Forbes censureert excuus van prijswinnende milieukundige voor drie decennia ‘Klimaatschrik’ – Dus hier is het

Namens de milieuactivisten overal, wil ik me formeel verontschuldigen voor de klimaatschrik die we de afgelopen 30 jaar hebben gecreëerd. Klimaatverandering is aan de gang. Het is gewoon niet het einde van de wereld. Het is niet eens ons ernstigste milieuprobleem, schrijft Michael Shellenberger op Humans are Free.

Ik lijk misschien een vreemd persoon om dit allemaal te zeggen. Ik ben al 20 jaar klimaatactivist en 30 jaar milieuactivist.

Maar als energiedeskundige die door het Congres wordt gevraagd om een objectieve deskundige getuigenis af te leggen, en die door het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatverandering (IPCC) is uitgenodigd om te dienen als deskundige beoordelaar van zijn volgende evaluatierapport, voel ik me verplicht om me te verontschuldigen voor hoezeer wij, milieuactivisten, het publiek op het verkeerde been hebben gezet.

Hier zijn enkele feiten die weinig mensen weten:

• Mensen veroorzaken geen “zesde massale uitsterven”.
• De Amazone is niet “de longen van de wereld”.
• Klimaatverandering maakt natuurrampen niet erger.
• De branden zijn sinds 2003 wereldwijd met 25% gedaald.
• De hoeveelheid land die we gebruiken voor vlees – het grootste landgebruik van de mensheid – heeft een gebied dat bijna net zo groot is als Alaska.
• De ophoping van houtbrandstof en meer huizen in de buurt van bossen, niet de klimaatverandering, verklaren waarom er meer, en gevaarlijker, branden zijn in Australië en Californië.
• De koolstofuitstoot daalt in de meeste rijke landen en is sinds het midden van de jaren zeventig van de vorige eeuw gedaald in Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk.
• Aanpassing aan het leven onder de zeespiegel maakte Nederland rijk en niet arm.
• We produceren 25% meer voedsel dan we nodig hebben en de voedseloverschotten zullen blijven stijgen naarmate de wereld heter wordt.
• Het verlies van habitats en het rechtstreeks doden van wilde dieren vormen een grotere bedreiging voor de soorten dan de klimaatverandering.
• Houtbrandstof is veel slechter voor mens en dier dan fossiele brandstoffen.
• Om toekomstige pandemieën te voorkomen is meer en niet minder “industriële” landbouw nodig.

Ik weet dat bovenstaande feiten voor veel mensen zullen klinken als “klimaatontkenning”. Maar dat toont alleen maar de kracht van het klimaatalarmisme aan.

In werkelijkheid komen de bovenstaande feiten uit de best beschikbare wetenschappelijke studies, waaronder die van het IPCC, de Voedsel- en Landbouworganisatie van de Verenigde Naties (FAO), de Internationale Unie voor het behoud van de natuur (IUCN) en andere vooraanstaande wetenschappelijke organen.

Sommige mensen zullen, als ze dit lezen, denken dat ik een of andere rechtse anti-milieuactivist ben. Dat ben ik niet. Toen ik 17 was, woonde ik in Nicaragua om me solidair te tonen met de Sandinistische socialistische revolutie. Op mijn 23e zamelde ik geld in voor Guatemalteekse vrouwencoöperaties. In mijn jaren 20 woonde ik in het semi-Amazonegebied en deed ik onderzoek met kleine boeren die tegen landinvasies vochten. Op mijn 26e hielp ik met het blootleggen van de slechte omstandigheden in de fabrieken van Nike in Azië.

In mijn 30er jaren pleitte ik voor duurzame energie en hielp ik de regering Obama met succes te overtuigen om er 90 miljard dollar in te investeren. In de loop van de laatste jaren hielp ik genoeg kerncentrales te redden om door fossiele brandstoffen te vervangen, om een sterke toename van de uitstoot te voorkomen.

Maar tot vorig jaar heb ik me meestal niet uitgesproken tegen de klimaatschrik. Deels is dat omdat ik me schaamde. Ik ben immers net zo schuldig aan de paniekzaaierij als elke andere milieuactivist. Jarenlang noemde ik de klimaatverandering een “existentiële” bedreiging voor de menselijke beschaving, en noemde het een “crisis”.

Maar meestal was ik bang. Ik bleef stil over de desinformatiecampagne over het klimaat omdat ik bang was om vrienden en geld te verliezen.

De paar keer dat ik de moed had om de klimaatwetenschap te verdedigen tegen degenen die er een verkeerde voorstelling van gaven, leed ik onder de harde gevolgen. En dus stond ik het meestal toe en deed ik bijna niets, terwijl mijn mede-milieuactivisten het publiek doodsbang maakten.

Ik stond zelfs toe hoe mensen in het Witte Huis en velen in de nieuwsmedia probeerden de reputatie en de carrière van een uitstekende wetenschapper, goede man en vriend van mij, Roger Pielke, Jr., een levenslange progressieve Democraat en milieuactivist, die getuigde ten gunste van de koolstofregelgeving, te vernietigen. Waarom deden ze dat? Omdat zijn onderzoek bewijst dat natuurrampen niet erger worden.

Maar toen, vorig jaar, liep het uit de hand.

Alexandria Ocasio-Cortez zei: “De wereld eindigt over twaalf jaar als we de klimaatverandering niet aanpakken”. Engeland’s meest prominente milieugroepering beweerde: “Klimaatverandering doodt kinderen”.

De meest invloedrijke groene journalist ter wereld, Bill McKibben, noemde klimaatverandering de grootste uitdaging die de mens ooit heeft gehad en zei dat het beschavingen zou uitroeien.

Mainstream journalisten rapporteerden herhaaldelijk dat de Amazone “de longen van de wereld” was, en dat ontbossing als een nucleaire bom was die afgaat.

Als gevolg daarvan zei de helft van de ondervraagde mensen over de hele wereld vorig jaar dat ze dachten dat de klimaatverandering de mensheid zou doen uitsterven. En in januari vertelde een op de vijf Britse kinderen aan de enquêteurs dat ze nachtmerries hadden over de klimaatverandering.

Of je nu kinderen hebt of niet, je moet zien hoe verkeerd dit is. Ik geef toe dat ik misschien gevoelig ben omdat ik een tienerdochter heb. Nadat we het over de wetenschap hadden, was ze gerustgesteld. Maar haar vrienden zijn diep verkeerd ingelicht en dus, begrijpelijkerwijs, bang.

Ik besloot dus dat ik me moest uitspreken. Ik wist dat het schrijven van een paar artikelen niet genoeg zou zijn. Ik had een boek nodig om al het bewijs goed neer te leggen.

En dus komt mijn formele verontschuldiging voor onze handel in vrees in de vorm van mijn nieuwe boek, Apocalypse Never: Why Environmental Alarmism Hurts Us All (Apocalyps Nooit: Waarom Milieu-alarmisme ons allemaal pijn doet).

Het is gebaseerd op twee decennia van onderzoek en drie decennia van milieuactivisme. Op 400 pagina’s, met 100 eindnoten, behandelt Apocalypse Never de klimaatverandering, ontbossing, plastic afval, het uitsterven van soorten, industrialisatie, vlees, kernenergie en hernieuwbare energie.

Enkele hoogtepunten uit het boek:

• Fabrieken en moderne landbouw zijn de sleutels tot de bevrijding van de mens en de vooruitgang van het milieu.
• Het belangrijkste om het milieu te redden, is meer voedsel te produceren, met name vlees, op minder land.
• Het belangrijkste voor de vermindering van de luchtvervuiling en de koolstofuitstoot is de overgang van hout naar steenkool naar aardolie naar aardgas naar uranium.
• Voor 100% hernieuwbare energiebronnen zou het land dat voor energie wordt gebruikt, moeten worden verhoogd van de huidige 0,5% tot 50%.
• We moeten willen dat steden, boerderijen en energiecentrales een hogere, niet lagere, vermogensdichtheid hebben.
• Vegetarisme vermindert de uitstoot met minder dan 4%.
• Greenpeace heeft de walvissen niet gered, de overstap van walvisolie naar petroleum en palmolie wel.
• Scharrelvlees zou 20 keer meer land nodig hebben en 300% meer uitstoot produceren.
• Greenpeace-dogmatisme verergerde de versnippering van de bossen in het Amazonegebied.
• De kolonialistische aanpak van het behoud van de gorilla’s in de Congo heeft een tegenreactie veroorzaakt die mogelijk heeft geleid tot het doden van 250 olifanten.

In de laatste drie hoofdstukken van de Apocalyps Never leg ik de financiële, politieke en ideologische motieven bloot. Milieugroepen hebben honderden miljoenen dollars van de belanghebbenden van fossiele brandstoffen geaccepteerd. Groepen die gemotiveerd zijn door anti-humanistische overtuigingen dwongen de Wereldbank om te stoppen met proberen de armoede te beëindigen en in plaats daarvan de armoede “duurzaam” te maken. En statusangst, depressie en vijandigheid tegenover de moderne beschaving liggen ten grondslag aan een groot deel van het paniekzaaierij.

Als je je eenmaal realiseert hoe slecht we zijn geïnformeerd, vaak door mensen met een ronduit onaangename of ongezonde motivatie, is het moeilijk om je niet gedupeerd te voelen.

Zal Apocalypse Never een verschil maken? Er zijn zeker redenen om te twijfelen.

De nieuwsmedia doen sinds eind jaren tachtig apocalyptische uitspraken over klimaatverandering en lijken niet geneigd te stoppen.

De ideologie achter het milieualarm – het Malthusianisme – is al 200 jaar lang herhaaldelijk ontmaskerd en is toch krachtiger dan ooit.

Maar er zijn ook redenen om aan te nemen dat aan het milieu-alarmisme een einde zal komen, zo niet, dan toch een afnemende culturele macht.

De Coronaviruspandemie is een feitelijke crisis die de klimaat “crisis” in perspectief plaatst. Zelfs als je denkt dat we overdreven hebben gereageerd, heeft Covid-19 bijna 500.000 mensen gedood en economieën over de hele wereld aan diggelen geslagen.

Wetenschappelijke instellingen zoals de WHO en het IPCC hebben hun geloofwaardigheid ondermijnd door de herhaalde politisering van de wetenschap. Hun toekomstige bestaan en relevantie hangt af van nieuw leiderschap en serieuze hervormingen.

Feiten zijn nog steeds van belang, en social media zorgen ervoor dat een breder scala aan nieuwe en onafhankelijke stemmen alarmerende milieujournalisten kan verslaan bij hun mainstream publicaties.

De landen keren openlijk terug naar hun eigenbelang en stappen af van het Malthusianisme en het neoliberalisme, wat goed is voor kernenergie en slecht voor de hernieuwbare energiebronnen.

Het bewijs is overweldigend dat onze hoogenergetische beschaving beter is voor mens en natuur dan de laagenergetische beschaving waarnaar klimaatalarmisten ons zouden terugbrengen.

De uitnodigingen van het IPCC en het Congres zijn tekenen van een groeiende openheid voor nieuw denken over klimaatverandering en het milieu. Een andere is de reactie op mijn boek van klimaatwetenschappers, natuurbeschermers en milieuwetenschappers.

“Apocalyps Never is een uiterst belangrijk boek”, schrijft Richard Rhodes, de Pulitzer-winnende auteur van ‘The Making of the Atomic Bomb’.

“Dit is misschien wel het belangrijkste boek over het milieu dat ooit is geschreven”, zegt een van de vaders van de moderne klimaatwetenschap Tom Wigley.

“Wij milieuactivisten veroordelen degenen met antithetische opvattingen over het onwetend zijn van de wetenschap en vatbaar voor bevestiging van vooringenomenheid. Maar we zijn te vaak schuldig aan hetzelfde. Shellenberger biedt ‘harde liefde’: een uitdaging aan verankerde orthodoxies en starre, zelfvernietigende denkwijzen”, schrijft het voormalige hoofd van The Nature Conservancy, Steve McCormick.

“Apocalyps dient prikkende, maar altijd goed onderbouwde, op bewijs gebaseerde invalshoeken die de ‘mentale kracht’ helpt ontwikkelen die we nodig hebben om niet alleen een hoopvolle, maar ook een haalbare toekomst te bedenken en te ontwerpen”.

Dat is alles wat ik hoopte met het schrijven ervan. Als je het tot zo ver hebt gebracht, hoop ik dat je het ermee eens bent dat het misschien niet zo vreemd is als het lijkt dat een levenslange milieuactivist, progressieveling en klimaatactivist de behoefte voelde om zich uit te spreken tegen het paniekzaaierij.

Ik hoop verder dat u mijn verontschuldiging accepteert.