Als er iets is dat de huidige politiek kenmerkt, dan is het wel de hysterische stijl. Hiermee bedoel ik de onophoudelijke inzet van valselijk urgente affectieve oproepen door de pers en politici om de houding van het publiek te manipuleren en steun te mobiliseren voor specifieke programma’s, schrijft Eugyppius.
Alle grote gebeurtenissen volgens de hysterische stijl verlopen op ongeveer dezelfde manier: Heel plotseling wordt onder je aandacht gebracht dat er een Zeer Slecht Ding aan het gebeuren is, dat op de een of andere manier ook jouw verantwoordelijkheid is, en waarvoor een Oplossing bestaat – als we maar de nodige Wil en Vastberadenheid en Geloof in Democratie kunnen opbrengen. Over het algemeen kan er maar één zo’n hysterisch narratief tegelijk zijn; wekenlang, maandenlang of zelfs jarenlang moet het centraal staan in elke belangrijke discussie. Bovenal word je opgeroepen om je op een specifieke manier te voelen over dit Zeer Slechte Ding en om je gevoel te tonen met een specifieke performatieve actie, of dat nu het bijwonen van een protest is of het dragen van een masker. Vroeg of laat – en of er nu iets bereikt is tegen dit Zeer Slechte Ding of niet – zakt de hysterie weg en maakt plaats voor het volgende Zeer Slechte Ding. In de hysterische stijl is politiek nooit normaal; we staan altijd aan de vooravond van een ernstige catastrofe en worden altijd opgeroepen om op nieuwe manieren te emotioneren en dit te demonstreren in nieuwe politieke rituelen. Het is een vermoeiende manier van leven.
Mediahysterie is zo oud als de drukpers, maar nooit eerder heeft de hysterische stijl de westerse politiek zo gedomineerd. In Duitsland zou ik het huidige tijdperk van hyperhysterie willen herleiden tot de migrantencrisis van 2015. Het jaar daarvoor was de migratie naar Duitsland sterk toegenomen en als reactie daarop kwam de populistische anti-islambeweging Pegida op. In haar nieuwjaarstoespraak op 31 december eiste Angela Merkel meer “openheid voor vluchtelingen”, die volgens haar “een aanwinst voor ons allemaal” zouden zijn. In 2015 nam de migratie nog verder toe en op de laatste dag van augustus richtte Merkel zich opnieuw tot het Duitse volk en eiste dat Europa “de verantwoordelijkheid zou delen voor vluchtelingen die asiel zoeken” vanwege iets dat “universele burgerrechten” genoemd worden, die vernietigd zouden worden als Duitsland de toestroom zou afremmen. Het was haar beroemde wir-schaffen-das toespraak.1
Achtenveertig uur later, terwijl de oppositie tegen Merkels opengrenzen-prediking aan het opbouwen was, spoelde het lichaam van een verdronken twee jaar oude Syrische Koerdische jongen genaamd Alan Shenu aan op een strand in Bodrum, Turkije. Een lokale fotograaf nam geënsceneerde foto’s van het lichaam; deze beelden waren dagenlang het enige waar de media over spraken.
“Mensen zullen hier binnenkort elke dag sterven terwijl ze naar Europa vluchten,” schreef Rüdiger Schaper in een typische reportage voor Tagesspiegel op 3 september. De foto “schokt de wereld”, schreef hij; hij is “onverdraaglijk, onuitwisbaar.”
“Er flitsen zoveel dingen door je hoofd, vragen tegen beter weten in. Je wilt naar binnen springen, de kleine oppakken, wakker schudden, voor hem zorgen – dat is de directe menselijke impuls. Er is ook dit beeld: de jongen ligt niet langer op het strand. Een politieagent houdt hem in zijn armen. Je weet wat je al wist. De jongen leeft niet meer.”
Schäper hoopte dat het beeld zou ontroeren “zelfs die mensen die zichzelf er niet toe kunnen brengen om ernaar te kijken.”
