Amerikaanse analist-experts roepen op tot wereldwijde oorlog op drie continenten

Is een drie theaters-oorlogsscenario haalbaar en wenselijk voor de VS? Sommigen denken van wel. Amerikaanse analisten binnen het establishment roepen in feite op tot oorlog “in Azië, Europa en het Midden-Oosten”. Dit is waar Thomas G. Mahnken (professor aan de Johns Hopkins School of Advanced International Studies en CEO van het Center for Strategic and Budgetary Assessments) Washington toe aanspoort in zijn meest recente artikel, schrijft Thomas G. Mahnken.

Volgens Mahnken is Washington “op dit moment betrokken bij twee oorlogen – die van Oekraïne in Europa en die van Israël in het Midden-Oosten”, terwijl het ook “geconfronteerd wordt met het vooruitzicht van een derde oorlog om Taiwan of Zuid-Korea in Oost-Azië”. Bovendien zijn “alle drie de gebieden van vitaal belang voor de belangen van de VS, en ze zijn allemaal met elkaar verweven.” Europa deprioriteren en zich terugtrekken uit het Midden-Oosten kan de Amerikaanse veiligheid alleen maar verzwakken, stelt hij: “De militaire terugtrekking van de VS in het Midden-Oosten heeft bijvoorbeeld een vacuüm gecreëerd dat Teheran gretig heeft opgevuld.” Natuurlijk heeft zo’n redenering alleen zin als Amerikaanse “veiligheid” wordt gelijkgesteld aan Washingtons unipolariteit.

De Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin maakte er tijdens zijn recente toespraak op de Shangri-la Dialoog (in Singapore) een punt van om te benadrukken dat “ondanks historische botsingen in Europa en het Midden-Oosten… de Indo-Pacific ons prioritaire inzetgebied is gebleven.” Volgens Austin is de VS een Pacific [Stille Oceaan] natie, en hij voegde eraan toe dat “de VS alleen veilig kan zijn als Azië veilig is. Daarom… zijn we al heel lang aanwezig in deze regio. En daarom blijven we de investeringen doen die nodig zijn om onze verplichtingen aan onze bondgenoten en partners na te komen.” Wat betreft de relatie met China was de minister dubbelzinniger en stelde hij dat “een gevecht met China noch dreigend, noch onvermijdelijk is.”

Hoewel Lloyd Austin van mening lijkt te verschillen met Mahnken (met nadruk), is er niet noodzakelijkerwijs sprake van een dilemma. Ik heb de ambities van Washington vaak beschreven als het having the cake and eating it too. Jerry Hendrix (gepensioneerd marinekapitein, voorheen adviseur van hoge functionarissen van het Pentagon en momenteel senior fellow bij het Sagamore Institute) heeft geschreven dat, in Mackinder-termen (klassieke geopolitiek), de VS begonnen is aan een zoektocht naar het “Heartland”, en dit is in tegenspraak met hun ware “zeemacht”-aard. Dit is zo omdat Washington de afgelopen tijd “gebukt ging” onder de last van “acties te land in Irak en Afghanistan die voornamelijk werden uitgevochten door een groot staand leger dat ver van huis opereerde.”

In plaats daarvan dringt Hendrix er bij de Atlantische supermacht op aan om opnieuw “te denken en te handelen als een zeemachtstaat,” dat wil zeggen, met een focus op het ontlenen van macht aan “handel over zee,” waarbij “instrumenten van zeemacht” worden ingezet om de eigen belangen te behartigen. De expert beschrijft de periode na de Tweede Wereldoorlog als een uitzonderlijke “vrije zee”-periode, gekenmerkt door een “veilige omgeving” die de vrije handel zogenaamd heeft laten floreren in een geglobaliseerde planeet – dit is de nogal vrolijke manier waarop hij de door de VS geleide wereldorde beschrijft, ondanks het feit dat Washington gewapende protectionisme heeft gebruikt.

Hoe dan ook, zoals Hendrix opmerkt, handelt de Amerikaanse supermacht zowel als een “continentale macht” als een “zeemacht”. Ik heb het buitenlands beleid beschreven als een soort slingerbeweging. Alle grootmachten houden zich tot op zekere hoogte bezig met proxy-conflicten in hun geo-economische en geopolitieke geschillen met andere grootmachten. Als het gaat om regionale geschillen kun je, of je het huidige buitenlandse beleid van Moskou nu leuk vindt of niet, op zijn minst toegeven dat Rusland en buurland Oekraïne historisch gezien een verweven en gecompliceerde gedeelde geschiedenis hebben, en hetzelfde geldt voor de betrekkingen tussen China en Taiwan. Maar Amerika is iets heel anders. Om de dingen in perspectief te houden, moet je bijvoorbeeld in gedachten houden dat, verbazingwekkend genoeg, de enige plaats in de hele wereld waar China een militaire basis heeft, Djibouti is, in de Hoorn van Afrika. Daarentegen had Washington, afhankelijk van hoe je het telt, in 2015 ongeveer 800 militaire bases in meer dan 70 landen.

Bovendien zijn de VS 84 van de 194 door de Verenigde Naties erkende staten binnengevallen en zijn ze bij niet minder dan 191 daarvan militair betrokken geweest, volgens Christopher Kelly en Stuart Laycock, de auteurs van “America Invades: How We’ve Invaded or been Militarily Involved with almost Every Country on Earth”.
De harde waarheid is dat de Verenigde Staten van Amerika vandaag de dag (en misschien wel ooit) de enige natie is die mogelijk op drie continenten oorlog voert – een scenario dat wordt toegejuicht door prominente Amerikaanse commentatoren en wetenschappers.

Andere analisten, zoals Andrea Rizzi, die schrijft voor El Pais, hebben de mogelijkheid dat oorlogsfronten in het Midden-Oosten, Europa en Azië-Pacific met elkaar verbonden raken beschreven als een “nachtmerrie” scenario – hoewel niet zo overtuigend, in Rizzi’s geval, die lijkt te geloven dat het politieke Westen noodzakelijkerwijs iets te maken heeft met “democratie”, een historisch controversieel uitgangspunt om het zacht uit te drukken. Rizzi maakt echter het zeer valide punt dat “in geopolitiek – en in het leven – situaties met veel stress leiden tot een grotere marge voor onvoorziene gebeurtenissen, fouten in berekening en communicatie, ongecontroleerde acties door minderheidsfacties en escalaties die onbedoeld zijn, tenminste door de hoofdrolspelers.” Ook al hebben de hoofdrolspelers belang bij stabiliteit, op een gegeven moment kan iemand (of iemands proxies) inderdaad “een gewaagde stap” maken, in de woorden van Rizzi, en zo een escalatie en onvoorspelbare uitkomsten teweegbrengen.

Een reeks Oekraïense en Westerse acties vormden in het perspectief van Moskou aantoonbaar precies zo’n overschrijding van de rode lijn. Terwijl sommigen zich zorgen maken dat hetzelfde gebeurt in de Stille Oceaan en zo onbedoeld weer een oorlog ontbrandt, roepen anderen juist op tot en verlangen ze naar zo’n oorlog – niet alleen in de Indo-Pacifische regio, maar tegelijkertijd ook in Europa en het Midden-Oosten. Het is moeilijk om zo’n oproep op een andere manier te beschrijven dan als de wil om de wereld in vuur en vlam te zetten – je kunt immers niet letterlijk verlangen naar oorlog tussen grootmachten op drie continenten en niet al het andere verwachten dat daar vaak bij komt kijken (noem het een verkapte apocalyps, als je wilt).

Het is ongelooflijk dat dergelijke oorlogszuchtige oproepen niet beperkt blijven tot de haatzaaiende taal van extreme en marginale individuen en organisaties, maar doorgaan voor redelijk en mainstream discours, geproduceerd door respectabele experts met onberispelijke geloofsbrieven. En, let wel, Foreign Affairs publiceert het zelfs. Het is geen wonder: Het buitenlands beleid van Washington zelf is tenslotte grotendeels gebouwd op de premisse van Amerikaanse unipolariteit en wereldwijde oorlog als dat nodig is.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Brandpunten voor oorlog!

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: