De schandalige onjuiste berichtgeving van de mainstream media over Oekraïne – Oekraïne schijnt, net als “Covid” daarvoor, bij velen de innerlijke fascist naar boven gebracht te hebben

Gonzalo Lira is springlevend. Als u niet weet wie hij is of waarom dit goed nieuws is, zal ik dat zo meteen uitleggen. Maar eerst wil ik u een korte vraag stellen: maakt het wat uit of wij tot op de bodem uitzoeken wat er werkelijk in Oekraïne gebeurt of niet?

Ik hoop dat u het met mij eens bent dat het heel veel uitmaakt. En hetzelfde geldt voor alle andere oorlogen die ons de afgelopen decennia bloed en/of kostbaarheden hebben gekost, van Afghanistan en Irak tot Libië en Syrië.

Wat als wij er op grond van een vals vooruitzicht in gesleept waren? Wat als onze militairen daar zonder duidelijke reden levens, ledematen en geestelijke gezondheid verloren zouden hebben? Wat als de mensen die ons goed gezind waren, in feite de slechteriken waren – of omgekeerd? Wat als onze betrokkenheid uiteindelijk veel meer kwaad dan goed heeft gedaan?

Dat zijn toch het soort fundamentele vragen die wij ons zouden moeten stellen over elke oorlog waarbij wij betrokken raken, hetzij direct – zoals in de twee Golfoorlogen – hetzij (tot nu toe tenminste) indirect, zoals in Oekraïne.

Maar u zou verbaasd zijn hoeveel soevereine burgers niet denken dat dat hun taak is. Ik merk dat aan het overwicht van mensen op de sociale media met Oekraïnesymbolen in hun profiel; aan de blauwe en gele vlaggen die voor de huizen wapperen; aan gesprekken zoals dat van laatst op een feestje, toen twee gasten – de ene een ex-legerofficier en hoge landedelman, de andere een erfelijke edelman – me in mijn gezicht uitlachten toen ik opperde dat Poetin een redelijke casus belli zou kunnen hebben.

Wat spoedig duidelijk werd, was dat geen van mijn minachters over een bijzonder inzicht beschikte. Zij hadden gewoon alles wat zij in de mainstream media hadden gelezen en gehoord in vertrouwen genomen. Het was nooit bij hen opgekomen dat er een alternatief zou kunnen zijn voor het meedogenloos gepropageerde officiële verhaal dat Poetin een krankzinnige, imperium-bouwende oorlogszuchtige is die soeverein grondgebied heeft geschonden; dat Zelensky de grootste leider is sinds Winston Churchill; dat de gemene Russen achter al die verschrikkelijke oorlogsmisdaden zitten waarvoor Poetin in Den Haag vervolgd zou moeten worden; dat het Russische strijdplan rampzalig mislukt is dankzij onverwacht stug verzet van de dappere Oekraïners; dat met nog een paar zendingen geld en materieel de heldhaftige vrijheidsstrijders van Zelensky zullen zegevieren…

Hoewel ik niet pretendeer ’s werelds grootste deskundige op het gebied van Rusland en Oekraïne te zijn (hoewel ik beide bezocht heb, en ooit Chicken Kiev gegeten heb in Kiev, of Kyiv zoals iedereen het nu per se wil noemen), vermoed ik toch dat er meer aan de hand is met deze oorlog dan ons in onze mainstream media verteld wordt. Daarom ga ik naar alternatieve bronnen zoals Gonzalo Lira.

Lira, die ik pas een paar weken geleden ontdekt heb, is een Chileense journalist die momenteel vastzit in Charkov, in het noordoosten van Oekraïne. Ik weet heel weinig over zijn achtergrond, maar zijn verslaggeving heeft mij getroffen als eerlijk, weloverwogen, authentiek en – voor zover het mogelijk is te oordelen in deze spiegelzaal waar iedereen een agenda heeft – onbevooroordeeld.

Ik beveel u de bijna twee uur durende uitzending aan die hij een week of wat geleden heeft gemaakt over de stand van zaken.

Volgens Lira hebben de Russen een of twee strategische en tactische fouten gemaakt, maar tot nu toe doen zij het over het algemeen zeer goed (zoals u zou verwachten gezien hun relatieve militaire kracht) en zijn zij er bijna zeker van dat zij uiteindelijk zullen winnen. De enige vraag is, volgens Lira, of de tienduizenden Oekraïense troepen die nu in de Donbas (het Russisch sprekende oostelijke deel van Oekraïne) omsingeld zijn, zich snel zullen willen overgeven, of dat zij in een wreed proces van slijtage weggevaagd zullen moeten worden.

Lira vreest het laatste. En er is geen vrolijkheid in zijn prognose. Hoewel hij door zijn critici wordt voorgesteld als een Poetin-apologeet, klinkt hij mij veel meer in de oren als een adrenaline-junkie oorlogstoerist met de gave van het babbelen, maar zonder een bepaald aandeel in de strijd te hebben. Hij doet gewoon verslag van de dingen zoals hij ze ziet en hoort, vanuit zijn stoel dicht bij de frontlinie. Zijn perspectief is een heel normaal, innemend, menselijk perspectief: hij houdt er niet van mensen te zien lijden, of het nu burgers zijn, of gevangengenomen Russische soldaten die door Oekraïense paramilitairen op hun knieën worden geslagen en dan in hun lies worden geschoten en achtergelaten om te sterven, of ongelukkige Oekraïense dienstplichtigen die op grote schaal worden afgeslacht omdat het Zelensky-regime en zijn hard-rechtse handhavers weigeren hen zich te laten overgeven.

Luister naar zijn reportage en oordeel zelf. Ik vind zijn reportage in ieder geval veel overtuigender dan alles wat ik van de BBC heb gehoord of in de kranten heb gelezen. En het stemt overeen met wat ik elders gelezen heb, niet alleen op voor de hand liggende Russische propagandakanalen zoals Intel Slava Z op Telegram, maar ook van meer onafhankelijke bronnen zoals de Zwitserse inlichtingenofficier Jacques Baud en van verslaggevers zoals Eva K Bartlett en Vanessa Beeley.

Wat u ook van Gonzalo Lira vindt, hier is tenminste één ander ding waarover wij het hopelijk eens kunnen zijn: hij verdient het niet om gemarteld te worden en een gruwelijke dood te sterven, alleen omdat hij niet complimenteus genoeg was over het huidige Oekraïense regime. Toch is dit, nogal schokkend in mijn ogen, het lot dat hem door bepaalde stemmen in de Westerse media is toegewenst. Niet alleen dat, maar, nog schokkender, die stemmen hebben er ook voor geijverd om hun zieke en gewelddadige fantasie werkelijkheid te laten worden.

Eén van die stemmen is Mark Hay, die voor Daily Beast een opiniestuk heeft geschreven met als kop “Hoe een slonzige datingcoach een pro-Poetin pilaar werd in Oekraïne”. Hij beschuldigt Lira ervan “extreem-rechtse” associaties te hebben, een anti-vaxxer (!) te zijn, samenzweringstheorieën te verspreiden (als voorbeeld noemt Hay de biowapenlaboratoria van de VS in Oekraïne, blijkbaar niet wetende dat die een goed gedocumenteerde realiteit zijn) en, het gevaarlijkst, een “Russische desinformatie-sjoil” te zijn. Hay verklaart vroom (en herhaalt vermoedelijk wat hem door smaadadvocaten is opgedragen): “Lira is niet nep. Er is ook geen bewijs dat hij een betaalde Russische agent is. Maar later insinueert hij dat Lira eigenlijk waarschijnlijk wel voor de Russen werkt. Hij haalt een Oekraïense “deskundige” aan: “[Hrycak] speculeerde dat hij misschien door Rusland gecompenseerd wordt, zij het misschien indirect. Russische desinformatievervalsers zijn immers een ongelukkige vaste waarde in het moderne social-media landschap.”

Een andere is Sarah Ashton-Cirillo, een transgender activiste (voorheen Michael John Cirillo) die momenteel is ingelijfd bij nazi-paramilitaire eenheden van de Oekraïense strijdkrachten. Hier is wat zij/hij twitterde op het nieuws dat Gonzalo Lira vermist was, vermoedelijk meegenomen door de beruchte veiligheidsdiensten van Oekraïne:

Hay en Ashton-Cirillo zijn, zo u wilt, een extremere versie van die twee kerels die mij op het feest zo onbeleefd hebben uitgelachen. Oekraïne schijnt, net als “Covid” daarvoor, bij velen de innerlijke fascist naar boven gebracht te hebben. Zij zijn zo overtuigd geraakt van de morele superioriteit van hun positie, dat zij zich schijnen te verbeelden dat zij vrijgesteld zijn van de noodzaak om met edelmoedigheid van geest, empathie of menselijk fatsoen te handelen. Wanneer Engelsen uit de hogere klasse het op een feestje met iemand oneens zijn, houden zij normaal hun gezicht in de plooi en bewaren zij hun minachtend gelach tot zij het op de terugweg aan hun vrouw kunnen vertellen; wanneer journalisten het niet eens zijn met het beleid van een andere journalist, nemen zij normaal een kritische houding om hem te beargumenteren, niet om hem opzettelijk en schaamteloos te laten vermoorden door nazi-doodseskaders.

Gedurende een paar verontrustende dagen vorige week leek het erop dat dit inderdaad het lot van Gonzalo Lira zou zijn geweest. Toen hij ophield met uitzenden en onbereikbaar bleek, begonnen er gevreesde geruchten te circuleren dat hij ontvoerd, gemarteld en geëxecuteerd zou zijn door een van de Oekraïense paramilitaire eenheden – misschien het Azov- of het Safari-regiment – die er geen doekjes om winden dat zij nazi-sympathieën koesteren of met woeste vreugde “verraders” aanpakken. Gelukkig dook Lira dagen later weer op. Hij was aangehouden door de SBU, de veiligheidsdienst van Oekraïne, en hoewel hij ogenschijnlijk ongedeerd was, was hij duidelijk zwaar geschokt door zijn ervaringen. Zijn computers en zendapparatuur zijn in beslag genomen. Hij heeft een verbod gekregen om Charkov te verlaten. Het lijkt onwaarschijnlijk dat hij nog eens openhartig zal durven uitzenden.

Er zou nog veel meer gezegd kunnen worden over Mark Hay en Sarah Ashton-Cirillo. (Als u meer wilt weten, raad ik u deze discussie op UK Column aan met Vanessa Beeley, die u wat achtergrond geeft over deze buitengewone personages. Haar gedeelte is ongeveer 30 minuten in.) Maar ik wil niet afleiden van mijn bredere punt over het Oekraïne-conflict, namelijk dat ik nog nooit in mijn journalistieke loopbaan een oorlog van zo weinig intrinsiek belang voor het publiek zo agressief heb zien ophemelen en zo schandalig verkeerd zien worden gerapporteerd door de mainstream media. Het “nieuws” dat wij in het Westen te horen krijgen over alles, van de beweegredenen van Poetin tot de tactische successen van het Russische leger, is zo volkomen onbetrouwbaar, dat de Pravda uit het Sovjettijdperk er een toonbeeld van journalistieke integriteit door lijkt te zijn. Maar in het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten en elders is de propaganda van Poetin voor de bevolking zo grondig geweest, dat slechts een handjevol buitenbeentjes en verschoppelingen in staat lijken om het te doorzien – en als zij het wagen om daarop te wijzen, worden zij onmiddellijk gemarginaliseerd als onwetende dupes van Poetin’s propaganda.

Wij hebben nu meer dan ooit behoefte aan uitgesproken, moedige, onafhankelijke stemmen als die van Gonzalo Lira om ons te vertellen wat er werkelijk aan de hand is in Oekraïne. Maar er is een machtige machine – veel, veel groter dan het marionettenregime van Zelensky dat zij controleert – die haar uiterste best zal doen om ervoor te zorgen dat wij ze niet horen.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Westerling vast in Oekraïne: Geloof de propaganda niet, Rusland wint de oorlog

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: