Vorige week maakte de Russische president Vladimir Poetin een opmerkelijke tussenstop in de VAE en Saoedi-Arabië voor een ontmoeting met respectievelijk de president van de Emiraten Mohammad bin Zayed (MbZ) en de Saoedische kroonprins Mohammad bin Salman (MbS), voordat hij terugvloog naar Moskou voor een ontmoeting met de Iraanse president Ebrahim Raisi.
De drie hoofdthema’s van alle drie de ontmoetingen waren, zoals diplomatieke bronnen hebben bevestigd, Gaza, OPEC+ en de uitbreiding van BRICS. Ze zijn natuurlijk met elkaar verbonden, schrijft Pepe Escobar.
Het strategische partnerschap Rusland-Iran ontwikkelt zich razendsnel, naast Rusland-Soedi-Arabië (vooral wat OPEC+ betreft) en Rusland-OAE (investeringen). Dit leidt nu al tot sterke verschuivingen in de onderlinge defensieverbindingen in West-Azië. De langetermijnimplicaties voor Israël, veel verder dan de tragedie in Gaza, zijn grimmig.
Poetin vertelde Raisi iets dat op zoveel niveaus buitengewoon was:
“Toen ik over Iran vloog, wilde ik in Teheran landen en u ontmoeten. Maar ik kreeg te horen dat u Moskou wilde bezoeken. De betrekkingen tussen onze landen groeien snel. Breng mijn beste wensen over aan de Opperste Leider, die onze betrekkingen ondersteunt.”
Poetins verwijzing naar “vliegen over Iran” houdt rechtstreeks verband met vier bewapende Sukhoi Su-35’s die in formatie vlogen en het presidentiële vliegtuig escorteerden over een afstand van 4.000 km (in rechte lijn gemeten) van Moskou naar Abu Dhabi, zonder te landen of bij te tanken.
Zoals elke verbijsterde militaire analist opmerkte, kan een Amerikaanse F-35 hooguit 2.500 km vliegen zonder bij te tanken. Maar het belangrijkste element is dat zowel MbZ als MbS de Russische Su-35’s toestemming gaven om over hun grondgebied te escorteren – iets wat uiterst ongebruikelijk is in diplomatieke kringen.
En dat brengt ons bij de belangrijkste conclusie. Met één enkele zet op het luchtschaakbord, in combinatie met de daaropvolgende clincher met Raisi, volbracht Moskou vier taken:
Poetin bewees – grafisch gesproken – dat dit een nieuw West-Azië is waar de Amerikaanse hegemoon een secundaire speler is; hij vernietigde de neoconpolitieke mythe van Russisch ‘isolement’; hij demonstreerde zijn ruime militaire suprematie; en ten slotte, nu de start van Ruslands BRICS-voorzitterschap nadert, liet hij zien dat het al zijn cruciale geopolitieke en geo-economische kaarten behoudt.
Dood ze, maar zachtjes
De oorspronkelijke vijf BRICS-landen – aangevoerd door het strategisch partnerschap Rusland-China – openen op 1 januari 2024 hun deuren voor de drie grote West-Aziatische machten Iran, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten. Hun toetreding tot het multipolaire machtsblok biedt deze landen een uitzonderlijk platform voor bredere markten en zal waarschijnlijk gepaard gaan met een golf van investeringen en technologie-uitwisselingen.
Het geraffineerde langetermijnspel tussen Rusland en China leidt tot een volledige tektonische verandering in de geo-economie en geopolitiek van West-Azië.
Het leiderschap van BRICS 10 – gezien het feit dat het 11e lid, Argentinië, op dit moment op zijn best een wild card is – heeft zelfs het potentieel om onder een Russisch voorzitterschap een effectieve tegenhanger van de tandeloze VN te worden.
En dat brengt ons bij de complexe interactie tussen BRICS en de As van Verzet.
Aanvankelijk waren er redenen om te vermoeden dat de slappe veroordeling van de genocide in Gaza door de Arabische Liga en de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) een teken van lafheid was.
Maar een hernieuwde beoordeling kan onthullen dat alles zich organisch ontwikkelt als het gaat om de kruising van het Grote Plaatje ontworpen door wijlen de Iraanse Quds Force Commandant Generaal Qassem Soleimani met de nauwgezette microplanning door de Gazaanse Hamasleider Yahya Sinwar, die de Israëlische mentaliteit door en door kent en tot in detail zijn verwoestende militaire reactie heeft overwogen.
De meest gloeiende focus van gedetailleerde discussies in Moskou de afgelopen dagen is waarschijnlijk dat we het punt naderen waarop “een signaal” een gezamenlijke reactie van de As van Verzet zal ontketenen.
Op dit moment hebben we sporadische aanvallen: Hezbollah die Israëls communicatietorens aan de zuidgrens met Libanon vernietigt, Iraakse verzetsgroepen die Amerikaanse bases in Irak en Syrië aanvallen, en Jemenitische Ansarallah die de Rode Zee concreet blokkeren voor Israëlische schepen. Dat alles vormt geen gezamenlijk, gecoördineerd offensief – nog niet.
En dat zou de wanhoop binnen de regering Biden in Washington verklaren, compleet met geruchten dat het Israël nodig heeft om Plan Gaza tussen Kerstmis en begin januari af te maken. Niet alleen is de wereldwijde optiek van de Gaza-aanval gruwelijk onhoudbaar geworden, maar bovenal verhoogt een langere militaire campagne dramatisch de kans op een “signaal” aan de As van Verzet.
En dat zal resulteren in het einde van alle uitgewerkte plannen van de Hegemon voor West-Azië.
De geopolitieke doelen van het zionisme zijn duidelijk: het zelfgebouwde aura van dominantie in West-Azië herstellen en de controle over het buitenlands beleid en de militaire alliantie van de VS behouden.
Verdorvenheid is een sleutelcomponent om deze doelen te bereiken. Het is zo gemakkelijk om ultrazachte burgerdoelwitten te bombarderen, beschieten en verbranden, waaronder duizenden vrouwen en kinderen, waardoor Gaza in een enorme begraafplaats verandert, terwijl de White Man’s Burden Club de Israëlische bezettingstroepen aanspoort om hen te doden, natuurlijk, maar stiller.
En dan de giftige Atlanticist en voorzitter van de Europese Commissie Ursula von der Leyen die persoonlijk steekpenningen aanbiedt aan de leiders van Egypte en Jordanië – $10 miljard aan Caïro en $5 miljard aan Amman – zoals bevestigd door diplomaten uit Brussel. Dat is de geestdodende EU-oplossing om de genocide in Gaza te stoppen.
Het enige wat de Egyptische president Abdel Fattah el-Sisi en de Jordaanse koning Abdullah bin al-Hussein zouden moeten doen, is de gedwongen exodus en de definitieve etnische zuivering van Gaza naar hun respectieve grondgebieden “faciliteren”.
Omdat het eschatologische doel van het Zionisme een onverdunde Endlösung blijft, wat er ook gebeurt in het slagveld. En natuurlijk, zoals de 7 oktober Al-Aqsa Flood operatie onder leiding van Hamas suggereert, om Jeruzalems Islamitische Al-Aqsa Moskee te vernietigen en een Joodse Derde Tempel bovenop zijn as te bouwen.
Wat gebeurt er als “het signaal” komt
Dus wat we hebben is in wezen het Emigratie-of-Annihilatieplan van de Israëlische premier Benjamin Netanyahu – tegenover wat veteraan West-Azië expert Alastair Crooke memorabel heeft omschreven als “Sykes-Picot is dood”. Die uitdrukking betekent dat Arabische en Iraanse opname in BRICS uiteindelijk de regels in West-Azië zal herschrijven, ten nadele van het zionistische project.
Er is deze keer zelfs een grote kans dat Israël’s gecertificeerde oorlogsmisdaden in Gaza zullen worden vervolgd als Palestijnen, Arabieren en landen met een moslimmeerderheid, met de volledige steun van BRICS, een door het Mondiale Zuiden erkende commissie vormen om Tel Aviv en haar strijdkrachten voor de rechter te brengen.
Vergeet het bedorven ICC, dat dienstbaar blijft aan de op regels gebaseerde orde van de Hegemon. De BRICS zullen helpen om het internationaal recht weer op de voorgrond van het wereldtoneel te plaatsen, zoals de bedoeling was toen de VN in 1945 werd geboren, voordat het werd gecastreerd.
De genocide in Gaza dwingt ook alle breedtegraden van het Mondiale Zuiden om meer inclusief te zijn – zoals het zich verdiepen in de wijsheid van onze gemeenschappelijke, met elkaar verweven premoderne geschiedenis. Iedereen met een geweten is gedwongen om diep in zichzelf te graven om verklaringen te vinden voor het onvergeeflijke. In die zin zijn we nu allemaal Palestijnen.
Zoals het er nu voor staat, is geen enkele macht – het Westen omdat het het weigert; de BRICS en het Mondiale Zuiden omdat zij hun spel nog niet hebben gespeeld – in staat geweest om een Endlösung te stoppen die wordt uitgevoerd door een racistische, etnocentristische ideologie.
Maar dat opent ook de verrassende mogelijkheid dat geen enkele macht sterk genoeg zal zijn om de As van Verzet te stoppen wanneer het “signaal” komt om het doek van het Zionistische Project te trekken. Tegen die tijd zal de As een hoogste morele verplichting hebben, erkend, zelfs aangespoord, door bevolkingen wereldwijd.
Dus dat is waar we nu zijn: het evalueren van de gloeiende symmetrie tussen onmacht en imperatief. De impasse zal worden doorbroken – misschien wel sneller dan we allemaal verwachten.
Dat roept een vergelijking op met een eerdere impasse. De huidige impasse tussen een perverse, smerige versie van de Hebreeuwse “beschaving” en het opkomende islamitische nationalisme – laten we het “beschavingsislam” noemen – weerspiegelt waar we in december 2021 waren, toen de door Rusland voorgestelde verdragen over de “ondeelbaarheid van veiligheid” door Washington werden afgewezen. Achteraf gezien was dat de laatste kans op een vreedzame uitweg uit de botsing tussen het Heartland en het Rimland.
De Hegemon wees het af. Rusland speelde zijn spel – en versnelde exponentieel het verval van de Hegemon.
Het liedje blijft hetzelfde, van de steppen van Donbas tot de olievelden van West-Azië. Hoe kan het multipolaire Mondiale Zuiden – in toenemende mate vertegenwoordigd door de uitgebreide BRICS – een woedend, angstig, uit de hand gelopen imperialistisch Westen beheren dat naar de afgrond van morele, politieke en financiële ineenstorting staart?
Fantastisch mooi artikel.. goed begrijpend geschreven, mooi dat ik/wij dit nog mogen meemaken.. een stuk (je ?) Wereldgeschiedenis..🤗♥️🇷🇺🌹
Ik zie het niet gebeuren ook al is het de hoogste tijd, de VN komt niet in actie, het Westen steunt het zionisme en zijn apartheidsregime en deze genocide dus aan anderen als men doof en blind tegelijk is om echt in actie te komen, wie het ook doen, het kan mij niet schelen maar deze genocide door laten gaan, ik ben er zo boos om!!!
En hoe staat trump in dit verhaal?
Ps (off topic) er zakt net weer een profvoetballer in elkaar op het veld. Dit keer in Engeland bij Lutton.