Het punt met de crisis in Gaza is dat als iedereen ermee instemt om zijn kop in het zand te steken en de ‘olifant in de kamer’ te negeren, het gemakkelijk genoeg is om dat te doen. De betekenis van een ernstige crisis wordt pas goed begrepen als iemand ‘de olifant’ opmerkt en zegt: kijk uit, hier stampt een olifant. Dat is waar we nu zijn. Langzaam begint het Westen het in de gaten te krijgen. De rest van de wereld is er echter door gefixeerd en wordt erdoor getransformeerd, schrijft Alastair Crooke.
Wat is de ‘olifant’ (of olifanten) in de kamer? Blinkens recente regionale diplomatie was ‘een flop’. Geen van de regionale leiders die Blinken ontmoette, wilde verder praten over Gaza dan het eisen van ‘geen verplaatsing van Palestijnse bevolking naar Egypte’, een ‘stop met deze waanzin’ – de tapijtbombardementen op Gazanen – en de eis van een onmiddellijk staakt-het-vuren.
En Biden’s oproepen tot een ‘pauze’ – eerst zachtjes en nu steeds feller – worden botweg genegeerd door de Israëlische regering. Het spook van de onmacht van president Carter tijdens de gijzelingscrisis in Iran hangt steeds nuchterder op de achtergrond.
De waarheid is dat het Witte Huis Israël niet kan dwingen zijn wil te doen – de Israëlische lobby heeft meer invloed in het Congres dan welk team in het Witte Huis dan ook. Er is dus ‘no exit‘ uit de Israëlische crisis. Biden heeft ‘zijn bed opgemaakt’ met het kabinet Netanyahu en moet met de gevolgen leven.
Onmacht dus, nu de Democratische Partij verder breekt dan de simplistische verdeling tussen centristen versus progressieven. De polarisatie die voortkomt uit de ‘geen staakt-het-vuren houding’ heeft grimmige destabiliserende effecten op de politiek, zowel in de VS als in Europa.
Onmacht dus, nu de vorm van het Midden-Oosten zich kristalliseert in een scherp antagonisme tegen de vermeende inschikkelijkheid van het Westen voor de massale slachting van Palestijnse vrouwen, kinderen en burgers. De teerling is misschien al te ver geworpen om de aan de gang zijnde tektonische omwenteling te stoppen. De dubbele moraal van het Westen is nu gewoon te onontkoombaar duidelijk voor de Mondiale Meerderheid.
De grote ‘olifant’ is dit: Israël heeft sinds 7 oktober meer dan 25.000 ton hoge explosieven gedropt (de atoombom van Hiroshima in 1945 was 15.000 ton equivalent). Wat willen Netanyahu en zijn oorlogskabinet hier precies mee bereiken? Ogenschijnlijk was de eerdere militaire operatie in Jabalia Camp bedoeld om een Hamas-leider aan te vallen die ervan verdacht werd onder het kamp te schuilen – maar zes bommen van 2000 pond voor één Hamas ‘doelwit’ in een overvol vluchtelingenkamp? En waarom ook de aanvallen op waterreservoirs, zonnepanelen van ziekenhuizen en ziekenhuisingangen, wegen, scholen en bakkerijen?
Brood is bijna verdwenen in Gaza. Volgens de VN zijn alle bakkerijen in het noorden van Gaza gesloten na het bombarderen van de laatste bakkerijen. Er is een schrijnend tekort aan schoon water en duizenden lichamen vergaan langzaam onder het puin. Ziekten en epidemieën steken de kop op, terwijl humanitaire leveranties aan banden worden gelegd als onderhandelingsmiddel voor verdere vrijlating van gijzelaars…
Aluf Benn, redacteur van Haaretz, verwoordt de Israëlische strategie heel duidelijk:
“De verdrijving van de Palestijnse inwoners, de transformatie van hun huizen in hopen bouwpuin en de beperking van de toegang van voorraden en brandstof tot Gaza zijn de “tiebreaking move” die Israël in het huidige conflict toepast, in tegenstelling tot alle eerdere gevechtsronden in de Strook.”
