101ST Airborne doet fotosessie in Roemenië 

Elementen van de 101st Airborne Division (Air Assault) begonnen op 20 juni aan te komen op de luchtmachtbasis Mihail Kogalniceanum in Roemenië, en zullen de komende dagen blijven aankomen.

Headquarters, 101st Airborne Division (Air Assault) en het 2nd Brigade Combat Team zullen de missie van het U.S. Army V Corps ondersteunen om de oostflank van de NAVO te versterken en deel te nemen aan multinationale oefeningen met partners op het Europese continent om bondgenoten gerust te stellen en verdere Russische agressie af te schrikken.

De uitgezonden 101st soldaten vertegenwoordigen geen extra Amerikaanse troepen in Europa, maar nemen de plaats in van soldaten die zijn toegewezen aan het hoofdkwartier van de 82nd Airborne Division en het 3rd Infantry Brigade Combat Team van de 82nd Airborne Division.

In totaal zullen ongeveer 4.700 soldaten van de 101st Airborne Division worden uitgezonden naar locaties in Europa. – https://www.army.mil/article/258008/101st_airborne_division_arrives_in_europe_to_support_nato_allies

Lichte infanterie verwijst naar bepaalde soorten licht uitgeruste infanterie door de geschiedenis heen. Zij hebben een meer mobiele of vloeiende functie dan andere soorten infanterie, zoals zware infanterie of lijninfanterie. Historisch gezien vocht de lichte infanterie vaak als verkenners, raiders en tirailleurs. Dit zijn losse formaties die vóór het hoofdleger vechten om de vijand lastig te vallen, te vertragen, aanvoerlijnen te verstoren, de eigen verkenners van de vijand aan te vallen, en in het algemeen de vijand “zachter te maken” voor de hoofdslag. Lichte infanteristen waren ook vaak verantwoordelijk voor het afschermen van de hoofdmassa van een militaire formatie. – https://en.wikipedia.org/wiki/Light_infantry

2. De inzet van 4.700 Amerikaanse parachutisten in Roemenië is lachwekkend, zelfs in het licht van de realiteit van een enkele operationele richting van het SMO-theater, waar momenteel nog steeds ongeveer evenveel slachtoffers (KIA’s, MIA’s en gewonden) bij de Oekrainse strijdkrachten (VSU) vallen, en geen enkele Amerikaanse officier of soldaat heeft ooit in zijn leven met een dergelijke gevechtsrealiteit te maken gehad. Evenmin heeft het Amerikaanse leger ooit te maken gehad met het niveau van slijtage waarmee de VSU nu wordt geconfronteerd. Dit valt eenvoudigweg buiten de militaire ervaring van Amerika. Over de duur van de gevechtsstabiliteit – dat wil zeggen het vermogen om gevechtstaken uit te voeren terwijl het uitputtingspercentage wordt gehandhaafd – van de 101e onder de huidige vuurbelasting kan men alleen maar speculeren, maar ik zou zeggen op zijn hoogst twee tot drie weken.

3. Maar dan komt natuurlijk de andere kwestie die brigadegeneraal John Lubas verkeerd begrijpt – de enige manier waarop de 101st Oekraïne kan “binnenkomen” is onder de voorwaarde van een totale oorlog van de NAVO tegen Rusland, waarvoor zelfs in conventioneel (niet-nucleair, dat wil zeggen) kader iets van 500.000 tot 700.000 NAVO-grondtroepen nodig zullen zijn voor de eerste “golf” – een onmogelijke taak voor de NAVO en de VS, tenzij de NAVO in vol ornaat gaat en ik weet zeker dat het Amerikaanse publiek dit nieuws met enthousiasme en vastberadenheid zal ontvangen. Dit is de denkwijze van de heer Petraeus, die nog nooit in zijn leven iets heeft gewonnen, maar toch op de een of andere manier generaal is geworden. Hij denkt nu aan “multinationale” strijdkrachten – ik weet zeker dat zijn stellaire ervaringen in Afghanistan ook wereldwijd zullen worden bestudeerd (en dat is al gebeurd) over hoe je geen COIN (Counter-Insurgency) moet voeren, vergeet echte gecombineerde wapenoperaties op een schaal waarvan hij slechts een vaag begrip heeft.