Zoals de lezers weten, is dit geen feel good site. Het is geen BS-site of een roddelsite. Dit is een site voor mensen die willen weten wat er echt gebeurt en waarom het gebeurt. Het is voor mensen die waarde hechten aan familie, de grondwet en een moreel, politiek en economisch functionerende samenleving waarin de waarheid, niet de officiële vertellingen, de boventoon voeren. Het is voor mensen die willen leven in een moreel verantwoordelijke natie gebaseerd op gedeelde belangen, in plaats van in een Sodom en Gomorra toren van Babel.
Waarheid is altijd moeilijk te achterhalen geweest, maar sinds de jaren 1990 is het veel moeilijker geworden. Een van de redenen is dat degenen die de waarheid zoeken in diskrediet worden gebracht door degenen wiens agenda niet gediend is met de waarheid en worden gebrandmerkt als “samenzweringstheoretici”, “vijanden van de samenleving”, “opstandelingen”, “witte supremacisten”, “Trump deplorables”, enzovoort, schrijft Paul Craig Roberts.
In het DEI-personeelsbeleid diversity, equity, inclusion van overheden, bedrijven, universiteiten en media zien veel mensen alleen maar dwaasheid. Ze lachen. Ze begrijpen niet dat dit beleid het beoogde resultaat heeft, namelijk een revolutie in de Amerikaanse samenleving. Het DEI-beleid van bedrijven heeft de tewerkstelling en promotie van blanke heteroseksuele mannen in de wacht gezet terwijl “geprefereerde minderheden en geslachten” vooruitgeschoven worden. Het Amerikaanse leger houdt promoties voor blanke heteroseksuele mannen tegen. We maken de beëindiging mee van een systeem gebaseerd op verdienste en de vervanging ervan door een systeem gebaseerd op ras, geslacht en seksuele voorkeur.
Het gevolg is dat de man zijn rol als kostwinner en beschermer van het gezin en het land verliest. Het is nu vaak zo dat vrouwen evenveel of meer verdienen dan mannen, wat de traditionele basis van het gezin uitholt. Omdat het gezin de basis van de samenleving is, is de samenleving duidelijk aan het veranderen.
Eén voorbeeld volstaat. Het Amerikaanse leger is tot nu toe altijd een door blanke mannen gedomineerde organisatie geweest. Het waren de jonge mannen van de verslagen en geplunderde Confederatie die de ruggengraat van het Amerikaanse leger vormden. In de meest reële zin is het Zuiden de basis geweest van het Amerikaanse leger.
Wat is de beloning voor het Zuiden? Dat alle zuidelijke namen van militaire bases in de VS worden verwijderd, dat de naam van Robert E. Lee uit de barakken van West Point wordt verwijderd, dat zuidelijke oorlogsmonumenten worden neergehaald en dat blanke heteroseksuele mannen uit de leidende posities in het Amerikaanse leger worden verwijderd.
Dit zijn de bevelhebbers van het Amerikaanse leger:
De minister van Defensie is zwart.
De voorzitter van de stafchefs is zwart.
Het hoofd marineoperaties is een vrouw.
De onderminister van Defensie voor Beleid is een vrouw.
De minister van Defensie is een in Cuba geboren Latino.
Het Amerikaanse volk beseft nog niet welke bedreiging het voor zichzelf heeft gecreëerd als gevolg van hun onoplettendheid. Door hun onoplettendheid kon de Civil Rights Act op zijn kop worden gezet, wat de weg vrijmaakte voor blanke heteroseksuele mannen om uitgesloten te worden van leidinggevende posities. De Democraten tonen hun aansluiting bij het nieuwe leiderschapsmodel door een Afro-Aziatische vrouw te kiezen als hun presidentskandidaat. De ontworteling van de “blanke racistische samenleving” gaat verder.
We hebben afleiding nodig van de depressie die we ervaren door de voortdurende en schijnbaar niet te stoppen ontworteling van onze samenleving, en daarom geef ik jullie een verhaal over twee katten. Naar mijn mening zijn katten superieur aan mensen. God heeft een grote fout gemaakt door de heerschappij over de wereld aan met Satan-geïmpregneerde mensen te geven in plaats van aan katten.
Katten
Een vriend stuurde me onlangs het boek My Beloved Monster van Caleb Carr. Het gaat over een kat, zeker geen monster, gered door Carr die hem redde van depressie en zelfmedelijden over zijn kwalen. De kat, Masha, is een Siberische Boskat, geen grote kat maar, zoals veel katten, een bewaker van haar territorium. Dit bracht Masha in conflict met een zwarte beer die me deed denken aan mijn eigen kleine lieveling, Devil.
In de beginjaren van deze website waren lezers geïnteresseerd in mijn katten. Velen schreven me met hun eigen verhalen. Ik had een jong zwerfkatje in huis genomen, een slachtoffer denk ik van de executieverkoop in 2007-08 toen mensen die gedwongen werden hun huis te verlaten hun huisdieren in de steek lieten. In maart 2008 kreeg ik zeven kittens van haar, allemaal met een bobstaart. Ze waren ongewoon en iedereen wilde ze hebben. Ik hield het overblijvertje. Het katertje, Boy, groeide uit tot 25 pond en het vrouwtje dacht dat ze een luipaard was. Ze is absoluut onbevreesd en verdedigt vastberaden haar territorium. Ik moet nog uitzoeken hoe katten beslissen over de omvang van hun territorium, maar het vrouwtje verdiende een van haar twee namen, Devil, door haar verdediging van haar territorium. Haar andere naam is My Little Darling.
In mijn Blue Ridge Mountain huis nam ik ze mee naar buiten in een tuig met lange lijnen. Devil had de neiging om achter Copperhead slangen aan te gaan en hoewel ze sneller was dan zij, wilde ik niet riskeren dat ze gebeten zou worden. Dus de leibanden gaven me wat controle. Op een herfst had ik ze uit. Devil zat achter een hagedis aan. Ik merkte dat Boy erg alert was. Op zoek naar de oorzaak, liep er een beer van 400 pond op ons af.
Normaal gesproken zijn zwarte beren niet agressief tegen mensen, tenzij je stom genoeg bent om tussen een moederbeer en haar jongen te komen of om een beer te voeren en geen eten meer hebt voordat de beer geen honger meer heeft. Het was herfst en ik vroeg me af of katten misschien deel uitmaken van het winterslaapdieet van de beer. Ik trok Devil van de hagedissenjacht af en we liepen naar de voordeur.
Devil zag de beer pas toen we bij de voordeur waren. De oren plat, de nekharen omhoog, het meest ongelooflijke grommen en snauwen, daar ging ze voor de beer. Ze trok de riem uit en met spanning op de riem draaide ze zich om en begon uit het tuig te trekken. Ik moest naar voren rennen om de spanning weg te halen, waarop ze opnieuw op de beer afging. De beer stond op zijn achterpoten. Ik herinner me dat ik dacht dat hij groter was dan een tackle pro-footlballer. Toen ik Devil vastpakte, waren we nog geen 3 meter van de beer verwijderd.
Ik liep naar de voordeur waar Boy stond te wachten tot de deur openging, zette Devil neer om de deur te openen en daar ging Devil over de veranda om haar aanval op de beer voort te zetten. Gelukkig was er aan het einde van de veranda een stenen waterval en een zwembad en ik ving haar op toen ze aarzelde hoe ze het water moest ontwijken.
Ik kreeg haar binnen, Boy zocht veiligheid onder het bed. Devil zat 30 minuten grommend en snauwend bij de voordeur.
Ik concludeerde dat ze dacht dat ze een luipaard was.
Carr’s Masha zag zichzelf blijkbaar ook zo. Op een avond kwam ze niet thuis. Carr, die nauwelijks kon lopen, ging haar zoeken in een regenbui. Uiteindelijk vond hij haar in een boom. Ze wilde niet naar beneden komen. Carr ging een ladder halen en ondanks zijn handicap lukte het hem om haar uit de boom te krijgen. Toen hij terugkeerde naar het huis ontdekte hij haar wonden. In het dierenziekenhuis de volgende ochtend zei de dierenarts, te oordelen naar de wonden, dat Masha een ontmoeting met een beer had gehad voordat haar snijwonden in het gezicht van de beer de beer ervan overtuigde zich terug te trekken uit de confrontatie en de plek te verlaten. Masha’s klauwen hadden berenhaar, huid en bloed.
Masha herstelde en de vriendschap tussen Carr en Masha duurde 17 jaar.
Devil is 16. Ik verloor Boy in 2018 voordat hij 11 werd. Veel lezers stuurden medeleven. De dierenartsen in de twee praktijken die Boy van kanker probeerden te redden, vertelden me allebei dat de verplichte vaccins die Big Pharma via corrupte staatswetgevingen heeft gelobbyd, de oorzaak van de kanker waren. Ik ben onmiddellijk gestopt met vaccineren.
In mijn leven, dat ik niet allemaal in stedelijke hellegaten als New York City en Washington DC heb doorgebracht, ben ik nog nooit een hondsdol dier tegengekomen. Ik groeide op op de boerderij van mijn grootouders. Ik had 20 jaar lang een huis in de Blue Ridge bergen. Cottonmouth slangen langs de beek waren het gevaar, geen hondsdolle dieren. Toen ik klein was, kregen honden van zes maanden één inenting tegen hondsdolheid voor het leven. Katten kregen geen enkele inenting.
Een binnenkat hoeft geen inenting te krijgen, maar Big Pharma heeft bepaald dat dierenartsen een ongevaccineerde kat of hond niet mogen behandelen. Zelfs voor buitenkatten is de kans dat ze een hondsdol dier tegenkomen veel kleiner dan het gevaar van de vaccins voor de kat.
Iedereen die ik ken vertelt me dat als ze hun katten vaccineren, ze sterven als ze tien jaar oud zijn. Als ze niet gevaccineerd worden, leven ze twee keer zo lang.
Het probleem met Amerika is dat niets telt behalve geld. We betalen ervoor met onze eigen levens en met de levens van onze dierenvrienden.
Voordat Masha verscheen, verloor Carr verschillende katten aan roofdieren. Ik heb me vaak afgevraagd, als honden zo klein gefokt kunnen worden dat iemand ze in een zak kan dragen en paarden zo klein gefokt kunnen worden dat zelfs een kind er niet op kan rijden, waarom katten dan niet groter gefokt kunnen worden?
Als onze katten van 10, 12 en 15 pond vier keer zo groot zouden zijn, namelijk 40, 48 en 60 pond, dan zouden ze zich staande kunnen houden tegenover roofdieren. Arenden en grote uilen kunnen zulke grote katten niet aan. Katten van die grootte zouden een coyote en de meeste honden verscheuren. Degenen onder ons die aan de rand van de wildernis en bossen wonen, zouden niet bij elke deur een geladen geweer hoeven te hebben en constant op hun hoede moeten zijn als onze katten buiten zijn.
Misschien zullen meer Amerikanen een reddingskat nodig hebben als ze zich realiseren dat hun onbezonnenheid de Democraten heeft toegestaan hun land te stelen.
Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram
Zeven jaar geleden een klein huisje in een dorp op een van de zeeuwse eilanden gekocht. Gratis er twee katten bij gekregen die de vorige bewoner wel eens eten gaf. De bruine (engelse korthaar) en een wit/zwart katje die iets jonger is. De bruine kreeg de naam Lotje, de zwart/witte Sikje.
Klein zwart plekje onder de kin. Sikje is de huiskat geworden die slaapt in de bijkeuken, vrij in en uit kan gaan en Lotje komt alleen maar het avondeten ophalen en is daarna weer verdwenen.
De overburen hebben 4 katten, waaronder een kater die zeker twee keer zwaarder is dan Sikje, maar die waagt het niet om in mijn tuintje te komen, want Sikje houd de wacht, en begint te grommen, mijn tuintje = haar territorium. Kom ik later dan 18.00 uur thuis dan zitten/liggen ze allebij te wachten op de oprit, en is eten geven het eerste wat ik doe.
Dieren verrijken je leven, en als katten liefhebber is dat het mooiste wat je kan ervaren
100% mee eens. Katten geven je huis een ziel
Aanvullend: al helemaal als je ze van een vervelende situatie red. Maatje voor het leven.
Katten zijn bij mij eigenlijk gezinsleden. Ze horen er helemaal bij.
Ach gossie
Een typisch Amerikaans verhaal.
🤗 zeer mooi verhaal… Bravo 👏👏
Mooie analogie van PCR. Zelfs een klein wezen kan een gigantisch groot wezen verslaan als het echt wil. Loopt wel wat schrammetjes op maar hey, bewijst maar weer eens de juistheid van de stelling ”the only fear to fear is fear itself”.
Maakt niet uit wat je van Willem Engel (dansleraar voor covid) en Jeroen Pols (veroordeeld voor drugs shit) vind. Ze hebben tijdens corona wel laten zien dat ondanks dat je niemand was voor die tijd je (nog?) met veel weg komt en ze echt amper wat kunnen.
Groeten,
Hugo
Willem Engel was niet alleen dansleraar maar had daarvoor 5 jaar als wetenschapper gewerkt en is zich daar tijdens de Covidperiode opnieuw mee bezig gaan houden. Dit ter info voor luie Nederlanders die alleen maar de media nablaten.
Volgens Wikipedia:
>>Na een studie biofarmaceutische wetenschappen[5] en een niet-afgerond promotieonderzoek naar aerosolen[5] startte Willem Engel in 2008 een dansschool waarin hij lesgaf in de Braziliaanse dans zouk. Toen zijn dansschool door de coronacrisis moest sluiten begon hij zich te verdiepen in de RIVM-adviezen en ging hij zich verzetten tegen het coronabeleid van de Nederlandse overheid.[2]<<
Hoi Marianne,
Dank je voor de aanvulling en toelichting.
Groeten,
Hugo
Je wilt geen grotere katten fokken. En ik ben een kattenliefhebber.
Ik snap de aantrekkingskracht, maar naast mensen zijn katten de enige soort die moordt voor het plezier.
Een paar katten kunnen het dierenbestand decimeren. Als ik naar mijn eigen 3 katten kijk kan ik rustig stellen dat ze de meeste chipmunks, muizen, eekhoorns en zelfs wilde konijnen die ooit veel op mijn terrein voorkwamen zo ongeveer hebben uitgeroeid.
Tuurlijk, een aantal zal zijn verhuisd, maar feit is dat er nu geen meer op mijn terrein zijn.
Zouden ze groter zijn dan betekent dat ook dat grotere dieren ten prooi zullen vallen.
Je hoeft masr te kijken naar de slachting die katten hebben aangericht onder de oorspronkelijke dieren in Australie en Nieuw Zeeland.
Een kat van 60 pond zal zelfs jonge herten aanvallen.
Wil je een grotere kat, dan is ern Noorse Boskat of een Maine Cooncat een optie.
Overigens eens met die vaccinaties. Hondsdolheid is de enige waar ik voor ga, maar dierenartsen mogen dan mijn dieren niet behandelen, wat natuurlijk nergens op slaat.
Heel mooi artikel. Zelf heb ik Siberische katten. Heb ook een nest gehad van een van de twee, Eska heet ze.
Katten zijn een grote rijkdom in mijn leven.