“De terugtrekking uit Kiev is Russische Escalatie. Het is de…Transformatie van een Psychologische Operatie naar een Leerboek Oorlog”

Vraag 1- U vindt dat het Russische leger te dun verspreid was om zijn strategische doelstellingen in Oekraïne te bereiken, en u wijst op de terugtrekking van het (Russische) leger rond Kiev om uw punt te maken. (“De inspanning van Rusland was heel duidelijk te zeer verspreid over te veel assen en sectoren.”) Maar nu meent u dat de zaken veranderd zijn en dat Rusland de juiste militaire beslissingen is gaan nemen. Hoe zijn de plannen van Rusland veranderd en hoe zal dat de komende confrontaties met het Oekraïense leger beïnvloeden? schrijft Mike Whitney.

Marko Marjanović, redacteur van Anti-Empire.com – Het valt niet te ontkennen dat de manier waarop de Russen de oorlog in het begin volgden en de manier waarop ze hem nu vervolgen totaal verschillend is. Niet alleen in de manier waarop zij vechten (kleine detachementen tegen gecombineerde wapenen) of oprukken (waanzinnige stormloop in plaats van weloverwogen), maar ook op de kaart zelf. Terwijl zij vroeger hun troepen in zes verschillende opmarsassen opsplitsten, hebben zij zich nu langs veel van die assen teruggetrokken of ze zelfs helemaal opgegeven om zich alleen op de twee Donbass assen te concentreren.

Er zijn twee mogelijkheden waarom dat zo is. De ene is dat zij altijd van plan waren om te beginnen met A en dan over te schakelen op B. De andere is dat zij A geprobeerd hebben, zagen dat het niet werkte, en met B kwamen dat de problemen van A zou oplossen.

Ik denk dat de tweede de juiste verklaring is. Zij proberen nu iets anders, omdat wat zij eerst probeerden, niet lukte. Ja, zij hadden zich te dun verspreid langs te veel assen. Dat was bijvoorbeeld te zien in het zuiden, waar de betrekkelijk kleine strijdmacht die uit de Krim was uitgebroken, zich vervolgens verspreidde tussen de bestorming van Mariupol, pogingen om Donbass vanuit het zuiden te omsingelen, en het oprukken over de Dnjepr naar het zuidwesten van Oekraïne. Ik noem het zuiden niet speciaal vanwege het belang ervan, maar omdat het zo’n overduidelijk voorbeeld van overbelasting was. U hebt een strijdmacht die slecht 20% van de Russische manoeuvre-kracht in het theater vertegenwoordigt en deze strijdmacht verdeelt zich dan ook nog over drie concurrerende doelstellingen. Dat is te gek voor woorden. Het is ook hier dat u de allereerste aanpassingen zag, waarbij een groot deel van het grondgebied aan de overkant van de Dnjepr werd opgegeven om meer eenheden vrij te maken voor Donbass.

De reden waarom Donbass zo hard om eenheden schreeuwde, was dat er zoveel naar Kiev op weg waren. Rusland heeft vijf Militaire Districten, maar het Noordelijke is gebaseerd rond de Noordelijke Vloot, zodat er maar vier grote landstrijdkrachten hebben. Alle eenheden van twee van deze Districten, het Oostelijke en het Centrale, waren gebonden aan de operatie in Kiev, evenals het eersteklas 1e Garde Tankleger van het Westelijke District dat hun zuidflank rond Sumy dekte. Geheel 50% van de Russische sterkte was betrokken bij de opmars naar Kiev. Nu is het waar dat deze troepen Oekraïense eenheden vastpinden die eventueel elders ingezet konden worden, maar ik denk niet zo gering over de Russische generaals dat ik denk dat zij 50% van hun strijdmacht op een missie zouden hebben gestuurd die niet ambitieuzer was dan het “vastpinnen” van vijandelijke troepen. Vooral na gezien te hebben hoe waanzinnig ambitieuze doelen aan de uitgeputte zuidelijke troepenmacht werden toegewezen. En aangezien de Russische terugtrekking uit Kiev nu in volle gang is voordat Donbass zelfs maar omsingeld is, lijkt het er niet op dat de Russische generaals veel waarde hechten aan het “vastpinnen” van vijandelijke troepen.

Wat het resultaat zal zijn van de concentratie van alles tegen het grote Oekraïense leger in Donbass kan ik niet zeggen, maar ik kan u wel enkele parameters geven. Als de Russen het kunnen omsingelen en duizenden gevangennemen, zal dat een grote overwinning voor hen zijn. Maar als de Oekraïners slechts geleidelijk en traag kunnen worden weggedreven zal dat een overwinning voor hun kant zijn. Een onbesliste uitkomst zou zijn dat de Oekraïners kunnen vluchten en zich herpositioneren, want dat zou betekenen dat zij hun strijdmacht behouden hebben, maar geen tijd gewonnen hebben en geen uitputtingsslag toegebracht hebben.

Wat ik u wel kan vertellen is wat de consolidatie betekent voor Twitter en de beelden die uit de oorlog komen. Er zullen geen video’s meer zijn van verbrande Russische bevoorradingskonvooien of van Russen die verslagen zijn omdat zij in te kleine eenheden te ver vooruit gestuurd waren.

De belangrijkste conclusie is dat het Russische leger tot nu toe faalde omdat de militair-politieke leiding het een slecht en slecht voorbereid plan liet uitvoeren. Pas nu het een goed plan is, zullen we zien hoe goed of slecht dit leger op tactisch niveau is. Het kan nog steeds mislukken, maar het zal nu niet meer te wijten zijn aan slecht generaalsschap.

Vraag 2- U zegt dat Rusland de gevechten is begonnen in de misleidende overtuiging dat zij de hoeveelheid schade en doden tot een minimum konden beperken en toch de overhand in het conflict konden behouden. Ik vind deze analyse zeer overtuigend, vooral wanneer u zegt: “Het aanvankelijke plan was erop gericht te testen of men de Oekraïense staat kon doen uiteenvallen zonder achter zijn militairen aan te hoeven gaan en tienduizenden Oekraïense militairen te doden.” Dat plan schijnt mislukt te zijn, zoals blijkt uit het feit dat de oorlog zich blijft voortslepen zonder dat het einde in zicht is. Denkt u, nu Rusland zijn militaire aanpak veranderd heeft, dat zij ook hun algemene doelstellingen moeten veranderen? (Demilitarisatie en denazificatie) Deze doelstellingen lijken meer ambitieus dan realistisch, of bent u het daar niet mee eens?

Marko Marjanović- Een maand na deze oorlog lijkt Russisch-Oekraïens bloedvergieten op grote schaal ons nu normaal, onvermijdelijk zelfs, maar we mogen niet uit het oog verliezen hoe de wereld er vóór 24 februari uitzag. Nog maar een maand daarvoor had het Russische Ministerie van Buitenlandse Zaken het idee van een Russisch-Oekraïense oorlog “onaanvaardbaar” en een “medische diagnose” verklaard. Een oorlog tussen deze twee met elkaar verstrengelde volkeren leek ondenkbaar, ook omdat Moskou bleef volhouden dat er een taboe rustte op een broederoorlog tussen Oost-Slaven.

Wij zouden dit ten onrechte afdoen als volkomen hypocriet en onoprecht. Er zijn goede redenen om aan te nemen dat dit taboe voor Moskou een reëel iets was en een echte kluif voor de Russische leiding. In deze context was het lanceren van de “speciale militaire operatie” als een regelrechte oorlog met tienduizenden dode Oekraïners al in het plan gebakken, iets waartoe de Russische leiding zich niet kon dwingen. In zo’n context zou je, om überhaupt een zet tegen Kiev te kunnen doen, jezelf bijna moeten aanpraten dat er op zijn minst een kleine kans was dat het zou kunnen gebeuren op een manier waarbij grote gevechten vermeden zouden worden.

Dus, wij kunnen het oorspronkelijke plan dus misplaatst vinden, maar misschien was het voor de Russische leiders wel de stok achter de deur die zij nodig hadden om überhaupt aan deze onderneming te beginnen. Zij konden zichzelf een totale oorlog niet van meet af aan rechtvaardigen. Om over die hindernis heen te komen, moesten zij de kans op oorlog verpakken met de kans op succes zonder groot bloedvergieten. Overigens vereiste het voeren van een operatie die de Oekraïense staat op de een of andere manier ineen zou kunnen laten storten een totaal andere opstelling van de strijdkrachten dan een conventionele militaire campagne zou vereisen. Terwijl een militaire campagne volgens het boekje zou hebben voorgeschreven dat men zich moest concentreren op het leger van de vijand, dat de strijdkrachten geconcentreerd moesten worden, en dat men zich moest verplaatsen als een massa van gecombineerde strijdkrachten, eisten de behoeften van de psychologische operatie dat men voorrang zou geven aan Kiev, een breed front, en snelheid. Zo zijn de Russen dus begonnen.

Waarom zij nu niet beter voorbereid waren om sneller en vaardiger over te schakelen van het voeren van een psychologische schok naar het voeren van een oorlog, als de nood aan de man kwam, is een andere vraag.

Ik weet niet wat demilitarisering of denazificatie betekenen. Ik weet niet of Rusland weet wat ze betekenen. Ik denk dat deze vermeende eisen geventileerd worden om stem te geven aan de Russische toorn. Het zijn geen praktische eisen waaraan Oekraïne kan voldoen. Het zijn slogans die bedoeld zijn om de oorlog te laten voortduren.

Ik zie tot nu toe geen enkel bewijs dat Rusland de oorlogsdoelen waarmee het de oorlog is ingegaan, heeft opgegeven. De mensen begrijpen niet dat de terugtrekking uit Kiev een Russische escalatie is. Het is de laatste stap in de transformatie van het voeren van een dromerige psychologische operatie naar het voeren van oorlog volgens het leerboek. Tot nu toe is Rusland, wanneer het in Oekraïne op een muur stootte, altijd geëscaleerd tot de volgende orde van zaken. Ik bedoel niet alleen in deze oorlog, maar als ik het holistisch bekijk sinds 2014.

Als de oorlog weer stokt, zal Moskou op een ander kruispunt staan. Of de gevechten afbouwen of opnieuw escaleren door het thuisfront op voet van oorlog te plaatsen en een oproep tot bewapening te doen.

Ik weet niet welke van de twee Poetin zou of zal kiezen. Ik weet niet waarom hij tot nu toe terughoudend is geweest om de Russische samenleving voor de oorlog te mobiliseren. Maar ik denk wel dat, als hij dat doet, de aard van zijn regime zal moeten veranderen. Er kan geen sprake meer zijn van dit “raadselachtige tsaar”-gedoe, waarbij hij het Russische publiek als verrassing een grootscheepse “speciale militaire operatie” voorschotelt. Het is een zeer monarchale, bijna premoderne manier van doen. Een situatie waarin de oorlogen van de koning zijn eigen privé-aangelegenheden zijn, waar hij niemand een verklaring voor schuldig is. Maar waarvoor ook niemand die niet bij hem in dienst is, geroepen is offers te brengen. Als de Russische vrijwilliger en dienstplichtige gevraagd zal worden om zijn kastanjes uit het vuur te halen, dan zal de vergelding van nu af aan veel transparanter moeten zijn.

Het feit dat Rusland niet op voet van oorlog staat, lijkt Poetin de mogelijkheid te bieden om het veroverde gebied, behalve Donetsk en Lugansk, in te ruilen voor enkele zwakke verzekeringen en de overwinning uit te roepen. Ik denk echter dat dat zijn heerschappij op nogal wankele grond zou plaatsen. De economische oorlogsvoering die het Imperium en zijn vazallenzwerm ontketend hebben, heeft die mogelijkheid voorgeprogrammeerd. Poetin heeft het kamp economische al verloren. Als hij zo weinig kan laten zien van alles wat de oorlog teweeggebracht of versneld heeft, zal hij ook het patriottische kamp verloren hebben.

Ik denk niet dat een vredesverdrag met Oekraïne mogelijk is. Ik denk dat Poetin daar voor gezorgd heeft toen hij Donetsk en Lugansk erkende. Er zou hoogstens een wapenstilstand kunnen komen en een bevroren conflict, wat in de praktijk een deling zou betekenen. Regimewisseling zou voor Moskou te verkiezen zijn, omdat daarmee een heleboel juridische problemen opgelost zouden zijn, maar beide uitkomsten zijn voor het patriottenkamp in Rusland aanvaardbaar. Vooral als het veroverde gebied ook Odessa omvat.

Dan blijft nog het probleem van het bestuur van de veroverde gebieden over. Waar zijn de pro-Russen? Heeft de oorlog hen verzuurd ten opzichte van Rusland, of houden zij zich gedeisd omdat zij niet weten of de Russische aanwezigheid blijvend is? Ik zou er echter voor willen waarschuwen niet te veel te lezen in het etiket “pro-Russisch”. Het feit dat u een Oekraïner bent die een IJzeren Gordijn tussen Oekraïne en Rusland onnatuurlijk en een aanfluiting vindt, wil nog niet zeggen dat u ook voorstander bent van een IJzeren Gordijn dat dwars door Oekraïne loopt en u afscheidt van uw broeders aan die kant. Zet deze “pro-Russische” Oekraïners onder Moskou en zij zullen pro-Oekraïense Russen zijn.

De Oekraïners zijn ook de regerende wereldkampioenen in protest en ongewapende opstand. Zij zijn tamelijk onbestuurbaar. Zelfs voor Kiev. Bovendien, winnen of verliezen, deze oorlog zal hun een zeer nuttige nationale mythe hebben opgeleverd. Door de “speciale militaire operatie” te lanceren heeft Vladimir Poetin heel waarschijnlijk hun nationale vorming voltooid. Kan Rusland zelfs het zuiden van Oekraïne besturen zonder dat zijn administratieve gebouwen permanent belegerd worden door ongeregelde menigten?

Na de Amerikaanse Burgeroorlog hebben de VS het Zuiden met succes gereïntegreerd, nadat meer dan 300.000 Zuidelijken in een wrede oorlog waren omgekomen. Maar de VS reïntegreerden het Zuiden in een project dat zichtbaar op de goede weg was. Zijn wij er zo zeker van dat het met Rusland de goede kant op gaat? Economisch gezien is het dat niet. Ik denk dat velen naïef zijn over wat de verbanning van Rusland uit de mondiale arbeidsverdeling zal betekenen voor zijn levensstandaard en productiviteit. Velen zijn ook te optimistisch over hoe gretig eersterangs Chinese bedrijven zullen zijn om met de Russen samen te werken. Hoe gretig waren de Russische bedrijven om met het gesanctioneerde Iran samen te werken? Het is heel wel mogelijk dat de Chinezen niet gretiger zullen zijn om secundaire sancties te riskeren dan de Russen dat waren. Beroofd van zijn economische vooruitzichten zou Rusland terug kunnen keren tot het strenge militaristische Sparta dat het van 1945 tot 1991 was. Dat is echter een project dat de Russen (van een meer naïeve generatie) al eens beu waren. Bovendien is er deze keer niet eens de ideologie van het radicale egalitarisme en de cultus van de gewone arbeider om het allemaal aan elkaar te knopen. Waar de Zuidelijken na 1865 in ingelijfd werden, is niet te vergelijken met wat de Oekraïners ingelijfd zouden worden.

Is dan alles al verloren voor Rusland? Nee, dat denk ik niet. In het geheel niet. Als er genoeg wil is, als er genoeg uithoudingsvermogen is dan is alles mogelijk. Het Imperium heeft Rusland groen licht gegeven om Oekraïne op te slokken als het kan, de rest is aan hem. Misschien kunnen Oekraïne en de Oekraïners uiteindelijk toch weer worden opgenomen in een geheel Russische natie. Dat is echter een project dat nog tientallen jaren zal duren. Op zijn 69ste en waarschijnlijk zonder het zich ten volle te realiseren opende Vladimir Poetin op 24 februari een heel nieuw hoofdstuk in de Russische geschiedenis. En hij zal er niet meer zijn om te zien hoe het afloopt.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Het is duidelijk dat degenen die begrijpen waar dit naar toe gaat, de Derde Wereldoorlog is

Volg Frontnieuws op Telegram