Covid psychologie – groeten uit het stenen tijdperk

In de Covid-vaccinatiecampagne worden feiten genegeerd, kudde-instinct en groepsdenken overheersen. Niemand wil erkennen dat de weg die hij is ingeslagen verkeerd is en dus gaat hij onversaagd verder. Hier volgen een paar psychologische verklaringen en een suggestie om ermee om te gaan, schrijft Dr. Jens Kegel.

Waarom blijven mensen hun beul volgen, ondanks tegengestelde, vaak bittere persoonlijke ervaringen? Mensen uit alle sociale klassen, mensen van alle opleidingsniveaus? Hier is een poging tot een antwoord.

Het is geen geheim meer dat de zogenaamde vaccins geen vaccins zijn, dat ze niet werken zoals beloofd. Dat is reeds in verschillende bijdragen voldoende uiteengezet. Langzamerhand, maar onmiskenbaar, wordt precies het tegenovergestelde duidelijk: ziekten en sterfgevallen zijn niet te wijten aan de ziekte, maar gaan ten koste van de middelen die geacht werden de ziekte te bestrijden of ertegen te beschermen. Bijna iedereen kent wel mensen die “plotseling en onverwacht” gestorven zijn nadat ze verschillende keren geprikt zijn, of die aan een nieuwe ziekte lijden. En toch gaan veel mensen onverstoorbaar voort op de weg die zij ooit zijn ingeslagen. Na de tweede prik, de derde, hoewel het organisme na de tweede al om hulp riep. Waarom is dit zo?

Allereerst is er de angst: de natuur heeft deze emotie ontwikkeld om het organisme in leven te houden. Dus wanneer mijn bestaan bedreigd wordt, moet ik mij concentreren. Pas wanneer de aanleiding tot de angst niet meer bestaat, kan ik mij weer met andere dingen bezighouden. Dit gedrag is een essentiële reden waarom onze soort heeft kunnen overleven en zich heeft kunnen ontwikkelen. Daarom geven de hersenen de hoogste prioriteit aan de bestrijding van de angstprikkel.

Het evolutionair oeroude productiecentrum voor emoties, het limbisch systeem, is daarvoor verantwoordelijk. De evolutionair veel jongere prefrontale cortex is vooral de plaats voor rationeel denken. Wanneer er een reële of gecommuniceerde existentiële dreiging is, worden onze frontale hersenen in hun werk beperkt, niet volledig, maar wel in aanzienlijke mate. Angst vreet hersenen, of beter gezegd: existentiële angst minimaliseert rationeel denken.

Zo weinig mogelijk bewust nadenken

Niet alleen onze voorouders, maar alle levende wezens zijn geprogrammeerd om energie te besparen. Bewust denken, hoewel het slechts één procent van de totale hersenactiviteit uitmaakt, verbruikt een exorbitante hoeveelheid energie. Daarom zijn onze hersenen gekalibreerd om zo weinig mogelijk bewust te denken en om denkprocessen te automatiseren, d.w.z. uit te besteden aan het onbewuste. Bedenk eens wat kinderen jarenlang moeizaam moeten leren, welke handelingen zij door oefening geleidelijk aan automatiseren, zodat zij geen bewuste denkenergie meer verbruiken en de hersenen zich met andere dingen bezig kunnen houden.

Een levensbedreigende situatie, ook al is die alleen maar door de media geconstrueerd, wordt het efficiëntst tegengegaan met acties die beproefd zijn, d.w.z. die weinig cognitief werk vergen. Als een volkomen nieuwe en potentieel gevaarlijke methode nu “vaccinatie” genoemd wordt, activeert deze term werkingspatronen die zich reeds bewezen hebben. De hersenen hoeven niet meer rationeel te denken, zij kunnen op de automatische piloot overschakelen.

Wij hebben allemaal een wereldbeeld dat gebaseerd is op kennis, individuele ervaringen, maar ook op overtuigingen, veronderstellingen, vooroordelen, stereotypen. Dit wereldbeeld stolt automatisch, omdat wij met toenemende leeftijd steeds minder informatie (willen) opnemen die dit wereldbeeld zou kunnen ondermijnen of zelfs vernietigen. Dit proces wordt versneld door bewuste selectieve waarneming. Ik neem selectief alleen datgene waar wat mijn wereldbeeld bevestigt en dus stabiliseert. Wanneer gebeurtenissen of informatie deze hoogst individuele constructie aan het wankelen brengen, ontstaat er een reeks van interne tegenstrijdigheden en dissonanten.

Aangezien die onze persoonlijkheid kunnen schaden, hebben wij verschillende strategieën ontwikkeld om ons wereldbeeld weer te stabiliseren. De belangrijkste: het blokkeren, ontkennen, herinterpreteren, verdraaien, classificeren als leugens van nieuwe informatie die als ondermijning zou kunnen werken. Wij kunnen ook ons wereldbeeld veranderen en het aanpassen aan de nieuwe gebeurtenissen of informatie. Deze weg wordt echter alleen bewandeld door echt sterke persoonlijkheden en door mensen voor wie verandering en verdere ontwikkeling al bestanddelen van hun individualiteit zijn.

Als persoon A in een gesprek het wereldbeeld van persoon B aan het wankelen brengt door middel van feiten, dan ervaart persoon B dat onmiddellijk als een aanval en neemt een verdedigende houding aan. B wil zijn wereldbeeld verdedigen, hoe het ook tot stand gekomen is. Daardoor negeert B de feiten, luistert niet meer en beoordeelt ze als een individuele mening, een leugen, een chagrijn… De schijnbare aanval brengt in de hersenen van B in het pijncentrum reacties teweeg die lijken op die van echte lichamelijke pijn. En natuurlijk wil B dit ten koste van alles vermijden.

B wordt gesteund door politici van alle partijen, door de media, door zelfbenoemde of buitenlandse deskundigen. Zij belasteren en veroordelen hen met uitsluitend negatieve strijdtermen (wappie, leugenaar, nazi…), wat een handig gevolg heeft voor B. Hij hoeft zelf niet te overwegen of de pijn echt is of niet: B hoeft niet zelf na te denken of degenen die zo bestempeld worden misschien toch gelijk hebben, want zij worden door de “autoriteiten” in de juiste hokjes gestopt.

Het volgen van autoriteiten vergt minder denkenergie

Net als angst heeft ons vermogen om gezag te volgen evolutionaire oorzaken en heeft het sterke gevolgen in onze hersenen. Bij de overgrote meerderheid van de diersoorten die sociaal georganiseerd zijn, is de arbeidsverdeling geëvolueerd omdat zij eenvoudigweg doeltreffend is. De groep als geheel kan overleven. Gezagsdragers moeten hun gezag verdienen door vergelijking van prestaties, door strijd, door bijzondere kracht. Zij worden erkend totdat een sterke autoriteit hun standplaats met succes betwist. Uit de hersenfysiologie blijkt dat wanneer mensen een autoriteit volgen, zij minder kostbare denkenergie nodig hebben, wat voor onze voorouders noodzakelijk was om te overleven. Dit is de belangrijkste reden waarom het rationele denken bij de mensen die nu leven, beperkt of verminderd wordt wanneer echte of geconstrueerde autoriteiten een weg dicteren.

Nu is onze maatschappij echter veel groter geworden dan sociale mini-gemeenschappen van 30 leden, zodat het individu niet meer kan herkennen of het gezag ook een echt gezag is. Beroepstitels, maar vooral titels, dienen als plaatsvervangend signum. Een professor die permanent de naam van een elite-universiteit gebruikt, wordt gemakkelijker geloofd en aan zijn uitspraken wordt niet getwijfeld. Waar de titels vandaan komen wordt niet meer gevraagd, want dat zou veel denkwerk vergen. De reden waarom veel politici koste wat kost, zelfs met illegale middelen, de hoogste academische graad willen behalen, is duidelijk: zij bezitten geen enkele kwalificatie meer, geen enkele originele prestatie, om als een echte autoriteit leiding te kunnen geven aan anderen – is tegenwoordig de regel in plaats van de uitzondering.

Het vaak genoemde “kudde-instinct” is het samenvattende resultaat van verschillende gedragingen in groepen, die sociaal psychologen in meer dan honderd jaar onderzoek geanalyseerd hebben. Hier zijn de belangrijkste bevindingen: Mensen in een groep voelen zich per se beter over zichzelf, gewoon omdat zij deel uitmaken van die groep. “Gevaccineerden” voelen zich dus superieur ten opzichte van leden van de “ongevaccineerde” groep. Tegelijkertijd is er een druk om zich te conformeren, om zich parallel te gedragen aan de groepsnormen, die meestal nergens vastliggen. Mensen in groepen nemen de groepsnormen gemakkelijker over dan buitenstaanders. Op die manier bevestigen zij in een cirkelredenering dat zij juist gehandeld hebben door deel uit te maken van deze groep.

Wie tegen de groep inging, was gedoemd te sterven. Tegelijkertijd verdedigen zij hun groep en zijn veronderstellingen/overtuigingen/gedragingen, soms zeer heftig of zelfs agressief. Wanneer de propaganda en de zogenaamde autoriteiten deze volkomen irrationele “kennis” van het behoren tot de goeden bevestigen, heeft dit een versterkend effect. Bovendien is er nog een ander effect: In groepen nemen de prestaties van het individu af – aantoonbaar – omdat het individu onbewust een deel van de verantwoordelijkheid voor zijn eigen daden afschuift op de groep. De hier in rudimentaire vorm genoemde kenmerken in groepen – samen – sterke synergie-effecten. Tegelijkertijd bevestigen en bevorderen zij de voornoemde verschijnselen.

Mensen zijn sociale dieren. In de vroege geschiedenis van onze soort was iedereen die tegen de groep inging of zelfs maar probeerde alleen te overleven, gedoemd te sterven. Dit is een van de oorzaken van de psychologische verschijnselen “free rider effect” en “sociaal bewijs”. Beide zeggen reeds door hun benaming waar het om gaat. Als u doet wat de meeste mensen doen, kunt u meestal niet veel fout doen, want de meerderheid heeft aangetoond dat de ingeslagen weg de juiste is. Wanneer wij in een vreemde stad de anderen volgen in het ondergrondse station, dan is het sociale bewijs juist, want de meeste passagiers kennen de weg.

Deze processen worden versterkt door het katalysator-verbindingsmotief dat men bij de meeste mensen in groepen kan waarnemen: wij willen deel uitmaken van de gemeenschap en daarvoor aanvaarden wij niet te twijfelen aan het onlogische, het irrationele. Maar als een nieuwe situatie, die ook potentieel levensbedreigend kan zijn, alle mensen in gelijke mate treft, en niemand heeft er enige ervaring mee, dan zijn de drie genoemde sociaal-psychologische verschijnselen gevaarlijk. Toch blijven deze processen onbewust lopen, omdat zij ook de taak hebben gedachtenergie te sparen.

De comfortzone behouden

Opnieuw zien wij dat wij niet de kroon van de schepping zijn, maar slechts het resultaat van de evolutie. Fysiologisch en psychologisch dragen wij oplossingen in ons, die zich bewezen hebben en die dus geërfd en geperfectioneerd zijn. Handelingen en denkwijzen die het organisme in staat stellen te overleven, worden door de hersenen beloond. Het scheidt zijn eigen opioïden af, die beloond worden met emoties zoals tevredenheid en een diffuus gevoel van welbehagen. Wanneer de hersenen een actie sturen die tot meerdere positieve effecten leidt, wordt die actie positief versterkt, omdat ze geholpen heeft het organisme in leven te houden. Voor onze voorouders was er het eenvoudige overlevingsvoordeel van het volhouden van beproefde handelingen die het leven verlengden. Dit is een neurologische verklaring waarom het voor ons zo moeilijk is om telkens weer onze comfortzone te verlaten, om onze innerlijke rotzak een schop onder de kont te geven, om nieuwe situaties niet met oude handelingen tegemoet te treden.

Wat heeft dit met de huidige situatie te maken? Wij hebben geleerd dat vaccinatie helpt om ons in leven te houden. Wanneer nu zogenaamde autoriteiten een volkomen nieuwe en uiterst gevaarlijke procedure “vaccineren” noemen, wordt het positieve programma “vaccineren” in de hersenen geactiveerd. De bewezen vaccinatie was goed, dus de nieuwe “vaccinatie” is ook goed. Het feit dat hier een geheel nieuwe procedure opzettelijk met een oude term wordt aangeduid, behoeft geen betoog meer. De miljoenen kostende mediacampagne van de laatste jaren heeft dit proces handig versterkt, want het hele proces dat op “vaccineren” volgt, wordt pars pro toto gereduceerd tot de echte volkomen onschadelijke deelactie, de prik. Eén deel, de prik, wordt doorgeschoven als het geheel, wat natuurlijk een vuist vol leugens is, maar navraag en verder denken niet meer nodig maakt.

Berusten of handelen

Na de weinige uitleg konden wij onze schouders ophalen en ons erbij neerleggen. Maar wij kunnen blijven proberen een schijnbaar hopeloze situatie het hoofd te bieden, om veel gevaarlijker bewegingen in de richting van een nieuw totalitair systeem te voorkomen. Velen van ons hebben de ervaring opgedaan dat, als het over het onderwerp “vaccinatie” gaat, argumenteren nutteloos is, zie cognitieve dissonantie. Dit is ook onmogelijk tegen de achtergrond dat het om geloof gaat, niet om kennis. Of ik geloof in de pandemie, in de doeltreffendheid van “vaccinatie”, in het gezag van de professor, in de vrije geslachtskeuze, in de klimaatreddende missie … of ik geloof niet. De enige manier die ik zie die nog half veelbelovend is, komt uit de psychologie van het leren. Mensen verwerven het meest doeltreffend kennis wanneer zij die zelf opdoen. Dit geeft hun het gevoel dat zij autonoom hebben gehandeld.

Tegelijkertijd stelt deze vorm van leren hen ook in staat om geleidelijk en vooral zelfstandig hun kijk op de wereld te veranderen. Concreet: wie mensen ervan probeert te overtuigen dat de weg die al maanden massaal gepropageerd wordt verkeerd of gevaarlijk is, moet ophouden vanuit zijn standpunt te argumenteren, want dat betekent voor de ander: u valt mij aan, wat als reactie verdediging en contra teweeg brengt. Volgens mij is de enige manier om te slagen, feiten, gegevens, statistieken en artikelen uit te printen die het tegendeel bewijzen, en die aan de ander te overhandigen om hem de kans te geven zelf tot inzichten te komen. Het is echter alleen de moeite waard bij mensen wier gezondheid ons na aan het hart ligt. De anderen zullen waarschijnlijk de meest bittere weg naar kennis moeten nemen – de pijnlijke weg.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

COVID MASSAPSYCHOSE DOSSIER

“Het vaccin doodt mensen. Daarom probeert iedereen die zegt dat je het vaccin moet nemen, je te vermoorden.”