Zowel de VS als Europa zijn schaamteloos in hun eigen val gelopen

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: zowel de VS als Europa zijn schaamteloos in hun eigen val gelopen. Gevangen in de leugens en het bedrog die geweven zijn rond een beweerde erfenis van superieur cultureel DNA (dat, naar men zegt, bijna een zekere overwinning garandeert), ontwaakt het Westen voor een snel naderende ramp waarvoor geen gemakkelijke oplossingen bestaan. Cultureel exceptionalisme, samen met het vooruitzicht van een duidelijke “overwinning” op Rusland, vloeit snel weg – maar uit de waan komen is zowel langzaam als vernederend, schrijft Alastair Crooke.

De komende verwoesting concentreert zich niet alleen rond het mislukte Oekraïense offensief en de zwakke NAVO. Het omvat meerdere vectoren die zich in de loop der jaren hebben opgebouwd, maar die nu synchroon hun hoogtepunt bereiken.

In de VS is de aanloop naar gedenkwaardige verkiezingen aan de gang. De Democraten zitten in de problemen: de partij heeft haar oude arbeidersachterban al lang de rug toegekeerd en is in plaats daarvan in zee gegaan met een stedelijke “creatieve klasse” in een verheven, wereldvormend “social engineering”-project voor moreel herstel, in een alliantie met Silicon Valley en de permanente nomenklatura. Maar dat experiment is uit de hand gelopen en wordt steeds extremer en absurder. Er komt steeds meer verzet.

Het is voorspelbaar dat de Democratische campagne niet aan kracht wint. Team Biden heeft lage, lage goedkeuringscijfers. Maar onder druk van de familie Biden moet Biden volharden in zijn kandidatuur en niet toegeven aan een ander. Hoe dan ook – Biden blijft of gaat – er is geen kant-en-klare oplossing voor het raadsel van de partij: een niet-presenterend, niet-platform.

Het verkiezingslandschap is een puinhoop. Zware gerechtelijke vervolging artillerie is bedoeld om de verdediging van Trump te breken en hem van het veld te drijven, terwijl een opeenvolging van onthullingen over misdragingen van de familie Biden bedoeld zijn om de Biden-zeepbel af te slijten en te laten imploderen. De Democratische gevestigde orde is ook bang voor de flankerende manoeuvre van de kandidatuur van R. F. Kennedy, die zich snel uitbreidt.

Simpel gezegd scheidt de Democratische woke-ideologie van historische schadeloosstelling de V.S. in twee naties die in één land wonen. Niet zozeer verdeeld door “rood of blauw”, of klasse, maar gedefinieerd door onverzoenlijke “manieren van zijn”. De oude categorieën: Links, Rechts, Democraat of GOP worden opgeheven door een Culturele Oorlog die geen categorieën respecteert en de grenzen van klasse en partijlidmaatschap overschrijdt. Zelfs etnische minderheden zijn vervreemd door de fanatiekelingen die kinderen al op 5-jarige leeftijd willen seksualiseren en door de transagenda door te drukken naar schoolkinderen.

Oekraïne heeft gediend als oplosmiddel voor de oude orde en is het anker geworden dat om de nek van de Biden-administratie hangt: hoe het dreigende Oekraïne-debacle te spinnen als op de een of andere manier “missie volbracht”. Kan dat? Want de ontsnappingsroute van een staakt-het-vuren en een bevroren contactlijn is onaanvaardbaar voor Moskou. Kortom, ‘Biden’s oorlog’ kan niet zo doorgaan, maar kan ook niet ‘anders’ zonder vernedering tegemoet te zien. De mythe van de Amerikaanse macht, de competentie van de NAVO en de reputatie van het Amerikaanse wapentuig staan op het spel.

Het economische verhaal (“alles gaat goed”) staat op het punt om, om enigszins ongerelateerde redenen, ook te verzuren. Schuld wordt – eindelijk – het zwaard boven de nek van de economie. De kredietkraan wordt dichtgedraaid. En volgende maand zal het BRICS-SCO-blok de eerste strategische stappen zetten om zo’n 40 landen los te weken van de dollar. Wie zal dan Yellen’s $ 1,1 biljoen aan schatkistpapier kopen – nu en in de toekomst – dat nodig is om de Amerikaanse overheidsuitgaven te financieren?

Deze gebeurtenissen lijken los van elkaar te staan, maar in werkelijkheid vormen ze een zichzelf versterkende lus. Eén die leidt tot een “run op de politieke bank” – dat wil zeggen, de geloofwaardigheid van de VS zelf.

Geconfronteerd met veel vragen – en geen oplossingen – zorgt de stemming onder delen van het electoraat voor een radicale en steeds meer iconoclastische stemming. Een contrarevolutionaire geest, misschien. Het is nog te vroeg om te zeggen of dit een meerderheid zal halen, maar het zou kunnen – want het radicalisme komt van de twee vleugels: De GOP-achterban (Republikeinen) en het Kennedy “kamp”.

Eén stam van de GOP-kiezers verdeelt conservatieve leiders in twee kampen: zij die “weten hoe laat het is” en zij die dat niet weten. Dat is de slogan aan de rechterkant die steeds belangrijker is geworden voor een aanzienlijke vleugel van de partij die een land ziet dat verzwakt en gecorrumpeerd is door ideologie; die van mening is dat er bijna niets meer is om te “behouden”. Het omverwerpen van de bestaande post-Amerikaanse orde, en het in de praktijk herstellen van de oude principes van Amerika, wordt bepleit als een soort contrarevolutie – en de enige weg vooruit.

Dat aforisme voor “weten hoe laat het is” verwijst naar een opkomend gevoel van urgentie en zin in ingrijpende actie, niet naar slepende en saaie academische debatten onder meer populistisch ingestelde conservatieven. “De vooronderstelling is dat de strijd tegen de woke culturele macht existentieel is, en dat extreme tactieken die een oudere generatie conservatieven zouden choqueren de norm moeten zijn.”

Sterker nog, als een leider niet schokkend is in zijn gedrag en voorstellen, dan weet hij of zij waarschijnlijk “niet hoe laat het is”.

Het tweede belangrijke kenmerk van deze wij-tegen-zij mentaliteit is dat elke beleidsconsensus ipso facto achterdocht oproept en een doelwit van aanvallen wordt.

“Als je je dit realiseert, lijkt wat er eerst uitziet als een mengelmoes van verschillende ideeën meer verenigd. Covid gezondheidsbeleid, afkeer van 6 januari, de begroting van het Pentagon, immigratie, steun voor Oekraïne, het bevorderen van rassendiversiteit, trans-rechten – dit zijn allemaal kwesties die een zekere mate van elite bipartisan (tweepartijdige) consensus genieten. Maar voor de Tucker Carlson vleugel – Republikeinen die deze dingen gewoon omarmen – weten niet hoe laat het is”, legt Politico uit.

Wat opvalt in deze formulering is dat net zoals onvoorwaardelijke steun voor Covid-reguleringspraktijken een “marker” was van “correct denken” in de pandemische tijd, zo wordt steun voor Oekraïne gedefinieerd als “een marker” van correct liberaal denken (en in het Team zitten) in het post-pandemische tijdperk.

Dit suggereert dat – nu al en naarmate de verkiezingen naderen – Oekraïne niet langer tweepartijdig zal zijn in termen van steun, maar eerder een zwaard zal worden dat gebruikt wordt tegen het gehate establishment van de Uni-partijen, en dat elk teken van een grote f*ck-up centraal zal komen te staan in deze contrarevolutionaire oorlog.

Het gevoel van de GOP dat de Amerikaanse cultuur ontspoord is: wetgeving kwam eerder deze maand vast te zitten in het Congres toen de voorheen onaantastbare defensiewet van het Pentagon het doelwit werd van cultuur-oorlogsamendementen over abortus, diversiteit en geslacht die de doorgang ervan in de weg konden staan. Voorzitter McCarthy werd gedwongen om de extreem-rechtse rebellie tegen de begrotingswet voor Defensie te accepteren en deze erdoor te drukken, zonder de gebruikelijke wijdverspreide tweepartijdige steun.

De maatregelen schrapten de financiering voor diversiteitsinitiatieven in het leger en voegden beperkingen toe op abortus en transgenderzorg voor dienstleden. De wetgevers van de GOP zeiden dat ze hadden gehandeld omdat de liberale ideologie het leger verzwakte. Maar de amendementen brengen het wetsvoorstel in gevaar in de door de Democraten gecontroleerde Senaat.

De verhoogde gevoelens aan beide kanten worden weerspiegeld in een peiling waaruit blijkt dat ongeveer 80% van de Republikeinen gelooft dat de Democratische agenda “als deze niet wordt gestopt, Amerika zoals we het kennen, zal vernietigen”. Ongeveer hetzelfde percentage Democraten had dezelfde angst voor de Republikeinse agenda en zei dat deze het land zou vernietigen, zo bleek afgelopen herfst uit een enquête van NBC News.

De voorzitter van de Heritage Foundation, Kevin Roberts, benadrukt de rol van Tucker Carlson in het “vertellen van de waarheid aan het Amerikaanse publiek”. Carlson begrijpt de “scheuren in de economische consensus, scheuren in het buitenlands beleid, en het belangrijkste voor mij, zoals sommige conservatieven graag zeggen: [hij weet] ‘hoe laat het is’.”

Carlson beschuldigt een bedrijfsvriendelijke GOP ervan dat ze toegeeft aan bedrijven die banen in de productie hebben uitbesteed. Hij maakte de conservatieve kritiek op geslachtsveranderende operaties voor minderjarigen mainstream. Op het gebied van sociaal en fiscaal beleid ging Carlson waar meer traditionele conservatieven niet wilden gaan. En zijn invloed was onbetwistbaar. “Het belangrijkste”, zei Roberts, “is dat Tucker zichzelf ziet als iemand die een morele verplichting heeft namens de gemiddelde conservatief.”

Democraten en anderen in het liberale kamp zeggen echter dat de cultuuroorlog van de GOP slechts een terugslag is tegen een grotere acceptatie van de groeiende diversiteit van de natie, die volgens hen al lang had moeten plaatsvinden in Amerika.

“De contrarevolutie heeft van de volgende race om het Witte Huis een existentieel moment gemaakt. Heel weinig mensen hebben het over belastinghervorming, en iedereen heeft het over culturele kwesties”, zei een Republikeinse leider; “ze zien politiek bijna als een situatie van leven of dood”.

GOP presidentskandidaat Ramaswamy waarschuwde eerder deze maand dat patriottisme, hard werken en andere waarden zijn verdwenen: “Dan begint het gif de leegte te vullen – wokeïsme, transgenderïsme, klimatisme, covidisme, depressie, angst, drugsgebruik, zelfmoord”.

Er ligt dus “vuurwerk” in het verschiet voor de V.S. In Europa zijn er echter maar weinigen die “weten hoe laat het is”. De Culturele Oorlog heeft, zoals de bedoeling was, het gevoel van collectieve saamhorigheid in de verschillende Europese culturen verzwakt. En het verzet is gedempt. Europa blijft over het algemeen futloos en traag (de heersende klasse rekent op dat laatste om te overleven).

Maar terwijl Amerikaans vuurwerk de politieke hemel verlicht, is de weerklank in Europa bijna zeker. De Europeanen delen het wantrouwen jegens hun elites en de Brusselse technocratie op dezelfde manier als de Carlson-Kennedy achterban.

De Euro-elites minachten het volk. Gewone Europeanen weten dat hun heersers hen met minachting bekijken – en weten dat hun elites dat ook weten.

Het vuur dat het Europese ijzer zal smelten is de economie: een reeks slechte beslissingen heeft de economische toekomst van Europa voor jaren gehypothekeerd. Bezuinigingen komen eraan. En de inflatie verwoest de levensstandaard van de mensen – zelfs hun vermogen om te leven.

Er komt vuurwerk aan voor Europa – maar langzaam. Het is al begonnen (regeringen vallen); maar de VS is de voorhoede voor radicale verandering nu het Westen zijn greep verliest op het meta-narratief dat zijn “visie” het paradigma bij uitstek is waardoor de “visie” van de wereld ook gevormd moet worden. Een verschuiving die alles verandert.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Ongelooflijk: EU-ambtenaren trakteren zichzelf nu op 8,5% meer loon!

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: