Alfred Nobels testament (uittreksel) (Parijs, 27 november 1895) bepaalt dat de vredesprijs wordt toegekend
aan degene die het meeste of het beste werk heeft verricht voor de broederschap tussen naties, voor de afschaffing of vermindering van staande legers en voor het houden en bevorderen van vredescongressen.
De nominatieprocedures beginnen elk jaar in september en nominaties moeten worden ingediend vóór 1 februari van het jaar waarin de prijs wordt toegekend. Het Noorse Nobelcomité is verantwoordelijk voor de selectie van de winnaars van de Nobelprijs voor de Vrede. Ik heb in het verleden al verschillende keren een nominatie ingediend. Van februari tot oktober bekijkt het comité de lijst met kandidaten en slankt deze geleidelijk af, met als hoogtepunt de bekendmaking van de prijs begin oktober en de prijsuitreiking begin december in Oslo, schrijft Ramesh Thakur.
Op onverklaarbare wijze won geen van mijn genomineerden de prijs. Geruchtenmolens speculeerden dat sommigen er dichtbij zaten, maar uiteindelijk geen sigaar. Ontmoedigd stopte ik met mijn inzendingen. Vorig jaar heb ik wel overwogen om een aantal van ’s werelds toonaangevende organisaties en individuen te nomineren die zich bezighouden met het bestrijden van de Covid lockdowns, maskers en vaccin mandaten voor 2020-23.
Vanwege mijn 100 procent perfecte staat van dienst op het gebied van mislukkingen, besloot ik dat dit wel eens de kus des doods zou kunnen zijn en heb ik het idee uiteindelijk laten varen. Desalniettemin hoop ik dat sommige van hen door anderen zijn genomineerd. Laat me uitleggen waarom, in de context van de geschiedenis van deze prijs, zij verdienstelijke kandidaten zouden zijn – maar onwaarschijnlijke winnaars.
De Vredesprijs is vaak afgeweken van Nobel’s expliciete criteria
De strikte criteria worden soms naar voren geschoven als verklaring waarom Mahatma Gandhi de prijs niet kreeg. Hoe het ook zij, na de Tweede Wereldoorlog werd de definitie van vrede door het Noorse comité steeds ruimer en flexibeler en omvatte het uiteenlopende gebieden als milieuactivisme, rechten van de inheemse bevolking, voedselzekerheid en mensenrechten. Het kreeg geleidelijk de boventoon van een politieke daad of boodschap met een messiaans element van hoop om de wereld ertoe aan te zetten te streven naar de bredere opvatting van vrede die het comité voorstond.
In relatie tot het testament van de stichter leverde dit een aantal vreemde keuzes op. Er zijn veel laureaten geweest die de wenkbrauwen deden fronsen: mensen die oorlog voerden, anderen die bedorven waren met terrorisme en weer anderen wier bijdragen aan de vrede zwak waren (het planten van miljoenen bomen), hoe lovenswaardig hun campagnes op zich ook waren.
De gezamenlijke ontvangers in 1973 waren Le Duc Tho uit Noord-Vietnam en Henry Kissinger, minister van Buitenlandse Zaken van de VS, voor het beëindigen van de Vietnamoorlog. In 1994 kreeg Yasser Arafat de prijs (samen met Yitzhak Rabin en Shimon Peres) voor zijn inspanningen “om vrede te creëren in het Midden-Oosten.” Ja, echt waar.
De laureaat van 1970 was Norman Borlaug voor zijn rol in de groene revolutie. In 2007 werden Al Gore en het IPCC gekozen voor hun rol in het verspreiden van bewustzijn over “door de mens veroorzaakte klimaatverandering” (ja, de commissie gebruikte deze gendertaal).
Het zijn de vele onderscheidingen in verband met mensenrechten, vrijheden en de bevordering van democratie die het meest relevant zijn voor de reden waarom het comité de helden van het Covidistische verzet zorgvuldig zou moeten overwegen.
De Nobelprijs voor de Vrede werd vorig jaar toegekend aan Nargis Mohammadi uit Iran “voor haar strijd tegen de onderdrukking van vrouwen in Iran en haar strijd voor de bevordering van mensenrechten en vrijheid voor iedereen. De drie winnaars van 2022 uit Wit-Rusland, Rusland en Oekraïne kregen erkenning voor hun bevordering van “het recht om kritiek te leveren op de macht en de fundamentele rechten van burgers te beschermen. Ze hebben zich buitengewoon ingespannen om oorlogsmisdaden, schendingen van mensenrechten en machtsmisbruik te documenteren.” In 2021 werden de gezamenlijke winnaars uit de Filipijnen en Rusland geprezen “voor hun inspanningen om de vrijheid van meningsuiting te waarborgen.”
In 2014 werden de Pakistaanse Malala Yousafzai en de Indiase Kailash Satyarthi (zelfs het Nobelcomité koppelde India en Pakistan!) geprezen “voor hun strijd tegen de onderdrukking van kinderen en jongeren en voor het recht van alle kinderen op onderwijs.” De winnaar van 2010 was de Chinese Liu Xiabo “voor zijn lange en geweldloze strijd voor fundamentele mensenrechten in China.”
In 2003 werd Shirin Ebadi uit Iran onderscheiden “voor haar inspanningen voor democratie en mensenrechten. Ze heeft zich vooral gericht op de strijd voor de rechten van vrouwen en kinderen.” De laureaat van 1991 was Aung San Suu Kyi uit Myanmar voor haar “strijd voor democratie en mensenrechten.” In 1983 kende het comité de prijs toe aan Lech Walesa voor zijn “strijd voor vrije vakbonden en mensenrechten in Polen.”
In de jaren 1970 ontvingen onder andere Amnesty International (1977) en de Ierse Sean MacBride (1974) de prijs voor het bevorderen en verdedigen van mensenrechten over de hele wereld.
De toekenning in 2009 aan de nieuw gekozen Amerikaanse president Barack Obama “voor zijn buitengewone inspanningen om de internationale diplomatie en samenwerking tussen volkeren te versterken” was een van de vreemdste selecties in de geschiedenis van de vredesprijs. In een reactie op de toekenning van Obama schreef ik destijds: “Het Nobelcomité heeft zichzelf voor schut gezet, Barack Obama betutteld en de Vredesprijs vernederd. Door te kiezen voor activisme riskeert het Comité tegenslagen voor de goede doelen die het voorstaat”. (Ottawa Citizen, 14 oktober 2009).
Met de toekenning aan Obama heeft de prijs de grens overschreden van dubieus of twijfelachtig naar lachwekkend. Prematuur is niet eens genoeg. Vergeet niet dat Obama op 20 januari 2009 werd beëdigd. Dus de individuen en organisaties die hem tussen september 2008 en 31 januari 2009 nomineerden, zouden hun keuze hebben gerechtvaardigd door te verwijzen naar zijn daden en woorden, bijna volledig voordat hij president werd. De prijs was “for awesomeness,”voor yes he can, niet yes he did. Zoals Hendrik Hertzberg schreef in de New Yorker (12 oktober):
Op de Olympische Spelen wachten de juryleden tenminste tot na de race om je de gouden medaille te geven. Ze dringen je die niet op terwijl je nog op de bus naar het stadion wacht.
Ongeloof werd afgewisseld met spot, ook onder bewonderaars en aanhangers van Obama die zich zorgen beginnen te maken over zijn compromissen met betrekking tot kernbeloften en -waarden. Het devalueerde het werk van de meeste vorige laureaten en spotte met de inspanningen van iedereen die tijd, aandacht en zorg besteedde aan het nomineren van meer dan 200 personen en instellingen, waarvan velen ongetwijfeld de prijs verdienden.
Het maakte van de prijs zelf een lachertje, verschafte handige munitie aan Obama’s binnenlandse tegenstanders terwijl veel voorstanders in verlegenheid werden gebracht, en dreigde de voortgang van verschillende van zijn initiatieven te bemoeilijken. Het dreigde ook het perverse gevolg te hebben dat Obama gedwongen werd om in het openbaar met zijn havik geloofsbrieven te zwaaien in plaats van zijn innerlijke duif vrij te laten. Ironisch genoeg kreeg Obama de prijs uitgereikt op het moment dat hij, buigend voor de opkomende macht die niet beledigd mag worden, de eerste Amerikaanse president in bijna twintig jaar werd die weigerde de Dalai Lama te ontmoeten (dus hij was wel bereid om de vijanden te ontmoeten, maar niet de voorstanders van vrijheid?), een waardige eerdere laureaat (1989).
Het Covid Verzet is een serieuze overweging waard
Veel eerdere laureaten zijn dus gekozen vanwege hun pleitbezorging en strijd voor mensenrechten, vrouwen- en kinderrechten, inclusief onderwijs.
Weinig lezers van deze site zullen het oneens zijn met de bewering dat lockdownverordeningen, maskers en vaccinatiemandaten de meest flagrante aanvallen op mensenrechten, kinderrechten, burgerlijke vrijheden, persoonlijke en zakelijke vrijheden en democratische praktijken waren, die het grootste aantal mensen in de geschiedenis troffen.
De grens tussen liberale democratie en draconische dictatuur verdween snel. Het recht op vreedzaam protest, een kenmerk van de democratie, werd gecriminaliseerd. In de Cambridge Freshfields Law Lecture op 27 oktober 2020 zei Lord Jonathan Sumption, de onlangs gepensioneerde rechter van het Britse Hooggerechtshof:
Tijdens de Covid-19 pandemie heeft de Britse staat dwangmiddelen uitgeoefend over zijn burgers op een schaal die nooit eerder is geprobeerd… Het is de meest significante inmenging in de persoonlijke vrijheid in de geschiedenis van ons land. We hebben nooit eerder geprobeerd zoiets te doen, zelfs niet in oorlogstijd en zelfs niet toen we geconfronteerd werden met gezondheidscrises die veel ernstiger waren dan deze.
Mensen werd verteld wanneer ze mochten winkelen, op welke uren ze mochten winkelen, wat ze mochten kopen, hoe dicht ze bij anderen mochten komen en in welke richting ze zich mochten bewegen door pijlen op de vloer te volgen. We ervoeren het grootschalige huisarrest van gezonde bevolkingsgroepen; schendingen van lichamelijke integriteit, ‘mijn lichaam mijn keuze’ en principes van geïnformeerde toestemming; de verspreiding van de bewakings-, administratieve en bioveiligheidsstaat; de behandeling van mensen als ziektedragers en biogevaarlijk; de pure ontmenselijking van mensen die alleen maar vroegen om met rust gelaten te worden; de wreedheid van het ontzeggen van het laatste afscheid aan stervende ouders en grootouders en de emotionele afsluiting van begrafenissen met een volledige dienst; het vreugdevol vieren van bruiloften en verjaardagen; staatsdictaat over met wie we mogen afspreken (en slapen), met hoeveel, waar en hoe lang; wat we mogen kopen, tijdens welke uren en van waar; en de diefstal van het onderwijs en de economische zekerheid van kinderen door hen tientallen jaren in de toekomst met schulden op te zadelen.
Alle institutionele controles op overreach en misbruik van de uitvoerende macht, van de wetgevende macht tot de rechterlijke macht, mensenrechtenmechanismen, beroepsverenigingen, vakbonden, de kerk en de media, bleken niet geschikt voor hun doel en werden opgeheven net toen ze het hardst nodig waren.
In januari 2022 berichtte Unicef over de verwoestende tegenslagen voor het onderwijs aan kinderen. Robert Jenkins, hoofd onderwijs van Unicef, zei: “We kijken naar een bijna onoverkomelijke schaal van verlies voor de scholing van kinderen. In de VS was er een ommekeer van twee decennia in de onderwijsvooruitgang van kinderen. In Japan steeg het aantal zelfmoorden tussen maart 2020 en juni 2022 met meer dan 8.000 ten opzichte van het aantal vóór de pandemie, vooral onder vrouwen in de tiener- en twintigste levensfase.
In februari 2021 hadden lockdowns wereldwijd naar schatting 500 miljoen kinderen van school gehaald, waarvan meer dan de helft in India. Dr. Sunita Narain, directeur-generaal van het Centrum voor Wetenschap en Milieu, zei dat op dezelfde manier meer dan de helft van de 115 miljoen mensen in Zuid-Azië in extreme armoede teruggedrongen werd. India, zei ze, staat op het punt om een pandemische generatie van 375 miljoen kinderen te introduceren die het risico lopen te lijden onder langdurige gevolgen zoals verhoogde kindersterfte, ondergewicht en onvolgroeide kinderen, en achteruitgang in onderwijs en arbeidsproductiviteit.
In oktober 2020 besloot Zweden om alle resterende ‘aanbevolen’ beperkingen voor 70-plussers op te heffen. Minister van Volksgezondheid Lena Hallengren legde uit dat maanden van sociaal isolement hadden geleid tot eenzaamheid en ellende en een “verslechtering van de geestelijke gezondheid die waarschijnlijk zal verergeren naarmate de aanbevelingen langer van kracht blijven”. Een deel van de emotionele stress die ouderen te verduren kregen door de lockdown was het gevolg van de vernietiging van het gezinsleven, de fundamentele eenheid van de menselijke samenleving. De gedwongen scheiding van geliefden eiste een enorme tol op het mentale welzijn, met meetbare gevolgen voor de lichamelijke gezondheid. Uit het Verenigd Koninkrijk kwamen verhalen van ouderen die weigerden om naar een verzorgingstehuis te gaan. Ze stierven liever met pijn omringd door familie thuis, dan dat ze een eenzame dood tegemoet gingen, volledig afgesneden van familie nadat ze het huis hadden verlaten.
Toen kwamen de vaccinmandaten, voor injecties die in allerijl op de markt werden gebracht met een noodvergunning en beperkte gegevens over veiligheid en werkzaamheid. De werkzaamheid nam snel af, de risico-batenverhouding voor anderen dan ouderen en mensen met comorbiditeit was altijd al zeer verdacht en hun bijdrage aan het aanhoudende sterftecijfer door alle oorzaken is nog steeds niet onderzocht. Toch werden mensen gemanipuleerd en gedwongen om zich te laten prikken op straffe van ontslag uit veel banen en uitsluiting uit openbare ruimten.
In Australië was er alomtegenwoordige politiebewaking van social media en openbare ruimten, staatscontrole van economische activiteiten, schorsing van het parlement om te regeren op grond van een uitvoerende macht dictaat, onmiddellijke zware boetes op grond van grillen van politieagenten en de krijgswet die zich voordeed als medische wet. Duizenden Australiërs zitten nog steeds vast in het buitenland, omdat ze niet naar huis kunnen komen vanwege de beperkingen die de overheid oplegt aan dagelijkse binnenkomsten. Teruggekeerden Sarah en Moe Haidar mochten hun 9 weken te vroeg geboren baby in een ziekenhuis in Brisbane niet zien of aanraken. In plaats daarvan vertrouwden ze op FaceTime, totdat de quarantaineperiode voorbij was.
Een volledig gevaccineerde grootmoeder uit Sydney kreeg geen toestemming om naar Melbourne te gaan om voor haar kleinkinderen te zorgen terwijl haar dochter vocht tegen gevorderde borstkanker. In een dorp op het platteland werd een zwangere vrouw die op Facebook postte om een vreedzaam protest tegen de lockdown van Victoria te steunen, ’s ochtends vroeg in haar huis, nog in haar pyjama, geboeid en gearresteerd in het bijzijn van haar familie. Een moeder van over de grens in New South Wales verloor haar baby nadat haar behandeling in Brisbane was geweigerd omdat ziekenhuizen in Queensland alleen voor Queenslanders waren.
Zoals ik al zei, hebben eerdere ontvangers van de vredesprijs doorgaans een zware persoonlijke prijs betaald voor hun verdediging van de mensenrechten en de rechten van vrouwen en kinderen. De meesten van hen toonden uitzonderlijke moed en overtuiging in hun strijd. Ik had het geluk dat ik geen persoonlijke prijs hoefde te betalen voor mijn verzet tegen de edicten van Covid, maar ik ken veel mensen die hebben geleden, maar die moedig vasthielden aan hun principiële verzet tegen de grootste door de staat gesteunde campagne tegen gevestigde rechten en vrijheden.
Sommigen richtten alternatieve nieuws- en commentaarsites op die nieuwe gemeenschappen creëerden en lieten groeien om bevindingen en gedachten te delen en het gevoel van isolement te overwinnen. Anderen spraken zich uit ondanks dreigementen, die vaak werden uitgevoerd, over ernstige gevolgen voor banen en levens. Er ontstonden nieuwe organisaties om zich te verzetten tegen de alomtegenwoordige propaganda en censuur door toedoen van de staat, de farmaceutische industrie, legacy- en social media en technologieplatforms. Canadese truckers organiseerden een vrijheidskonvooi naar Ottawa dat de aandacht van de wereld trok, maar Justin Trudeau versteende tot harde autoritaire tegenmaatregelen.
Er zou geen tekort moeten zijn aan potentiële kandidaten voor de vredesprijs als erkenning voor hun dappere inspanningen om de vlam van de vrijheid in deze donkere tijden hoog te houden.
Waarom dit waarschijnlijk valse hoop is
In de context van de geschiedenis van de Nobelprijs voor de Vrede sinds de jaren 1970 zijn individuen en groepen die zich hebben verzet tegen de aanval op de rechten van mensen dit jaar de prijs waard. Maar diezelfde geschiedenis laat ook zien dat voor het comité dissidenten tegen regimes en regeringen waar het Westen een hekel aan heeft de erkenning krijgen: China, Iran, Myanmar, Pakistan, Rusland. Westerse dissidenten die zich verzetten tegen hun eigen regering niet.
Noem me cynisch, maar als Julian Assange of Edward Snowden dezelfde wandaden van China, Rusland of Iran aan het licht hadden gebracht in plaats van de VS, dan waren hun kansen op een Nobelprijs voor de Vrede net zo veel groter geweest als de kans van een bejaarde om te sterven aan Covid in vergelijking met die van een gezonde tiener.
Andrew Neil , voormalig redacteur van de Sunday Times (1983-94) en huidig voorzitter van het tijdschrift Spectator, schreef in de Daily Mail in 2022 dat Assange’s Wikileaks had onthuld:
Oorlogsmisdaden in de doofpot. Marteling. Wreedheid. De uitlevering en opsluiting van verdachten zonder eerlijk proces. De corruptie van onderzoeken die de regering ter verantwoording proberen te roepen. Het omkopen van buitenlandse ambtenaren om de andere kant op te kijken als Amerika slechte dingen deed.
Dit alles door de zelfbenoemde grootste democratie ter wereld.
Assange heeft veel moeite gedaan om materiaal te redigeren dat individuen in gevaar zou kunnen brengen en er is nooit geloofwaardig bewijs geleverd dat ook maar enig individu schade heeft ondervonden. Toch blijft dat de meest geuite beschuldiging tegen hem, dat hij roekeloos en willens en wetens het leven van Amerikaans personeel in gevaar heeft gebracht. Zijn vervolging door de Amerikaanse autoriteiten is duidelijk politiek en niet strafrechtelijk, wat betekent dat het neerkomt op vervolging.
Het is moeilijk voor te stellen dat het Noorse Nobelcomité het verstikkende Covid-narratief dat de westerse wereld heeft overgenomen, zal trotseren, op een paar eervolle uitzonderingen na. Als ze dat zouden doen, zou dat de gemoederen natuurlijk flink verhitten en het narratief helpen ontmantelen. We kunnen alleen maar het beste hopen en het tegendeel verwachten.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Ursula von der Leyen heeft zichzelf zojuist een ‘Wereldvrede en Vrijheid’-onderscheiding gegeven
https://www.ad.nl/buitenland/dit-zijn-de-kanshebbers-voor-de-nobelprijs-voor-de-vrede~ae57eb0d/
Alleen weggelegd voor psychopatische narcisten die een onstilbare honger naar macht, geld en aandacht afdwingen. Geenzins sprake van het fenomeen ‘vrede’.
Alfred Nobel ligt als een propeller te tollen in z’n graf.
@Tigron…
Ik vrees dat als we een minuut of 10 gaan zoeken en lezen, dat we ontdekken dat dhr Nobel ook gewoon een vrijmetselaar of jezuïet was.
Hoe weet je dat ?
Wie zegt dat ie het zelf niet verzonnen heeft.
Of heb je familie die hem persoonlijk kenden ?
De enige conclusie die je er aan kan verbinden is,
Dat iemand die 50 jaar heeft lopen zwoegen voor vrienden en familie in ieder geval geen onderscheiding gegund word.
Wij van WC-eend, reiken deze nobelprijs uit aan WC-eend…
De nobelprijs is gewoon één van de vele manieren om de publieke opinie te besturen. Obama kreeg de nobelprijs voor vrede terwijl jij meer doden op zn naam heeft dan alle presidenten voor hem. Maar de massa onderzoekt niks, die eten gewoon de krantenkoppen op en geloven dat Obama de messias is. En zo gaat het met alle prijzen die ze aan elkaar uitreiken. Poppenkast om de opinie van de massa mee te besturen. Het is makkelijker om alles omgekeerd te redeneren… wie een nobelprijs krijgt werkt voor de elites mee aan het vernietigen van de aarde en de mensheid. Het is een medaille/beeldje met een heel groot NWO logo er op.
Grijns. Kloot
Klopt……bedoelde ik.
Tot het tegendeel is bewezen wil ik geloven dat de toekenning van de nobelprijs voor de vrede aan dr. Martin Luther King (1929 – 1968) in 1964 terecht was, vanwege zijn door Mahatma Gandhi (1869 – 1948) geïnspireerde geweldloze strijd tegen apartheid in met name het zuiden van de VS. Hij was de jongste winnaar ooit.
Een wrang voorbeeld van de Amerikaanse apartheid: In 1936 mochten alle medaillewinnaars van de Olympische Spelen in Berlijn hun opwachting maken in het Witte huis bij Deep State-agent & 33ste graad vrijmetselaar F.D. Roosevelt (1882 – 1945) en viervoudig gouden medaillewinnaar Jesse Owens (1913 – 1980) stond niet op de lijst van genodigden.
Een illuster figuur Yasser Arafat was betrokken bij terreur organisatie Zwarte September, beter bekend van de aanslag op een Israëlische Olympische delegatie in 1972, aan dit figuur werd ook de Nobelprijs voor de vrede toegekend, dus Nobel kan de prullenbak in een prijs uitvinden om zijn geweten te verschonen kan men zien waartoe deze komedie naar leidt.
nobel lariekoek een lachertje
Het is mij opgevallen dat als ik naar de ‘winnaars’ kijk, die Nobelprijs helemaal niet zo nobel is als dat de naam zou kunnen doen vermoeden en dat degene die hem krijgt op die manier dus a.h.w. goed ‘getekend’ wordt voor wie ‘het’ ziet. (Wie ogen heeft om te zien, die ziet het. (Kennis is macht. Ik bedoel: zonder kennis ‘zie’ je het niet.))
Vergelijk: Als ik een prijs van de duivel zelf zou krijgen, dan zou ik, geloof ik, niet zo blij zijn.
Voorlopig kunnen we er dus ons voordeel mee doen: wie is betrouwbaar?
Wat mij betreft (sarcasme alert) krijgt Joe Biden de nobel prijs voor de vrede. Kijk eens wat hij allemaal doet voor vrede. Hij bombardeerd Syrie, Libanon, Irak etc in het Midden-Oosten om vrede te bewerkstelligen. Zelfs als een Irakese militie, welke ISIS bevecht en uiteraard niet bewapend wordt door het westen, aangeeft te stoppen met aanvallen op de VS bombareerd hij die groep door. Ook in Gaza en de west Bank doet hij wonderen. Mike Pompeio, die CIA man, feest met de Israeli die vrede maken in Gaza en even pauze hebben is positief. Net zoals het leveren van bommen, kogels etc terwijl hij zegt dat etnische zuiveringen niet mogen. Echt, in die regio doet hij het super goed. Verdere vrede acties in Yemen bijvoorbeeld zijn lovenswaardig. Je hongert ze uit, bombardeerd ze plat en als ze uitgeroeid zijn heb je vrede. Geniaal.
In Afrika ook. kijk naar al die raketten in Somalie, hele gezinnen uitroeien op een huwelijksfeest. Kunnen geen kinderen meer krijgen dus vrede komt in zicht voor dat land. Egypte ook gedwongen om Palestijnen op te nemen ook al is die staat bijna voorbij want financieel wanbeleid. Die kunnen de Palestijnen wel helpen. Hebben we het niet over andere landen in die regio die stabiliteit krijgen door kleuren revoluties, raket aanvallen etc. Dat brengt vrede.
Jammer genoeg kan deze manier van vrede brengen nog (hopelijk) niet toegepast worden op Taiwan. De VS erkent dat het onderdeel is van China. Uiteraard moet Taiwan China regeren. Ha, slimme truuk van de VS in de jaren 70.
De populatie in de VS is heel verslaafd aan drugs, zowel legale als illegale drugs. In Mexico zijn groepen die dat bevoorraden. Dus moet er oorlog komen om dat op te lossen. Want ja, die winsten niet door Amerika gegenereerd, kan natuurlijk niet. Gelukkig horen we geluiden om Mexico binnen te vallen. Net zoals al die landen die een onafhankelijkere koers willen varen, dat kan niet want dan geen vrede. Dus maar een staatsgreepje hier en daar in Zuid Amerika.
Echt, Joe Biden, volgens de Nobel Prijs commissie verdiend de prijs, nog meer dan Obama. Vergeet nooit, war is peace. De Nobel prijs club begrijpt dat heel goed. Allicht dat als ze Biden de prijs geven krijgen ze wat meer donaties. Win win toch zo?
Groeten,
Hugo
Wat een belediging van de vrije geesten die zich tegen het corrupte en satanische systeem keren!!
Ik wil die spotprijs zonder enige morele waarde, die de massamoordende fascistische horde zich doorgaans op eigen borst spelden, helemaal niet hebben!!!!!
NATO Secretary General Stoltenberg nominated for Nobel Peace Prize
The nomination was proposed by Abid Raja, Norway’s former minister of culture and the deputy chair of the Liberal Party
STOCKHOLM, February 1. /TASS/. NATO Secretary General Jens Stoltenberg was nominated for the Nobel Peace Prize, the Verdens Gang (VG) newspaper reported.
The nomination was proposed by Abid Raja, Norway’s former minister of culture and the deputy chair of the Liberal Party.
“Over the past year, no one did more for peace and democracy in Europe and worldwide than Jens Stoltenberg,” he explained his choice in an interview to VG.
The Nobel Peace Prize, according to the will of Alfred Nobel, is awarded to those who have “done the most or the best work for fraternity between nations, for the abolition or reduction of standing armies and for the holding and promotion of peace congresses.” According to the last will of the Swedish industrialist, inventor and manufacturer, this prize, unlike other awards established in accordance with his will, is awarded not in Stockholm, but in Oslo. Nobel wrote that the decision to award the prize should be made by a committee of five people appointed by the Norwegian Parliament. By tradition, the members of the committee are mostly retired Norwegian politicians and former party leaders.
Recently, the more than a hundred-year-old wording has been interpreted quite broadly, which is why the decisions of the committee are often criticized. Laureates of the award in recent years have included politicians, human rights activists, political activists and humanitarian organizations with merits in a variety of fields.
Traditionally, nominations for the prize can be made until January 31. After that, the right to nominate is reserved for committee members, who can exercise it at their first meeting, usually in February.
The full list of nominees is kept strictly confidential and may not be made public until after the 50th anniversary of the award. Each year, however, information about the nomination of certain candidates is leaked to the media by organizations or individuals with the right to nominate. These include former and current members of the Norwegian Nobel Committee and its advisors, previous Peace Prize laureates, members of national parliaments, university professors specializing in history, philosophy, law or theology.
Over de integriteit van de DL heb ik ook al ernstige twijfels gelezen.
Ik denk dat ik voortaan maar enkel op mezelf vertrouw.