De zinloosheid en de gevaren van boosterisme

Het antwoord van de regering op Omicron is boosters, boosters en nog eens boosters. Iedereen boven de 18 komt in aanmerking. De eerste rijen liepen op tot meer dan vijf uur; op 18 december werden 904.000 boosters gegeven. Israël geeft de 60-plussers een vierde injectie en Duitsland is van plan dit voorbeeld te volgen, schrijft Dr. Prof. David Livermore.

Gelieve mij niet op één lijn te stellen met de anti-vaxxers terwijl ik met mijn ogen rol. De huidige vaccins zijn van onschatbare waarde voor het voorkomen van ernstige COVID-19 – waarschijnlijk via een T-celmechanisme – bij iedereen van late middelbare leeftijd of ouder, of met kwetsbaarheden.

Maar degenen onder ons die in het algemeen voorstander zijn van vaccinatie moeten eerlijk zijn: de voorjaarsgedachte dat we ons met massavaccinatie uit de pandemie zouden kunnen redden, zoals bij mazelen of polio, is een mislukte poging. De stormloop op boosters onderstreept dit alleen maar.

Het kernprobleem is dat de vaccins slechts kort bescherming bieden tegen infectie. Bovendien zijn ze “lek”, en kan SARS-CoV2 ze overvleugelen. Uit klinische proeven bleek naar verluidt dat de dubbel gevaccineerden aanvankelijk 90% relatieve bescherming tegen infectie genoten. Maar door verouderende vaccinatie en circulerende Delta was dit tegen het einde van de zomer verdwenen. Omicron is nog meer ontwijkend. Op een feest in Oslo in december, waar 98% van de 117 gasten dubbel waren gevaccineerd, liep 74% COVID op. Boosters herstellen de bescherming tot 71-76%, maar dit duurt niet lang. Volgens de eerste gegevens van de UKHSA is de bescherming binnen 10 weken met 15-25% gedaald.

Erger nog, door het gebruik van lekkende vaccins voeren we een groot Darwinistisch experiment uit, met onszelf als proefkonijnen. Gedurende vele jaren, werkend aan nieuwe antibiotica, voerde ik seriële passage testen uit. Hierbij worden bacteriën onder druk gezet door ze te laten groeien met het antibioticum en dan de concentratie geleidelijk op te voeren. Als er gemakkelijk resistentie optreedt, is het waarschijnlijk dat het antibioticum een probleem heeft, en ik geef toe dat het een schuldige “Ik zei het toch” voldoening is om bij mislukte behandelingen dezelfde mutaties te zien als die welke we eerst in het lab hadden geselecteerd. Covid lijkt er nu griezelig veel op. Lekkende vaccins zullen een rem zetten op de replicatie van het klassieke virus, maar minder op de ontwijkende varianten. Deze zullen zich vermenigvuldigen en de viruspool gaan overheersen.

De oorsprong van Omicron zelf is onzeker. Het is ver verwijderd van eerder voorkomende varianten. Misschien is het geëvolueerd in donker Afrika, waar weinig is getest; misschien in een chronisch geïnfecteerde immunosuppressiepatiënt, of misschien via overdracht van en naar een dierlijke gastheer. Een studie suggereert dat het zich heeft aangepast aan muizen, en het is plagerig mogelijk dat deze vervelende knaagdieren afgedankte gezichtsmaskers nuttig vinden als nestmateriaal.

Wat de oorsprong ook is, serendipiteit heeft Omicron gebracht waar we het willen – het veroorzaken van mildere ziekten. We moeten onze zegeningen tellen, en niet stressen om het verder te laten evolueren. De Britse autoriteiten verwierpen aanvankelijk deze mildheid – suggererend dat het gewoon te wijten was aan het feit dat zoveel Zuid-Afrikanen eerder geïnfecteerd waren. Maar de mildheid is nu onbetwistbaar: de enorme stijging van het aantal gevallen half december in het VK, ook onder de 60-plussers in Londen, is zelfs drie weken later nog niet gevolgd door een evenredige stijging van het aantal sterfgevallen. Het aantal ziekenhuisopnamen neemt toe, maar het is algemeen bekend dat dit aantal wordt opgedreven door de opname van geïnfecteerden in het ziekenhuis, van mensen die om andere redenen zijn opgenomen en van uitbraken in instellingen voor geestelijke gezondheidszorg. Uit een ongepubliceerde studie uit Hong Kong blijkt dat Omicron zich in de bovenste luchtwegen vermenigvuldigt, maar minder in de longen, hetgeen een verklaring biedt voor de geringere ernst van de ziekte. Dit standpunt wordt nu ondersteund door een afzonderlijke studie in het VK.

Gezien zijn mildheid zou Omicron de beste basis moeten zijn voor een levenslang evenwicht met SARS-CoV-2, waar we allemaal mee te maken zullen krijgen. Terwijl immuniteit op basis van een vaccin kortstondig is en alleen een reactie op het virale spike-eiwit inhoudt, is immuniteit na infectie breder en gericht op meerdere componenten. Dit zou ontsnappen moeilijker moeten maken. Twee grote Israëlische studies – hier en hier – en één uit Denemarken tonen aan dat post-infectie immuniteit langer aanhoudt dan immuniteit op basis van vaccinatie.

Sommigen zullen zeggen: “We kunnen opkomende varianten blijven onderdrukken met aangepaste vaccins”. Ik heb dit ooit gedacht, maar ik trek het in. Afgezien van logistieke onmogelijkheden – Omicron verspreidt zich veel sneller dan aangepaste vaccins zouden kunnen worden ingezet – is er de lastige kwestie van de ‘Oorspronkelijke Antigene Zonde’. In essentie is ons immuunsysteem lui met repetitieve taken. Als het eenmaal getraind is om te reageren op een virus of een virusfragment, gaat het er bij het zien van iets soortgelijks van uit dat het een herhaling is van de eerste uitdaging. Als je meerdere varianten wilt bestrijken, moet je in het begin vaccineren met een mix, niet opeenvolgend. Dat kan niet in een lopend gevecht.

Er is nog een laatste aspect, dat hier regelmatig wordt gesignaleerd. Het is dat de UKHSA gedurende vele weken voor het begin van de boosters (die nu het patroon vertekenen) hogere ‘schijnbare’ infectiecijfers meldde bij de gevaccineerden dan bij de ongevaccineerden voor meerdere leeftijdscohorten, ook al bleven ziekenhuisopnames en sterfgevallen lager bij de gevaccineerden. Dit leidde ertoe dat de ONS het agentschap ervan beschuldigde anti-vaxxers aan te moedigen. Bijgevolg zijn de afwijkende gegevens, die vroeger in de vorm van histogrammen werden getoond, thans gereduceerd tot tabellen met veel voorbehoud.

Geliefde verklaringen zijn dat onjuiste noemers van de bevolking het infectiecijfer bij de ongevaccineerden onderschatten, of dat er gedragsverschillen zijn tussen de gevaccineerden en de ongevaccineerden. Misschien is dat zo. Maar een alternatieve verklaring is dat Geert vanden Bossche gelijk had toen hij vreesde dat lekkende vaccins een korte adaptieve bescherming tegen infectie zouden bieden, maar tegelijkertijd de aangeboren immuniteit zouden aantasten, wat zou leiden tot een langdurige vermindering van de niet-specifieke bescherming als de aanvankelijke bescherming eenmaal was uitgewerkt. Hoewel ik niet onder de indruk ben van het moleculaire bewijs voor deze hypothese, zou zij de gegevens van de UKHSA kunnen bevestigen en moet zij worden weerlegd.

Mijn tijd als laboratoriumwetenschapper heeft me geleerd onverwachte en onwelkome resultaten niet weg te poetsen. Vaak vertellen ze je iets. Ik heb twee postdoctorale jaren geworsteld om een standaard permeabiliteitstest te laten werken voor een bacterie, Pseudomonas aeruginosa, waarvan de algemeen aanvaarde wijsheid was dat antibioticaresistentie de (on)permeabiliteit weerspiegelde. Hoe ik de test ook aanpaste, mijn experimenten weigerden dit te bevestigen. In het begin geloofde ik mijn resultaten niet; daarna langzaamaan wel. Vervolgens worstelde ik met referenten die mijn slechte laboratoriumtechniek in twijfel trokken. Uiteindelijk slaagde ik erin om te publiceren, zeggende dat er een andere factor in het spel moest zijn, hoewel ik niet wist welke. Opheldering kwam van Hiroshi Nikaido op Berkeley, met mij als een beetje medewerker, die aantoonde dat resistentie een correlaat was van het onverwachte vermogen van de Pseudomonas om antibiotica terug naar buiten te pompen, niet van het beperken van hun binnenkomst. Efflux, niet ondoordringbaarheid. Ook dat hebben we moeilijk kunnen publiceren, met verdriet van Hiroshi’s vroegere doctoraatsstudent, maar nu is het een algemeen aanvaard dogma.

Deze ervaringen hebben me geleerd om te vragen “Wat laten deze gegevens zien?”, niet om ze rond mijn vooronderstellingen te kneden. En als vanden Bossche gelijk heeft, krijgen we tegen de lente te maken met een nog grotere Omicron-piek onder de gevaccineerden, als de onmiddellijke bescherming van de booster afneemt, samen met een verdubbeling van de ongewenste evolutionaire stress op het virus.

Alles bij elkaar genomen blijft er een steekhoudend argument om degenen die waarschijnlijk ernstige of levensbedreigende Covid zullen ontwikkelen, d.w.z. de 50-plussers en iedereen met specifieke risicofactoren, te vaccineren. Ik heb er bij deze mensen herhaaldelijk op aangedrongen zich te laten vaccineren, en dat doe ik ook hier, al zal ik sommige lezers op stang jagen. Hoe imperfect ook, de vaccins blijven de beste verdediging als je echt risico loopt.

Maar het argument om jonge en gezonde mensen lekke vaccins te geven is dunner dan dun. In het beste geval geeft het een korte bescherming. In het slechtste geval zal het hun immuunsysteem verkeerd afstellen en het virus aanzetten tot verdere en onvoorspelbare ontwikkelingen.

Terwijl ik dit schrijf, is er één hoopvol teken: Sir Andrew Pollard van het JCVI heeft gezegd: “We kunnen de planeet niet elke zes maanden vaccineren.” Juist. En deze keer moet het JCVI, anders dan bij de ongerechtvaardigde vaccinatie van kinderen, voet bij stuk houden.

Copyright © 2021 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID-19 VACCIN DOSSIER

“Vervloekt zijt gij tot de hel! Jullie zullen de Vrije Wereld niet vernietigen, en jullie Nieuwe Wereld Orde zal er niet komen”

Volg Frontnieuws op Telegram