Oberndorf am Inn in de gemeente Rottweil is een rustig stadje. Het heeft veertienduizend inwoners. En reeds in 3000 v.Chr. werd dit gebied gekoloniseerd. 70 n.Chr. kwamen de Romeinen en vestigden zich hier.
Vandaag de dag komen er mensen uit alle mogelijke hoeken van de wereld, zelfs naar het kleine Oberndorf. En de familie Kartje wilde hun grote hart voor asielzoekers tonen en verhuurde een pas gerenoveerd appartement aan een vluchtelingenfamilie uit Somalië. Het echtpaar Karte heeft zelfs een lening afgesloten. Nieuwe keuken, badkamer vers betegeld… voorbeeldige deugmensen die erop hebben vertrouwd dat a) de vluchtelingenfamilie zich van dankbaarheid niet kan uitdrukken en het appartement schoon en intact houdt, en b) dat de overheid daadwerkelijk voor alles zorgt en in geval van twijfel ook de eventuele schade vergoedt. Kortom, een veilige keuze. Je speelt jezelf in de kijker als deugmens, loopt geen risico en hebt een gerenoveerd appartement – een grandioze deal, schrijft Die Unbestechlichen.
En waarom ook niet? De Kartjes waanden zich ze in de glans van de deugdzaamheid en bovendien hadden het districtskantoor en vluchtelingenwerk – volgens de Kartjes – “met hand op het hart” beloofd dat ze zich nergens zorgen over zouden hoeven te maken.
De Somalische familie is in 2016 ingetrokken en een jaar lang is alles goed verlopen. De kamers waren “tiptop”, citeert de ‘Schwarzwälder Bote‘ de hospita. Het feit dat mevrouw Karte het altijd “tiptop” heeft aangetroffen, doet vermoeden dat mevrouw Kartje in de woning van haar huurders bleef rondkijken en alles bleef controleren. En zolang de autoriteiten de huur betaalden en nog steeds moesten beslissen over het recht van uitwijzing of verblijf, heeft het asielzoekersgezin er waarschijnlijk mee ingestemd en heeft het er waarschijnlijk de voorkeur aan gegeven geen problemen met de autoriteiten te veroorzaken.
Maar plotseling werd er geen huur meer betaald. Een probleem voor de Kartjes, omdat ze de huur nodig hebben om de lening voor de renovatie af te lossen. Ze klaagden bij de autoriteiten waar de huur bleef, maar werden daar afgewimpeld. De huurder was nu “arbeidsvaardig” en moest zijn huur zelf betalen, werd mevrouw Kartje verteld. Men heeft de verzoeken van de Kartjes “afgescheept” met de verklaring dat ze een uitzettingsbevel konden aanvragen om de niet betalende huurders uit het appartement te krijgen.
Maar dat kost niet alleen geld, zoals de Schwarzwälder Bote schrijft, maar ook veel tijd en zenuwslopende energie. En vooral in het geval van een vluchtelingengezin als huurder hebben de Kartjes waarschijnlijk al van de rechtbank te horen gekregen dat ze nog steeds aanspraak kunnen maken op hun huur, maar dat een vluchtelingengezin om humanitaire redenen niet zomaar op straat kan worden gezet.
Blijkbaar hadden de asielzoekers op een gegeven moment geen zin meer om de deur voor de Kartjes te openen om zich hun controleroutines te laten welgevallen, want zoals de Schwarzwälder Bote schrijft, “kregen de verhuurders aan het begin van het jaar eindelijk toegang tot het appartement”. Dus vanaf 2016 is voor een jaar alles goed, dan moet op een gegeven moment in 2017 de huur niet meer zijn aangekomen en moet de Kartjes de toegang tot hun eigen appartement zijn geweigerd. Dit betekent dat de Somalische huurders een jaar of langer in het appartement konden doen wat ze wilden, en blijkbaar hebben ze dat ook gedaan.
De badkamer was volledig beschimmeld, het laminaat in de gang was papperig, het appartement was een zwijnenstal. Een gevandaliseerd, beschimmeld appartement en “10.000 euro aan schade aan eigendommen” is het trieste resultaat. De huurders werden ter plaatse opgezegd, maar ze namen duidelijk de tijd om te verhuizen:
Uiteindelijk zijn de huurders vertrokken. Ze hebben meubels uit het raam gegooid en het trappenhuis beschadigd. Het appartement is volledig geruïneerd en niet meer bewoonbaar, de nieuwe keuken is afgebroken. Toen de sleutels deze dagen werden overhandigd, was de hele zaak geëscaleerd. Gisela Kartje geeft toe dat ze de integratie-ambtenaar, die bij de overdracht van het appartement aanwezig was, met grove scheldwoorden bejegend had. Ze was simpelweg uit haar vel gesprongen, schrijft de Schwarzwälder Bote.
De lokale burgemeester, de heer Acker, benadrukt aan de pers dat mevrouw Kartje meerdere malen is verteld dat de relatie met haar huurders een privaatrechtelijke relatie is, waarin zij zelf moet reageren op problemen met een advocaat en een rechtszaak. De stad Oberndorf had het appartement niet gehuurd en zou daarom niet vervolgd kunnen worden, omdat het geen contractpartner was. Ook niet met “vluchtelingen”.
Mevrouw Kartje ziet het anders. Als de lokale hulporganisatie en de overheid adverteren om een appartement aan asielzoekers te verhuren en bovendien ook nog beloven dat zij zich over alles zullen bekommeren, dan zijn zij ook verantwoordelijk als er problemen ontstaan. Als je dat niet van plan bent, moet je van tevoren duidelijk maken dat je alleen als bemiddelaar optreedt en dat je er verder niets mee te maken hebt. Dat is begrijpelijk. Bovenal kan men niet zomaar, nadat een jaar het appartement is betaald door de overheid, ineens, zonder contact op te nemen met de verhuurder, de huurbetalingen zonder berichtgeving stopzetten. Een mededeling aan de verhuurders zoals “De heer XYZ heeft nu een betaalde functie aangenomen en is volgens paragraaf 12345 vanaf de zoveelste oktober zelf verantwoordelijk voor de huurbetaling” zou zeker eerlijk zijn geweest.
Maar zo is het in Merkel-Duitsland geworden. De regering opent de grens en wat er daarna gebeurt, nadat er ruim een miljoen mensen zijn binnengekomen (Angela Merkel: “Het kan me niet schelen of ik verantwoordelijk ben voor de toestroom van vluchtelingen, nu zijn ze eenmaal hier.”) mogen de burgers uitzoeken hoe zij de problemen oplossen die zich voordoen. De gemeenten zijn wanhopig op zoek naar woningen voor de asielzoekers en benaderen huiseigenaren. Maar als ze uiteindelijk vaak geconfronteerd worden met hun geruïneerde eigendommen en soms zelf geruïneerd zijn, hebben de autoriteiten er ineens zogenaamd niets meer mee te maken. Men wil niets weten over de duistere kanten van de welkomstcultuur, het past niet in het mooie plaatje.
Ongeveer hetzelfde moet zijn gebeurd met de verhuurders die de vluchtelingengarantie kregen en volledig verontwaardigd waren maar alsnog de waarborg kregen (maar blijkbaar heeft de belastingbetaler daarvoor moeten betalen). Ook de Kartjes waren er zeker van dat ze geen risico liepen, anders zouden ze geen lening hebben afgesloten voor de renovatie. Men doet dit alleen als men zich erg veilig voelt. Dit is namelijk de keerzijde van de deugmens: ze houden ervan om te zonnebaden in de glans van hun rol als voorbeeldige deugmensen, maar gaan er natuurlijk vanuit dat ze geen afbreuk kunnen lijden, zo’n prachtig, politiek correct rolmodel, dat ze zijn.
In geval van schade is het toch alleen maar de belastingbetaler die de rekening moet betalen. Morele superioriteit zonder kosten en een opvallend zelfportret ten koste van andere mensen. Maar het werkt niet altijd.
Wat mag je verwachten van onderontwikkelde zandhazen die voor ‘t eerst een woning krijgen en “bewonen”. Als dat soort een tafel ziet staan denken ze dat het bestemd is brandhout van te maken, hakken de tafel in stukjes, stoken een open vuurtje in de woonkamer en gaan iets onduidelijks koken. Dat soort hoort hier niet en zijn hier alleen gekomen om óns het leven te verzieken.
Zéér goed, Karton!!
Deze kloothommels horen hier zéker NIET thuis en moeten terug naar huis = grote zandbak in Afrika!!
Dat had ik al in de jaren ’80 gezien. Toen er massaal bootvluchtelingen hier kwamen. Die een splinter nieuwe gemeubileerde woning kregen. Ze stookte hun voedsel midden in de woonkamer op het tapijt, was een groot zwartgeblakerde kring op de vloer en het plafond helemaal zwart van de rook. De keuken met inbouw apparatuur was ongebruikt. De WC begrepen zij ook niet waarvoor die diende, daar lag de stront er naast. Gordijnen voor het raam, waren gedeeltelijk opgestookt. Zelfs de houten trapleuningen waren verdwenen eveneens alle meubels, waarschijnlijk opgestookt. De tussen gipsmuren en deuren op de bovenverdieping waren allemaal weg inclusief alle radiatoren in het huis en er hingen gordijn aan het plafond vast gespijkerd en matrassen op de grond waar zij ooit sliepen. De muren van de badkamer waren ook weggebroken en de waterleiding waren dubbel gevouwen. De achtertuin was 1 grote afvalberg met etensresten en andere rotzooi, waar vele ratten en muizen woonde. Al met al stonden we echt raar te kijken hoe het mogelijk is om een splinter nieuw huis binnen een paar jaar te ruïneren. Met dank aan de linkse deugdmensen.