Globalisme is economische slavernij

Stel je het leven in de nabije toekomst voor. Een man woont alleen in een klein appartement. Hij zou het liefst getrouwd zijn, maar de staat beschouwt dat ouderwetse instituut als “patriarchaal” en “blank supremacistisch. Hij zou het liefst kinderen hebben, maar dat kan hij zich niet veroorloven. Bovendien is zijn jaarlijkse CO2-uitstoot ontoereikend om nog een hulpbron verkwistend menselijk wezen te bekostigen.

Hij heeft nooit iets bezeten. Hij huurt zijn slaapkamer, zijn meubels en zijn schamele entertainment. Elke maand ontvangt een digitale rekening die gekoppeld is aan zijn digitale ID een aantal digitale valuta-eenheden van de centrale bank. Hoeveel hij ontvangt hangt af van het aantal uren dat hij werkt in zijn overheidsbaan, hoeveel de overheid zijn werk waardeert, hoeveel de overheid hem belast voor het voorrecht om gebruik te maken van de openbare infrastructuur en hoeveel van zijn inkomen de overheid besluit te herverdelen onder andere burgers in nood. Nadat belastingen, huur, nutsvoorzieningen en andere gemeentelijke, staats-, federale en internationale heffingen van zijn inkomen zijn afgetrokken, heeft hij weinig of geen vrij besteedbaar inkomen, schrijft J.B. Shurk.

Als hij ervoor kiest om dat inkomen te sparen om te investeren in zijn toekomst, informeert de overheid hem dat zijn digitale valuta-eenheden van de centrale bank binnen negentig dagen verdwijnen. Als hij iets probeert te kopen dat de overheid verboden heeft, verliest hij wat hij op dat moment heeft. Als hij iets doet wat de overheid in strijd acht met zijn welzijn, daalt zijn sociale kredietscore en verdwijnt een fractie van zijn discretionaire inkomen. Om de paar weken verschijnt er een digitale dokter (op basis van kunstmatige intelligentie) op het videoscherm in zijn appartement met een gedetailleerde lijst van alle “ongezonde” dingen die hij heeft gedaan sinds hun laatste interactie. Hij krijgt te horen dat een deel van zijn tijdelijke spaargeld zal worden herverdeeld onder burgers met gezondere gewoontes. Zijn A.I. gezondheidsmonitor vertelt hem dat hij zich onmiddellijk moet melden bij het dichtstbijzijnde farmaceutische distributiecentrum zodat hij geïnjecteerd kan worden met de nieuwste “vaccins.” Als hij dit niet doet, worden alle elektronische entertainmentapparaten gedeactiveerd en krijgt hij een permanente aantekening op zijn sociale kredietgegevens.

Hij is ongelukkig en omdat de A.I. toezichthouder van de staat zijn ongelukkig zijn heeft ontdekt, moedigt de monitor in zijn appartement hem aan om persoonlijke betekenis te vinden door “mee te doen aan de strijd tegen de opwarming van de aarde.” Een tijdje lang doet hij precies dat. Hij woont buurtbijeenkomsten bij in zijn flatgebouw waar overheidsfunctionarissen praten over het belang van “het redden van de planeet” door “niets te bezitten.” Hij chat met anonieme vreemden (bots?) op het sociale mediaplatform van de staat en ze zijn het er allemaal over eens dat de offers die ze brengen om de wereld te redden het zeker waard zijn. Op een ochtend wordt hij wakker om te ontdekken dat zijn sociale kredietscore is gestegen en dat hij is beloond met een paar extra digitale valuta-eenheden van de centrale bank. Toch blijft onze toekomstige man ongelukkig.

Dan, op een dag, loeien er sirenes en op de monitor van zijn appartement knippert het nieuws: het land is in oorlog. Hij luistert aandachtig maar kan er niet achter komen welke vreemde naties aanvallen. De betrouwbare nieuwsankers vertellen hem dat vrede, welvaart en vrijheid in gevaar zijn. Hij stapt naar buiten zijn piepkleine appartementje in, waar andere eenzame huurders in alle hevigheid praten over de komende gevechten. Hij loopt terug naar binnen om zijn A.I. supervisor aan te treffen die hem informeert dat hij persoonlijk is uitgekozen om het thuisland te beschermen tegen zijn vijanden. Voor het eerst in vele jaren voelt onze toekomstige man dat hij leeft.

Hij belandt al snel in het trainingskamp, waar hij geniet van regelmatige oefeningen, discipline en kameraadschap. Zes maanden later worden hij en zijn nieuwe vrienden overzee verscheept. Vreemd genoeg heeft niemand in al die tijd uitgelegd tegen wie ze eigenlijk gaan vechten. Alles wat hij weet is dat ze in oorlog zijn met “de autoritairen” die “onze democratie willen afnemen.” Er is verwachting in zijn kamp en er wordt eindeloos gepraat over avontuur. Dan, wanneer iedereen het het minst verwacht, valt een enorme zwerm drones van bovenaf aan. Niemand heeft tijd om te reageren. Explosies lijken uit het niets te komen. Hij ziet hoe de lichamen van zijn vrienden aan stukken worden gescheurd. Dan wordt alles donker.

Hij ontwaakt zwaargewond in een ziekenhuis, wordt een held genoemd en wordt later naar huis gestuurd. Als hij daar aankomt, ziet hij broodlijnen buiten de genetisch gemanipuleerde voedseldistributiecentra van de regering. Hij hoort een bedelaar op straat grappen dat ze ze “insectenlijnen” zouden moeten noemen, omdat dat alles is wat er te eten valt. Hij hoort dat iemand anders zijn oude appartement heeft betrokken, maar hij krijgt een nieuwe aangeboden vanwege zijn militaire dienst. Het is kleiner en heeft nog minder meubels dan het appartement dat hij kwijtraakte. Hij realiseert zich dat de meeste van zijn vroegere buren nooit zijn teruggekeerd uit de oorlog en dat veel van de nieuwkomers die nu in hun appartementen wonen eruit zien en klinken als de mensen van wie hij te horen kreeg dat ze overzee moesten vechten. Niets is logisch. Zijn verwondingen kwellen hem. Hij voelt zich nog meer verloren en eenzaam dan voordat hij naar de oorlog ging. Zijn A.I. supervisor vertelt hem dat hij op een lijst staat van mensen die beschouwd worden als “potentiële binnenlandse terroristen.” Als hij op deze lijst blijft staan, wordt het moeilijk voor hem om te werken en te leven.

Dan, op een dag, vraagt zijn digitale dokter of hij hulp wil bij het vreedzaam beëindigen van zijn leven. “Je kunt anderen redden,” wordt hem verteld, ”door je ecologische voetafdruk permanent te verkleinen.” Gekweld vraagt hij zich af: “Hoe zijn we hier gekomen?”

Het kortste antwoord aan onze toekomstige vriend is dit: regeringen lieten gezond geld in de steek. Ze vervingen gouden munten door papieren valuta. Ze maakten het illegaal voor gewone burgers om vrij zaken te doen en eisten dat door de overheid uitgegeven biljetten gebruikt werden in economische transacties. Vervolgens gaven ze particuliere centrale banken de bevoegdheid om deze papieren biljetten te drukken wanneer ze maar besloten dat dit goed zou zijn voor de economie.

Wiens economie beschermen rijke centrale bankiers – die van Wall Street of die van de arbeidersklasse? Hoewel centrale banken zogenaamd belast zijn met financiële taken om werkgelegenheid te maximaliseren en inflatie te minimaliseren, fungeren ze als marktmanipulatoren en gelddrukkers voor overbestedende regeringen. Door het aanbod van papiergeld te vergroten, stijgt de prijs van consumptiegoederen. De getalsmatige prijs van aandelen op de aandelenmarkt gaat echter ook omhoog. Deze kapitaalgoederen krijgen geen echte waarde, maar hun stijgende prijzen geven de illusie van economische groei. Veel slechte bedrijven die op een vrije markt nooit zouden overleven, worden lucratieve investeringsmogelijkheden op nepmarkten. Makkelijk geld houdt bedrijven in stand die geen marktwaarde produceren. Wie verliest het meest bij deze kunstmatige regeling? De armste mensen die geen aandelen hebben en slechts een beperkt spaargeld. Zij hebben gezien hoe het biljet van honderd dollar dat onder hun matras verborgen lag, het grootste deel van zijn waarde verloor in de afgelopen vijftig jaar.

Noch fiat valuta, noch centrale banken hebben een functionele plaats in vrije samenlevingen. Regeringen die de waarde van geld manipuleren, manipuleren markten en stelen van de werkende armen. De rijksten bezitten uiteindelijk alles, terwijl alle anderen een precair leven proberen te leiden op een slappe koord van consumentenschulden, hypotheken, langlopende leningen en het groeiende vooruitzicht van insolventie. Deze wereld die financiële en politieke elites hebben opgebouwd is onhoudbaar. Het is ook een soort economische slavernij.

Omdat het onhoudbaar is, zullen degenen die het meest hebben geprofiteerd van de creatie ervan alles doen wat nodig is om de ineenstorting te overleven. Een instortende dollar doet er niet toe als degenen die vandaag het financiële systeem beheersen de digitale valuta’s van de centrale banken van morgen controleren. Grove ongelijkheid en welig tierende armoede doen er niet toe als regeringen ongelukkige burgers ervan kunnen overtuigen dat ze door klimaatverandering, ziekte en oorlog minder moeten bezitten en meer moeten opofferen. Groeiende publieke woede doet er niet toe als degenen met legers spraak kunnen censureren, voedselvoorraden kunnen smoren, oorlogen kunnen ontketenen en dissidenten kunnen opsluiten.

Denk hier eens over na: hoeveel van het verhaal hierboven lijkt vreemd en hoeveel lijkt pijnlijk bekend? Je antwoord vertelt ons hoeveel tijd we nog hebben.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Natuurlijk moeten we de staat bespotten

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: