De trumpkaarten die Trump denkt te hebben in de Oekraïense kwestie

In een week waarin de verwachtingen van veel Atlantici met betrekking tot het Koersk-avontuur blijven verslechteren, blijven we getuige van opeenvolgende mediacircussen rond het conflict in Oekraïne. Tussen een Trump die blijkbaar bezorgd is over een “duurzame” vrede in Oekraïne, een “Europa” dat erop staat de Russische Federatie als een “bedreiging” te classificeren, een Zelensky die op één lijn staat met de EU-machten maar schijnbaar meer openstaat voor het starten van onderhandelingen, een Macron die beweert namens heel Europa te spreken en stelt dat “Poetin niet te vertrouwen is”, een Von Der Leyen die aandringt op een enorme verhoging van de militaire uitgaven, en een Oekraïense delegatie in Riyad die, na het vernederende spektakel in het Witte Huis, uiteindelijk, een paar dagen later, en na een beslissende nederlaag in het Koersk-avontuur, een voorstel voor een onmiddellijk staakt-het-vuren accepteert – al deze episodes, schijnbaar contrasterend, passen uiteindelijk perfect bij elkaar, vullen elkaar aan als een spel kaarten ten dienste van Trump.

Om te begrijpen hoe ze in elkaar passen, kunnen we het beste beginnen met de laatste van deze episodes: de farce van de onderhandelingen in Saoedi-Arabië. Het is voor niemand een geheim, of men het nu eens is met het standpunt en de aspiraties van de Russische Federatie of niet, wat wordt beoogd met wat de “Speciale Militaire Operatie” wordt genoemd: Oekraïne militair demilitariseren, denazificeren, neutraliseren, de integratie in de NAVO verhinderen en de Russische bevolking beschermen tegen de xenofobe vervolgingen na de Euromaidan-coup, schrijft Hugo Dionísio.

Desondanks hebben de Russen nooit geschuwd om open lijnen van dialoog open te laten, zoals bleek toen ze naar Saoedi-Arabië gingen om te overleggen met de Amerikaanse delegatie. Trouw aan hun aard, namen ze geen blad voor de mond, speelden ze geen spelletjes en zonden ze geen rooksignalen uit. Ze waren heel duidelijk dat ze niet bereid zijn om te onderhandelen over fragiele en tijdelijke oplossingen, maar alleen over solide, duurzame afspraken die rekening houden met de veiligheidsbelangen van de Russische Federatie. Deze situatie is niet veranderd, aangezien de mainstream pers nu meldt dat Rusland een lijst met eisen heeft opgesteld om het staakt-het-vuren te accepteren.

Niettemin vertelde Marco Rubio, nadat hij met de Oekraïense delegatie had onderhandeld over een overeenkomst voor de befaamde “zeldzame aardmetalen,” waarbij hij de veronderstelde exploitatie ervan door de VS verzekerde, aan iedereen die maar wilde luisteren dat de vooruitgang nu het onderwerp zou zijn van een concreet voorstel aan de Russische Federatie. De toon was duidelijk en bedoeld om mensen te laten geloven dat de Amerikanen hoopvol zijn over de uitkomst van dit hele bemiddelingsproces. Zijn ze dat?

Laten we terugkeren naar de Russische Federatie en de volgende vraag stellen: in hoeverre zal het voorstel voor een onmiddellijk staakt-het-vuren, gedaan op een moment dat de troepen van Moskou een klinkende en vernederende overwinning hebben behaald in de Koersk regio, in de smaak vallen bij de Russische delegatie? Zal een van de doelstellingen waarop het Kremlin zo vaak de nadruk heeft gelegd, worden gewaarborgd? Kan uit het onmiddellijke staakt-het-vuren worden afgeleid dat Oekraïne alle eisen van Russische zijde aanvaardt? En is het geloofwaardig dat, met de Russische Federatie in een positie van primaat in het conflict, zij alles zou weggooien met een staakt-het-vuren? Vooral wanneer, in tegenstelling tot wat werd aangekondigd, de VS nooit echt is gestopt met het leveren van wapens en inlichtingen aan Oekraïne?

Zoals we allemaal hebben gehoord in de mainstream pers, informeerde Marco Rubio journalisten dat de levering van wapens aan Oekraïne was hervat. Dit betekent dat het nooit echt was opgeschort. De tijd tussen de ene handeling en de andere, slechts twee dagen, zou de materialisatie van de opschorting onmogelijk maken gezien de noodzakelijke bureaucratische deadlines. Dus als de VS de wapenleveranties aan de Kievse strijdkrachten niet heeft opgeschort, en deze integendeel zogenaamd zelfs heeft hervat, welk signaal geeft dit dan af aan de Russische Federatie? Een signaal dat ze willen onderhandelen? Dat ze te goeder trouw handelen? Dat ze oprecht geïnteresseerd zijn in het onder druk zetten van Kiev om onderhandelingen te accepteren?

Het lijkt me van niet, en integendeel, de boodschap die mogelijk wordt overgebracht is het tegenovergestelde, namelijk dat het staakt-het-vuren het Kievse regime zal dienen om zich te hergroeperen, zijn troepen te consolideren en zich te herbewapenen. Als dit niet het geval zou zijn, wat voor zin zou het dan hebben om, in een fase waarin een voorstel voor een staakt-het-vuren wordt besproken, een bevoorrading te hervatten die in feite nooit is opgeschort? Wat voor boodschap geeft dit aan Rusland? Dat de VS de oorlog wil stoppen, maar de wapenleveranties niet wil stopzetten? Het is op zijn minst tegenstrijdig en schijnbaar zinloos.

Daarom is het, gezien deze realiteit, helemaal niet geloofwaardig dat de Russische Federatie het voorstel voor een onmiddellijk staakt-het-vuren zal accepteren – laten we opmerken dat Lavrov al meerdere malen heeft gezegd dat het Kremlin zich niet langer zal laten verleiden door “naïviteit” – en moeten we ons, gezien al deze factoren, afvragen of het acceptabel is om aan te nemen dat het Amerikaanse voorstel oprecht is en dat de bedoelingen van het Witte Huis oprecht zijn. Hoe kunnen zij, die toegang hebben tot alle informatie, geloven dat de Russische Federatie een dergelijk voorstel zonder meer zal accepteren, zonder dat er garanties worden gegeven en terwijl ze wapens blijven leveren aan Kiev? Zoals Oesjakov, de adviseur van Poetin, zei, is het Kremlin geïnteresseerd in een duurzame vrede, niet in een “interval.”

De Russische niet-aanvaarding zal zeer aannemelijk zijn, vooral na de presentatie van eisen die Kiev niet van meet af aan bereid zal zijn te accepteren. Zelfs als, om diplomatieke redenen, de afwijzing van Moskou met de nodige voorzichtigheid wordt uitgedrukt, om de definitieve distantiëring van de andere partijen niet te rechtvaardigen. Dit betekent niet dat de Russische vertegenwoordigers niet weten wat er op tafel ligt, wat de werkelijke bedoelingen van het Witte Huis zijn en de mogelijkheid dat, voor binnenlandse consumptie in de VS, de niet-aanvaarding van het voorstel voor een staakt-het-vuren verder zal worden gebruikt om het Kremlin te demoniseren. Iets wat de Russen en hun vertegenwoordigers in deze tijden nauwelijks zal verontrusten.

Het is namelijk niet ongebruikelijk als Trump en zijn trawanten het Amerikaanse volk toespreken en zeggen dat de Russische Federatie niets wil opgeven, niets wil toegeven en daarom niet geïnteresseerd is in “het onmiddellijk stoppen van het conflict.” Als dit discours voor binnenlandse consumptie in de VS werkt, vanuit een materieel perspectief, kijkend naar de krachtsverhoudingen op de grond, waarom zou Moskou dan toegeven in zijn bedoelingen, gezien het feit dat het zich in een positie van militair overwicht bevindt? Vooral als Moskou altijd heeft verklaard dat het niet “zomaar een einde” aan het conflict wil en dat dit “einde” gepaard moet gaan met de oplossing van de onderliggende problemen.

Dit Russische standpunt kan alleen maar schandalig lijken voor westerlingen en Amerikanen die bedwelmd zijn door de propaganda die aanvankelijk zei dat “Oekraïne de oorlog aan het winnen was” en “Rusland verslagen zou worden op het slagveld,” later dat “het conflict is vastgelopen,” of, al onder Trump, dat “beide partijen aan het verliezen zijn en Rusland al een miljoen man heeft verloren.” Voor degenen die vanaf de eerste dag wisten dat dit een voor het Westen verloren conflict zou zijn, tenzij het zou eindigen in een situatie waarin iedereen zou verliezen, dat wil zeggen in een nucleair Armageddon, is het geen verrassing dat het Kremlin zijn doelstellingen niet opgeeft, want gezien de stand van zaken, als het ze niet bereikt in onderhandelingen, bereikt het ze op het slagveld.

Laten we terugkeren naar binnenlandse consumptie en het circus om de westerse volkeren te verwarren en te overtuigen. In een situatie waarin de Russische Federatie onverzettelijk blijft in haar aspiraties, zoals wordt verwacht, denk ik dat Trump het “akkoord” over zijn “ruwe” minerale gronden nodig zal hebben als troefkaart om uit te spelen voor zijn publiek. Immers, om welke andere reden zou er zoveel belang worden gehecht aan een overeenkomst die, gezien de kennis over geregistreerde minerale reserves, een zeer beperkte materiële effectiviteit heeft? Gezien het feit dat het grondgebied dat onder controle staat van het regime in Kiev geen minerale reserves van groot belang bevat, aangezien de reserves die in die regio aanwezig zijn al in het bezit zijn van de Russen of in grondgebied dat als “bezet” wordt beschouwd door de Russische Federatie, waarom zou Washington zoveel nadruk leggen op een handvol van niets?

Het belang dat het Witte Huis aan het mineraalakkoord toekent, wordt verklaard door het feit dat dit akkoord een troefkaart is, voor binnenlands spel, waarover de nieuwe regering onder leiding van Donald Trump beschikt. Om als zakenman de Oekraïense onderneming te kunnen voortzetten, na de voorspelbare afwijzing of presentatie, door de Russen, van eisen die de VS moeilijk zal kunnen garanderen, heeft Trump op zijn minst twee argumenten nodig: 1. Het Amerikaanse volk ervan overtuigen dat het de Russen of de Oekraïners zelf zijn – of zelfs de Europeanen – die geen concessies willen doen met het oog op een akkoord, omdat ze het “redelijke, oprechte en genereuze” voorstel van “president Trump” niet hebben geaccepteerd; 2. Het behoud van de uitgaven aan Oekraïne is gewaarborgd omdat “president Trump” een minerale overeenkomst heeft gesloten met Kiev, die de betaling aan de VS garandeert, met rente, van de voorgeschoten bedragen, in het verleden of in de toekomst.

Met andere woorden, als de Russen geen vrede willen, de Oekraïners het niet accepteren of de Europeanen het boycotten, zal Trump altijd de nodige kaarten hebben om de MAGA mensen ervan te overtuigen dat hij er alles aan heeft gedaan om de oorlog te beëindigen, maar er niet in is geslaagd. Maar zelfs als hij er niet in slaagt, zorgt hij er toch voor dat de VS er niet slechter uitkomt. En zo stapt Trump uit het Oekraïense probleem, blijft hij erin, maar kan hij zeggen dat hij niet verantwoordelijk is en dat hij in elk geval gegarandeerd toegang heeft tot “waardevolle” minerale reserves die de kosten grotendeels compenseren. Zal de oorlog doorgaan? Ja! Maar Trump zal kunnen zeggen dat het niet zijn schuld is en dat hij, in tegenstelling tot Biden, een manier heeft gevonden om de belastingbetaler te compenseren voor de gemaakte kosten. Natuurlijk is dit een misvatting, want we weten allemaal hoeveel Amerikaanse multinationals zich hebben toegeëigend van de bezittingen van het regime in Kiev.

Als dit het geval is, en ik denk dat het deze kant op kan gaan, zal Trump in ieder geval een breed scala aan opties willen hebben waarmee hij gracieus naar de ene of de andere kant kan vluchten. Hij zal in ieder geval niet alleen wapens blijven verkopen aan Oekraïne, maar ook aan de Europese Unie en andere “bondgenoten,” iets wat hij niet zal willen opgeven. Als het conflict stopt onder de voorwaarden die hij wenst, zal Trump rekenen op die minerale reserves in Oekraïne, die het einde van de wapenhandel met Oekraïne en al het geld dat de VS hen heeft geleend grotendeels zullen compenseren.

Dit is dus de dubbele rol van de problematische mineralenovereenkomst met Zelensky. Het maakt in elke situatie een argumentatieve versterking mogelijk. De mineralenovereenkomst garandeert de betaling van bedragen uit het verleden, als de oorlog eindigt of de VS zich eruit terugtrekt, en van toekomstige bedragen, als de oorlog doorgaat. Voor het Amerikaanse volk zal Trump altijd als winnaar uit de bus komen.

Voor Trump lijkt alles er dus op neer te komen dat hij een breed scala aan even voordelige opties tot zijn beschikking heeft die een rechtvaardiging vormen voor het Amerikaanse volk. Er is echter iets dat misschien niet goed past in deze strategie. En deze twijfel ligt in het feit dat er geen reserves van “zeldzame aardmetalen” bekend zijn in Oekraïne, en zelfs als we andere minerale reserves in ogenschouw nemen, is het in het gebied dat Rusland als het zijne beschouwt – de Donbass – dat de grootste en meest waardevolle reserves te vinden zijn. We moeten ons dus afvragen in hoeverre de intentie van het staakt-het-vuren, dat samenhangt met het in stand houden van de wapenstromen naar Oekraïne en in combinatie met de Russische distantiëring van het voorstel voor een staakt-het-vuren, niet nog een andere optie in de mouw van Trump heeft.

Als iemand die graag over kaarten praat, lijkt dit een echte spelerszet. Als de Russische Federatie het staakt-het-vuren niet accepteert, of een voorstel om de betwiste gebieden te verdelen, waardoor de VS toegang krijgt tot ten minste een deel van de grootste en meest waardevolle minerale reserves in de regio, dan kan de VS de Russische Federatie alleen nog maar verder demoniseren. niet alleen het Kremlin verder demoniseren tegenover de Amerikaanse kiezers, maar ook de voortzetting van de oorlog en de verkoop van wapens rechtvaardigen en proberen te streven – waarvan we weten dat het een illusie is – naar de herovering, op zijn minst gedeeltelijk, van de Donbass, om zo praktische uitvoering te geven aan de mineralenovereenkomst die ze sloten met de bende van Zelensky.

Met andere woorden, het praktische materiële effect van de mineralenovereenkomst, als de verdenkingen met betrekking tot de schamele reserves in Kievs bezit worden bevestigd, treedt alleen op als de Russische Federatie ermee instemt om te onderhandelen – door middel van concessies die Kiev eist – over de verdeling van land dat het in bezit heeft of op het punt staat te krijgen, of, als dit niet gebeurt – wat Rusland naar verwachting niet zal accepteren – door een herovering van een deel van deze landerijen door strijdkrachten die loyaal zijn aan Kiev. Zonder verificatie van een van deze situaties is de mineralenovereenkomst van meet af aan niet meer dan een troefkaart voor binnenlands gebruik. Hoe het ook zij, de VS wint altijd. Ze winnen van de Russen, als ze toegeven (vrede kopen door territoriale concessies) en van de Europeanen, omdat ze meer wapens kopen; ze winnen van de Oekraïners, als de Russen niet toegeven, en van de Europeanen, die in elke situatie doorgaan op het pad van militarisering.

In de praktijk ben ik dus geneigd te geloven dat Zelensky op deze manier, door de belofte van toekomstige opbrengsten, de steun heeft gekocht die hij nodig heeft om de oorlog voort te zetten, door te proberen de Russen te laten instemmen met een pauze van 30 dagen in het conflict, wat, zonder veel te veranderen, in ieder geval tijdelijk een einde zou maken aan de oorlogsmachine die het Westen indirect heeft laten bouwen door de Russische Federatie. Ze kunnen de afwijzing van het staakt-het-vuren ook gebruiken om een aantal bondgenoten van Rusland van zich af te zetten, door informatie te verspreiden dat het deze keer Rusland is, en niet Oekraïne, die het einde van de gevechten en de inperking van het conflict afwijst. Dit zal nog een troef zijn die Trump tot zijn beschikking heeft om te proberen Rusland aan de onderhandelingstafel te krijgen.

Trump hoopt via deze strategieën de Russische Federatie te kunnen chanteren met meer sancties, internationaal isolement en wapenleveranties aan Oekraïne – waar de veronderstelde hervatting van de leveranties wonderwel past – om territoriale concessies te verkrijgen, waar de minerale reserves zich bevinden. Zal Rusland zich in zo’n situatie laten meeslepen? Mij lijkt van niet, maar in Trumps gedachten zal dit heel logisch zijn. Maar ergens past ook de theorie van Marco Rubio dat “Rusland ook aan het verliezen is” en dat Rusland ook geïnteresseerd is in het stoppen van het conflict, waarmee hij probeert over te brengen dat de wanhoop niet alleen bij Kiev ligt, maar ook bij Moskou.

Terwijl dit gebeurt en Trump al deze opties opent, moeten we ook goed luisteren naar de woorden van Peter Hegseth in Brussel. Als de toon van Rubio en Trump schommelt in de richting van de noodzaak om onmiddellijk een einde te maken aan het Oekraïense conflict, alleen nu wetend dat ze van plan zijn om dit oppervlakkig te doen en zonder de garanties te bieden waarvoor de Russen zo hard hebben gevochten – hoewel ze herhaaldelijk hebben verklaard dat ze een Oekraïne in de NAVO afwijzen – is de toon van Hegseth daarentegen meer gericht op de noodzaak voor Europa om zijn verdediging op zich te nemen, verantwoordelijkheid te nemen in het conflict en zelf de dreigingen onder ogen te zien die opdoemen. Het is niet de moeite waard om te vermelden wat die bedreigingen zijn.

Als we deze twee discoursen combineren, hebben we het complete plaatje, en begrijpen we ook dat wat een tegenstelling lijkt tussen het Europese gedrag en de aspiraties van Trump, in feite helemaal geen tegenstelling is, integendeel. Door Trump als een soort demon te beschouwen die de militaire ineenstorting van Oekraïne met zich meebracht, profiteert de Europese Unie, na drie jaar de werkelijke situatie ter plaatse voor de Europeanen verborgen te hebben gehouden, nu van de demonisering van de regering-Trump als tegenwicht voor de heiligverklaring van het regime in Kiev. Een regime dat zich nu heeft afgestemd op… Trump. Het sluiten van een schijnbaar “onverzoenlijke” cirkel.

Het is een feit dat de weerstanden en afwijzingen die de “leiders” van de EU hebben geuit tegen de door de regering Trump gevolgde strategie, met betrekking tot onderhandelingen met de Russische Federatie en de intentie – althans uitgesproken en nu belichaamd in een eenvoudig “staakt-het-vuren”- om een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne, enorm tegenstrijdig zijn met de praktische beslissingen die de EU zelf heeft genomen, met zulke beslissingen die meer op één lijn liggen met de aspiraties van deze “nieuwe” VS dan het schijnbaar tegenstrijdige discours doet geloven. Opnieuw zei Peter Hegseth in Brussel, voor iedereen te horen, dat het tijd was voor Europa om de Oekraïense last (“unburden”) van de schouders van haar Atlantische bondgenoten te halen, zodat zij nog grotere uitdagingen aankunnen, die alleen de VS aankunnen en er belang bij hebben.

Vandaar dat dit circus van verschijningen, waarin we getuige zijn van een soort complot tegen Trump, door de “leiders” van de Europese Unie, wanneer het diepgaand en voorbij de schijn wordt geanalyseerd, ons laat zien dat de EU in zekere zin op één lijn blijft met de hegemoniale strategie van de VS – die niet eindigde onder het Trumpisme. De Europese Unie, geconfronteerd met de “desertie” van de VS, in plaats van van hen de verantwoordelijkheden op te eisen die hen toekomen, schaarde zich onmiddellijk achter het discours van Peter Hegseth en aanvaardde, tegen de aspiraties van de Europese volkeren in, vrijwillig het voorstel tot desertie van Washington en begon zich te schikken naar het bevel dat door het Witte Huis werd uitgevaardigd, waarbij alles werd ingezet op de militarisering van de Europese Unie. Ze garandeerden Trump zelfs een prijs voor de “desertie”: de exponentiële stijging van de Europese uitgaven in het kader van een steeds meer verouderde NAVO.

Het is duidelijk, en in tegenstelling tot de schijn, dat de Europese Unie van de felle Von Der Leyen niet alleen niet botst met de aspiraties van Trump, maar zijn taak met betrekking tot de Oekraïense ramp vergemakkelijkt. Alsof het haar rol is om zijn taak te vergemakkelijken, door hem te helpen de aandacht af te leiden van het essentiële. De EU leidt de aandacht af van Trump, neemt het gewicht van de Amerikaanse last op zich en maakt hen vrij voor hun onderneming in de Stille Oceaan. Dit alles terwijl ze heel boos lijken op de nieuwe regering, maar alles doen zodat haar acties samenvallen met de hegemoniale strategische behoeften van de VS.

De EU, die de financiering van het project en de stijging van de Europese uitgaven aan bewapening op zich neemt, stelt Trump in staat om het scala aan opties dat ik eerder noemde te behouden. Als hij binnen het conflict doorgaat, heeft Trump de rechtvaardiging van Russische, Oekraïense of Europese onverzettelijkheid; als hij eruit wil stappen, verkoopt Trump wapens aan de EU en Oekraïne en zelfs als het conflict eindigt, garandeert Trump altijd, in de toename van Europese fondsen voor defensie, de winst die hij uit het conflict zou kunnen halen, en met rente. Hij garandeert ook, als het conflict op zijn voorwaarden eindigt, een deel van de mineralen die nu in het bezit zijn van de Russische Federatie. De VS zal nooit verliezen, ongeacht het alternatief. Ik denk tenminste dat dit het streven van Trump is, een streven dat botst met het feit dat het heel moeilijk is Rusland te chanteren of meeslepen in een situatie waarin de VS de winnaars zijn, ten koste van Rusland zelf. Ik zie Moskou niet in een dergelijke staat van wanhoop. Integendeel, de wanhoop is aan de kant van Kiev en de Europese Unie, en het is van hen dat Trump de scalp zal nemen.

Daarom moeten we een duidelijk onderscheid maken tussen wat de entourage van Trump zegt als hij het heeft over “de president wil een einde maken aan dit probleem.” Alles heeft te maken met optiek, waarbij “beëindigen” betekent dat je niet verantwoordelijk wordt gehouden voor wat er gebeurt. Door Rusland, Oekraïne, de EU of Biden de schuld te geven, heeft Trump dus een hele reeks kaarten tot zijn beschikking waarmee hij, althans in zijn machiavellistische geest, gracieus uit dit conflict kan stappen. Trump stapt uit het conflict, wat niet betekent dat het conflict niet doorgaat en dat de VS zijn wapens er niet heen blijft sturen. Trump daarentegen zal, wat er ook gebeurt, altijd schoon schip maken en met winsten komen – ook al zijn die virtueel of in de toekomst – om aan zijn achterban te presenteren, die het mislukken van de onderhandelingen ‘rechtvaardigen’.

Als de speler die hij is, wil Trump alle kaarten op tafel houden. Ondanks de bluf verzekert de EU Trump van toegang tot de uiteindelijke prijs.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Een nieuw Amerikaans imperium: Trump, Rusland en het einde van het globalisme

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: