Dit is het moment van het grootste gevaar

Met het onbevattelijk bloedige en begrijpelijk genadeloze afslaan van het ongelukkige Oekraïense “tegenoffensief van Kherson”, en nu het bijna komische debacle van de verknoeide “commando-inval” op de kerncentrale van Zaporozhye, hebben de beslissende militaire operaties van de Oekraïne-oorlog een reuzenstap gezet in de richting van hun reeds lang aangekondigde ontknoping, schrijft William Schryver.

Rusland zal de drie doelstellingen van zijn “speciale militaire operatie”, zoals uitdrukkelijk verklaard door Vladimir Poetin in zijn toespraak tot de wereld op de openingsdag van de oorlog, volledig bereiken: bevrijding van de Donbass; uitroeiing van de nazi-invloed uit de regio, en demilitarisering van Oekraïne.

De demilitarisering van Oekraïne heeft bijzonder gruwelijke proporties aangenomen. Wat begin 2022 de grootste, best getrainde en best uitgeruste landmacht van Europa was, is gereduceerd tot een armzalige schil van zijn vroegere glorie – bijna 100.000 doden en twee keer zoveel blijvend verminkten. De troepen die nu de frontlinies bemannen, zijn een samenraapsel van meestal ongetrainde dienstplichtigen, die vaak op de punt van het geweer van hun eigen officieren gedwongen worden het hoofd te bieden aan de massale artilleriebeschietingen van een vijand die zij waarschijnlijk nooit zullen zien en op wie zij nooit eens de kans zullen krijgen om terug te schieten voordat de granaat met hun naam erop hen aan flarden scheurt op de bodem van een met uitwerpselen besmeurd schuttersputje.

Zeker, de Oekraïense strijdkrachten beschikken nog over een aantal gevaarlijke lange-afstandswapens in de vorm van een handvol overgebleven M-777 houwitsers van de NAVO, en de weinige raketten die zij nog hebben voor hun tiental overgebleven HIMARS lanceerinrichtingen.

Maar deze oorlog heeft het stadium bereikt dat overeenkomt met dat van nazi-Duitsland half januari 1945: de oorlog is verloren; iedereen weet dat ze verloren is, en het enige wat overblijft is de positionering in het vooruitzicht van de onvermijdelijke overgave, de ongebreidelde plunderingen, en het af en toe bestoken van de never-say-die sluipschutters, die zullen vechten tot hun laatste munitie en hun laatste druppel bloed.

Met andere woorden, wij zijn eindelijk aangekomen op het gevaarlijkste punt van dit conflict.

Ziet u, zoals ik vaak heb opgemerkt, is deze oorlog in zijn diepste kern altijd een existentiële strijd geweest tussen Rusland en het snel afnemende vermogen en de heerschappij van het al lang geleden onherstelbaar gecorrumpeerde Amerikaanse Imperium.

Vanaf de val van de Sovjet-Unie, en gedurende de hele jaren ’90, hebben de westerse gier-kapitalisten een wedloop gevoerd om de onpeilbare rijkdommen aan natuurlijke hulpbronnen van de voormalige USSR te veroveren, te verdelen, en te plunderen. En inderdaad, in tien korte jaren slaagden zij erin om ten koste van Rusland een enorme schat te vergaren, om vervolgens voortijdig gedwarsboomd te worden door de onvoorziene opkomst van de voorheen obscure Vladimir Poetin.

Aanvankelijk geloofden de fijnbesnaarde sprinkhanen dat zij Poetin even gemakkelijk konden manipuleren als zij zijn onmiddellijke voorgangers hadden gemanipuleerd. Maar die misvatting werd hun al gauw duidelijk gemaakt. Toen begonnen zij dus Poetin en Rusland onder druk te zetten door alle voorheen ongebonden naties die tussen de NAVO-grenzen van 1997 en de Russische grens stonden methodisch in hun “defensieve alliantie” op te nemen.

Dit wekte in Rusland natuurlijk een nuchter besef van hun steeds hachelijker wordende positie, en in 2007 hield Poetin op de Veiligheidsconferentie van München een historische toespraak waarin hij het Imperium te kennen gaf dat Rusland een lijn in het zand trok waarachter het geen verdere uitbreiding van de NAVO zou dulden. Die lijn liep van Oost-Polen tot Noord-Armenië.

Zoals te verwachten was, werden de verklaringen van Poetin eerst bespot en vervolgens botweg van tafel geveegd.

Ik vermoed dat dit het punt was waarop Rusland tot het inzicht kwam dat oorlog zeer waarschijnlijk onvermijdelijk was om zijn soevereiniteit en veiligheid te behouden.

Niettemin legde Poetin een buitengewoon geduld aan de dag. Terwijl hij een agressief militair opwaarderings- en uitbreidingsprogramma startte, wachtte hij de volgende jaren zijn tijd af.

Maar door de bedreiging van Rusland’s strategische zeebasis in Syrië en de door de VS georkestreerde staatsgreep in Oekraïne was hij gedwongen, zij het met grote terughoudendheid, op te treden om de loop der gebeurtenissen te veranderen. Hij zond een expeditieleger naar Syrië om de val van het Assad-regime door toedoen van de door de VS gesteunde “gematigde rebellen” te voorkomen; hij ondernam stappen om de van oudsher Russische Krim terug te veroveren, en om de etnisch Russische separatisten in de Donbass-regio van Oekraïne, die een schoorvoetend uitgebalanceerde burgeroorlog voerden tegen het door de VS geïnstalleerde regime in Kiev, veel agressiever te steunen.

De Amerikaanse plannen in Syrië werden verijdeld. Maar de feitelijke assimilatie van Oekraïne door de NAVO ging door, terwijl de VS en hun NAVO-bondgenoten systematisch begonnen met de opbouw van wat uiteindelijk het meest geduchte proxy-leger in de geschiedenis zou worden, met de ambitie om Poetin in een Slavische burgeroorlog te lokken, die de kracht van Rusland zou uitputten, de nog broze economie dodelijk zou verwonden, en sociale onrust in Rusland en ontevredenheid onder de verschillende binnenlandse machthebbers zou teweegbrengen, en uiteindelijk een “regime change” in het Kremlin teweeg zou brengen.

Maar Poetin is hen op elk moment te slim af geweest.

Intussen heeft de decennialange superioriteit van de Russische rakettechnologie Poetin een aantal troeven in handen gegeven in de vorm van lange-afstandswapens die een bedreiging kunnen vormen voor de belangrijkste militaire activa van de VS, vrijwel overal op de planeet.

Gewapend met deze “aas in de mouw” werd Poetins onderhandelingspositie aanzienlijk versterkt, en vanaf 2018 begon hij veel krachtiger te verkondigen dat Rusland geen verdere NAVO-uitbreiding naar zijn grenzen zou dulden – het meest expliciet in het geval van Oekraïne, waar de ambitieuze opleiding en uitrusting van een NAVO-proxyleger onverminderd doorging.

Maar opnieuw werden de waarschuwingen van Poetin bespot en terzijde geschoven.

Toen de al te zelfverzekerde regering Zelensky in Kiev eind 2021 haar meest ervaren, best bewapende en best getrainde troepen ging stationeren in de westelijke Donbass en in Mariupol, aan de poort van de Krimbrug – duidelijk ter voorbereiding op een poging om de separatistische gebieden in Oost-Oekraïne te onderwerpen en uiteindelijk de Krim terug te veroveren – wist Poetin dat het uur van de waarheid eindelijk was aangebroken.

Eind december 2021 stelden de Russen een document op en stuurden het naar de VS en zijn NAVO-vazallen, waarin Rusland’s expliciete eisen voor de terugtrekking van de NAVO tot haar grenzen van 1997 uitputtend werden verwoord.

Opnieuw lokten de Russische eisen en waarschuwingen spottende, summiere afwijzingen uit van de Verenigde Staten en hun onderdanige Europese koloniën.

En zo begon de lang onvermijdelijke oorlog op 24 februari 2022 en duurt voort tot op de dag van vandaag.

Nu moet men goed begrijpen dat het in de oorlog in Oekraïne om veel meer gaat dan om het opnieuw vestigen van een strategische diepte door Rusland aan zijn westgrens en het opnieuw opnemen van etnische Russische bevolkingsgroepen in het moederland.

Nee, het gaat erom, zoals alle grote mogendheden van de planeet heel duidelijk erkennen, een einde te maken aan de ongebreidelde Amerikaanse hegemonie – op economisch, politiek en militair gebied. Op een bepaald niveau kan er geen twijfel over bestaan dat dit nu algemeen erkend wordt als het tweede-orde gevolg van deze oorlog.

Het wordt ontegenzeggelijk als zodanig erkend op de hoogste niveaus van de Imperiale macht in Washington, New York, en Londen.

De beslissende nederlaag van haar Moeder Aller Proxy Legers in Oekraïne, en de onuitwisbare afbakening van die nederlaag van het hoogtepunt van de Imperiale expansie, zal de reeds begonnen overgang van de planeet naar een multipolair paradigma van machtsevenwicht, zoals dat de wereld kenmerkte vóór de komst van de Amerikaanse wereldheerschappij in het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog, versnellen.

Eenvoudig gezegd, het betekent het einde van het Amerikaanse Imperium.

En als zodanig bevinden wij ons nu op het gevaarlijkste moment dat de mensheid in de afgelopen driekwart eeuw heeft meegemaakt – heel misschien wel in haar hele geschiedenis.

Nu zullen wij te weten komen wat de zelfbenoemde meesters van het Imperium zullen doen wanneer zij geconfronteerd worden met het dreigende verlies van hun heerschappij over de aarde.

Iets zegt mij dat het hoogst onwaarschijnlijk is dat zij hun schouders zullen ophalen, over de hele zaak filosofisch zullen doen, al hun militaire speelgoed bij elkaar zullen rapen, en naar huis zullen gaan. Dat zou een signaal zijn aan al hun koloniën en vazallen dat het nu echt afgelopen is; de NAVO zal ophouden een zinvol en geloofwaardig bondgenootschap te zijn; de Europese Unie in haar huidige samenstelling zal snel ontbonden worden.

Dit gezegd zijnde, kan ik niet voorspellen wat de Imperiale machten zullen doen op dit scharniermoment in de geschiedenis van de mensheid, noch kan ik met zekerheid voorspellen wat de gevolgen van hun optreden zullen zijn.

Het enige wat ik weet is dat het moment van het grootste gevaar in ons hele leven nu op ons afkomt. Op een gegeven ogenblik – waarschijnlijk vroeger dan later – zullen zij die de macht bezitten en de hefbomen van het Imperium beheersen, een poging doen om de heerschappij te behouden.

Ik ben er persoonlijk van overtuigd dat zij zullen falen – en op afschuwelijke wijze – maar bijna zeker niet zonder oceanen van bloed en bergen van as in hun kielzog achter te laten.

Bereidt u daarop voor …

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Iedereen heeft het over Poetin. Wat hij werkelijk zegt, mag niemand weten. Hier is zijn toespraak in het Nederlands

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: