De geplande plundering van Oekraïne

Het is nu ongeveer vijf maanden geleden dat Rusland zijn offensief begon om de bevolking van Oost-Oekraïne te bevrijden. In het begin was de uitstorting van liefde en medeleven voor Oekraïne vanuit het collectieve Westen hartverwarmend. De mainstream media, vers van hun genocidale Covid medeplichtigheid schakelden in een hoge versnelling. Russofobie op steroïden was het “nieuwe ding”. Alles wat Russisch was moest verboden worden en Poetin was natuurlijk de nieuwe Hitler, schrijft Eamon McKinney.

De blogsfeer stond in vuur en vlam met een nieuw onderwerp waarmee de groten en goeden zich een deugdsignalering konden begeven om de hemel binnen te komen. Oekraïense vlaggen waren schijnbaar overal en blauw en geel werden het modeartikel van de dag. Westerse leiders staken elkaar de loef af om Rusland te veroordelen en hun onsterfelijke liefde en steun voor het Oekraïense volk te verkondigen. Natuurlijk niet alle Oekraïners, niet de Russischtaligen in het Oosten die de voorgaande acht jaar meedogenloos gebombardeerd en vermoord waren, maar alleen de burgers die onlangs overlast hadden ondervonden en geen Russisch spraken. Dit selectieve medeleven was duidelijk te zien toen alle westerse marionettenpolitici in de stoere modus gingen om te proberen sterk over te komen bij een electoraat dat hen na Covid al wijd en zijd verachtte.

Deze westerse liefdesaffaire was helaas maar van korte duur voor de globalisten, zij waren acht jaar bezig geweest om Rusland tot een offensief te provoceren. Terwijl de Westerse regeringen hun steun aan de marionet Zelensky bleven verkondigen, bekoelde het volk van het Westen snel in zijn genegenheid. Misschien kwam het door het besef dat zij weer eens voorgelogen waren en dat het conflict niet in februari begonnen was, maar in feite al acht jaar aan de gang was. Misschien was het omdat zij beseften dat de oorlog uitgevochten werd door Oekraïense neonazi’s die onuitsprekelijke wreedheden begingen tegen het volk. Of misschien de wetenschap dat Oekraïne in feite geen democratie was, maar een gewelddadig onderdrukkend regime dat de democratie onderdrukte. Helaas, waarschijnlijker is het omdat zij beginnen te begrijpen wie de prijs voor de oorlog zal betalen, zijzelf.

West-Europa zal weldra een lange koude winter meemaken.

Voedseltekorten en energietekorten zullen, samen met een oncontroleerbare inflatie, de realiteit van de werkelijke kosten van de oorlog duidelijk maken. Het zal een continent dat sinds 1945 grotendeels ononderbroken vrede en betrekkelijk comfort heeft gekend, hard treffen. Zelfs de meest “deugdzame” van de eerste liefhebbers van Oekraïne zijn hun houding aan het heroverwegen. Waaronder veel van de westerse leiders die tot de onontkoombare conclusie zijn gekomen dat Rusland de oorlog aan het winnen is en dat de Oekraïense militairen zich in een onmogelijke positie bevinden. Er ontstaan scheuren tussen de lidstaten van de EU, die elkaar over het algemeen om te beginnen al niet mochten. De politici zullen zich binnenkort moeten verantwoorden tegenover de burgers, die antwoorden zullen willen op de vraag waarom zij tegen Rusland vechten en waarom zij geen warmte hebben. Welke steun voor de oorlog zij in het begin ook hadden, die lijkt grotendeels weggevloeid te zijn. Toch is voor hen, of liever voor hun meesters, niet alles verloren.

Vertegenwoordigers van de EU, de VS, Groot-Brittannië, Japan en Zuid-Korea komen begin juli in Zwitserland bijeen om de cynisch genaamde “Oekraïense Herstelconferentie” te bespreken. Een eerlijker titel zou geweest zijn: “Hoe de financiële machten kunnen profiteren van de verwoesting die wij hebben aangericht” Maar zij geven de voorkeur aan onschuldiger handvatten. De Westerse financiële aasgieren zijn al aan het beslissen wie wat krijgt van wat er overblijft van het Oekraïense karkas. Het is een exercitie waar zij goed in geoefend zijn. Dezelfde neoliberale shocktherapie die na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie aan Rusland werd opgelegd, is precies wat er voor het naoorlogse Oekraïne gepland is. Privatisering van de bezittingen van de staatssector, hervorming van de arbeidswetten (sterk in Oekraïne) landhervorming en de verkoop van Oekraïense grond en bezittingen aan buitenlandse investeerders. Of nog duidelijker, de verkrachting van Oekraïne en het opdringen van een door het Westen gesteunde Corporate State.

Er wordt weinig tot niet gesproken over een eventuele wederopbouw, het gaat alleen maar om de buit. Op enkele uitzonderingen na is het Oekraïense volk begrijpelijkerwijs virulent gekant tegen dit alles.

Diezelfde meerderheid van de Oekraïners vindt het ook niet leuk dat hun eens zo trotse land geleid wordt door Oligarchen en Nazi’s. Of dat de democratisch gekozen president in 2014 met een door het Westen gesteunde staatsgreep omver is geworpen. Of dat alle oppositiepartijen en mediakanalen zijn opgedoekt. Of dat hun zonen meegesleurd worden in een oorlog waar ze geen deel aan wilden hebben. Het geïnformeerde volk van Oekraïne weet maar al te goed wat er met Rusland gebeurd is onder de neo-liberale shocktherapie, het begrijpt de vijand die Poetin bestrijdt, en het weet dat die vijand niet hun vriend is.

Het Westen wil Oekraïne in de warme omhelzing van de EU opnemen. Dat voorspelt een sombere toekomst voor een land dat al lang ontdaan is van de grondbeginselen van een eens zo gezonde economie. Welk voordeel zij zouden hebben door zich aan te sluiten bij een failliete groep naties in een mislukt Globalistisch experiment, moet nog goed worden uitgelegd. Terwijl de NAVO-kliek gebrand is op “Westerse integratie” zien veel Oekraïners een betere toekomst in de richting van Rusland. Naar verluidt zal Rusland na het conflict het rentmeesterschap over Oost-Oekraïne behouden. Rusland zal ongetwijfeld investeren in de wederopbouw en ontwikkeling van die door oorlog verscheurde gebieden. President Poetin heeft dit vanaf het begin begrepen, de Russische strijdkrachten zijn voorzichtig geweest om onnodige schade aan de infrastructuur en burgerslachtoffers te voorkomen. De nog onbeantwoorde vraag is hoe ver het naoorlogse rentmeesterschap van Poetin zal reiken. Het neoliberale naoorlogse plan gaat uit van bepaalde veronderstellingen. De belangrijkste daarvan is dat zij weten waar de lijnen getrokken zullen worden, en als zij denken dat zij Poetins eindspel kunnen voorspellen, zouden zij misschien eens moeten nadenken over het feit dat zij dat tot nu toe niet gedaan hebben. Aanvankelijk was de verklaarde strategie van Poetin de bescherming van de burgers in Donetsk en Lugansk, en de denazificatie van Oekraïne. Maar die doelstellingen zijn veranderd, een Oekraïne dat verdeeld is tussen oost en west komt Rusland misschien niet goed uit. Het hebben van een bevriend buurland met gedeelde belangen is veel meer naar zijn zin. Mocht West-Oekraïne in Westerse handen vallen, dan maakt hij zich geen illusies, dan zal er binnen afzienbare tijd een voortdurend conflict van verschillende omvang zijn.

Er is een scenario waarbij de regering in Kiev valt en vlucht. Er worden open en vrije verkiezingen gehouden en het Oekraïense volk beslist in welke richting zijn belangen het best gediend worden. Dit zou niet mogelijk zijn met westerse inmenging, alleen Rusland zou voor vrije verkiezingen kunnen zorgen. Mocht het volk besluiten dat het de westerse neo-liberale shocktherapie niet wil en zich naar het oosten tot Rusland wenden, dan zou president Poetin ongetwijfeld een vrij en democratisch Oekraïne als oude vrienden verwelkomen.

Dat is wat de Oekraïense regering in 2014 deed, het is wat de Maidan-coup aanzette om de democratisch verkozen Janoekovitsj te vervangen door een westerse marionet. Janoekovitsj had besloten dat het aanbod van het IMF en de voorwaarden die eraan verbonden waren hem niet bevielen, en in plaats daarvan regelde hij een betere “no strings attached” deal met Moskou. Toen is de oorlog eigenlijk begonnen. Het is op dit punt dat het zou kunnen eindigen. Poetin redde Rusland van de Westerse neoliberale aasgieren, hij verklaarde dat het neoliberalisme meer dan drie miljoen Russen had gedood. In een land van overvloed stierven mensen van de honger. Het is niet in het belang van Rusland om hetzelfde te zien gebeuren in de Oekraïne. Het Westen heeft Poetin nooit vergeven dat hij de plundering van Rusland heeft tegengehouden, hij weet dat ze hem haten, het kan hem niet schelen. Als hij het opnieuw kan doen en de Oekraïne kan redden, zal president Poetin een gelukkig man zijn.

Vlak voor de val van Berlijn in 1945, toen de Westerse en Russische troepen naderden, berustten de gevangen Berlijners in hun lot, maar toch ging er een grap rond: “Geniet van de oorlog, want de vrede zal verschrikkelijk zijn.” De Oekraïners die het geluk hebben buiten het oorlogsgebied te zijn, opgelet. Want als het Westen zijn zin krijgt, zal de vrede inderdaad verschrikkelijk zijn.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Zet u schrap! EU staat op een kantelpunt, want de afgrond is dichterbij dan wij denken

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: