Het standaard linkse refrein over het “geavanceerde kapitalisme” is dat het neerkomt op “socialisme voor de rijken en kapitalisme voor de armen“. Zoals de meeste linkse begrippen is dit idee bijna het tegenovergestelde van de waarheid. Het systeem waarnaar zij verwijzen is allesbehalve socialisme voor de rijken en kapitalisme voor de armen, schrijft Michael Rectenwald.
Kapitalisten willen geen socialisme voor zichzelf en kapitalisme voor de rest. Kapitalisten zoeken winst, en die kan er alleen zijn in een kapitalistisch systeem.
De uitdrukking “socialisme voor de rijken en kapitalisme voor de armen” gaat natuurlijk uit van de linkse overtuiging dat het socialisme vanzelfsprekend gunstig is voor degenen die eronder leven, een waar land van melk en honing, terwijl het kapitalisme een snode, hond-eet-hond, ieder-voor-zich-“anarchie” is, waar de honden elkaar bevechten om de restjes en velen noodgedwongen verhongeren.
Het socialisme moet worden nagestreefd en het kapitalisme moet worden vermeden, koste wat kost.
Maar de waarheid is dat het kapitalisme het productieve systeem is dat rijkdom schept en terecht verdeelt, terwijl het socialisme het consumptieve systeem is dat de schepping van rijkdom beperkt en ten onrechte verslindt.
Waarom is dit het geval? Door de productiemiddelen te socialiseren, ontmoedigt het socialisme persoonlijke, particuliere investeringen in kapitaalvorming, inclusief kapitaal in zichzelf.
Onder het socialisme worden privé-investeringen in kapitaal, ook in zichzelf, ontmoedigd (of verboden). Het socialisme bevoordeelt dus de niet-investeerder, de niet-producent en de niet-gebruiker van de productiemiddelen, en ontmoedigt (of verbiedt) de particuliere investeerder, de producent en de gebruiker van de productiemiddelen.
Daarom zullen minder mensen deze rollen op zich nemen, en de kapitaalvorming zal afnemen; er zal minder toe-eigening van natuurlijke hulpbronnen plaatsvinden, minder ontwikkeling van nieuwe productiefactoren, en minder onderhoud van oude productiefactoren.
Daar komt nog bij dat, aangezien investeringen in productiefactoren ontmoedigd (of verboden) worden, het socialisme sparen ontmoedigt en consumptie aanmoedigt. Aangezien men geen kapitalist kan worden, is er minder reden om te sparen en meer reden om uit te geven.
Het resultaat zal minder productie van consumptiegoederen zijn, en dus ook een lagere levensstandaard voor iedereen.
Het socialisme leidt ook tot een verkwistend gebruik van de productiemiddelen, omdat het niet reageert op veranderingen in de vraag.
Zonder ondernemers om de kapitaalmiddelen te herverdelen naar veranderende vraag en verbeterde middelen, kan de socialistische planning zich niet aanpassen aan veranderingen in de vraag en de productie. Dit betekent dat op zijn minst de productie van minder gewilde goederen en diensten en mogelijk zelfs het niet produceren van benodigde goederen en diensten het gevolg zal zijn.
Het zou bijna overbodig moeten zijn erop te wijzen hoe het socialisme het karakter van de maatschappij verandert en zelfs de persoonlijkheden van degenen die eronder leven.
Mensen onder het socialisme worden minder bedreven in produceren, innoveren, en reageren op de veranderende eisen van hun medemensen. Zij worden minder in staat zich aan te passen. Naarmate de tijd onder het socialisme vordert, worden zij meer en meer op het heden gericht en minder prudent.
In tegenstelling tot wat de voorstanders van het socialisme beweren, is het de socialistische – en niet de kapitalistische – productie die irrationeel is.
Haar irrationaliteit is te wijten aan de eliminatie van de essentiële indexen voor het bepalen van rationele productie en distributie – namelijk de prijzen.
Ludwig von Mises toonde aan dat de prijzen de ongelooflijk dikke en vitale gegevensreeksen vormen die nodig zijn om middelen aan de productie toe te wijzen en deze te ijken aan de vraag.
Het socialisme is irrationeel omdat, door te beginnen zonder prijzen voor de productiefactoren, er nooit rationele criteria kunnen ontstaan voor de toewijzing van middelen aan specifieke productieprocessen.
Zonder prijzen kan de socialistische economie niet de terugkoppeling geven die nodig is om te bepalen wat er geproduceerd moet worden, hoeveel ervan geproduceerd moet worden, of hoe het geproduceerd moet worden. Kankerachtige, te grote productiecapaciteiten in één sector van de economie gaan gepaard met betrekkelijk zwakke productiecapaciteiten in een andere sector, enzovoort.
Dit betekent dat het socialisme niet alleen faalt in de toewijzing van middelen, maar ook in de economische vertegenwoordiging van de mensen die het beweert te promoten.
Zonder prijsmechanismen hebben de economische “kiezers”, of consumenten, geen manier om hun behoeften en wensen kenbaar te maken.
Productie en distributie zullen gebaseerd zijn op de niet-democratische besluitvorming van gecentraliseerde autoriteiten. Bovendien, zonder enige manier om hun behoeften in de productie te laten weerspiegelen, is het socialisme allesbehalve “economische democratie”.
Wie werkelijk om de werkende massa’s geeft, moet het socialisme verwerpen wegens zijn onvermogen om economische democratie, zijn meest fundamentele bestaansreden, tot stand te brengen.
Het kapitalisme is het ethische systeem dat de eigendomsrechten eerbiedigt, te beginnen met de eigendom van de lichamen van de mensen, terwijl het socialisme de onethische agressie is tegen de eigendomsrechten, inclusief de agressie tegen de eigendom van de lichamen van de mensen. Zonder eigendom van je lichaam is men een slaaf.
Het kapitalisme, dat gebaseerd is op “het particuliere bezit van de productiemiddelen”, houdt eenvoudig het volgende in:
1) Personen bezitten hun eigen lichaam en kunnen met hun lichaam doen wat zij willen, zolang zij het lichamelijke of andere eigendom van een ander maar niet schenden;
2) Alles wat personen scheppen met anders niet opgeëiste middelen of middelen waarvoor zij een contract hebben gesloten, wordt, wanneer zulks geen agressie tegen het eigendom van een ander inhoudt, hun eigendom;
3) De bescherming van eigendomsrechten en een onbelemmerde uitwisseling, een toenemende arbeidsverdeling, een toenemende productie van rijkdom, en een algemeen verbeterd maatschappelijk welzijn.
Kortom, alles wat men over kapitalisme en socialisme leert, is, zoals bijna alles wat men in het algemeen leert, het tegendeel van de waarheid.
Wat wel waar is voor politieke kapitalisten, dat wil zeggen voor hen die de staat gunstig gezind zijn, is dat zij winst nastreven en tegelijk het risico verminderen of uitschakelen, en dat zij de staat gunstig gezind zijn om dat te bereiken.
Maar vergist u zich niet, kapitalisten van welke kleur dan ook ondernemen hun activiteiten om winst te maken. Waarom zouden politieke kapitalisten dan socialisme voor zichzelf willen en kapitalisme voor anderen?
Het korte antwoord is dat zij dat niet willen. Zij willen kapitalisme voor zichzelf en socialisme voor anderen. Dat wil zeggen, zij willen de productie met winstoogmerk monopoliseren door het eigendom van anderen te elimineren en tegelijk hun eigen risico te verminderen of te elimineren.
In feite is het hele doel van wat de “Grote Reset” genoemd is, precies het omgekeerde van de formule “socialisme voor de rijken en kapitalisme voor de armen”.
De Grote Reset is een poging van een beschermde klasse van elitekapitalisten om kartels te vormen en gunstbetoon van de staat te zoeken om het kapitalisme voor zichzelf te vestigen, terwijl de overgrote meerderheid in feite tot het socialisme wordt veroordeeld.
Dit verklaart waarom de kapitalistische ondernemingen, in samenwerking met de propagandisten van het Economisch Wereldforum, sociaal-democratische socialistische retoriek en ideologie spuien en een sociaal-democratische socialistische agenda doordrukken.
de man leeft in zeventig jaar geleden.
dit wordt een technocratie.
=kapitalisme dat socialisme dient.
centraal geleid maar maatwerk.
Laten we eens Orwell aanhalen in zijn vele essay’s. Er zit geen enkel verschil in geen enkel *isme. Het bestaat gewoon niet. Zoals Kondratieff al zei in 1925, marxisme en kapitalisme is hetzelfde. Toen kwam Hannah Arendt nog eens terug in haar onderzoeken in boeken naar al die *ismes. Ook zij toont aan dat er geen verschil is. Ze toont zelfs aan dat fascisme nooit bestaan heeft. Wie hiervan een definitie kan geven, dat zou heel knap zijn.
Kapitalistische dictatuur in communistische landen zoals in China en Rusland krijgen de overhand .Vandaar de sancties !
Maar dictatuur bestaat ook in de rest v/d wereld . Democratie betekend minder macht voor multinationals die wereldwijd belasting ontwijken ( eilanden ) en misbruik maken van hun macht door bepaalde bedrijven te dwingen tot overname via verdeel en heers voor de korte termijn winst van agressieve aandeelhouders uit de USA en elders die plots enorm veel aandelen opkopen om de boel te manipuleren (zoals met shell) . `Recent voorbeeld is elon musk en twitter .