“Daarom mogen deze beelden niet onderdrukt worden. Omdat er hoop is dat ze iets zullen veranderen in landen die weinig of geen bereidheid tonen om vluchtelingen op te nemen. Omdat het mogelijk is dat politici hun standpunt herzien en de bereidheid om te helpen toeneemt. Omdat beelden een wapen kunnen zijn in een wereld die gedomineerd wordt door beelden.”
Zelfs in deze vroegste verslagen zaten alle cruciale, zij het ongemakkelijke details verborgen: Shenu’s familie was de Syrische burgeroorlog al ontvlucht naar Turkije, waar zijn vader Abdullah werk had. Turkije was echter niet goed genoeg; hun doel was om zich bij familie in Canada te voegen. Het is onduidelijk of ze ooit Canadees asiel hebben aangevraagd en in elk geval weigerde Turkije hen een uitreisvisum. Dus betaalde zijn vader smokkelaars om zijn familie op een vlot naar het Griekse eiland Kos te brengen. Wat er daarna gebeurde is onduidelijk door de tegenstrijdige verklaringen van Abdullah: Tegen het Turkse Dogan News Agency zou hij hebben gezegd dat hij na twee mislukte smokkelpogingen met zijn eigen boot vertrok, die 500 meter uit de kust zonk; “we hadden geen reddingsvesten”, zei hij. Tegen Westerse media beweerde hij dat het de boot van de smokkelaars was die zonk en dat zij inderdaad reddingsvesten hadden, “maar ze waren allemaal nep, ze waren nutteloos.” Afgezien van de verdachte inconsistenties is het moeilijk in te zien hoe de dood van Shenu iets te maken had met het Duitse of zelfs Europese asielbeleid. Als er morele paniek moest uitbreken, dan was Turkije met zijn lakse handhavingsoperaties tegen smokkelaars een geschikter doelwit geweest; de Arabische staten die consequent weigerden Syrische vluchtelingen op te nemen, zouden een ander doelwit zijn geweest. Maar details doen er niet toe in de hysterische stijl van politiek bedrijven; het draait allemaal om beelden en emoties, dat is het hele voordeel van deze aanpak.
Het nadeel is dat hysterie vluchtig blijkt te zijn. Vroeg of laat bekoelen de emoties en blijf je achter in een nieuwe en wat meer gebroken wereld. De bloei verdween voor het eerst van de roos met de aanrandingen op oudejaarsavond in Keulen, wat slechts onze eerste kennismaking was met het ruwe gedrag van onze nieuwe gasten. In de jaren daarna hebben Duitsers zich gerealiseerd dat vluchtelingen geen oplossing zijn voor onze vergrijzende beroepsbevolking; 62% van alle Duitse werkloosheidsuitkeringen wordt momenteel besteed aan migranten, nakomelingen van migranten of hun families. Nu we onze grenzen hebben opengesteld, is het echter vrijwel onmogelijk gebleken om ze weer te sluiten; alleen al het huisvesten en voeden van de steeds groter wordende migrantengolven heeft de staat tot aan zijn grenzen gebracht en deze zelfs overschreden.
Deze nieuwe verhalen hebben de hysterische humanitaire drumbeat slechts gedeeltelijk overstemd, die er nog steeds is, maar in een post-acute fase – een onheilspellende achtergrondmuziek die altijd probeert de overhand te krijgen. Zo heb je nog steeds Frankfurter Rundschau met gaststukken van UNO-Flüchtlingshilfe, een Duitse NGO voor vluchtelingen, over hoe 114 miljoen mensen ontheemd zijn door “oorlog, geweld, vervolging en de gevolgen van klimaatverandering” in 2023. Nu er hier al miljoenen vluchtelingen zijn, zijn er natuurlijk andere thema’s die verband houden met migranten om paniek over te zaaien, bijvoorbeeld de ernstige bedreiging voor vluchtelingen door Alternative für Deutschland en “rechts”. Misschien zal in de toekomst, wanneer onze herinneringen aan 2015 zijn weggeëbd, een van deze hysterische verhalen weer de kop opsteken.
Er zijn miljarden arme en onderdrukte mensen in de derde wereld, en onnoemelijk veel honderden miljoenen van hen zouden graag in Europa wonen. De vluchtelingen die we tot nu toe hebben opgenomen, hebben onze eigen landen grondig veranderd, maar ze zijn niet meer dan een druppel uit de enorme oceaan van menselijk lijden, en tot op de dag van vandaag verdrinken er nog steeds migranten in de Middellandse Zee. Toch werd de zeer negatieve migrantencrisis van 2015 al snel van het toneel verdreven. We hadden Duitsland slechter gemaakt, in tegenstelling tot Merkels aandringen hadden we niets bereikt, maar het was tijd voor een freakout over iets anders.
Dat iets anders bleek klimaatverandering te zijn. Greta Thunberg en haar Fridays for Future beweging zorgden voor de openingsact in 2018. Het was midden in het presidentschap van Donald Trump en een geweldige kans voor ons Europeanen om onze superieure deugdzaamheid te tonen aan de Amerikanen.
Na een jaar vol gloedvolle krantenkoppen ging Thunberg met een zeilboot naar de VN-top over klimaatverandering in New York, waar ze een bizarre toespraak hield die in de internationale pers breed werd uitgemeten.
“Mijn boodschap is dat we je in de gaten zullen houden. Dit is allemaal verkeerd. Ik zou hier niet moeten zijn. Ik zou terug op school moeten zijn aan de andere kant van de oceaan. Toch komen jullie allemaal naar ons, jonge mensen, voor hoop. Hoe durven jullie! Jullie hebben mijn dromen en mijn jeugd gestolen met jullie lege woorden. Toch ben ik een van de gelukkigen. Mensen lijden. Mensen sterven. Hele ecosystemen storten in. We staan aan het begin van een massale uitsterving, en het enige waar jullie over kunnen praten is geld en sprookjes over eeuwige economische groei? Hoe durft u?”
De hysterische stijl moet altijd een mogelijkheid tot persoonlijke actie bieden. Tijdens de migrantencrisis werden mijn buren massaal opgeroepen om kleding en schoenen te doneren voor vluchtelingen. Ik heb geen idee hoeveel hiervan nodig was of hoeveel van deze donaties ooit bij de migranten terecht zijn gekomen, maar het is moeilijk om echte paniek te zaaien als mensen zich niet persoonlijk betrokken voelen. Fridays for Future vroeg iedereen om elke vrijdag tijdens de lunch tegen kooldioxide te marcheren. Ze verspreidden regelmatig rampenretoriek over een naderend opwarmend “omslagpunt” dat zou worden veroorzaakt door de volgende paar honderd gigaton CO2-uitstoot. “Met de huidige uitstootniveaus zal dat resterende CO2-budget in minder dan acht en een half jaar op zijn,” vertelde Thunberg de VN. Er was tenminste hoop op redding, als we maar de wil en vastberadenheid konden opbrengen om precies te doen wat de heilige Thunberg eiste.
De derde grote hysterie van Covid verving natuurlijk het klimaatprobleem van de Futurianen en veranderde ook de hysterische stijl voorgoed. Na de lockdowns en de massale vaccinatie leken Thunbergs oude oproepen uit 2019 opeens heel tam, en dus werden de klimaatactivisten gedwongen om een nieuwe stijl van openlijker catastrofaal activisme aan te nemen. In deze nieuwe wereld hadden groepen als Just Stop Oil en Letzte Generation veel meer aantrekkingskracht op de pers, ook al misten ze de populaire aantrekkingskracht van Fridays for Future. “YOU ARE GOING TO FUCKING DIE,” tweette Roger Hallam, oprichter van Just Stop Oil, een paar weken geleden, in een perfect voorbeeld van de nieuwe post-Thunberg klimaatscène. “Stop met het spelen van domme idioten, verlaat je domme baan, sluit je aan bij het verzet en kom in opstand.”
De aanleiding voor Hallam’s tirade was een artikel in de Guardian waarin de beweringen van de histrionische klimaatwetenschapper James Hansen werden gerecycled dat “de opwarming van de aarde dit jaar de drempel van 1,5°C zal overschrijden” vanwege een “grote planetaire energie-onbalans”:
“We bevinden ons nu in het proces naar de 1,5C wereld,” vertelde Hansen aan de Guardian. “Je kunt hier 100 dollar op inzetten en er zeker van zijn dat je een gratis donut krijgt, als je een sukkel kunt vinden die bereid is de weddenschap aan te gaan.”
In een bulletin dat hij samen met twee andere klimaatonderzoekers heeft uitgegeven, stelt Hansen dat “het plafond van 1,5C opwarming van de aarde voor alle praktische doeleinden is gepasseerd omdat de grote onbalans in de planetaire energie er voor zorgt dat de temperatuur wereldwijd nog verder omhoog gaat” …
“Het passeren van de 1,5C wereld is een belangrijke mijlpaal omdat het laat zien dat het verhaal dat wordt verteld door de Verenigde Naties, met de instemming van haar wetenschappelijke adviesorgaan, het IPCC, een hoop onzin is,” zei Hansen.
“We gaan niet naar een 1,5C wereld, we gaan er even doorheen in 2024. We zullen de 2C (3,6F) wereld passeren in de jaren 2030, tenzij we doelgerichte acties ondernemen om de energiebalans van de planeet te beïnvloeden.”
Het Klimaatnoodfonds, dat deze nieuwe post-Covid klimaatgroepen subsidieert, beweert dat “Ons venster om catastrofale opwarming te voorkomen bijna gesloten is, en als we de komende vijf jaar niet serieus beginnen met decarbonisatie, zal de aarde worden vergrendeld in een onleefbare toekomst.” Letzte Generation zegt dat zij “de laatste generatie zijn die de ineenstorting van onze samenleving nog kan stoppen.” Ik heb geprobeerd meer specifieke uitspraken te vinden, maar dat is niet gelukt. Het blijkt dat al deze post-Thunberg klimaatvandalisme operaties heel weinig concreets te zeggen hebben over de specifieke kenmerken van klimaatverandering, behalve vage omslagpunt claims. Naarmate je de hysterie opvoert, neemt de inhoud af, totdat je alleen nog maar een hoop geschreeuw hebt.
Ondanks al het uitzinnige theater en de kinderachtige retoriek is het duidelijk dat ook het klimaatactivisme in zijn post-acute fase is beland. Ze zijn nooit in staat geweest om de aandacht van het publiek te trekken en vast te houden zoals in 2019. Covid was nog maar net terug of Rusland viel Oekraïne binnen en de klimaatactivisten stonden weer buiten het nieuws.
De linkse Amadeu Antonio Stiftung, een stichting die banden heeft met de SPD, produceerde op de dag dat de oorlog uitbrak een opmerkelijke verklaring die volledig typerend is voor de berichtgeving van het establishment over de oorlog. “Een donkere schaduw dreigt zich over dit land uit te breiden met de Russische invasie,” schreven ze:
“In Rusland is een autoritair regime gevestigd dat wereldwijde propaganda- en mediaoorlogen voert, waarin nepnieuws per uur wordt verspreid en waarvan de terreur tegen de pers en de vrijheid van meningsuiting uitmondt in bloedvergieten …
Poetin is geïnteresseerd in macht en invloed, en de Oekraïense democratische inspanningen zijn hem een doorn in het oog. De democratische verworvenheden van Oekraïne staan nu op de rand van de afgrond.
Het wijdverbreide onbegrip van het Russische regime voor racisme, kolonialisme en antisemitisme is ernstig. Het feit dat de machthebbers in Rusland een democratisch land willen binnenvallen en annexeren en dat de hele democratische rest van de wereld waarschijnlijk niet kan of wil ingrijpen, maakt ons sprakeloos en hulpeloos; het is een democratische nachtmerrie en een gevaar voor onze liberale waarden.”
De cruciale oproepen tot persoonlijke actie waren er ook: “Laten we de straat op gaan, laten we protesteren op social netwerken, laten we het volk en de democratie van Oekraïne en ook Rusland steunen.” Er waren enkele demonstraties in de begindagen van de oorlog, maar die hielden niet lang stand, misschien omdat protesteren tegen een rivaliserende mogendheid in je eigen land een beetje te absurd is, zelfs voor de hysterici.
Hoe dan ook, maandenlang was dit soort gewauwel het enige wat je kon lezen in de kranten en horen op het avondnieuws. Elke uitspraak van Vladimir Zelensky werd behandeld als een nieuwsitem. Toen een verdwaalde raket afgevuurd door Oekraïne in Polen landde, zei Zelensky dat het de schuld van Poetin was, wat BILD de kans gaf om Rusland te beschuldigen van het uitvoeren van “een gewapende aanval op NAVO-grondgebied.”
“2 Doden: Poetin vuurt raketten af op Polen. Nationale Veiligheidsraad bijeengeroepen.”
De pers suggereerde ook dat Rusland schuldig was aan “genocide” in Oekraïne, een thema waar ze in september 2023 nog steeds mee flirtten. Pas met de 7 oktober Hamas aanvallen op Israël trokken ze dat thema stilletjes terug, om redenen die ik aan mijn lezers zal overlaten om te bedenken.
Het is onvermijdelijk dat ook de Oekraïne-hysterie voorbij is. Met het mislukken van het laatste tegenoffensief heeft de pers een nieuwe toon aangenomen. De Atlantische onderneming die bekend staat onder de naam Welt schreef in januari een ongewoon nuchter stuk waarin de afnemende steun aan Oekraïne werd betreurd en waarin zelfs het vermoeden werd geuit dat “het Westen niet wil dat Poetin verliest”. Dat is hun manier om te zeggen dat de NAVO-machten hun steun hebben beperkt om een catastrofale escalatie van het conflict te voorkomen. De implicatie lijkt te zijn dat we bereid moeten zijn om alles te riskeren, zelfs een kernoorlog, voor een kans om de Oekraïense democratie te verdedigen.
Nu Oekraïne niet langer de rekeningen betaalt, vragen dezelfde mensen ons te hysterisch te doen over een nieuwe Russische dreiging:
“We horen bijna elke dag dreigementen van het Kremlin – onlangs weer tegen onze vrienden in de Baltische staten,” [zei de Duitse minister van Defensie Boris Pistorius]: “We moeten er dus rekening mee houden dat Vladimir Poetin op een dag zelfs een NAVO-land zou kunnen aanvallen” …
Pistorius acht een Russische aanval momenteel niet waarschijnlijk. “Onze experts verwachten een periode van vijf tot acht jaar waarin dit mogelijk zou kunnen zijn.” Met zijn waarschuwing of zijn oproep aan de Bundeswehr om “oorlogsklaar” te worden, wilde hij ook “onze samenleving wakker schudden.”
In de hysterische politiek moet je de hele tijd gekke dramatische dingen zeggen om aandacht te krijgen voor je oproepen. Dit is wat Pistorius bedoelt met zijn laatste woorden. Niet te overtreffen, Zelensky is momenteel zijn eisen voor Taurus kruisraketten op smaak aan het brengen met onheilspellende waarschuwingen voor de Derde Wereldoorlog; Tagesspiegel drukt zijn raaskallen graag kritiekloos af:
“De Oekraïense president Volodymyr Zelenskyi heeft een dringende waarschuwing doen uitgaan dat andere Europese landen zoals Duitsland ook gevaar lopen als Rusland zijn land zou verslaan.
De Duitse regering heeft zich nu gerealiseerd “dat Rusland dichter bij Duitsland zal komen als we niet standhouden,” zei Zelensky in een interview dat ARD-presentatrice Caren Miosga woensdagavond uitzond.
Het Oekraïense staatshoofd voegde eraan toe dat hij de indruk had dat bondskanselier Olaf Scholz (SPD) “dit risico begrijpt. En dat betekent duidelijk – de Derde Wereldoorlog.” Zelensky voegde eraan toe dat hij niet kon zeggen of Rusland zich na een overwinning op Oekraïne eerst tegen Duitsland, Polen of de Baltische staten zou keren.”
Er is natuurlijk geen bewijs dat Rusland van plan is de Baltische staten of Polen binnen te vallen, laat staan Duitsland, maar in de hysterische stijl is bewijs omgekeerd evenredig met de grootsheid van iemands beweringen.
Nu de Rusland paniek is weggeëbd, is Duitsland in de greep van een nieuwe hysterie over Alternative für Deutschland. Ik heb hier al genoeg over geschreven, maar de tsunami-griezel blijft maar nieuw materiaal genereren.
Staatsmedia SWR vrezen dat de stijgende steun voor de AfD betekent dat we op het punt staan terug te keren naar het fascisme:
“De Alternative für Deutschland (AfD) wint aan kracht in de peilingen. Volgens de laatste voorspellingen zal deze partij de deelstaatverkiezingen in Saksen, Thüringen en Brandenburg vrijwel zeker winnen als sterkste partij …
Veel mensen vrezen nu dat het verleden zich zou kunnen herhalen. Dat Duitsland zou kunnen afglijden naar een dictatuur, zoals aan het einde van de jaren 1920, of nog erger – dat gewelddadige deportaties zoals tijdens de Holocaust opnieuw zouden kunnen plaatsvinden. Het rapport van journalisten van het onderzoeksnetwerk Correctiv over een geheime ontmoeting tussen neonazi’s en politici van de AfD en de WerteUnion voedt deze angsten en veroorzaakt ook een golf van protesten.”
Deutsche Welle is het ermee eens dat “de democratie in gevaar is” en citeert voormalig minister van Binnenlandse Zaken Gerhart Baum (ik wist niet eens dat hij nog leefde) die beweert dat “we op dit moment worden blootgesteld aan een golf van rechts-extremisme” die bestaat uit “een beweging die zich uitstrekt tot in de middenklasse” en waarvan de AfD slechts “de parlementaire tak” is. ZDF interviewt Andreas Voßkuhle, voormalig president van het Constitutioneel Hof, over hoe we zullen lijden onder een “uitholling van de democratie en de rechtsstaat” als de AfD de komende deelstaatverkiezingen wint. “Het is heel goed mogelijk,” zegt hij, “dat onze westerse democratie slechts een korte fase in onze geschiedenis zal blijken te zijn … en dan zullen de donkere dagen van het totalitarisme terugkeren.” CSU secretaris-generaal Martin Huber verklaart dat AfD “nazi’s in een nieuw jasje zijn” en “een anti-constitutionele partij waarin nationaalsocialistische ideeën steeds meer terrein winnen.” Dat is natuurlijk net zo schandalig en net zo ongefundeerd als Zelensky’s voorspellingen dat Rusland binnenkort een directe bedreiging zal vormen voor de Duitse veiligheid.
De hysterische stijl komt voort uit een fundamentele verandering in de aard van de westerse overheid, die al aan de gang is sinds het begin van de twintigste eeuw en die recentelijk in een stroomversnelling is geraakt. Managers en bestuurders hebben politici vervangen als de primaire politieke actoren. Gaandeweg is de staatsmacht verspreid en gedeformaliseerd. Vandaag de dag heeft een breed scala aan bureaucraten, belanghebbenden, NGO’s, filantropische ondernemingen, journalisten, academici en adviescommissies allemaal een stem in de politiek. Hysterie is een middel om al deze wijd verspreide mensen te coördineren en in dezelfde richting te duwen. Hoe meer de staatsmacht verdeeld en veralgemeend raakt, hoe belangrijker de hysterische stijl zal worden.
In dit dappere nieuwe systeem is er geen onderscheid tussen mediapropaganda en politieke processen. Pershysterie is veel meer dan alleen maar steun verwerven of de publieke opinie sturen; het is de manier waarop onze staten hun diffuse organen coördineren. Omdat Westerse naties zich niet kunnen roeren zonder deze hysterische impulsen, is hun actieradius opmerkelijk beperkt geworden. Ze hebben grote problemen om iets te repareren, te hervormen, af te schaffen of in te stellen, tenzij ze dat kunnen doen als reactie op een minimaal geloofwaardige noodsituatie ergens. Politiek zou voorspelbaar en saai moeten zijn, tenminste voor die landen die zich dat kunnen veroorloven. In plaats daarvan hebben we ongewild een krankzinnig systeem gekweekt dat voortdurend zijn verstand verliest over kortstondige en vaak nogal denkbeeldige problemen.
Nog erger is dat alle hysterische oproepen die momenteel in omloop zijn met elkaar lijken te wedijveren om aandacht en steun. Zo escaleert de hysterische stijl voortdurend, waarbij tammere oproepen zoals die van Fridays for Future het moeten afleggen tegen de extremere retoriek van Letzte Generation, waarbij Pistorius waarschuwt voor een dreigende oorlog over vijf tot acht jaar omdat hij de klimaatveranderaars moet overschreeuwen, en waarbij het anti-AfD contingent zich verlaagt tot nazi-vergelijkingen omdat ze hun bête noire nog erger moeten laten klinken dan over Poetin. Kleinigheden als nauwkeurigheid en eerlijkheid zijn onmogelijk in dit competitieve systeem; de hysterische stijl beloont in plaats daarvan manipulatieve beeldspraak, gemakkelijke historische analogieën en apocalyptische wetenschappelijke modellen. Gematigdheid is eveneens hopeloos, omdat het gemakkelijk wordt weggeconcurreerd en omdat het hysterische systeem na verloop van tijd krankzinnige, opgewonden mensen selecteert die er de voorkeur aan geven verwoede, angstige, overdramatiseerde levens te leiden.
Alle verhalen in de hysterische stijl hebben een acute fase, wanneer ze voor het eerst de kop opsteken en de meeste aandacht opeisen; en een langere postacute fase, nadat ze zijn overvleugeld door andere dingen om over in paniek te raken. Het onheilspellende is dat postacute hysterieën nooit helemaal verdwijnen en dat ze jarenlang of zelfs decennialang een zekere mate van controle blijven uitoefenen op de overheidsinstellingen. Ik vermoed dat een van de redenen waarom Europa zijn grenzen niet kan sluiten voor de derde wereld, is dat dit een coördinerende grensbeveiligingshysterie zou vereisen, wat onmogelijk is door de aanhoudende invloed van de 2015 open grenzen maniakken. De Covidianen zijn ook een chronische politieke aandoening geworden, die er decennialang naar zullen streven om de volgende pandemie te realiseren en willekeurige maskermandaten opnieuw op te leggen waar ze ook maar enige macht hebben. Je moet je afvragen wat het betekent, aangezien steeds meer postacute oorzaken zich ophopen aan de randen van de invloedssfeer, de politiek subtiel naar irrationele doelen duwen en voor altijd dreigen opnieuw uit te barsten.
1 Deze Engelse citaten van Merkels Duitse toespraken zijn voor de verandering eens niet van mijzelf, maar voor het gemak overgenomen uit Douglas Murray, The Strange Death of Europe (2017), hoofdstuk 5, waarvan de basis chronologie ook nuttig is.
Het joodse geloof, met koning David (Davidster) als middelpunt, was reeds voor de jaartelling een goed georganiseerd instituut.
Toen het christendom daaruit ontsproot heeft het Joodse geloof het christendom helpen opzetten met al hun kennis, kunde en rituelen en Het Vaticaan, samen met de christenen helpen oprichten. Beide partijen hebben daar baat bij.
Op website https://www.facebook.com/Lamoraal staat dat alle hoge west Europese adel + USA presidenten bloedlijnen heeft met Koning David, de koning van het Verenigd Konikrijk Israël (ca. 1040-970 v. Chr.).
Dit verbindt dus alle west Europese vorsten + USA presidenten + Israël + Het Vaticaan aan elkaar. 2.000 jaar lang heeft Het Vaticaan dus een dubbele rol gespeeld namelijk:
1: het regelen van de huwelijken van wereldleiders (koningen en koninginnen + hoge adel) met koning David bloedlijnen / afstammingen
2: De 12 christelijke stammen (de plebs / Latijn plebejer: niet van adel) kreeg het afgeschaalde en vereenvoudigde evangelie van Jezus Christus met veel olijke christelijke feestdagen
Anno Nu zetten al die koning David bloedlijnclan allemaal wereldorganisaties op, zoals het WEF, met één doel, alles onder hun controle
Kortom er valt genoeg te onderzoeken.
Waarom het krankzinniger word?
Omdat ze de controle zijn aan het verliezen.
Burgers angst aanjagen
Waarom het krankzinniger word?
Omdat ze de controle zijn aan het verliezen.
En ze als de dood zijn om verantwoordelijk gehouden te worden voor hun misdaden.
De Europese indentiteit en cultuur zullen sterven in deze enorme
toestroom van asielparasieten !!
Het verdwijnen van de Europese cultuur & identiteit is de hoofddoelstelling van het in 1926 door Rothschild-protegé graaf Richard Coudenhove-Kalergi (1894 – 1972) gelanceerde Coudenhove-Kalergiplan, want mensen van een gemengd ras hebben geen enkele binding met de Europese diversiteit én rijke geschiedenis. Ook zijn ze eenvoudiger onder controle te houden, wel zo makkelijk bij de uitrol van zaken als de 15-minutensteden.
Coudenhove-Kalergi was een graag geziene gast bij Belgische koningen Albert I (1875 – 1934) & Leopold III (1901 – 1983) en hij trok ook op met de laatste kroonprins van Oostenrijk-Hongarije, Otto von Habsburg (1912 – 2011). Na diens dood in 1972 werd Von Habsburg voorzitter van de door Coudenhove-Kalergi opgerichte Paneuropese Unie.
Ik geloof niet meer in democratie of onze politiek.
Ik geloof niet meer in links of rechts.
Ik geloof alleen nog maar in uitbuiters en zij die uitgebuit worden.
En de politiek helpt flink mee bij het uitbuiten.
Emotie ,geen feiten , in snel tempo de een na de andere crisis propageren ; de mensen onzeker, verwart en bang houden. Met andere woorden om ze zo makkelijk te manipuleren en beslissingen te laren steunen die ze in een rustige toestand nooit hadden geaccepteerd.
Gecombineerd met de mensen dom , ongeïnformeerd , afgeleid houden en te lui om zelf op onderzoek uit te gaan.
Tegenstanders niet aan het woord laten en wegzetten als wappies , (rechts-)extremisten en een bedreiging voor allen , niet waard om mee te discussiëren .
Vooral niet mee in gesprek gaan en zeker geen discussie met feiten , want dan winnen ze.
Klassieke propaganda en PR technieken over decennia uitgewerkt tot perfectie mede door een grote kennis van de menselijke psyche.
En het werkt vrij goed bij de grote meerderheid zo te zien.
Wat wij de G7 noemen en zichzelf “de Internationale Gemeenschap” wordt in de wereld gezien als een volk over meerdere landen, USA aan kop, van rovers, verkrachters van volkeren, uitbuiters en plunderaars met een dubbele moraal. Nu de volkeren in de wereld, dank zij China, meer en meer op hun eigen benen kunnen staan, worden zij overal buitengewerkt en met de nek aangekeken. Het Belgische volk zal het ook voelen als meedogenloze gewetenloze plunderaars van Congo.