Waar hebben we het hier over? Dit gaat duidelijk niet over het vermijden van bijkomende burgerdoden tijdens de gevechten tussen de IDF en Hamas. Er zijn geen straatgevechten geweest in Jabalia, of in en rond de ziekenhuizen – zoals een soldaat opmerkte: “Het enige wat we hebben gedaan is rondrijden in onze pantservoertuigen. De grondtroepen komen later”. Het voorwendsel van een ‘humanitaire evacuatie’ is dus nep.
De belangrijkste troepen van Hamas zitten diep onder de grond en wachten op het juiste moment om de IDF aan te vallen (d.w.z. wanneer ze te voet tussen het puin zijn). Voorlopig blijft de IDF in hun tanks. Maar vroeg of laat zullen ze Hamas te voet moeten aanvallen. Het gevecht met Hamas is dus nog maar net begonnen.
Israëlische soldaten klagen dat ze ‘nauwelijks Hamas-strijders zien‘. Dat komt omdat ze op straatniveau niet aanwezig zijn, behalve in één of twee man sterke overvallers die de ondergrondse tunnels verlaten om een explosief aan een tank te bevestigen of er een raket op af te vuren. De Hamas-strijders keren dan snel terug naar de tunnel waar ze uitkwamen. Sommige tunnels zijn alleen voor dit doel gebouwd – als ‘eenmalige’ structuren. Zodra de overvallende soldaat terugkeert, wordt de tunnel ingestort zodat Israëlische troepen hem niet kunnen betreden of volgen. Er worden voortdurend nieuwe ‘wegwerp’ tunnels gebouwd.
Je zult ook geen Hamas-strijders vinden in de burgerziekenhuizen van Gaza; hun eigen ziekenhuis bevindt zich in de hoofdfaciliteiten diep onder de grond (samen met slaapzalen, voorraden voor meerdere maanden, wapenmagazijnen en graafapparatuur om nieuwe tunnels te graven). En het Hamas-kader is niet te vinden in de kelders van de belangrijkste ziekenhuizen in Gaza.
De defensiecorrespondent van Haaretz, Amos Harel, schrijft dat Israël nu pas de omvang en het raffinement van de ondergrondse Hamasfaciliteiten begint te begrijpen. Hij erkent dat de ‘militaire top’ – in tegenstelling tot de kabinetskringen – “niet spreekt over het uitroeien van het zaad van Amalek” (een Bijbelse verwijzing naar de uitroeiing van het Amalek volk) – d.w.z. genocide. Maar zelfs de militaire leiders van de IDF zijn niet zeker van hun ‘einddoel’, merkt hij op.
Dus, de olifant in de kamer voor de inwoners van het Midden-Oosten – die de vernietiging van de bovengrondse, civiele structuur gadeslaan – is wat precies het doel is van dit bloedbad? Hamas zit diep onder de grond. En hoewel de IDF veel successen claimt, waar zijn de lichamen? We zien ze niet. Het bombardement moet daarom een evacuatie van burgers forceren – een tweede Nakba.
En de bedoeling achter de verdrijving? Benn zegt dat het is om een gevoel te creëren dat ze nooit meer naar huis zullen terugkeren:
“Zelfs als er binnenkort onder Amerikaanse druk een staakt-het-vuren wordt afgekondigd, zal Israël geen haast maken om zich terug te trekken en de bevolking terug te laten keren naar de noordelijke Strook. En als ze wel terugkomen – waar komen ze dan naar terug? Ze zullen immers geen huizen, straten, onderwijsinstellingen, winkels of enige infrastructuur van een moderne stad hebben.”
Is dit een straf voor de burgerbevolking van Gaza, ingegeven door een verlangen naar wraak? Of is het een uitbarsting van eschatologische woede en vastberadenheid? Niemand kan het zeggen.
Dit is de ‘olifant’. En van de opheldering ervan hangt de vraag af of ook de VS door een misdaad besmet zullen worden. Van deze opheldering hangt af of er een duurzame diplomatieke schikking kan worden gevonden, of niet (als Israël inderdaad terugkeert naar de Bijbelse, eschatologische wortel-rechtvaardiging).
Het is deze kwestie die Biden persoonlijk en het Westen collectief in de toekomst zal achtervolgen. Wat voor tijdlijn Biden ook in gedachten had, de tijd glipt snel van hem weg, te midden van de toenemende internationale verontwaardiging, nu de focus van het Israëlisch-Gazische conflict vooral gericht is op de humanitaire crisis in Gaza, en niet langer op de aanval van 7 oktober.
Het lijkt misschien ongeloofwaardig, maar Gaza, met een oppervlakte van slechts 360 vierkante kilometer, bepaalt onze mondiale geopolitiek. Dit stukje land – Gaza – bepaalt tot op zekere hoogte ook wat er daarna komt.
“We zullen niet stoppen”, heeft Netanyahu gezegd; “er komt geen wapenstilstand”. Terwijl een insider van de regering in het Witte Huis toegeeft:
“Ze kijken naar een treinwrak en ze kunnen er niets aan doen. Het treinwrak is in Gaza, maar de explosie is in de regio. Ze weten dat ze de Israëli’s niet kunnen stoppen met wat ze aan het doen zijn”.
De tijd dringt. En dit is precies de keerzijde van de ‘olifantenparadox’. Maar hoeveel tijd is er nog voordat de tijd om is? Dat is een betwistbare vraag.
Deze keerzijde van het raadsel lijkt verwarring te hebben gezaaid in het Westen, en ook in Israël. Heeft de toespraak van Seyed Nasrallah afgelopen zondag het risico van een oorlog die verder reikt dan Israël verlaagd, en daarmee geïmpliceerd dat ’tijd’ flexibeler zou kunnen zijn, en meer ruimte zou kunnen bieden voor deconflicten in het Witte Huis? Of gaf het een andere boodschap af?
Voor de duidelijkheid: het beantwoordde wel de vraag of WO3 op het punt stond uit te breken. Nasrallah was duidelijk dat geen enkel lid van het verenigde verzetsfront een volledige regionale oorlog nastreeft. Toch blijven “alle opties op tafel”, afhankelijk van toekomstige stappen van de VS en Israël, benadrukte Nasrallah.
De volgende context van Nasrallah’s toespraak is van vitaal belang om deze volledig te begrijpen. Bij deze gelegenheid, en dat is uniek, weerspiegelde zijn toespraak breed overleg tussen alle As-‘fronten’. Er waren, kortom, meerdere raadplegingen en inputs voor de uiteindelijke vorm. De toespraak weerspiegelde dus niet alleen het standpunt van Hezbollah. Daarom kan worden gezegd dat er een consensus bestaat tegen het overhaast voeren van een totale regionale oorlog.
De toespraak, als een samengesteld werk, was zeer genuanceerd – wat een aantal misvattingen zou kunnen verklaren. Zoals gebruikelijk wilden de MSM alleen maar ’the key takeaway’. Dus “Hezbollah heeft de oorlog niet verklaard” werd de gemakkelijke, voor de hand liggende “take-away”.
Het eerste essentiële punt uit de toespraak van Seyed Nasrallah was echter dat hij van Hezbollah in feite de “garant” maakte voor het voortbestaan van Hamas (met name door Hamas bij naam te noemen, in plaats van te verwijzen naar “het verzet” als een algemene entiteit).
Hezbollah beperkt zich daarom voorlopig tot (ongedefinieerde) en beperkte operaties in de omgeving van de Libanese grens – zolang het voortbestaan van Hamas niet in gevaar is. De partij belooft echter op enigerlei wijze direct in te grijpen, mocht het voortbestaan van Hamas in gevaar komen.
Dit is een ‘rode lijn’ die het Witte Huis zorgen zal baren. Het is duidelijk dat Netanyahu’s doelstelling om Hamas uit te roeien rechtstreeks indruist tegen de ‘rode lijn’ van Hezbollah en het risico inhoudt dat Hezbollah rechtstreeks betrokken raakt.
De ‘strategische verschuiving’ in deze belangrijke beleidsverklaring namens de volledige As is echter de verschuiving naar het waarnemen van het buitenlands beleid van de VS in het Midden-Oosten als de hoeksteen van de kwalen van de regio.
In plaats van Israël te zien als de veroorzaker van de huidige crisis, werd het door Nasrallah gedegradeerd tot een van de vele militaire protectoraten van de VS, in plaats van een onafhankelijke speler.
In duidelijke bewoordingen daagde Seyed Nasrallah niet alleen de bezetting van Palestina rechtstreeks uit, maar ook de VS in het algemeen, als uiteindelijk de oorzaak van wat de regio is overkomen – van Libanon, Syrië, Irak tot Palestina. In sommige opzichten echoot Nasrallah in dit opzicht de waarschuwing van president Poetin in München in 2007 aan het adres van het Westen, dat bezig was NAVO-strijdkrachten te verzamelen aan de grenzen van Rusland. Poetins antwoord was toen: “Uitdaging aanvaard”.
Zo ook toen de VS aanzienlijke zeemachten rond de regio verzamelde – om Hezbollah en Iran “af te schrikken” – maar die lieten zich niet afschrikken. Nasrallah zei over de Amerikaanse oorlogsschepen: “We hebben iets voor hen voorbereid” (en later in de week onthulde de partij haar wal-naar-schip raketcapaciteiten).
Het komt erop neer dat een verenigd front van staten en gewapende actoren waarschuwt voor een bredere uitdaging voor de Amerikaanse hegemonie. In feite zeggen ze: “Uitdaging aanvaard”.
Hun eis is duidelijk: Stop het doden van burgers; stop de aanvallen en zorg voor een staakt-het-vuren. Geen verdrijvingen; geen nieuwe Nakba. Concreet werd de VS gewaarschuwd om ‘pijn te verwachten’ als de aanval op Gaza niet snel wordt gestopt. Hoeveel tijd is er nog om deze stopzetting te bewerkstelligen (als het al mogelijk is)? Er zijn geen details over de tijdlijn.
Wat wordt bedoeld met ‘pijn’? Dat is niet duidelijk. Maar kijk om je heen: de Houthi’s sturen golven kruisraketten gericht op Israël (sommige halen het niet en worden neergeschoten; hoeveel is onbekend). Amerikaanse bases in Irak worden regelmatig (momenteel dagelijks) aangevallen; veel Amerikaanse soldaten zijn gewond geraakt. En Hezbollah en Israël zijn voorlopig in beperkte oorlog over de Libanese grens.
Geen totale oorlog – maar als de Israëlische aanvallen op Gaza de komende week(en) doorgaan, kunnen we een gestuurde escalatie verwachten waarbij de duimschroeven op verschillende fronten worden aangedraaid – wat natuurlijk het risico inhoudt dat het uit de hand dreigt te lopen.
De criminele organisaties hebben het gewoon niet zo met olifanten in een kamer…
Verticale escalatie: met RPO-A Shmel en Kornet-EM thermobarische raketten Hezbollah-troepen – Meerdere IDF-doelen getroffen – SIGINT-ELINT-netwerk verstoord
Grote zorgen in de VS – Bekijk video
Hezbollah escaleerde zijn aanvallen op Israëlische doelen zowel kwalitatief als kwantitatief, wat grote zorgen baarde in de VS. Als gevolg van de aanvallen vallen er verschillende doden en gewonden in de gelederen van de IDF. >>>
https://warnews247.gr/katheti-klimakosi-me-thermovarika-vlimata-rpo-a-shmel-kai-kornet-em-oi-dynameis-tis-chezbolach-ktypithikan-pollaploi-stochoi-tou-idf-gkremistike-to-diktyo-sigint-elint/
voor het oog van de camera plant netanyahu genocide
Ziet er niet goed uit voor hamas
Israelische grond operatie is ook onnodig
Israelis kunnen ook tunnels boren, zelfs horizontaal zoals bij fracking
Gaza is smalle langwerpige landvorm,
Noord-zuid verbinding kan met explosiefen in tunnels verbroken worden
Kan zo soort mini aardbeving opwekken, bovengrondse schade is dan onnodig.
De tunnels zijn een hel kerker.
Goeie. Zou Hamas de potentie hebben tunnels te maken en Israël niet, met hun miljardenbudget en alle kennis en nieuwe technologie op dit gebied? Het ondergrondse Hamas had denk ik al lang en breed van onder de grond opgeruimd kunnen worden of sterker nog: belet kunnen worden. Gevoegd bij de historie van Hamas, als controlled oppositie tegen de PLO en bij de onmogelijke uitbraak van 7 oktober, is er maar één conclusie mogelijk. Het gaat om het verdrijven/uitmoorden van een bevolkingsgroep, die al decennialang een doorn in het oog is. Israël gaat hier echter niet mee wegkomen. Dit gaat enorme consequenties hebben voor alle betrokkenen.