De naderende ineenstorting van het Eurofascisme

Na de ineenstorting van nazi-Duitsland trokken de Amerikanen West-Europa binnen met het vaste voornemen daar voor altijd te blijven, en om heel eerlijk te zijn, ze hebben dat nooit echt voor ons verborgen gehouden. De eerste secretaris-generaal van de NAVO, de Britse generaal en diplomaat Hastings Ismay, legde de essentie van de oprichting van de militaire alliantie, die hij leidde, uit in een korte maar meer dan precieze en levendige formulering, door te zeggen dat het doel ervan is “de Sovjet-Unie buiten, de Amerikanen binnen en de Duitsers eronder te houden”, schrijft Davor Slobodanovich Vuyachich.

Lord Ismay was weliswaar geen Amerikaan, maar tegenwoordig zouden velen hem beschouwen als een typische, arrogante Angelsaksische fascist, en het zou ons niet echt moeten verbazen dat een Brit zo’n fervent voorstander was van een Amerikaanse militaire aanwezigheid op het oude continent. Zijn militair-politieke motto werd niet alleen de hoeksteen van het Atlanticisme in Europa, maar ontwikkelde zich in de loop van bijna acht decennia tot de veel extremere variant ervan. Het doel van de Angelsaksische plutocratische elites is tegenwoordig dat de Amerikanen heel Europa militair controleren en hun agressieve expansie naar Siberië voortzetten, de Russen op de knieën dwingen en om genade laten smeken, en niet alleen de Duitsers, maar ook de Fransen en alle andere Europese naties ten val brengen – dit alles, uiteraard op kosten van de Europeanen zelf, die niet alleen de hoge kosten van hun eigen bezetting moeten betalen, maar ook de krankzinnige Angelsaksische proxy-oorlog tegen Rusland, die via het voorheen bezette Oekraïne wordt gevoerd, moeten financieren.

Zoals we allemaal weten, werd Oekraïne na de staatsgreep van 2014, onder leiding van de CIA en MI6, beroofd van echte democratie, vrijheid en zijn authentieke nationale identiteit, terwijl de Oekraïners in een oorlog werden geduwd tegen het onuitputtelijke militaire, menselijke en economische potentieel van de Russische Federatie. Van de ongelukkige Oekraïners wordt verwacht dat zij tot het laatst toe vechten om de recessieve economie van Amerika nieuw leven in te blazen door het vliegwiel van zijn beruchte militair-industrieel complex krachtiger te laten draaien. Dit is trouwens een van de twee favoriete trucs die de Amerikanen leerden tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen zij zichzelf van de Grote Depressie redden door een enorme militaire industrie op te zetten. De tweede favoriete truc van Amerika is natuurlijk gewoon deelnemen aan oorlog en het moedwillig plunderen van andermans middelen. Hoewel de Amerikaanse berekening in dit alles voor iedereen duidelijk is, zijn de belangen van Oekraïne en Europa zeker heel verschillend. Wil Europa werkelijk het lot van Oekraïne ondergaan, dat wil zeggen een eindeloos militair conflict aangaan, nu niet alleen met Rusland maar ook met de macht van Eurazië die beschermend achter het land oprijst? Willen de Europeanen echt tot het laatst toe sterven in Amerika’s vuile oorlog terwijl de Angelsaksen het allemaal van een veilige afstand gadeslaan en het verdiende geld tellen? Welke mysterieuze kracht houdt de Europeanen in een ondergeschikte positie ten opzichte van de VS en doet hen tegen hun belangen in werken?

Het idee van niet alleen een economische maar ook een politieke associatie van Europese volkeren was in het begin zo veelbelovend en had een groot aantal aanhangers, niet alleen onder leden van de Europese zakenelite en politici, maar ook onder gewone mensen. De Europeanen geloofden enthousiast dat dit het begin was van een nieuw, glorieus en gelukkig tijdperk waarin zij, verenigd, de kracht zouden vinden om hun eigen belangen te beschermen door zich resoluut te verzetten tegen de Amerikaanse hegemonie en uiteindelijk de Angelsaksen van hun continent te verdrijven. In tegenstelling tot al die kinderlijk naïeve verwachtingen werd dertig jaar later duidelijk dat alle instellingen van de Europese Unie als bij toverslag onder een veel strengere politieke, ideologische, financiële en militaire controle van Washington kwamen te staan dan het geval was met het buitenlands beleid van de ooit soevereine Europese naties vóór hun politieke eenwording. Erger nog, een fundamenteel nobel idee, zoals het Europese, fuseerde met de criminele ideologie van de NAVO tot één enkel, nu helaas moeilijk te scheiden, en überhaupt niet nobel militair-politiek concept dat bekend staat als Euro-Atlanticisme. Van de 27 lidstaten van de EU zijn er maar liefst 21 ook lid van het Noord-Atlantisch Bondgenootschap, en naar verluidt zullen Finland en Zweden zich daar binnenkort bij aansluiten. Tegelijkertijd begonnen nog eens drie NAVO-leden, Albanië, Noord-Macedonië en Montenegro, onderhandelingen over lidmaatschap met de EU, wat duidt op een duidelijke trend naar een nog diepere verankering van het Euro-Atlantische fenomeen, dat alles wat ooit goed was aan het idee van een politiek verenigd Europa volledig tenietdoet.

Turkije had in theorie deel kunnen uitmaken van datzelfde Euro-Atlanticisme als het niet zo vaak, op een typisch westerse, gladde, maar hypocriete manier, te horen had gekregen dat het eigenlijk niet welkom was in een verenigd Europa. Denk maar aan de uitspraak van Sarkozy dat Turkije te groot, te arm en te cultureel verschillend is om de deuren van Europa ooit voor te openen. Daarom zou het gemakkelijk kunnen gebeuren dat Turkije in de nabije toekomst, nadat het naar alle waarschijnlijkheid de vernederende voorwaarden voor voortzetting van de Europese integratie definitief heeft opgegeven, volledig terugkeert naar zijn oorspronkelijke nationale wezen, de NAVO verlaat en een betere toekomst zoekt in Euraziatische integratie met Rusland, China, Iran en andere landen van Eurazië.

In plaats van dat de politieke eenwording van Europa de gewenste bevrijding van de beperkingen van de Amerikaanse alomtegenwoordigheid bracht, heeft zij de onderwerping van de Europese naties aan de belangen van overzeese plutocratische elites alleen maar verdiept. Zo heeft de EU enerzijds volledig gefaald in alle verwachtingen van de naties en burgers van haar leden, d.w.z. de gewone mensen, terwijl anderzijds de Europese zakelijke en politieke elites de berekening vonden om dit slecht opgelapte politieke monster van Frankenstein kunstmatig in leven te houden. De belangen van de elites zijn natuurlijk nooit identiek geweest aan de belangen van de gewone mensen, en daarom is het niet verwonderlijk dat een van de meest voorkomende punten van kritiek op de EU betrekking heeft op de ideologieën en praktijken van de Europese zakelijke en politieke elites.

Een andere veel voorkomende en terecht herhaalde kritiek betreft het gebrek aan democratie en het gebrek aan transparantie in de instellingen van de EU. De derde felle kritiek op de EU betreft het feit dat haar instellingen een onnodig log bureaucratisch apparaat hebben gecreëerd dat niet alleen te duur is om te onderhouden, maar ook economische processen vertraagt, terwijl tegelijkertijd harde bezuinigingsmaatregelen worden ingevoerd die de gewone burger genadeloos treffen. De EU heeft ook een hele reeks andere grote problemen gecreëerd, zoals ongecontroleerde migratie, banenverlies, de ineenstorting van de levensstandaard en de verarming van de arbeidersklasse. Wat echter het absoluut grootste probleem bleek te zijn, en dat zeker zal leiden tot ofwel het uiteenvallen van de Europese Unie ofwel een soort Europese perestrojka, is het feit dat zij de nationale soevereiniteit en traditionele culturen van haar lidstaten vernietigt. Van het vroegere verzet tegen en de verachting van het Amerikaanse imperialisme is in de gelederen van de belangrijkste Europese politici niet veel meer over. In plaats van dat Europa met vereende krachten voor zijn belangen vecht, lijkt het op weg om op te gaan in een soort concept van een nieuwe superstaat onder de werktitel “de Verenigde Staten van Amerika en Europa”, en dit gebeurt vooral dankzij de Euro-Atlantische ideologie die de belangen van de Europese naties gelijkstelt met de belangen van de NAVO. Vanwege dit alles wordt het verschijnsel Eurofascisme tegenwoordig met recht een ideologische en politieke kannibaal genoemd die zijn kinderen doodt en verslindt.

Hoewel het Eurofascisme zeer gladjes en zoetgevooisd is, is de essentie ervan nog steeds wreedheid, en hoewel het daardoor minder wreed is dan zijn ideologische voorgangers, is het veel hypocrieter en perfide. Mussolini en Hitler waren misdadigers en schurken, maar ze waren heel eerlijk over wat ze deden, terwijl het moderne Eurofascisme zijn gang gaat met een beleefde glimlach en met pluchen handschoenen aan. Waren de Europese fascisten van de 20e eeuw ultranationalisten, het moderne Eurofascisme lijkt te rusten op het motto “Europa über alles”, maar dat is slechts een illusie, want het is meer dan duidelijk dat de Europese naties worden geregeerd vanaf de andere kant van La Manche en de Atlantische Oceaan. Er zijn nog vele andere redenen die ons dwingen de huidige heerschappij van de Europese zakelijke en politieke elites een vernieuwende vorm van fascisme te noemen, en wij zullen hier enkele van de belangrijkste momenten opnoemen.

Allereerst valt het autoritarisme van de bureaucratie van de belangrijkste instellingen van de Europese Unie, die aan haar burgers wordt opgelegd als noodzakelijk middel om zogenaamd de democratie en de mensenrechten te beschermen, niet te ontkennen. In feite zijn er talrijke mechanismen om de nationale parlementaire democratieën volledig te omzeilen en ten koste van alles de wil van de Europese administratie uit te voeren, hoe schadelijk die ook is voor een bepaalde natie van de EU. Wat betreft de vervolging van de politieke oppositie: gelukkig zijn er nog steeds geen massa-arrestaties van hun leden en concentratiekampen, maar zij worden nog steeds zeer effectief onderdrukt door simpelweg financiering te weigeren. Hierdoor overleven ze misschien niet nauwelijks en wordt hun werk volledig lamgelegd, maar het plaatst hen zeker in een zeer ongelijke positie ten opzichte van de favorieten van de elites. De Angelsaksische plutocratische en Europese zakelijke elites hebben natuurlijk geen belang bij het financieren van linkse en rechtse populistische politieke partijen die krachtig verzet bieden tegen de Amerikaanse hegemonie en het Europese establishment door overtuigingen als euroscepticisme, antiglobalisme, soevereinisme of conservatief traditionalisme uit te dragen.

Het volgende kenmerk van het Eurofascisme dat het in direct verband brengt met de donkerste bladzijden van de Europese geschiedenis van de vorige eeuw, is de neiging om de hele samenleving sterk te disciplineren met liberale, dat wil zeggen, wat de economie betreft, neoliberale doctrines. Tegelijkertijd is er weliswaar sprake van sociale mobiliteit, maar de burgers van de Europese Unie zijn in toenemende mate verontwaardigd omdat de algemene indruk bestaat dat jonge Europeanen, in vergelijking met de oudere generaties, veel minder mogelijkheden hebben om hun beroeps- en gezinsdoelen te bereiken. De kinderen van arbeiders zullen hoogstwaarschijnlijk zelf als arbeiders eindigen, terwijl de kinderen van hoger opgeleide en beter betaalde ouders meer kans hebben om zelf een hogere opleiding en een goede baan te krijgen. Dit betekent dat de sociale hiërarchie in de EU star en moeilijk te veranderen is, en hoewel dit veel minder uitgesproken is dan in klassieke fascistische samenlevingen, is er nog steeds een zorgwekkende trend van afnemende sociale mobiliteit. Summa summarum, Eurofascisme werkt gewoon tegen de belangen van de naties en burgers van haar lidstaten, en het doet dat zeer nauwgezet, ijverig en meedogenloos.

Als het Eurofascisme met de tot nu toe genoemde kenmerken achterblijft bij zijn voorgangers, dan maken twee van zijn ergste kenmerken het echt tot volbloed fascisme. De propagandamachine van de EU is niet alleen Joseph Goebbels waardig, maar we kunnen gerust stellen dat zij als middel tot collectieve indoctrinatie de prestaties van haar grote goeroe heeft overtroffen. De Europese massamedia scheppen graag op over hun vermeende onafhankelijkheid en objectiviteit, maar ze worden beheerd vanuit slechts enkele machtscentra. De europropaganda ontkent volledig de noodzaak van dialoog en debat, en in plaats daarvan worden de eindconclusies van verschillende deskundigen over alle mogelijke aspecten van het sociale en politieke leven brutaal aan het publiek opgelegd. Daarom rest de Europeanen niets anders dan zich in te spannen om te geloven in wat hen gevraagd wordt als onbetwistbare waarheid te aanvaarden.

In de EU worden kritiek en vrije gedachte niet alleen steeds meer ongewenst, maar ook steeds meer gekwalificeerd als een strafbaar feit. Aangezien de Europese Unie onlosmakelijk verbonden is met de NAVO, is het militarisme een misdaad die het Eurofascisme een karakter geeft dat het volledig ontmaskert. Als we het Europa onder Hitlers bezetting zouden vergelijken met het huidige Euro-Atlantische Europa, zouden we een groot aantal overeenkomsten zien, waaronder het streven om Lebensraum in het Oosten met militair geweld te veroveren. Van de verschillen zijn de volgende drie het meest opvallend: Het Eurofascisme is veel zachter ten opzichte van zijn burgers; het is niet in conflict met de Angelsaksische elites, maar is aan hen ondergeschikt; en tenslotte wordt Europa niet langer geregeerd vanuit Berlijn, maar vanuit Washington en Londen, wat zou kunnen betekenen dat de Russen ditmaal niet alleen continentale hoofdsteden, maar ook overzeese hoofdsteden zullen moeten bevrijden.

De altijd zelfvoldane Europese elites vergissen zich schromelijk als zij denken dat de angstaanjagende wallen van repressieve politiesystemen die zij hebben opgetrokken tussen henzelf en de steeds ontevredener Europeanen hen nog veel langer zullen kunnen beschermen tegen de groeiende woede van de gewone mensen. Maart begon heel slecht voor de Euro-Atlantici. Eerst verzamelden enkele tienduizenden boze maar waardige en trotse burgers van Slowakije zich in Bratislava voor de “Mars voor de Vrede”, waar zij resoluut eisten dat hun land zich dringend zou terugtrekken uit de NAVO, zou stoppen met het bewapenen van Oekraïne en in plaats daarvan de best mogelijke betrekkingen met Rusland zou aangaan. “Angelsaksische fascisten eruit!”; “Slowaken en Russen – broeders voor altijd!” riepen de demonstranten in de straten van de Slowaakse hoofdstad en juichten voor Rusland en Poetin.

Een week later gingen tienduizenden boze Tsjechen, voor wie weet hoe vaak in de afgelopen zes maanden, de straat op in het opstandige Praag, dat al eerder honderdduizenden deelnemers aan soortgelijke protesten had verzameld. In deze laatste, nogal explosieve opstand protesteerden de burgers tegen de armoede als gevolg van de proxy-oorlog die de NAVO in Oekraïne tegen Rusland voert. “Stop de oorlog, stop de NAVO!” riepen de ontevreden Tsjechen en vroegen hun regering om eindelijk de problemen van de Tsjechische burgers aan te pakken in plaats van de Oekraïense nazi’s te bewapenen. Slechts een dag later trokken duizenden even woedende burgers van Sofia naar de pleinen en straten van de Bulgaarse hoofdstad voor demonstraties met een duidelijke boodschap: “NATO out!” Dergelijke protesten nemen overal in de Europese Unie toe, en steeds meer mensen nemen eraan deel ondanks openlijke dreigementen van de politie en de ministeries van binnenlandse zaken dat dergelijke manifestaties niet zullen worden getolereerd. Tot ontsteltenis van de heersende Euro-Atlantische elites wapperen Russische vlaggen en symbolen van Russische speciale militaire operaties in de steden van Frankrijk, Duitsland, Tsjechië, Bulgarije, Slowakije… Zoals verwacht hebben de Europese mainstream media, als onderdeel van de Eurofascistische propagandamachine, de verslagen over al deze gebeurtenissen volledig genegeerd of gecensureerd, maar de waarheid kon niet worden verborgen. Tot groot genoegen van velen werden de sociale netwerken overspoeld met opnames, foto’s en verslagen van al deze talrijke en massale protesten tegen de NAVO en de armoede, waarvan het hoogtepunt nog steeds begin april wordt verwacht.

In de hele EU was er, zelfs vóór februari 2022, toenemende bezorgdheid over de stijgende kosten van levensonderhoud, maar de zaken worden nu langzaam ondraaglijk voor de burgers. Uit officiële enquêtes van november vorig jaar bleek dat de meerderheid van de Roemenen, Polen en Portugezen van mening is dat hun leven een zeer slechte richting is ingeslagen – bergafwaarts. Slowaken, Esten en Kroaten zijn het meest ontevreden, terwijl Grieken en Belgen denken dat hun positie in de Europese Unie nog verder zal verslechteren. En terwijl gewone Europeanen worden gekweld door groeiende financiële kopzorgen die rechtstreeks verband houden met de betrokkenheid van de NAVO bij de oorlog in Oekraïne, worden de namen van Europese leiders steeds vaker en in het openbaar in verband gebracht met talrijke financiële verduisteringen, belastingontduiking en andere blootgelegde schandalen.

Zo stond de Duitse bondskanselier Olaf Scholz onlangs in de schijnwerpers toen hij publiekelijk werd beschuldigd van misbruik van zijn politieke invloed om de Warburg Bank te helpen om 47 miljoen euro aan illegale belastingteruggaven te ontduiken. Diezelfde Scholz doet alsof hij niet weet dat de sancties van het collectieve Westen tegen Rusland, ontworpen door de Amerikanen, Duitsland de meeste schade berokkenen. Een andere vooraanstaande Europese politica, de voorzitter van de Europese Commissie, Ursula von der Leyen, kwam ook op de schandpaal terecht toen er een officieel onderzoek tegen haar werd ingesteld in verband met duistere transacties bij de aanschaf van COVID-19-vaccins. Er zijn redelijke vermoedens dat von der Leyen contracten heeft afgesloten voor de aanschaf van vaccins, hoewel zij daartoe zelf niet bevoegd was. Dit is niet haar eerste affaire. Als Duitse minister van Defensie werd Ursula von der Leyen ervan beschuldigd de meest lucratieve contracten aan een en dezelfde fabrikant te hebben gegund, en het lijkt erop dat zij, om deze louche deals te verdoezelen, alle belastende gegevens van haar telefoon heeft gewist.

We zouden ook de schandalen kunnen noemen waarbij de Griekse premier Kyriakos Mitsotakis, de Franse minister Damien Abad en vele anderen betrokken zijn, want de lijst van schandalen van Europese politici is lang, wat de belangen van de VS goed uitkomt. Met name corrupte politici die onder sterke publieke druk staan en tegen wie een onderzoek loopt, zijn door hun kwetsbaarheid zeer gemakkelijk te manipuleren. Is het dan verwonderlijk dat Olaf Scholz en Ursula von der Leyen, wier namen hier zijn gebruikt als voorbeeld van de betrokkenheid van Europese politici bij schandalen, verstokte russofoben, oorlogszuchtigen en überhaupt “nuttige idioten” zijn voor de belangen van de Angelsaksische plutocratische elites?

De burgers van de Europese Unie worden zich steeds meer bewust van een feit dat hen niet onverschillig kan laten. Dankzij de politieke elites die hen vertegenwoordigen, zullen de gewone Europeanen niet alleen het grootste deel van de kosten van de Angelsaksische oorlog tegen Rusland moeten dragen, maar zullen zij, net als de Oekraïners, die oorlog in de zeer nabije toekomst ook met hun leven moeten bekopen. Dankzij de arrogantie en roekeloosheid van de Eurofascisten kunnen fatsoenlijke Europeanen alleen maar diepe armoede, honger, oorlog en dood verwachten. Daarom zijn wij niet verbaasd over de dramatische toename van de euroscepsis in bijna alle lidstaten van de EU, en wat vooral belangrijk is, in Frankrijk en Duitsland.

Al die anti-NAVO-protesten in de landen van Oost-Europa, hoezeer ze ook gebaseerd zijn op onbetwistbare waarheden en nobele ideeën, zullen er niet in slagen de agressieve plannen van de Euro-Atlantici te dwarsbomen zonder de volledige steun van de opstandige Fransen en Duitsers. De ineenstorting van het Eurofascisme en de verdrijving van de Angelsaksische fascisten van het Oude Continent zijn alleen mogelijk als de twee grootste West-Europese naties, die hebben deelgenomen aan de oprichting van de EU, daartoe besluiten. Alleen de burgers van Frankrijk en Duitsland hebben niet alleen de nodige moed, maar ook de kracht en de aantallen om zich te verzetten tegen de dictaten van de Brusselse fascisten, en dit geldt vooral voor de traditioneel revolutionair ingestelde Fransen, wier intolerantie voor onrecht in hun genetische code staat geschreven.

De Franse president Macron, een typische Europese elitair, Euro-Atlanticus en arrogante globalist die loyaal is aan overzeese machtscentra, maar volkomen blind en doof voor de belangen van de gewone Franse burgers, is al enige tijd in openlijk conflict met zijn eigen volk. Macrons imago bij het Franse publiek is blijvend beschadigd, en op dit moment is de steun voor zijn coalitie bij de kiezers gedaald tot slechts 22%. De Franse president toonde in 2018 en 2019 enige flexibiliteit en slaagde er op de een of andere manier in om de Gele Hesjesbeweging politiek te overleven, maar het lijkt waarschijnlijk dat hij zal moeten terugkrabbelen tegenover de aanhoudende en hevige onrust die zijn pensioenhervorming veroorzaakt. Miljoenen Fransen die niet bereid zijn hun strijd op te geven, nemen deel aan deze protesten in meer dan 30 steden in Frankrijk.

Macron, die terecht vreesde dat zijn regering niet de noodzakelijke meerderheid zou kunnen behalen om het wetsvoorstel over de verhoging van de pensioenleeftijd van 62 naar 64 jaar, dat op verzoek van de Europese Unie werd gedaan, aan te nemen, besloot namelijk gebruik te maken van het beruchte artikel 49.3 van de Franse grondwet, dat het mogelijk maakt wetten af te kondigen zonder dat daarover in het parlement hoeft te worden gestemd. Een motie van wantrouwen tegen de regering op 20 maart was de laatste kans om deze impopulaire wet tegen te houden, maar dat gebeurde niet. De Franse regering overleefde, maar met slechts negen stemmen. Zo werd de wet op de pensioenhervorming met geweld doorgedrukt, buiten het parlement om. Burgers in Frankrijk, vooral in grote steden als Parijs, Bordeaux, Lyon, Marseille en Toulouse, protesteerden sinds januari vreedzaam tegen de omstreden wet, maar het nieuws dat de wet zonder stemming in het parlement werd aangenomen, radicaliseerde de situatie onmiddellijk. De protestbijeenkomsten van burgers werden massaler, explosiever en gewelddadiger, wat zeker werd bevorderd door de gewelddadigheid van de Franse politie en gendarmes. Excessief gebruik van geweld en willekeurige arrestaties van demonstranten door wetshandhavers leidden tot hevige protesten van Frans extreem-rechts en extreem-links, en ook de Franse verdediger van de rechten, Claire Hédon, en Amnesty International reageerden.

Scholen zijn in heel Frankrijk gesloten, luchthavens zijn geblokkeerd, het treinverkeer ligt stil, veel raffinaderijen werken niet meer, er is een tekort aan brandstof, en door stakingen dreigen ook onderbrekingen in de elektriciteitsvoorziening. In de straten van Parijs stapelen zich door de staking van de werknemers van de stadsreiniging tonnen afval op, zodat de lichtstad is overspoeld door ratten. Het is een tragisch beeld van het Frankrijk van Macron vandaag, maar ook een spiegel van de Europese Unie. Eisten de demonstranten in het begin op vreedzame wijze en parallel aan de stakingen van de arbeiders de stopzetting van de omstreden pensioenwet, nu is er niet alleen sprake van een radicalisering van de protesten, maar ook van de vereniging van talrijke andere eisen tot één front.

In Frankrijk is er nu een openlijke opstand tegen het bewind van Macron, tegen de verdere bewapening van Oekraïne en tegen het lidmaatschap van de NAVO. Als we, op basis van de manier waarop hij de onrust in Iran categoriseerde, Macrons eigen maatstaven zouden toepassen op de huidige stand van zaken in Frankrijk, zouden we concluderen dat de Franse president met niets minder dan een open revolutie te maken heeft. In ieder geval groeit de ontevredenheid van de burgers in Europa, die steeds gevaarlijker wordt, zoals blijkt uit de grootste staking in Duitsland in de afgelopen 30 jaar, als gevolg van lage lonen, dat wil zeggen drastische prijsstijgingen en een daling van de koopkracht van gewone mensen. Volgens sommige peilingen steunde maar liefst 55% van de Duitse burgers deze massale staking, georganiseerd door de Spoorweg- en Transportbond (EVG) en de Verenigde Dienstenvakbond (Verdi), die het hele land praktisch tot stilstand bracht. Tot slot gingen op 29 maart opnieuw duizenden ontevreden Tsjechen de straat op in Praag, ditmaal om te protesteren tegen de aankondiging van een hervorming van het pensioenstelsel die nog erger is dan de hervorming die de Fransen is opgelegd, maar de schuldige is dezelfde – de Europese Unie.

Afgelopen augustus waarschuwde de minister van Justitie van Tsjechië, Pavel Blažek, dat de crisis in de energiesector, als gevolg van het conflict tussen de EU en Rusland, zou kunnen leiden tot een pan-Europese revolutie en het voortbestaan van de Europese Unie zou kunnen bedreigen. We kunnen gerust stellen dat de huidige situatie in Europa inderdaad pre-revolutionair is, maar niet alleen vanwege de energiecrisis, maar ook vanwege tal van andere gevolgen van de oorlog in Oekraïne, en vooral omdat de Europese leiders voor het oog van de hele wereld hebben bewezen dat de EU geen eigen onafhankelijk buitenlands beleid heeft, maar volledig ondergeschikt is aan Washington. Daarom is dit niet langer slechts een complottheorie. De duidelijke toename van anti-Amerikaanse sentimenten in Europa is het bewijs dat de burgers van de EU zich zeer bewust zijn van dit enorme probleem dat niemand meer onder het tapijt kan verbergen.

Hoewel de Europese naties niets te winnen hebben en absoluut alles kunnen verliezen door deel te nemen aan de Amerikaanse proxy-oorlog tegen Rusland, hebben de leiders van de EU een koers gekozen die haaks staat op de meest vitale belangen van haar burgers. De EU wordt nu niet alleen geconfronteerd met een energiecrisis, maar ook met een dramatische stijging van de kosten van levensonderhoud, een verzwakking van de economie, inflatie en stijgende rentevoeten. Erger nog, volgens veel financiële deskundigen kan de ineenstorting van de Amerikaanse banken zeer snel via een kettingreactie op Europa overslaan en tot complete chaos leiden. De Franse academicus Thierry de Montbrial, uitvoerend voorzitter van het Franse Instituut voor Internationale Betrekkingen en oprichter en voorzitter van de World Policy Conference, waarschuwde voor de grote schade die de sancties tegen Rusland toebrengen aan de Europese economie. De meest vitale economieën van de Europese Unie, Frankrijk, Duitsland en Italië, hadden voor het begin van de oorlog in Oekraïne zeer sterke economische banden met Rusland, wat ook betekent dat de economische stabiliteit van de hele EU grotendeels afhing van goede betrekkingen met Moskou, die nu ernstig en misschien wel onherstelbaar beschadigd zijn. De Montbrial stelt dat Europa ernstig gevaar loopt te verarmen, terwijl de VS in economisch opzicht “de grote winnaar van deze oorlog” zouden kunnen zijn.

In de monolithische structuur van het Eurofascisme als essentiële maar grillige politieke entiteit van de EU is een diepe scheur zichtbaar die duidelijk wijst op de nakende ineenstorting ervan. Als er geen oorlog was geweest in Oekraïne, was het karakter van dat totalitaire en ondemocratische politieke gedrocht misschien nooit zo duidelijk geworden voor de overgrote meerderheid van de Europeanen. Wat vandaag nodig is, niet alleen voor Frankrijk, maar ook voor heel Europa, is het beste van het authentieke Gaullisme. De Gaulle was, in tegenstelling tot Macron, die deze dagen door demonstranten met het lot van Lodewijk XVI wordt bedreigd, een rechtschapen leider van zijn volk, een echte patriot, een groot euroscepticus en een felle soevereinist die vasthield aan het principe “Angelsaksen eruit”. Hij slaagde er niet alleen in om te strijden voor volledige onafhankelijkheid van de VS, waar de Europeanen van vandaag alleen maar van kunnen dromen, maar ook om zich resoluut te verzetten tegen de Britten en alle anderen die volgens hem de belangen van Frankrijk schaadden.

Zo trok de Gaulle in 1966 Frankrijk, dat hij eerder tot de derde kernmacht ter wereld had gemaakt, terug uit het gezamenlijke commando van de NAVO, en het lijdt geen twijfel dat hij vandaag hetzelfde zou doen, aangezien hij zeer welwillend tegenover Rusland stond en meende dat het deel uitmaakte van de Europese beschaving. Het is duidelijk dat er in heel Europa steeds meer gewelddadige protesten zullen komen en dat er een Europese revolutie op komst is. Die opkomende revolutie heeft twee sterke armen, links en rechts, want alleen met twee handen kan het monster van het Eurofascisme worden gewurgd. Alleen door het Eurofascisme te verpletteren en de Angelsaksische fascisten van het Oude Continent te verdrijven, kan de wereld worden gered van een nucleaire holocaust. En wie weet, misschien zal Lord Ismay zich aan het einde van die revolutie omrollen in zijn graf, omdat de Angelsaksische fascisten eruit zullen zijn, de Russen binnen hun historische grenzen, en de Fransen, Duitsers en andere Europese naties niet langer voor iemand hoeven te knielen.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Zet u schrap! EU staat op een kantelpunt, want de afgrond is dichterbij dan wij denken

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: