De uitkomst van oorlog met Rusland

Er is veel gezegd met betrekking tot de proxyoorlog tussen de VS en Rusland.

Diegenen onder ons in het Westen vertrouwen voornamelijk op nieuwsberichten. Vrijwel al het nieuws dat we in de media zien is gemaakt door een van de drie agentschappen – Associated Press, Reuters en, in mindere mate, AFP, schrijft Jeff Thomas.

Alle drie de bedrijven zijn eigendom van dezelfde moedermaatschappijen, die op hun beurt eigenaar zijn van het grootste deel van de westerse corporatistische structuur en, het zal geen verbazing wekken, de verslaggeving die ze distribueren naar de media zijn standaardtekst.

Als zodanig is het TV-nieuws over het algemeen uniform en telkens als er een nieuwe slagzin opduikt, zoals “extreem-rechtse activisten” of “6 januari opstand,” verschijnt deze meestal op dezelfde dag in alle grote media en wordt dan alom gebruikt. We krijgen dus maar één “waarheid” te horen en we moeten die accepteren of het internet afzoeken naar alternatieve mogelijkheden.

In geen enkel geval is dit meer waar dan in de huidige proxyoorlog tussen de VS en Rusland in Oekraïne. Het nieuws dat we ontvangen is consistent en toch nogal onwaar.

En dus is het de gemiddelde persoon vergeven als hij moeite heeft om erachter te komen hoe dit allemaal zal aflopen. Wie zou zo’n oorlog eigenlijk winnen?

De afgelopen jaren is de kijker verzekerd dat meneer Poetin incompetent is en gehaat wordt door zijn volk, dat het Russische leger ongeorganiseerd is en op het punt staat te capituleren, en dat Oekraïne op elke willekeurige dag vooruitgang boekt in het terugslaan van Rusland en binnenkort zal winnen.

Als dit allemaal waar is, lijkt de overwinning een makkie. Het enige dat nodig is, is nog een tranche van, laten we zeggen, twintig miljard dollar.

Maar als we ons huiswerk doen, zien we dat Rusland niet alleen niet faalt, het breidt zijn macht snel uit. De troepen zijn beter bewapend, beter uitgerust, beter getraind, beter bevoorraad, beter geleid en hun munitie is geavanceerder dan die van hun westerse tegenhangers.

Maar hoe is dit mogelijk? Hoe kan er zo weinig bereikt zijn terwijl er Amerikaans geld naar het probleem wordt gesmeten op een niveau dat dat van een wereldoorlog overtreft?

Het antwoord op die vraag is misschien ook het antwoord op de vraag naar de uitkomst van de oorlog. Maar laten we eerst een stapje terug doen en een korte geschiedenis van het Amerikaanse militair-industrieel complex (MIC) doornemen.

Na de Tweede Wereldoorlog klaagde het MIC bij de Amerikaanse regering dat het de productie (en dus de inkomsten) drastisch inkromp door een verontrustend gebrek aan oorlogsvoering.

Het argument was dat de VS als ’s werelds nieuwe militaire leider de oorlogsvoering in stand moest houden om haar nieuwe hegemonie te behouden. De regering stemde hiermee in, vooral omdat de lobbyisten van het MIC bereid waren om een royaal deel van de winst terug te geven aan beide politieke partijen als ze het spel meespeelden.

De Koreaanse oorlog creëerde het sjabloon voor de nieuwe relatie. Nadat de oorlog voorbij was, zochten het MIC en de Amerikaanse regering alweer naar het volgende conflict om de productie gaande te houden. Daarbij werd het concept van een perma-oorlog belangrijker dan de feitelijke politieke behoefte aan oorlog.

Uiteindelijk kregen de VS het door met de oorlogen in het Midden-Oosten – altijd eerst een nieuw theater openen voordat ze een bestaand sluiten.

Gaandeweg breidde het MIC zich uit om niet alleen bommen, geweren, helmen enz. te leveren, maar ook tandenborstels, sokken en rantsoenen. Toen ze eenmaal alle producten met betrekking tot een leger op zich hadden genomen, begonnen ze het leger zelf te bevoorraden – soldaten op contract. Teruglopende rekrutering was niet langer een probleem, omdat de aantallen konden worden aangevuld door meer contract-soldaten aan te nemen.

(Terzijde, de lezer kan zich misschien herinneren wat er gebeurde met het oude Rome toen het de weg opging van een leger van huursoldaten).

Om de inkomsten te verhogen, creëerde het MIC ook een beleid om gepensioneerde hoge militairen aan te nemen als “adviseurs.” Deze adviseurs zijn regelmatig op het avondnieuws te zien. Wanneer een gepensioneerde generaal wordt gevraagd wat hij van een bepaald Amerikaans militair avontuur vindt, kan men op hem rekenen om te verzekeren dat er meer militaire uitgaven nodig zijn.

Onderweg drong het Pentagon er in 1993 bij de bestaande 51 defensieaannemers op aan om zich te consolideren tot slechts vijf, waardoor de concurrentie in wezen werd uitgeschakeld. Hoewel de MIC prijzen al exorbitant hoog waren, zorgde deze ene stap ervoor dat de prijzen de pan uit rezen, omdat de vijf bedrijven toen een monopolie hadden.

Raytheon bijvoorbeeld, de enige leverancier van Stinger raketten, rekende de Amerikaanse overheid $25.000 per raket – een gigantische prijs – maar vandaag de dag is de prijs voor zo’n raket $400.000.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat met dergelijke winstmarges op alle goederen die door het MIC worden geleverd, de VS meer uitgeeft aan “defensie” dan de volgende tien landen samen. Daarom kosten de kosten om dezelfde oorlog te voeren de VS een veelvoud van wat het de vijand zou kosten.

Dit brengt ons bij een principe dat ik heb met betrekking tot oorlog: “In oorlogsvoering is de verliezer waarschijnlijk het land dat als eerste failliet gaat.”

En hier komen we bij het kritieke punt van verschil met betrekking tot oorlog met Rusland.

Al tientallen jaren voeren de VS “sportoorlogen” – mini-oorlogen tegen kleine landen die de VS zeker weten te winnen, en het spel is goed verlopen. De oorlogen bereiken niet veel; in feite hebben ze geen einddoel – geen daadwerkelijke verovering – alleen de voortzetting van de oorlog zelf en de inkomstenstroom naar het MIC.

Maar wat gebeurt er als de VS het opneemt tegen een andere wereldmacht – een wereldmacht die militaire leveranciers heeft die concurreren om zaken te doen, die actuelere wapens leveren en ze leveren voor een fractie van de kosten; een wereldmacht die is ingesteld om ze veel sneller te produceren dan het MIC van de VS?

Amerikaanse oorlogspromotors zoals Victoria Nuland of John Bolton hebben nog nooit een wereldoorlog meegemaakt; ze hebben alleen maar sportoorlogen meegemaakt waarin de VS de hele show beheersten. In hun eigen woorden gaan ze er duidelijk van uit dat een oorlog met een grote mogendheid gewoon groter is – spannender.

Wat ze niet begrijpen is dat de grootmacht niet beperkt is in de financiering, zoals een klein land. Bovendien betaalt de tegenstander veel minder voor materiaal dan de VS.

Door de geschiedenis heen zijn imperia mislukt omdat niets meer kost dan oorlog voeren.

Bovendien zijn de VS praktisch gezien blut. Het is nu het land met de zwaarste schuldenlast ter wereld en kan alleen handel blijven drijven totdat de rest van de wereld stopt met het accepteren van nog meer schulden van de VS. De oliedollar heeft zijn einde bereikt en de status van reservevaluta zal snel volgen.

Wat is, gezien al het bovenstaande, waarschijnlijk het resultaat van een oorlog met Rusland? Welnu, voor elke westerling die zijn persoonlijke toekomst zorgvuldig plant, zou een factor ter overweging kunnen zijn hoe zijn wereld eruit zal zien als Rusland als overwinnaar uit de bus komt.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Niet mogelijk

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: