Er is al veel gezegd over de huidige Amerikaanse militaire crisis. Volgens Juan Quiroz, een officier van het Amerikaanse leger in burgerzaken, die schrijft voor Foreign Affairs, heeft het Amerikaanse leger te maken met een “personeelscrisis”. Ethan Brown, een senior fellow bij het Mike Rogers Center for Intelligence and Global Affairs van het Center for the Study of the Presidency and Congress, heeft het op zijn beurt over een “wervingscrisis”. Dat is op zich allemaal heel ernstig, maar het moet ook worden gezien als onderdeel van een groter geheel, dat levendig is geschetst door Niall Ferguson, een Senior Fellow aan het Hoover Institution (Stanford University) en aan het Belfer Center for Science and International Affairs (Harvard University). Het beeld dat deze deskundige schetst is er een van een dalend imperium, schrijft Uriel Araujo.
Ferguson heeft geenszins een “anti-imperialistische” of “anti-westerse” inslag. In feite heeft hij als historicus positieve opvattingen over het Britse Rijk en staat hij erom bekend dat hij het concept van een zogenaamde “pax americana” (in principe) beschouwt als een natuurlijke opvolger van de pax britannica. Ongeveer twintig jaar geleden, in de nasleep van het post 11 september jingoïsme, stelde hij in zijn boek “Colossus: The Rise and Fall of The American Empire” echter dat de VS, hoewel een imperium (een “dat zijn eigen naam niet durfde uit te spreken”), in feite niet tegen zijn taak opgewassen was en vestigde hij de aandacht op wat hij beschreef als zijn “drie fundamentele tekorten”, namelijk het economische tekort, het tekort aan mankracht en het ” aandachtsdeficit”. Deze analyse is niet achterhaald.
Het eerste tekort heeft te maken met de grote Amerikaanse schuld (“als je de wereld wilt besturen, helpt het om er veel van te bezitten – in plaats van er schulden aan te hebben,” schrijft hij). Wat het “tekort aan mankracht” betreft, volstaat het te zeggen dat de meeste Amerikaanse Amerikanen het “enthousiasme” missen om hun leven te riskeren door oorlogen te voeren voor Washington, wat verklaart waarom de Atlantische supermacht zo vaak moet terugvallen op proxy-oorlogen. Zoals ik enkele maanden geleden al schreef, kampen de VS momenteel met een militaire crisis, met een tekort aan rekruten: slechts 23% van de jonge Amerikanen (tussen 17 en 24 jaar) “komt in aanmerking voor militaire dienst zonder ontheffing.” Bovendien zou slechts 9% van de jonge Amerikanen serieus militaire dienst overwegen. Dit is natuurlijk een ramp voor de 50 jaar oude zogenaamde “all-volunteer force” (AVF), die zijn laatste dienstplichtige in 1973 had.
Tot slot heeft het “aandachtsdeficit”, het “ernstigste” volgens Ferguson, te maken met een gebrek aan focus, planning en politieke wil. In zijn eerder genoemde boek, aan het begin van de jaren 2000, benadrukt de geleerde dat “Amerikaanse troepen patrouilleren in de straten van Kosovo, Kabul en Kirkuk… elke Amerikaanse inval heeft geleid tot een verandering van politiek regime… eufemistisch omschreven als natievorming. Maar waar zal het geld vandaan komen om deze ondernemingen tot een succes te maken? Hoeveel Amerikanen zullen bereid zijn om naar deze plaatsen te gaan om te controleren hoe dat geld wordt besteed? En hoe lang zal het Amerikaanse publiek thuis bereid zijn om een beleid te steunen dat niet alleen geld kost maar ook levens?”
Dit is, let wel, geen morele of ethische veroordeling van Amerikaanse oorlogen of buitenlandse interventies. Ferguson gelooft, in zijn eigen woorden, dat “de meeste geschiedenis de geschiedenis van imperia is; dat geen imperium zonder zijn onrechtvaardigheden en wreedheden is,” maar ziet de “Engelssprekende imperia” als zijnde, “netto gezien, te verkiezen voor de wereld boven de plausibele alternatieven.” De kritiek van Ferguson is een kille “technische” analyse van de zwakke punten van Amerika als een falend (en vallend) imperium.
In zijn recente stuk voor Bloomberg stelt de historicus dat twintig jaar later veel van de bovenstaande beschrijving nog steeds van toepassing is, zelfs nog meer nu het Amerikaanse “electoraat” en de gekozen politici “interesse” verliezen in “elke buitenlandse onderneming die langer dan een paar jaar duurt om te voltooien” (betreurt hij). De “honger” van het Amerikaanse imperium naar “natievorming” in Irak, “die aantoonbaar kan worden omschreven als een neokoloniaal beleid”, en het Midden-Oosten heeft het presidentschap van George Bush dus niet overleefd.
Gezien de grotere maatschappelijke en beschavingscrisis waar Amerikanen vandaag de dag mee te maken hebben (waaronder epidemisch opioïdenmisbruik, een instortend gezondheidszorgsysteem, een schandaal rond babyvoeding en een crisis in de geestelijke gezondheid, om er maar een paar te noemen), is het geen wonder dat het publiek steeds minder interesse heeft in buitenlandse oorlogen en dat de meeste jongeren niet in aanmerking komen of geen deel willen uitmaken van het leger. Zoals Ferguson benadrukt, “met 452.000 soldaten in actieve dienst is het Amerikaanse leger het kleinste sinds 1940.” Vandaar het “militaire tekort”.
Terug naar het financiële en fiscale tekort, voegt hij eraan toe: in 2003 bedroeg de totale Amerikaanse federale schuld 59% van het BBP; in 2022 is dat verdubbeld tot 120% van het BBP. Wat betreft de “aandachtstekorten”, de militaire campagne in Oekraïne, betreurt Ferguson, is sinds kort geen voorpaginanieuws meer in de VS. Het plausibele scenario van de verkiezing van Donald Trump, merkt hij op, zou de fatale klap kunnen zijn.
Het is niet alleen Oekraïne dat de VS blijkbaar opgeeft als arena voor proxyoorlogen (of, in sommige gevallen, voor directe bezetting): Washington heeft zoals gezegd gefaald in Irak en heeft zich teruggetrokken uit Afghanistan. En toch wil het zich nu inzetten voor een grotere regionale oorlog in het Midden-Oosten (aan de kant van Israël) en voor de “indamming” van China in Taiwan en elders.
Het probleem is dat, volgens Ferguson, “de les van de geschiedenis is dat wanneer zulke toezeggingen worden gedaan, het extreem gevaarlijk is om ze niet na te komen”. Om het samen te vatten, in zijn woorden: “De pax americana lijkt te eindigen.” Je zou daaraan kunnen toevoegen dat het nooit echt een pax was. De opkomst van een multipolaire en polycentrische wereldorde brengt weliswaar uitdagingen en aanvankelijke instabiliteit met zich mee, maar kan een groot deel van het Mondiale Zuiden vruchtbare mogelijkheden bieden voor ongebondenheid en ongebondenheid. Zelfs Europa kan een kans krijgen om eindelijk wat van die “strategische autonomie” uit te oefenen waar de laatste tijd zoveel over wordt gesproken – in het beste belang van Europa. En zelfs de Amerikaanse bevolking zou op haar beurt kunnen profiteren van een verandering in de begrotingsprioriteiten om alle bovengenoemde binnenlandse crises aan te pakken, door die oude Amerikaanse traditie van mild isolationisme terug te brengen naar een overbelaste supermacht. Dit is het grotere beeld dat Niall Ferguson lijkt te missen.
Voor het huidige én toekomstige Amerika is het…Te Laat.. sowieso het zal uiteindelijk uiteenspatten…
Raphie. Noord en Zuid zullen ontstaan of West en Oost in Amerika. De bevolking splijt al in de woke types en de conservatieven.
Of geprikt en ongeprikt?
Nee, de geprikten gaan gewoon dood, de ongeprikten ook, maar gewoon later daarbij kunnen ze zich beter voortplanten
De joden hebben de Amerikanen bij hun ballen.!
De Amerikanen hebben de Europeanen bij hun ballen.!!
En de BRICS hebben het westen bij hun ballen…..!!!!!!!!
FN uw Breaking News, lijkt me Fantastisch.. bedankt Rommel 👏👏👏👏
Imran Hussein zei het al jaren geleden, eerst het einde van Pax-Brittanica nu het einde van Pax-America en dan komen die vuile zionisten Pax-Judaica aan de macht met hun valse messiah die zijn opwachting zal maken (wij moslims noemen hem Dajjal) anti-christ.
De wereld zal pas vrede kennen als die verdomde zionistische entiteit aka Israël o.l.v. Rothschild-despoot Benjamin Netanyahu van het toneel verdwijnt.
Volledig met je eens Ron.
Iedere Amerikaanse “wetenschapper”, “expert”, “journalist”, moet gewantrouwd worden als het Europa of “de wereld” betreft. Zij lopen allemaal aan de leiband van Buitenlandse Zaken, de top universiteiten, de CIA, of de Foreign Affairs denktank. Over de joodse lobby aan de top van de macht, mag niet gesproken worden, op straffe van uitsluiting. In Frankrijk geldt hetzelfde, 2 joodse “mignons” (van de verkeerde kant) gaan het land regeren.
Hierboven zwijgt de schrijver Uriel A, over de joodse macht die de VS al sinds 1945, tiranniseert. Misschien is hijzelf joods. Alle VS MSM media zijn in joodse handen, evenals de ministeries van Buitenlandse Zaken en Financiën. Presidenten zijn afhankelijk van de vrijmetselaar loges en joodse geldschieters, ook Trump. Uriels A. conclusies zijn twijfelachtig, geen enkel Imperium zakt als vanzelf in elkaar. Vreemde krachten van buiten en binnen, en de blanke demografische zwakte, al of niet gestimuleerd door massa immigratie, zijn de oorzaak. Het probleem is geestelijk. Enkel Christelijk herstel in de hoofden en harten van de doorsnee Amerikaan, geeft hem de kracht om hun land terug te pakken, en de zio’s terug in het hok.