Meer dan een jaar na de start van de speciale operatie van Rusland is de aanvankelijke uitbarsting van Europese opwinding over het westerse terugslaan op Rusland weggeëbd. In plaats daarvan is de stemming omgeslagen naar “existentiële angst, een knagend vermoeden dat de westerse samenleving zichzelf kan vernietigen”, aldus Professor Helen Thompson.
Voor een moment was er een euforie ontstaan rond de vermeende projectie van de EU als een wereldmacht; als een belangrijke speler die op het punt stond om op wereldschaal te wedijveren. Aanvankelijk leken de gebeurtenissen in te spelen op Europa’s overtuiging van zijn marktmacht: Europa zou een grote mogendheid – Rusland – alleen al door een financiële coup d’état ten val brengen. De EU voelde zich ‘six feet tall’, schrijft Alastair Crooke.
Het leek op dat moment een inspirerend moment: “De oorlog smeedde een lang sluimerend Manicheïstisch kader van existentiële conflicten tussen Rusland en het Westen, en nam ontologische, apocalyptische dimensies aan. In het geestelijke vuur van de oorlog werd de mythe van het ‘Westen’ opnieuw gedoopt”, suggereert Arta Moeini.
Na de aanvankelijke teleurstelling over het uitblijven van een ‘quick kill’, bleef de hoop bestaan – dat als de sancties maar meer tijd zouden krijgen, en meer alomvattend zouden worden, Rusland uiteindelijk zeker zou instorten. Die hoop is in rook opgegaan. En de realiteit van wat Europa zichzelf heeft aangedaan begint door te dringen – vandaar de ernstige waarschuwing van professor Thomson:
“Degenen die ervan uitgaan dat de politieke wereld kan worden gereconstrueerd door de inspanningen van de menselijke wil, hebben nooit eerder zo zwaar moeten inzetten op technologie in plaats van fossiele energie – als de motor van onze materiële vooruitgang”.
Voor de Euro-Atlantici leek Oekraïne echter – eindelijk – een bevestiging te zijn van hun verlangen om de macht in de EU voldoende te centraliseren om een plaats aan de “toptafel” met de VS te verdienen, als partners in het Grote Spel.
Oekraïne, ten goede of ten kwade, onderstreepte de sterke militaire afhankelijkheid van Europa van Washington – en van de NAVO.
Meer in het bijzonder leek het Oekraïne-conflict het vooruitzicht te openen voor het consolideren van de vreemde metamorfose van de NAVO van een militaire alliantie naar een verlichte, progressieve vredesalliantie! Zoals Timothy Garton Ash in 2002 in de Guardian uitweidde: “De NAVO is een Europese vredesbeweging geworden” waar men “John Lennon George Bush kon zien ontmoeten”.
De oorlog in Oekraïne wordt in deze trant afgeschilderd als de “oorlog waar zelfs voormalige pacifisten achter kunnen staan. Het enige dat de voorstanders ervan leken te zingen is “Give War a Chance””.
Lily Lynch, een schrijfster uit Belgrado, stelt dat,
“…vooral in de afgelopen 12 maanden hebben telegenieke vrouwelijke leiders, zoals de Finse premier Sanna Marin, de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock en de Estse premier Kaja Kallas, in toenemende mate gefungeerd als woordvoerders van het verlichte militarisme in Europa …
“Geen enkele politieke partij in Europa is een beter voorbeeld van de verschuiving van militant pacifisme naar vurig pro-oorlogs Atlanticisme dan de Duitse Groenen. De meeste van de oorspronkelijke Groenen waren radicalen tijdens de studentenprotesten van 1968 … Maar toen de oprichters op middelbare leeftijd kwamen, begonnen er barsten in de partij te ontstaan – die de partij op een dag uit elkaar zouden scheuren”.
“Kosovo veranderde alles: De 78 dagen durende NAVO-bombardementen op wat overbleef van Joegoslavië in 1999, ogenschijnlijk om oorlogsmisdaden van Servische veiligheidstroepen in Kosovo een halt toe te roepen, zouden de Duitse Groenen voor altijd veranderen. De NAVO werd voor de Groenen een actief militair verbond dat zich bezighield met het verspreiden en verdedigen van waarden zoals mensenrechten, democratie, vrede en vrijheid – ver buiten de grenzen van de lidstaten”.
Een paar jaar later, in 2002, kon een EU-functionaris (Robert Cooper) zich Europa voorstellen als een nieuw “liberaal imperialisme”. Het ‘nieuwe’ was dat Europa harde militaire macht schuwde, ten gunste van het bewapenen van zowel een gecontroleerd ‘narratief’ als een gecontroleerde deelname aan de markt. Hij pleitte voor ‘een nieuw tijdperk van het imperium’, waarin Westerse machten zich niet langer aan het internationale recht hoeven te houden in hun omgang met ‘ouderwetse’ staten, ze onafhankelijk van de Verenigde Naties militair geweld kunnen gebruiken en protectoraten kunnen opleggen om regimes te vervangen die ‘slecht regeren’.
De minister van Buitenlandse Zaken van de Duitse Groenen, Annalena Baerbock, heeft deze metamorfose voortgezet door landen met een traditie van militaire neutraliteit uit te schelden en hen aan te sporen lid te worden van de NAVO. Ze heeft zich gebaseerd op de uitspraak van aartsbisschop Desmond Tutu: “Als je neutraal bent in situaties van onrecht, heb je de kant van de onderdrukker gekozen”. En Europees links is volledig in de ban. Grote partijen hebben hun militaire neutraliteit en verzet tegen oorlog opgegeven – en zijn nu voorstander van de NAVO. Het is een verbluffende ommekeer.
Dit mag allemaal als muziek in de oren klinken van de Euro-elites die graag willen dat de EU de status van grootmacht krijgt, maar deze Europese Leviathan met zachte macht werd volledig ondersteund door de onuitgesproken (maar essentiële) veronderstelling dat de NAVO ‘Europa’s rug dekte’. Dit betekende natuurlijk dat de EU zich steeds dichter bij de NAVO moest aansluiten – en dus bij de VS, die de NAVO controleert.
Maar de keerzijde van dit Atlantische streven – zoals president Emmanuel Macron opmerkte – is de onverbiddelijke logica dat Europeanen uiteindelijk gewoon Amerikaanse vazallen worden. Macron probeerde Europa juist naar het komende ’tijdperk van imperia’ te leiden, in de hoop Europa te positioneren als een ‘derde pool’ in een concert van imperia.
De Atlantici waren behoorlijk woedend over de opmerkingen van Macron (die niettemin de steun van andere EU-staten trokken). Het zou zelfs kunnen lijken (voor woedende Atlanticisten) dat Macron in feite generaal de Gaulle nadeed, die de NAVO een “valse schijn” had genoemd, ontworpen om “de wurggreep van Amerika over Europa te verhullen”.
Er zijn echter twee verwante tegenstellingen die voortvloeiden uit deze ‘vernieuwde’ NAVO: Ten eerste legde het de realiteit van interne Europese rivaliteit en uiteenlopende belangen bloot, juist omdat de NAVO-leiding in het Oekraïne-conflict de belangen van de Centraal-Oost-Europese haviken die ‘meer Amerika en meer oorlog tegen Rusland’ willen, tegenover die van de oorspronkelijke westerse as van de EU plaatst, die strategische autonomie wil (d.w.z. minder ‘Amerika’ en een snel einde aan het conflict).
Ten tweede zouden voornamelijk de westerse economieën de kosten moeten dragen en hun productiecapaciteit moeten ombuigen naar militaire logistieke ketens. De economische prijs, de niet-militaire deïndustrialisatie en de hoge inflatie zouden genoeg kunnen zijn om Europa economisch te breken.
Het vooruitzicht van een pan-Europese samenhangende identiteit kan ontologisch aantrekkelijk zijn – en gezien worden als een ‘passend accessoire’ voor een aspirant ‘wereldspeler’ – maar zo’n identiteit wordt een karikatuur als het mozaïek van Europa wordt omgevormd tot een abstracte, gedeterritorialiseerde identiteit die mensen reduceert tot hun meest abstracte vorm.
Paradoxaal genoeg heeft de oorlog in Oekraïne – in plaats van de ‘identiteit’ van de EU te consolideren, zoals eerst werd gedacht – deze juist gebroken onder de druk van de gezamenlijke inspanningen om Rusland te verzwakken en in te storten.
Ten tweede, zoals Arta Moeini, de directeur van het Institute for Peace and Diplomacy, heeft opgemerkt:
“De Amerikaanse drang naar NAVO-uitbreiding sinds 1991 heeft het bondgenootschap vergroot door een groot aantal breuklijn-staten uit Centraal- en Oost-Europa toe te voegen. De strategie, die begon met de regering-Clinton maar volledig werd gesteund door de regering-Bush, was om een uitgesproken pro-Amerikaanse pijler op het continent te creëren, met Warschau als middelpunt – wat een oostwaartse verschuiving in het zwaartepunt van het bondgenootschap zou forceren, weg van de traditionele Frans-Duitse as”.
“Door de uitbreiding van de NAVO te gebruiken om de oude machtscentra in Europa te verzwakken die af en toe tegen Washington in opstand waren gekomen, zoals in de aanloop naar de invasie van Irak, zorgde Washington op korte termijn voor een inschikkelijker Europa. Het resultaat was echter de vorming van een 31 leden tellende kolos met diepe asymmetrieën in macht en weinig verenigbaarheid van belangen – die veel zwakker en kwetsbaarder is dan ze zelf denkt te zijn”.
Hier is de sleutel: “de EU is veel zwakker dan zij denkt te zijn”. Het begin van het conflict werd bepaald door een geesteshouding die in de ban was van het idee dat Europa een ‘beweger en stuwer’ was in wereldzaken, en die gebiologeerd was door de naoorlogse welvaart van Europa.
De EU-leiders overtuigden zichzelf ervan dat deze welvaart hen de slagkracht en de economische diepgang had gegeven om een oorlog – en het doorstaan van terugslagen – met panglossiaanse sanguiniteit tegemoet te kunnen treden. Het heeft eerder het tegenovergestelde opgeleverd: Het heeft haar project in gevaar gebracht.
In The Imperial Life Cycle van John Raply en Peter Heather leggen de auteurs de cyclus uit:
“Imperia worden rijk en machtig en verwerven suprematie door de economische uitbuiting van hun koloniale periferie. Maar tijdens dit proces stimuleren ze onbedoeld de economische ontwikkeling van diezelfde periferie, totdat deze zich kan terugtrekken en uiteindelijk haar overheerser kan verdringen”.
Europa’s welvaart in dit naoorlogse tijdperk was er dus niet zozeer een van eigen makelij, maar profiteerde van het eindresultaat van accumulaties uit een eerdere cyclus – nu omgekeerd.
“De snelst groeiende economieën ter wereld bevinden zich nu überhaupt allemaal in de oude periferie; de slechtst presterende economieën bevinden zich onevenredig veel in het Westen. Dit zijn de economische trends die ons huidige landschap van supermachtconflicten hebben gecreëerd – het meest in het oog springend tussen Amerika en China”.
Amerika mag zichzelf dan wel beschouwen als vrijgesteld van de Europese koloniale mal, maar in wezen is haar model
“een bijgewerkte cultureel-politieke lijm die we “neoliberalisme, NAVO en denim” zouden kunnen noemen, die de tijdloze imperiale mal volgt: de grote golf van dekolonisatie die volgde op WO2 was bedoeld om daar een einde aan te maken. Maar het systeem van Bretton Woods, dat een handelsstelsel creëerde dat industriële producenten bevoordeelde ten opzichte van primaire producenten en dat de dollar verankerde als de wereldwijde reservemunt, zorgde ervoor dat de netto stroom van financiële middelen zich bleef verplaatsen van ontwikkelingslanden naar ontwikkelde landen. Zelfs toen de economieën van de nieuwe onafhankelijke staten groeiden, groeiden die van de G7-economieën en hun partners meer”.
Een eens zo machtig imperium wordt nu uitgedaagd en voelt zich in het nauw gedreven. Geschokt door de weigering van zoveel ontwikkelingslanden om zich aan te sluiten bij het isoleren van Rusland, wordt het Westen nu wakker geschud door de realiteit van de opkomende, polycentrische en veranderlijke wereldorde. Deze trends zullen zich voortzetten. Het gevaar is dat westerse landen, economisch verzwakt en in crisis, zich het westerse triomfalisme opnieuw proberen toe te eigenen, maar daarvoor niet de economische kracht en diepgang hebben:
“In het Romeinse Rijk ontwikkelden perifere staten de politieke en militaire capaciteit om de Romeinse overheersing met geweld te beëindigen… Het Romeinse Rijk had kunnen overleven – als het zichzelf niet had verzwakt met keuzeoorlogen – tegen zijn opkomende Perzische rivaal”.
De laatste ’transgressieve’ gedachte gaat naar Tom Luongo: “Het Westen toestaan om te blijven denken dat ze kunnen winnen – is de ultieme vorm van het uitslijpen van een superieure tegenstander”.
Interessant!
In tegenstelling met sommige anderen hierop de site kom ik uit de progessieve hoek en zou pleiten voor de vredesdialoog maar ik herken mij niet meer in die progessieve hoek!
Ik kom uit een geen enkele hoek. Ik heb me nooit in die progressieve hoek herkend ook maar wel altijd geweten dat het hier zou eindigen met de progressieven. Het progressivisme volgde globaal gezien hetzelfde pad dat ik al vroeg zag. De mars door de instituties is voltooid. Zelfs een instituut Politie moest en (werd links) worden. Daar waar het vroeger tot ongeveer de 80-er jaren nog autonoom was. Hoe in vredesnaam kun je niet weten dat het een doodlopende weg is?! De kapitalisten hebben de progressieven gebruikt om de buit binnen te halen. Ik zou ook willen pleiten voor de vredesdialoog.
Van Rompuy en Van Baalen stonden lekker op Maidan te schreeuwen. De tussenbalans is nu minimaal 500.000 doden (als je zowel Oekraïne en Rusland telt) en waarschijnlijk een Oost Oekraïne dat nog steeds bij Rusland zal / wil horen. Verder betalen we ons misschien komende winter weer suf voor grondstoffen en hebben we hoge kosten gemaakt die “volgende” generaties nog decennia mogen terugbetalen
Verhofstadt bedoelt u……
Van Rompuy stond niet te schreeuwen. Dat is de “roestige vastheid”. De valsaard stond wel snel in Kiev na de CIA-coup met een dossier onder zijn arm ter ondertekening. Het ging om een verdrag met de EU dat een pure annexatie inhoudt en het land weghoudt van buurland Rusland. Ik allemaal gelezen in het hoofdstuk “buitenlands beleid” van het associatieverdrag dat de wettig verkozen regering om die redenen weigerde te ondertekenen. Van Rompuy is dus een crimineel.
Frontnieuws,
en alle reageerders,
Dank,
voor de artikelen,
en alle reacties.
Nergens anders, zoveel onderzoek en diepgang.
Ja, maar soms heb ik het gevoel dat wij bloggers een stel zwarte kraaien zijn die zitten te krijsen in een kale boom. Waar zou ik terecht kunnen als er Frontnieuws niet was? Als ik mijn mond open doe wordt ik rondom bekeken erger dan een pedofiel – “want Rusland is Oekraïne binnengevallen”.
Ha, goeie symboliek! Krijsende, zwarte kraaien in een kale boom.
‘Correctieve, politionele acties’: kennen we nog van het Koninkrijk der Nederlanden in Indonesië (1946/1948). Beslist geen oorlog hoor, toen massa’s onervaren, piepjonge dienstplichtigen voor de tijgers werden gegooid.
Met de kennis van nu zeggen we na het kolonialisme haastig: ‘Sorry’.
Maar er veranderde niets. Geopolitieke oorlogen met miljoenen slachtoffers en vluchtelingen werden er gewetenloos gevoerd als ‘Vredesmissies voor democratie en vrijheid’.
De ‘Heilige Oorlog’ in Oekraïne is dus absoluut geen oorlog, maar een ‘rechtvaardige correctie’. Tot we er zelf tot onze nek in zitten.
Beste Mensen
Men moge niet als Lafaards achter zelf geschapen woorden gaan schuilen
Naar voren schuivende het onwetende onschuldige Jonge Volk van buiten zichzelf om
Met loze woorden Als beschermen je land
Wat is Land ? Wat is Werelddeel ?
Die bestaan niet ?!
Mama Aarde is er voor een elk levende als dode wezen tegelijkertijd
Die mogen er liefdevol en vredig op vertoeven
All together
Mensen zijn de enigste wezens dieren uit het dierenrijk die bezeten zijn
Vergiftigd begiftigd door iets van onder de Paraplu genaamd : Shaytaan = Satan
Dat heet twee in èèn
Bekend onder de naam Ego of ik
De smerigheid op de gespletenheid van de tong genaamd : God Duivel
Alleen de Alien het KwallenRas ook bekend als de infiltrator of Blanke is groter dan God Duivel onder die Negatieven beschermings Paraplu genaamd Shaytaan = Satan
Men kan God Duivel ook zien als de linkerhand en de rechterhand van èèn en dezelfde belichaming mens
Die elkander altijd ondersteunen bij alle handelingen richting instand houding van het Negatieve
Echte liefde onderdrukkende weg moffelende de handelingen bedrijvende
Op een laffe en listige moordlustige barbaarse manier willen regeren
De baas spelen over al het andere
Niemand afzonderlijk genomen is Baas over een ander
Indoctrinatie mag niet Is een lafaards daad
Wilt iemand vechten ? Dan …..
Vecht met Uzelf
Raar maar waar
Ga op zoek naar Uw vijand in Uzelf
Versla Hem daar binnenin U
Dan bent U pas de Echte winnaar
Een echte Held
Dus beste mensen
Laat U niet verlijden door loze praatjes
Denk heel goed na voordat er een stap word verzet
Misschien word er wel per ongeluk een mier vermoord door erop te trappen
Vraag ook daarvoor om verontschuldiging ookal mocht dat perongeluk hebben plaats gevonden
Hierbij express vertrappen is uit den boze
Een Mens hoort de verkregen hersenen nuttig te Gebruiken
Dank U
Ligt dat nou aan mij? Of is dit stuk weer eens niet doorheen te komen. Kunnen ze niet gewoon praten? Het is doorspekt met bijvoeglijke voornaamwoorden die vooral moeten uitdrukken hoe geleerd en intellectueel ze wel niet zijn.
Polycentric
Existential dread
Euphoria
Projection
long-dormant Manichaean framework of existential conflict
ontological, apocalyptic dimensions
Euro-atlanteans
prospect of consolidating NATO’s strange metamorphosis
Telegenic females (?)
Echt… Typisch pseudo-intellectueel geneuzel van oostkust Amerikanen zonder enige werkelijke diepte of inhoud. En als je het machine-vertaalt is het helemaal koeterwaals. Daar wordt het nooit eenvoudiger van.
Ik kan het echt wel lezen hoor. Ik weet allemaal wel wat het betekent. Maar ik word er zó móe van.
Einstein zei over ingewikkelde natuurkundige problemen: je snapt het pas als je het in één zin aan een barman kunt uitleggen.
Simpel gezegd: mensen die moeilijk praten proberen te verhullen dat ze het niet begrijpen.
Daarom is ‘linkse intellectuelen’ een contradictio in terminis: een intern tegenstrijdige term. Ze begrijpen namelijk zelf niet dat ze met hun socialistische en marxistische propaganda juist de elite dienen. De kasteelheer in de burcht op de berg, tegen de vrije ondernemers, de bourgeois rond zijn muren om zo de horige werkers op het land beter in de hand te kunnen houden.
Socialisten zijn zogenaamd voor de onderklasse en tegen de bourgeoisie, maar in feite is het een lange termijn plan om de elite achter de kasteelmuur veilig te laten heersen.
DS,
ik heb een keertje een docu gezien, hij ging over een burgemeester ergens in het Andalusische gedeelte van Spanje, normaliter is er veel armoede en werkeloosheid in deze regio maar deze burgemeester werd op handen gedragen want, je kon bij hem zo naar binnen lopen en praten over wat voor problemen er zijn, op een papiertje was de begroting te zijn en mensen konden alles controleren, aan de muur hing geen portret van de Spaanse koning maar Che, onder deze grappige burgemeester was er bijna geen werkeloosheid en konden mensen zich bedruipen en hadden een huis, hij werd op handen gedragen, een linkse burgemeester die gewoon eerlijk en transparant zijn werk deed, een echte linkse eigenwijze persoon, het kan dus wel, maar er zijn natuurlijk ook zat negatieve voorbeelden, ik zoek naar integere mensen, partij maakt mij nu inmiddels (bijna) niet meer uit, ik kijk naar wat zij veelal zeggen en daarna doen, daar oordeel ik over!