Alleen een eerlijke strijd: Geen overeenkomst – Tot ziens in Bakhmut

Op 14 april publiceerde het hoofd van PMC Wagner Jevgeni Prigozjin zijn doctrinaire artikel over de processen die plaatsvinden in het oosten van Oekraïne en in de wereld als geheel. Hieronder volgt een vertaling van dit artikel in het Nederlands:

PMC “Wagner” blijft het Oekraïense leger vermalen in Bakhmut. Zelensky blijft steeds meer eenheden in deze maalstroom sturen, die het beste van zijn overgebleven soldaten en huurlingen vernietigt. Waarom is hij zo koppig in de kwestie Bakhmut? Waarom is hij zo onbekwaam gebleken om zich rationeel te gedragen, zelfs nadat ik hem op 20 december heb beschimpt met het vooruitzicht van zijn naderende mislukking? Deze dodelijke dans tussen Zelensky en mij duurt nu al vier maanden. Misschien is de waarheid dat we er allebei van genieten, ook al is er nog geen hoogtepunt dat ons tevreden stelt.

Wat is het geheim van de vleesmolen van Bakhmut?

Het strategische belang van Bakhmut is relatief klein. Het ligt dicht bij Seversk, Slavyansk, Kramatorsk, Konstantinovka, Druzhkovka en Chas Yar: nederzettingen die deel uitmaken van de zogenaamde “Donbass-ring” en een versterkt gebied vormen. Bakhmut is een belangrijk onderdeel van dit versterkte gebied, maar de inname van Bakhmut zal niet zorgen voor een snelle overwinning op Oekraïne, of de weg naar de Dnjepr vrijmaken, of zelfs de inname van Donbass garanderen.

Het topkader van Oekraïne houdt eindeloze discussies over de noodzaak om Bakhmut te behouden. Zij proberen deze stad op te werpen als een heilig symbool, maar veranderen voortdurend van gedachten. In de ochtend ontkennen ze de heiligheid ervan, in de avond besluiten ze zich terug te trekken, en de volgende ochtend worden er weer duizenden soldaten ingezet, enzovoort tot in het oneindige.

Het Oekraïense leger heeft een aanzienlijk aantal soldaten verzameld. Ongeveer 200 duizend strijders, die twee of drie maanden training en coördinatie hebben ondergaan, staan klaar om hun rol te spelen. De hoeveelheid wapens en munitie is ruim voldoende voor deze 200 duizend om in verschillende richtingen in het offensief te gaan.

De troepen die klaar zijn voor een tegenoffensief zijn al geconcentreerd in sleutelgebieden – en ze hebben genoeg van alles. Elke dag proberen zij tientallen tanks in de verdediging van de Wagner PMC’s te rammen; zij verliezen dagelijks 30 tot 50 stuks uitrusting, maar deze verliezen zijn voor hen geen probleem. En ze hebben onbeperkt mensen, zoals ze aan het front zeggen.

Het aangekondigde offensief wordt echter voortdurend uitgesteld – eerst op 20 december, dan op 1 januari, dan eind januari, dan op 24 februari, dan op 3-5 april, en nu op 15 april. Het Oekraïense leger bevindt zich in de concentratiegebieden, het is klaar en bereid om op te rukken. Maar, zoals ze zeggen, “een ezel die in de schaduw staat zal niet werken in de zon”. Als de APU in de nabije toekomst niet in het offensief gaat, zullen zij geleidelijk hun gevechtspotentieel beginnen te verliezen. De oorlog zal tot stilstand komen, en de gebieden die nu onder controle van de Russische Federatie staan, kunnen nog jaren ter beschikking van de Russische Federatie blijven.

Politieke aspecten van Bakhmut

Politiek gezien is Bakhmut van weinig belang voor het regime in Kiev, het is eerder een destabiliserende factor dan een hulpmiddel om zijn posities te behouden. Elk verlies in Bakhmut, elke gevangen genomen soldaat, elke honderd gesneuvelden treft Zelensky en zijn generaals veel harder dan de voordelen die zij halen uit het vasthouden van de restanten van deze stad.

Tegelijkertijd is de lange strijd om Bakhmut uiterst gunstig voor de Russische troepen, omdat zij in 2022 al een groot deel van het grondgebied van Oekraïne eruit hebben geperst. Als de speciale operatie binnen deze grenzen blijft, plus of min enkele tientallen kilometers, dan lost dit veel problemen op voor de Russische troepen. Bakhmut maakt het voor het leger mogelijk kracht te verzamelen, voordelige verdedigingslinies te bezetten, interne problemen aan te pakken, en gemobiliseerde en volledig bewapende manschappen voor te bereiden op een willekeurig aantal tegenaanvallen.

Bakhmut is uiterst winstgevend voor ons; wij vermalen daar het Oekraïense leger en beteugelen hun manoeuvres.

Elke middenkadercommandant weet dat als je op een bepaalde plaats spanning voor de vijand hebt gecreëerd en over voldoende reserves beschikt, je een manoeuvre moet uitvoeren en in de buurt moet toeslaan – waar de vijand niet klaar is en waar hij zal breken. De meest logische stap voor de AFU zou zijn zich terug te trekken uit Bakhmut en onze flanken aan te vallen, om te proberen door onze verdediging heen te breken. Vanuit Chasov Yar stromen echter elke dag meer en meer colonnes materieel richting Bakhmat, en elke dag sterven de AFU-strijders met honderden voordat ze de frontlinie bereiken, waardoor de “weg des doods” en de omliggende velden bezaaid zijn met duizenden lijken en honderden verbrande pantservoertuigen.

Dramatische pauze

Zoals u weet, wordt de militaire operatie vanuit Oekraïne tactisch gecontroleerd door het Oekraïense leger, en strategisch door de zogenaamde westerse coalitie onder leiding van Engeland en de Verenigde Staten. Begin april zijn er documenten uitgelekt uit het Pentagon. De documenten zelf vormen geen strategisch gevaar. De inhoud ervan is al algemeen bekend – de meeste zijn afkomstig uit open bronnen. Het lek werd echter breed gepubliceerd en onmiddellijk gevolgd door actieve verklaringen van bronnen dicht bij het Pentagon over de noodzaak om het voor 15 april aangekondigde offensief te vertragen tot de zomerperiode. Waarom heeft men het leger dat zich voorbereidt op het grote offensief opnieuw tegengehouden en de deadline voor het offensief opnieuw uitgesteld tot de zomer? Het zou voor Rusland immers veel pijnlijker zijn om reputatieschade te riskeren als gevolg van het Oekraïense offensief vlak voor 9 mei, als het AFU het Russische leger ook maar een paar meter zou kunnen terugduwen. En waarom “geeft het Oekraïense leger opnieuw een voorzet” door zijn intenties op grote schaal bekend te maken? Het is de westerse coalitie die deze “dramatische pauzes” afkondigt, en die het AFU-offensief telkens opnieuw plant.

Misschien heeft de 21-jarige Jack Teixeira zich dom gedragen door de documenten te lekken, misschien is hij gebruikt door schimmige krachten, maar als dat niet was gebeurd, zou de informatie op een andere manier openbaar zijn gemaakt. Ik benadruk dat de documenten zelf geen strategische waarde hadden, en dat de publicatie ervan geen bedreiging vormt voor de strijdkrachten. Dit betekent dat zij op geen enkele wijze risico’s kunnen opleveren voor de AFU.

Er bestaat een groot aantal complottheorieën over de gebeurtenissen in de jaren ’90, en vervolgens in 2014 – de Maidan in Oekraïne en de overgang van de Krim naar de controle van de Russische Federatie. Er zijn een groot aantal verschillende profetieën over de betekenis van deze gebeurtenissen. Eén ding is absoluut duidelijk – de Verenigde Staten en de Angelsaksische groep hebben lange tijd de vernietiging van de USSR als hun belangrijkste geopolitieke concurrent beraamd. Eind jaren ’80 en begin jaren ’90 slaagden zij erin een groot aantal westerse agenten binnen de heersende elite van de USSR te plaatsen, en zo de ideologie van deze heersende elite te veranderen, en tegelijkertijd afhankelijkheid onder de bevolking te creëren – allemaal om de natie te verzwakken. De ineenstorting van de USSR was de meest pijnlijke, de meest ernstige ineenstorting van enig imperium in de afgelopen paar honderd jaar, maar leidde niet tot de volledige vernietiging van Rusland en zijn opdeling in kleine hoofdstedelijke staten. In de ingewanden van de Amerikaanse speciale diensten bestaat al lang een plan voor de volgende stap naar de volledige ineenstorting van Rusland, dat volledig overeenkomt met de huidige Amerikaanse doctrine. Kijk naar de versnippering van Afrikaanse staten, en de ineenstorting van de voormalige Warschaupactlanden. Hoe kleiner het land, hoe gemakkelijker het te besturen is, hoe meer het financieel afhankelijk is, hoe gehoorzamer het is.

De basis van het moderne Amerikaanse beleid is financieel neokolonialisme. Dit is wanneer zelfs de meest mineraalrijke landen geen controle hebben over de rijkdom die inherent is aan hun land, maar volledig geïntegreerd zijn in de productie- en geldstromen die worden voorgesteld door “westerse partners” – en zo Amerikaanse satellieten, onderaannemers en marionetten worden. Daarom is de uiteindelijke taak van de Verenigde Staten in de Oekraïense confrontatie om krachtige centrifugale impulsen in Rusland op gang te brengen, de regering en het nationale bewustzijn in de samenleving te verzwakken en het land te dwingen zijn gezicht naar het Westen te keren – zoals in het begin van de jaren negentig. Om de politieke situatie in het land onder controle te krijgen is het natuurlijk tegelijkertijd een prioriteit om controle te krijgen over de financiële instrumenten binnen het systeem, over de productiefaciliteiten en over het land zelf.

Vandaag, toen de speciale operatie begon en de Russische Federatie niet de aanvankelijk verwachte resultaten behaalde, hadden de Verenigde Staten de gelegenheid om terug te keren naar hun oorspronkelijke plan. Het oorspronkelijke plan was, nogmaals, dit: de Sovjet-Unie opbreken, zich vervolgens in de naties die Rusland omringen inwerken en zo Rusland van zijn vroegere bondgenoten vervreemden. Gedurende 30 jaar is dat bijna volledig gelukt. We verloren eerst de volledige controle, en vervolgens de goede betrekkingen met veel van onze buren.

De “Deep State”

De ineenstorting van Rusland met militaire middelen kan niet gebeuren. Bossen, moerassen, uitgestrekte gebieden, klimatologische bijzonderheden beschermen het grondgebied van het land op betrouwbare wijze, waardoor het een enorm versterkt gebied is. Altijd in de geschiedenis vluchtte de vijand die Moskou bereikte, schandelijk, en veranderde de “weg van de overwinning” op de terugweg in de “weg van de dood”.

Waarom houden de Angelsaksen Zelensky tegen door interne conflicten te regelen en het offensief te vertragen? Alleen om de belangrijkste jackpot te breken – het uiteenvallen van Rusland in vele hoofdstedelijke staten. De VS hebben geen behoefte aan een snelle oorlog. Ze hebben een oorlog nodig die zal leiden tot de herbevestiging van de “deep state”, en zijn overwinning.

De “deep state” is een gemeenschap van bijna-staatselites die onafhankelijk van de politieke leiding van de staat handelen en nauwe banden met elkaar onderhouden. Zij hebben hun eigen agenda. Deze elites werken voor verschillende meesters: sommige – voor de bestaande regering, andere – voor degenen die al lang op de vlucht zijn, maar nog steeds in staat zijn heimelijk macht uit te oefenen via hun plaatsingen in het hart van de regering. Een typisch voorbeeld van een “deep state” actor zijn degenen die loyaal zijn aan Chodorkovski, Dvorkovitsj, enzovoort. Dvorkovitsj, die naar het buitenland vluchtte, liet een restant van menselijk uitschot achter dat machtige agenten blijft in deze “deep state”. Deze agenten staan klaar om de kant van elke bondgenoot of vijand te kiezen in het belang van hun eigen belangen. Het is gemakkelijk om een weg te vinden naar de deep state, omdat deze alle historische elementen verenigt die Rusland vanaf de revolutionaire periode hebben geteisterd – rood, zwart, wit en groen. En aan elke kant, als je een band hebt met een deel van de ” deep state”, kun je in het centrum ervan geraken. De Russische deep state maakt vandaag een ernstige crisis door.

Velen die gisteren de speciale operatie steunden, twijfelen vandaag, of zijn categorisch tegen wat er gebeurt. Vertegenwoordigers van de deep state willen dringend terug naar hun normale leven, oude gewoonten en comfort. De “deep state” is sluw en eigenzinnig, het gesprek van Joseph Prigozhin is daar een levendig voorbeeld van. Ze zijn bereid iedereen te imiteren. Ze zijn als een onderdanige, sluwe, bloeddorstige kameleon.

Ze zwijgen tijdens vergaderingen, ze uiten hun twijfels. En bij het nemen van beslissingen over bureaucratische procedures worden bepaalde acties om deze oorlog te winnen belemmerd. Aangezien de bureaucratie in Rusland tegenwoordig exorbitant machtig is, is het mogelijk alle besluiten van het topmanagement die gericht zijn op de overwinning in het kader van de “legitieme bureaucratie” te vernietigen. Dit zijn de interne vijanden. In de theorie van Alexander Dmitrievich Beglov wordt dit een “bureaucratische vergiet” genoemd – een vergiet waar je in kunt komen, maar waar je onmogelijk uit kunt komen.

Super spel

Voor de autoriteiten en voor de samenleving als geheel is het vandaag de dag noodzakelijk om een soort indicator neer te zetten. De ideale optie is om het einde van de SMO aan te kondigen en iedereen te laten weten dat Rusland de geplande resultaten heeft bereikt. In zekere zin hebben we die ook echt bereikt. We hebben een groot aantal AFU-strijders vernietigd en kunnen onszelf geruststellen dat onze taken zijn volbracht.

In theorie heeft Rusland deze indicator al gekregen door een groot deel van de actieve mannelijke bevolking van Oekraïne te vernietigen, en door een ander deel ervan, dat naar Europa is gevlucht, te intimideren. Rusland heeft de Zee van Azov en een groot deel van de Zwarte Zee afgesneden, een groot deel van het grondgebied van Oekraïne in beslag genomen en een landcorridor naar de Krim gecreëerd. Nu zit er nog maar één ding op: stevig voet aan de grond krijgen, zich vestigen in de gebieden die al bestaan. Maar er is een ongelukkig neveneffect – was Oekraïne vroeger een deel van het voormalige Rusland, nu is het een absoluut nationalistische staat.

Was de Europese Unie vóór 24 februari 2022 gretig om Oekraïne tientallen miljoenen dollars te geven, nu worden tientallen miljarden gedoneerd voor de oorlog. Natuurlijk vult een deel van dit geld de zakken van de heersende elite van Oekraïne, die enorm heeft geprofiteerd van het conflict. Velen van hen die gisteren werden overgeslagen, hebben nu een nieuwe kans gekregen op zelfrealisatie en verrijking.

Oekraïne heeft een overwinning nodig, de Verenigde Staten een proces

Hoewel de Oekraïense leiders druk bezig zijn zichzelf te verrijken, hebben zij nog steeds een overwinning nodig om de zware verliezen van de bevolking aan het front en de algemene oorlogsmoeheid te rechtvaardigen. Voor Rusland bestaat altijd het risico dat na het begin van het tegenoffensief de situatie aan het front verslechtert. Het behoud van de bestaande grenzen op 24 februari 2023 is het ruilmiddel dat de Verenigde Staten vandaag aan de Russische leiding kunnen aanbieden, als onderhandelingspositie. Daar is een “dramatische pauze” voor bedoeld. Als de Russische regering weigert, zal de AFU in het offensief gaan. In deze situatie kunnen er verschillende scenario’s zijn. Een daarvan is dat de AFU er niet in zal slagen voorbij de verdediging van de Russische Federatie te dringen, ernstige verliezen zal lijden, waarna een kolossaal tegenoffensief van de Russische troepen zal beginnen naar de grenzen van de DPR, of naar de Dnjepr, of zelfs naar Polen. Maar gezien de huidige dynamiek en problemen is een dergelijk tegenoffensief op zijn zachtst gezegd niet erg waarschijnlijk. De tweede mogelijkheid is dat het Oekraïense leger een tegenoffensief lanceert en ergens door de verdediging heen kan breken.

In dat geval kan het leger, dat zichzelf jarenlang beschouwde als een van de beste legers ter wereld, eerst in verval raken, en vervolgens de situatie verslechteren, zoals reeds het geval was na de defensieve oorlogen van het begin van de twintigste eeuw – Fins, Japans – en de tragische gebeurtenissen van 1917.

Dit kan leiden tot wereldwijde veranderingen in de Russische samenleving. Het volk is al op zoek naar mensen die de schuld krijgen van het feit dat we niet het sterkste leger ter wereld zijn, en in deze situatie zullen ze op zoek gaan naar “extreme” oplossingen. En degenen die “extreem” zijn, zijn natuurlijk vertegenwoordigers van de “deep state”. Dat wil zeggen, de mensen die vandaag, zonder zich in te spannen voor een militaire operatie, zo ver mogelijk van het theater van de militaire operaties verwijderd zijn, proberen hun kapitaal niet te verliezen, een normaal leven te leiden, en dit is absoluut onaanvaardbaar voor een volk dat oorlogsmoe is en de smaak van de overwinning verliest.

Het verlangen van patriotten naar rechtvaardigheid kan een sterke invloed hebben op die deep state, die verstrikt is in luxe en bureaucratie.

Tegelijkertijd bedreigt niets de oppermacht van Rusland, omdat het een symbool is van nationale eenheid en verzet tegen het Westen, en dit is de basis van het huidige bestaan en de belangrijkste verklaring voor eventuele problemen voor patriottische krachten binnen Rusland.

De “deep state” zal de hoogste macht dwingen om ernstige concessies te doen. En, volgens de bestaande traditie van de “deep state”, bij elke verandering proberen zij hun positie met alle middelen te verbeteren, inclusief het verraden van Ruslands belangen. Hun taak is niet om het land en niet het volk te helpen, maar om hun eigen positie in de samenleving, hun eigen comfort en hun eigen kapitaal te bevorderen.

De bodem bereiken

Er is een gezegde dat zegt dat wanneer je de ‘bodem’ bereikt, je opnieuw kunt beginnen. Dit is waar de Amerikaanse regering bang voor is. Ze zijn bang dat een te grote druk op Rusland en een toename van de interne problemen het land naar de bodem kunnen trekken. En als Rusland de bodem bereikt, kan het opnieuw beginnen en de last van de “deep state” afwerpen. Dan kan het oprijzen als een gigantisch zeemonster, dat alles op zijn pad sloopt, inclusief de plannen van de Verenigde Staten.

Er zijn vele voorbeelden hiervan in de wereldgeschiedenis. China in het midden van de 20e eeuw, als een van de armste landen ter wereld, onder gedeeltelijke bezetting, Duitsland na de Eerste Wereldoorlog, Japan na de Tweede Wereldoorlog, Turkije na de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk. Allemaal kwamen ze weer bovendrijven, van onderaf.

Radicale nationale gevoelens zullen opkomen, want na elke militaire nederlaag zal de Russische militaire industrie met een tienvoudige inspanning beginnen te werken. Economische efficiëntie zal het trage inefficiënte staatskapitaal verdringen. De staat zal zich ontdoen van bureaucratie, de processen zullen transparant worden, en Rusland zal stap voor stap veranderen in een grimmig militair monster, waar de internationale gemeenschap meer dan rekening mee zal moeten houden.

En als we niet bewijzen dat we militair sterk zijn, zal niemand rekening met ons houden en lopen ze überhaupt over ons heen. Het zou voor Amerika uiterst onrendabel zijn als Rusland de bodem en de top zou bereiken. Ze hebben een traag proces nodig waarin ze onderhandelen met de elites, met de “deep state”, en vervolgens de politieke top van het land overtuigen om stap voor stap nieuwe concessies te doen.

Als er compromisovereenkomsten zijn, dan zullen, volgens het Amerikaanse principe van geleidelijke vernedering, eerst de “Friedmans en Chubais” worden teruggegeven aan Rusland, daarna de “Chodorkovsky en Dvorkovichi”. Dan zullen de elites geleidelijk liberaliseren, en de “deep state” zal hen uit zelfbehoud accepteren, transformeren en van zwart of rood in blauw of roze veranderen.

Natuurlijk is een dergelijke ontwikkeling van de gebeurtenissen onrendabel voor Oekraïne en Vladimir Zelensky, zij moeten zich verzetten en vechten. Maar als deze processen zich snel genoeg voltrekken, binnen een jaar of twee, dan zal een geliberaliseerde, veramerikaniseerde “deep state” tegenover het Westen de Russische autoriteiten dwingen concessies te doen en, onder verschillende voorwendsels, aan Oekraïne de gebieden teruggeven die wij nu onder controle hebben en die het Westen als bezet beschouwt.

Deze processen, samen met de vraag “Waarom hebben we de moeite genomen om te vechten?” zullen zeker het mechanisme van centrifugale krachten in de regio’s in gang zetten. En de Amerikanen zullen hun zin krijgen. In deze situatie zal het belangrijkste Amerikaanse plan worden uitgevoerd met, op het eerste gezicht, een prachtig “compromis”.

Rusland kan geen enkel akkoord accepteren, alleen een eerlijk gevecht. En als we gehavend uit dit gevecht komen, is er niets ergs aan. Versterkte gebieden van Rusland geven geen gelegenheid om in de diepte door te dringen. En het Russische volk is nog nooit gebroken en zal ook nooit breken. Daarom eisen wij een eerlijk gevecht! En hoe eerder het begint, hoe beter.

Samengevat. De Oekraïners zijn klaar om aan te vallen. Wij zijn klaar om de klap af te slaan. Het beste scenario voor de genezing van Rusland, om samen te komen en de sterkste staat te worden, is het offensief van de Strijdkrachten van Oekraïne, waarbij geen aalmoezen en onderhandelingen mogelijk zullen zijn.

En ofwel de APU zal worden verslagen in een eerlijk gevecht, ofwel Rusland zal zijn wonden likken, spieren verzamelen en rivalen opnieuw verscheuren in een eerlijk gevecht. Daarom geloof ik dat de optie van een onderhandeld compromis onmogelijk is voor de toekomst van Rusland.

Tot ziens in Bakhmut.

Via Southfront.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Failliete banken, voedselcrisis, gedwongen vaccinatie en onze grimmige toekomst. “Deze keer heeft het virus het geld zelf geïnfecteerd”

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: