Wij zijn nu niet allemaal Oekraïners

Kijk eens aan. Het lijkt erop dat een groot deel van de wereld, waaronder sommige mainstream media, niet langer de in wezen satanische activiteiten kan verdragen die de Nieuwe Wereldorde en haar agenten op het Westen hebben losgelaten, en het recente artikel van Politico lijkt daar een voorbeeld van te zijn. Een paar maanden geleden zei bijna elk commercieel nieuwsorgaan: “Wij zijn nu allemaal Oekraïners.” Nu is de politieke pendule aan het omslaan.

Politico.eu:

Volhouden dat de Verenigde Staten en hun NAVO-bondgenoten precies moeten willen wat Oekraïne doet is begrijpelijke politiek – maar het is ook gevaarlijke politiek.

Zo’n vasthoudendheid brengt niet alleen het risico met zich mee dat wij mogelijk in een kernoorlog geraken, maar ook dat wij Oekraïne valse hoop geven en een vredesregeling vertragen. En onze natuurlijke sympathie voor Oekraïne mag niet verward worden met volledig op één lijn liggende belangen.

In het hele Westen heeft de invasie van Rusland geleid tot een wijdverspreide uitbarsting van steun en solidariteit. De NAVO-leden hebben geholpen om Rusland te dwarsbomen en hebben Oekraïne in staat gesteld om een doeltreffend verzet te voeren met wapenoverdrachten, het delen van inlichtingen en economische sancties. En het maatschappelijk middenveld heeft hulp gemobiliseerd, waardoor de Oekraïense vlag een populair symbool is geworden van heldhaftig verzet, internationalisme en het voortbestaan van soevereine vrijheid.

Voor de Britse premier Boris Johnson is “een van de meest trotse uitspraken in de vrije wereld: ‘Ya Ukrainets’ – ‘Ik ben een Oekraïner’.” Volgens de Amerikaanse nationale veiligheidsadviseur Jake Sullivan is het “onze taak om de Oekraïners te steunen. Zij zullen de militaire doelstellingen bepalen, de doelstellingen aan de onderhandelingstafel … wij gaan de uitkomst hiervan niet voor hen bepalen. Dat is aan hen om te bepalen en aan ons om hen daarin te steunen.” Zelfs president Joe Biden betoogt dat Oekraïne niet alleen een humanitaire zaak voor de V.S. is, maar een frontlijnstaat in een wereldwijde oorlog tussen vrijheid en autocratie.

Maar tegelijkertijd hebben de Britse en de Amerikaanse regering ook duidelijk gemaakt dat zij Oekraïne niet alle wapens zullen geven die het wil hebben of rechtstreeks in het conflict zullen treden door een no-fly zone op te leggen of troepen te stationeren. Deze terughoudendheid weerspiegelt een duidelijk verschil van belangen tussen het Westen en Kiev.

Oekraïne, dat zijn onafhankelijkheid op het spel heeft staan, wil alle hulp van de NAVO die het kan krijgen – escalatie dient zijn belangen. De NAVO-landen daarentegen, die verstandig op hun hoede zijn voor Rusland en zijn kernwapenarsenaal, verzetten zich terecht.

Er is dus in de westerse hoofdsteden een kloof ontstaan tussen daden die een uiterste grens van betrokkenheid suggereren en woorden die een harmonie van belangen suggereren.

Voor een groot deel is dit gewoon politiek. Leiders van democratieën hebben de neiging de inzet te overdrijven om beleid te bevorderen dat grote risico’s inhoudt. Maar een dergelijke kloof is gevaarlijk.

Ten eerste lokt het binnenlandse oproepen tot escalatie uit, met inbegrip van eisen voor maximale oorlogsdoelen, van het herstel van de Krim tot directe militaire interventie. Ten tweede ondermijnt de retoriek van het Witte Huis ook zijn eigen weigering om in te gaan op de Oekraïense eisen om risicovolle bijstand in de vorm van no-fly zones, de volledige economische uitschakeling van Rusland of daadwerkelijke troepeninzet, waardoor de eigen terughoudendheid wordt ondermijnd.

Maar als er voor het Westen inderdaad evenveel op het spel stond als voor Oekraïne, als de toekomst van de wereldorde afhing van het verloop van dit conflict en onze democratie samen met die van Oekraïne op het spel stond, waarom zou de NAVO dan niet bereid zijn om mee te vechten voor die democratie?

Van cruciaal belang is dat deze kloof tussen retoriek en beleid ook buitensporige Oekraïense verwachtingen van steun zou kunnen wekken. Maar degenen die erop aandringen dat het Westen Oekraïne geeft wat het wil, gaan eraan voorbij dat wat Oekraïne wil gedeeltelijk afhangt van wat het Westen het zal geven – of althans wat het zegt te zullen geven. En beweringen dat de belangen volledig op één lijn liggen, kunnen de Oekraïense dromen van een totale overwinning aanwakkeren, die waarschijnlijk niet te verwezenlijken zijn en er alleen maar toe bijdragen dat de oorlog langer duurt.

Hoewel de vredesbesprekingen nu tot stilstand zijn gekomen, kunnen zij weer op gang komen wanneer het Russische offensief in Donbas slaagt of in een impasse geraakt, en Oekraïne kan opnieuw een onaangenaam vredesaanbod krijgen – de Krim kwijtraken, meer autonomie aanvaarden voor een groot deel van Donbas, zich tot neutraliteit verplichten. Als Kiev denkt dat de westerse steun eindeloos is, of waarschijnlijk nog directer zal worden, kan het uiteindelijk een overeenkomst verwerpen die het had moeten aannemen, en er de dupe van worden als de hulp waarop het rekende, er niet komt.

Het probleem hier is niet Oekraïne te helpen, het is te doen alsof de hulp onvoorwaardelijk is.

Dit conflict zelf werd mede in gang gezet door een reeks valse maar verleidelijke verzekeringen van Washington aan Kiev, die de indruk wekten dat de belangen op één lijn lagen.

De fatale alliantie omvatte beloften van “ijzersterke” steun, de holle suggestie van een uiteindelijk NAVO-lidmaatschap en de totstandbrenging van een veiligheidspartnerschap, gesteund door meer materiële en militaire bijstand, die te kort schoot om een garantie te bieden. Dat alles liet Oekraïne in een kwetsbaar niemandsland achter: zonder het schild van een werkelijk Westers engagement, maar wel aangemoedigd om maatregelen te nemen die de vastberadenheid van Rusland versnelden om de aansluiting bij het Westen tegen te houden, zoals het verwerpen van de neutraliteit.

Het idee dat naties zwaar kunnen bijdragen aan een oorlogsinspanning zonder enige inspraak in de uitvoering ervan is aanstootgevend. Degenen die Oekraïne bewapenen riskeren misschien niet genoeg wat Oekraïne wil, maar zij riskeren niet niets – het gevaar van Russische represailles blijft bestaan. En sancties brengen economische pijn met zich mee, zowel voor degenen die sanctioneren als voor degenen die gesanctioneerd worden.

Bovendien zullen de voorwaarden en de timing van het beëindigen van de oorlog ook gevolgen hebben voor de NAVO-landen, en bepalend zijn voor de omvang en de ernst van de economische terugslag, en ook voor de waarschijnlijkheid van een nieuwe invasie en de daaruit voortvloeiende crisis. De westerse leiders hebben toch zeker het volste recht – zelfs een verantwoordelijkheid tegenover hun kiezers – om te bepalen hoe zij hun militaire hulp en economische sancties gebruiken op een manier die ook hun belangen dient, en niet alleen die van Oekraïne.

De normaal gesproken banale constatering dat Oekraïne andere belangen heeft dan de V.S. of het V.K. is nu essentieel geworden voor een gezonde beleidskeuze, en doen alsof er geen verschil is riskeert oorlogsescalatie met mogelijk afschuwelijke gevolgen.

Redelijke mensen kunnen van mening verschillen over de vraag waar de belangen van het Westen nu precies liggen bij de voorwaarden voor het einde van de oorlog. Maar zij zouden het er niet over oneens moeten zijn dat dit belang niet identiek is aan dat van Oekraïne.

Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER

Wij onderbreken het programma om u de brandende wereld te laten zien

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: