim) laat varen; en pas daarna akkoord gaat met staakt-het-vuren besprekingen. Hoewel Kissinger tegen de nep-Zelensky zei dat hij met Amerikaanse “militaire mensen” had gesproken, gaf hij geen hint dat zij hem hadden gewaarschuwd dat de Oekraïners een nederlaag op het slagveld tegemoet gaan, en het verlies van zowel grondgebied als Europese steun.

De berekening van de Russische generale staf is anders.

Met het huidige aantal slachtoffers op het slagveld – dat door het Ministerie van Defensie conservatief is berekend – zal het Oekraïense leger op 31 december tussen de 75.000 en 100.000 doden hebben en tot 300.000 gewonden en buiten gevecht zijn. Tegelijkertijd zal de vernietiging van NAVO-wapens sneller gaan dan de NAVO-staten ze kunnen bevoorraden en leveren, of vervangende onderdelen om de overgebleven voorraad aan het front op peil te houden. Tegen de tijd dat de Russische generaal Winter de controle over het slagveld overneemt, zullen er te weinig Oekraïense strijders en onvoldoende wapens en munitie over zijn om het begin van het Russische offensief te weerstaan. Er zal een gedemilitariseerde zone van mijnen en clusterbommetjes ontstaan over enkele honderden kilometers ten westen van het zich overgevende Odessa, Nikolajev en Charkov; zij zullen Kiev in de steek laten wanneer Kiev hen in de steek laat.

Het Russische doel zal dan zijn om wat er nog over is van het Oekraïense regime, met zijn vlaggen, tatoeages, geld en plannen om terrorisme te blijven volgen, in een enclave rond Lvov te drijven. Het NAVO-venster, zoals generaal Pavel het noemde, zal geopend zijn, maar vervolgens gesloten worden om te voorkomen dat de NAVO zelf kou vat.

Een van de niet-gerapporteerde resultaten van de Wagner-muiterij, en van de ontmoeting op 29 juni in Moskou tussen president Vladimir Poetin en Jevgeni Prigozhin, is de toezegging van Poetin om voor niets anders te vechten dan de terugtrekking van Oekraïne naar Lvov, en de terugtrekking van de NAVO naar het westen in de voetsporen van de Grande Armée en de Wehrmacht. Ook dit is voor het NAVO-hoofdkwartier onbegrijpelijk.

De tekst van de 22 pagina’s en 90 paragrafen tellende overeenkomst van de NAVO-bondgenoten verklaart in de voorlaatste, 89e paragraaf dat “de NAVO het sterkste bondgenootschap in de geschiedenis blijft. Net als in het verleden zullen we de tand des tijds doorstaan door de vrijheid en veiligheid van onze bondgenoten te waarborgen en bij te dragen aan vrede en veiligheid.” Om dit punt minder dan wensdenken te maken, houden de eerdere paragrafen Oekraïne buiten het NAVO-bondgenootschap, maar met een verbale belofte waardoor de onbepaalde toekomstige tijd de tegenwoordige tijd lijkt te zijn.

“De toekomst van Oekraïne ligt in de NAVO. We herbevestigen de belofte die we tijdens de top in Boekarest in 2008 hebben gedaan dat Oekraïne lid zal worden van de NAVO, en vandaag erkennen we dat de weg van Oekraïne naar volledige Euro-Atlantische integratie verder gaat dan de noodzaak van het Membership Action Plan.”

Om van het heden naar de toekomst te gaan, belooft het communiqué interoperabiliteit met het wapenbeheer van de NAVO, en gezamenlijke command-and-control voor oorlogsvoering tegen Rusland (ook China). “De geallieerden zullen de vooruitgang van Oekraïne op het gebied van interoperabiliteit blijven ondersteunen en evalueren, evenals de bijkomende democratische hervormingen en hervormingen van de veiligheidssector die nodig zijn. De ministers van Buitenlandse Zaken van de NAVO zullen de vooruitgang regelmatig beoordelen via het aangepaste jaarlijkse nationale programma. Het bondgenootschap zal Oekraïne steunen bij het doorvoeren van deze hervormingen op zijn weg naar toekomstig lidmaatschap.”

“Wij hebben besloten de NAVO-Oekraïense Raad op te richten, een nieuw gezamenlijk orgaan waarin geallieerden en Oekraïne als gelijkwaardige leden zitting hebben om de politieke dialoog, de betrokkenheid, de samenwerking en Oekraïnes Euro-Atlantische aspiraties voor lidmaatschap van de NAVO te bevorderen. Het zal voorzien in gezamenlijk overleg, besluitvorming en activiteiten [sic], en zal ook dienen als een mechanisme voor crisisoverleg tussen de NAVO en Oekraïne.”

De impact dwingt de NAVO-bondgenoten om zich terug te trekken over de rivieren Wisla en Oder in de richting van Berlijn en Parijs met deze bekentenis: “We zullen in een positie verkeren om Oekraïne uit te nodigen om tot het bondgenootschap toe te treden wanneer de bondgenoten akkoord gaan en aan de voorwaarden wordt voldaan.” Ze gaan nu niet akkoord. Aan de voorwaarden zal niet worden voldaan, kan niet worden voldaan, als en wanneer – na de komende winter – de capitulatie van de Oekraïense strijdkrachten zal zijn toegegeven, en de terugtocht naar Lvov zal zijn begonnen, waarbij de gedemilitariseerde zone (DMZ) en Novorossiya in het oosten achterblijven.

Franse officieren van de Generale Staf hebben deze terugtrekking toegegeven door het te camoufleren als “geen Franse oorlog, misschien wel een Amerikaanse”. Volgens een andere gepensioneerde Franse generaal, Jean-Bernard Pinatel, “geloof ik absoluut niet in het succes van het Oekraïense tegenoffensief… het grootste nadeel voor Oekraïne is niet zozeer de hoeveelheid militair materieel, dat overigens niet altijd van hoge kwaliteit is, omdat het Westen Kiev van verouderd materieel voorziet. De grootste kwetsbaarheid van Oekraïne zijn de mensen, of liever gezegd het gebrek daaraan. De beste strijders zijn al lang dood.

Gepensioneerde Duitse generaals hebben in het openbaar dezelfde dingen gezegd namens de generale stafofficieren in actieve dienst in Berlijn, die nog steeds de mond gesnoerd worden door de Duitse regering. Lees ze hier – gepensioneerd generaal-majoor Harald Kujat; vice-admiraal Kai-Achim Schonbach; en gepensioneerd brigadegeneraal Erich Vad. Om oorlog tegen Rusland te kunnen voeren, snoeren de Franse president Emmanuel Macron en de Duitse kanselier Olaf Scholtz niet alleen hun militaire leiders de mond, maar ontlopen ze ook verantwoording en stemmingen door de Assemblée National en de Bondsdag.

Aan het front ziet het huidige dagelijkse aantal slachtoffers voor de Oekraïense strijdkrachten, mannen en wapens, er sinds 1 juli als volgt uit:

Als het dagelijkse verlies aan manschappen gemiddeld 500 per dag bedraagt, en het tempo van de Oekraïense offensieve operaties aanhoudt, dan zullen de Oekraïense verliezen tegen 31 december in totaal nog eens 75.000 manschappen bedragen. Als het tempo van de aanvallen opgevoerd wordt en het aantal gesneuvelden (KIA) gemiddeld 715 bedraagt, zoals in de eerste week van deze maand, dan zullen de totale verliezen 107.000 bedragen. Op dat moment zullen de strategische reserves van manschappen uitgeput zijn.

De verliezen aan tanks, andere pantservoertuigen, artillerie en raketwerpers nemen ook sneller toe dan de NAVO kan repareren of vervangen. Het nieuwe communiqué van de top belooft “de politieke en praktische steun aan Oekraïne verder op te voeren naarmate het land zijn onafhankelijkheid, soevereiniteit en territoriale integriteit binnen zijn internationaal erkende grenzen blijft verdedigen, en zal onze steun voortzetten zolang dat nodig is”. Zo lang het duurt is kort, want de tijd raakt op voor het regime in Kiev; en zijn vervanger in Lvov zal noch de ruimte, noch de reikwijdte, noch de mankracht hebben om het verloren grondgebied terug te winnen.

De Russische inschatting, die deze week openlijk werd gepubliceerd, is dat “Kiev tegen het einde van het jaar geen strategische pantserreserve meer zal hebben – het volume van de buitenlandse leveringen aan Oekraïne is aan het afnemen. Het is geen geheim dat de gevechtscapaciteit van de Strijdkrachten van Oekraïne [AFU] gebaseerd is op de levering van granaten en uitrusting uit het buitenland. We hebben het schema van wat is ontvangen, de kosten en de verliezen van deze operaties al geanalyseerd, en we kunnen het hoogtepunt van deze inspanningen [op het slagveld] zien. Vijandelijke verliezen zijn zwaar, en er is niets om ze mee te vervangen omdat er niet onmiddellijk geleverd kan worden.”

“Er verstrijken ongeveer vier tot vijf maanden tussen de periode van actieve aankondigingen van leveringen en het feitelijke feit van de overdracht van wapens naar Kiev. Op dit moment zijn we tankcolonnes aan het vernietigen waarvan beloofd was dat ze begin 2023 zouden worden overgedragen. De nuance is dat er in het tweede kwartaal geen extra leveringen zijn aangekondigd. Misschien wordt er iets aangekondigd op de NAVO-top in Vilnius, maar de komst van tanks en infanteriegevechtsvoertuigen zal niet voor begin 2024 plaatsvinden. Als het Oekraïense tegenoffensief mislukt, zal het Russische leger een extra voorsprong hebben.”

“Als ten minste de 471 door het Westen beloofde tanks al in Oekraïne zijn aangekomen, dan worden er nog slechts 286 extra verwacht, waarvan sommige niet eerder dan 2024 zullen aankomen. De situatie is vergelijkbaar met infanteriegevechtsvoertuigen en houwitsers – meer dan twee derde van de totale geplande leveringen is al uitgevoerd, dus er zijn praktisch geen reserves meer. Ondanks het feit dat zowel wat al geleverd is als wat naar verwachting nog geleverd zal worden, in hoeveelheid inferieur is aan het oude Sovjetmaterieel dat bij Oekraïne in dienst is (we hebben de voertuigen die gekannibaliseerd kunnen worden voor onderdelen of opgewaardeerd kunnen worden, nog niet eens meegerekend). De vooruitzichten zijn duidelijk – aan de horizon van de komende zes maanden zal de AFU geen bronnen hebben om de uitgedunde eenheden aan te vullen. Het krachtenevenwicht aan het front kan aanzienlijk in ons voordeel verschuiven.”

Een Amerikaanse veteraan met NAVO-dienst in Afghanistan voegt hieraan toe: “Gezien het onvermogen van de NAVO om de verliezen aan Oekraïens materieel aan het front goed te maken, de ondermaatse rekrutenbasis en de toenemende Russische militaire vaardigheid over de hele linie, zouden we heel goed kunnen zien dat er nog voor de herfst een DMZ wordt ingesteld.”

“Uit de hoeveelheid rapporten die ik lees over Russische aanvallen op Oekraïense logistieke hubs, opslag- en rangeergebieden, ben ik verbaasd over hoe ze erin slagen om het huidige tempo van de operaties aan te houden. Dit gezegd hebbende, lijken de Oekraïners en hun handlangers er goed in te slagen om veel informatie over tekorten of verstoringen stil te houden voor publieke consumptie. Ja, we krijgen te horen dat er meer van dit of dat wapensysteem of munitie nodig is, maar als we de rapporten van beide kanten lezen, blijven de granaten, raketten, kruisraketten, enz. met regelmaat van de Oekraïense kant naar de Russische verdedigingslinie vliegen – ook met een walking-dead gebrekkige kwaliteit die grenzeloos lijkt te zijn.”

“Een aanwijzing voor de effectiviteit van de Russische interdictie is het onvermogen van de Oekraïners om krachtige troepen op enig punt te concentreren om een doorbraak te bewerkstelligen. De concentratie bij Artemovsk [Bakhmut] geeft enkele aanwijzingen. Er zijn meer dan zestigduizend Oekraïners en buitenlandse legionairs aan dat front geconcentreerd. De samenstelling is zwaar gemechaniseerd en goed ondersteund door artillerie. Ze zijn constant in actie, constant in de aanval. En toch, ondanks het feit dat ze erg dreigend zijn en in staat om de Russische verdedigers in de minderheid te laten bloeden, hebben ze niet veel bereikt terwijl ze enorme middelen hebben uitgegeven.”

“Als we naar andere sectoren van de linie kijken, zoals Zaporozhye en Zuid-Donbass, blijkt dat de aanvallen, hoewel gewelddadig, niet hetzelfde niveau van kracht of uithoudingsvermogen hebben. De Russen zijn zelfverzekerd genoeg om terrein prijs te geven, hun verlaten loopgraven te beschieten, de Oekraïners te dwingen zich terug te trekken of een slachting tegemoet te zien, en dit proces keer op keer te herhalen. De Oekraïners hebben gewoon niet de middelen om de Russen te onderdrukken, de aanval door te zetten en echte winst te boeken. Er zijn verschillende redenen om dit te verklaren. Munitie, brandstof, reserveonderdelen en zelfs voedsel zijn misschien allemaal minder voorradig dan iemand zegt. Logistieke routes en transport kunnen dusdanig aangetast zijn dat slechts delen van het front op elk moment adequaat bevoorraad kunnen worden – een groot deel van deze situatie kan te wijten zijn aan de aanhoudende effecten van de elektrische oorlog. Russische aanvallen op de commando- en controlecentra van de NAVO kunnen de Oekraïense/NAVO-capaciteit om bevoorradingstreinen te coördineren ondermijnen. Dit is een zeer onderbelicht aspect van de oorlog.”

Vanuit New York heeft de eeuwenoude Henry Kissinger aan de nep-Zelensky bevestigd dat de regering Biden wil dat de Oekraïense strijdkrachten genoeg overwinningen op de Russen laten zien om de steun van de Europese landen te behouden, en geen wapenstilstandbesprekingen te riskeren totdat de overwinningen op het slagveld een feit zijn, omdat de Europeanen dan hun steun zullen stopzetten, en de toelating van Oekraïne tot de NAVO zullen weigeren.

“Europa”, zei Kissinger, “heeft zich georganiseerd om Rusland te verslaan en het zou abnormaal [sic] zijn als Finland en Zweden in de NAVO gaan, maar Oekraïne, dat zoveel heeft opgeofferd, wordt niet in de NAVO opgenomen… Oekraïne zal na de oorlog een belangrijk land zijn en nadat het herbouwd is, zou het in de NAVO moeten zitten….. We hadden een Bilderberg-bijeenkomst… en het was heel vreemd dat de Europese landen die Rusland bestrijden – technisch gezien steunen ze jullie – er op die bijeenkomst niet voor waren om Oekraïne in de NAVO op te nemen. Ik was dat wel… Het zal moeilijk worden om lidmaatschap van de NAVO te bewerkstelligen.”

Tussen de onderhandelingen over een staakt-het-vuren en de uiteindelijke vredesonderhandelingen zei Kissinger: “U [Zelensky] begrijpt dat het na een staakt-het-vuren erg moeilijk zal zijn om de oorlog opnieuw te beginnen met volledige steun van de geallieerden… Ik geloof dat de trend in Amerika nu in de richting van een staakt-het-vuren gaat… Ik geloof dat u in staat zult zijn om uw huidige offensief met volledige steun uit te voeren. Ik geloof dat onze mensen geloven dat u geen volledig succes zult hebben, dat u wel wat gebied zult terugwinnen, maar niet alles. Dat is mij verteld door militaire mensen.

OPMERKING OVER DE BELANGRIJKSTE AFBEELDING: de in stukken gesneden slang stelde de dertien oorspronkelijke Britse koloniën van Amerika voor. De cartoon met het oorspronkelijke onderschrift, “Join or Die”, werd in 1754 in Philadelphia gepubliceerd door Benjamin Franklin als een oproep tot eenheid onder de koloniën tegenover hun inheemse en Franse tegenstanders. Het werd toen de Amerikaanse koloniale strijdkreet in de oorlog tegen de Britten.

Copyright © vertaling 2023 door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Henry Kissinger, staatsman, honderdjarige, oorlogsmisdadiger

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: