Oekraïense soldaten verlaten steeds vaker hun posities en posten video’s met klachten over hun legerleiding. Waarom neemt het aantal deserties toe in het door oorlog verscheurde land?
De totale hulp van de westerse landen aan Oekraïne is al groter dan de militaire begroting van het land voor 2022, die 12 miljard dollar zou bedragen. En dan is er nog geen rekening gehouden met de humanitaire giften van gewone burgers over de hele wereld. Zeer binnenkort zal Oekraïne nog eens 20 miljard dollar voor zijn militaire behoeften ontvangen van de Verenigde Staten.
Het lijkt erop dat deze enorme geldinjectie en de onophoudelijke aanvoer van wapens uit het buitenland alle problemen van de strijdkrachten van Oekraïne zouden moeten oplossen. De Oekraïense soldaten verlaten echter steeds vaker zonder toestemming hun posities, weigeren naar de frontlinie in Donbass te gaan, en publiceren online videoboodschappen waarin zij hun commandanten bekritiseren. In dit artikel gaat Petr Lavrenin na waarom, ondanks de buitenlandse hulp aan Oekraïne, het aantal problemen met de inzet van militairen toeneemt, en waarom Oekraïense soldaten steeds vaker deserteren.
Een schandalig wetsontwerp, ingediend door [Oekraïens parlement] Verkhovna Rada-afgevaardigde Mariana Bezugla, dat officieren het recht geeft om militairen wegens desertie te executeren, is op 24 mei ingetrokken. Maar alleen al het verschijnen van een dergelijk initiatief geeft duidelijk aan dat het probleem reëel is, en dat de autoriteiten aan de alarmbel trekken.
De eenheden van de strijdkrachten van Oekraïne in Donbass worden namelijk steeds vaker geconfronteerd met situaties waarin logistieke steun gewoon niet bestaat: er is geen munitie, voedsel, of artilleriesteun. Er zijn de laatste tijd heel wat video’s op het web verschenen die door de soldaten zelf geplaatst zijn. In de regel bevestigen zij hun ongeoorloofde vertrek uit de frontlinie, terwijl zij hun redenen uiteenzetten. Veel daarvan zijn afkomstig van militairen in de omgeving van Severodonetsk en Lisichansk, waar momenteel de meest brute gevechten in de Donbass woeden.
Kritiek op het opperbevel
Misschien wel een van de meest opzienbarende video’s, gepubliceerd op 28 april, bevatte een bericht van leden van de 79e Luchtlanding Assault Brigade, waarin zij de wreedheid van hun commandanten beschreven. Volgens de commandotroepen was de eenheid naar een bos bij het dorp Yampol in de regio Donetsk gebracht en daar achtergelaten om te sterven. “We hebben daar vijf of zes dagen gezeten, en de commandanten hebben ons in de steek gelaten…. En nu worden wij tot deserteurs verklaard om het feit dat wij het overleefd hebben… Er liggen daar nog een heleboel lijken in die kuilen.” Zij benadrukten dat zij om hulp hadden gevraagd, maar dat de commandant het bevel had gegeven om “met de hand tegen de tanks in te gaan.” Nu staan de overlevende parachutisten voor een proces wegens desertie.
Interessant is dat, nadat de video was gepubliceerd, veel lezers in het Oekraïense segment van het internet begonnen te verklaren dat dit nieuws nep was, hoewel zelfs de Oekraïense presidentiële adviseur Alexey Arestovich het bevestigde. Er verscheen echter al snel een tweede video, opgenomen door enkele parachutisten, die de echtheid van het verhaal in de eerste video bevestigden en probeerden uit te leggen waarom zij een beroep op het Oekraïense volk hadden gedaan. “Ik zal het uniform van deze brigade niet meer dragen, en de helft van ons jongens hier denkt er net zo over,” zei parachutist Andrej Berezinski.
Kritiek op de leiding van de strijdkrachten van Oekraïne door militairen is de laatste maanden niet ongewoon geweest. De 115e Territoriale Verdedigingsbrigade meldde dat de soldaten geen enkele opleiding hadden gekregen over hoe ze zich moesten ingraven onder artillerie- en mortiervuur.
Soldaten in Severodonetsk namen een video op waarin zij zich bij de Oekraïense president Volodymyr Zelensky en de opperbevelhebber van de strijdkrachten van Oekraïne, Valery Zaluzhny, beklaagden over een gebrek aan zware wapens en versterkingen. De soldaten hekelden de onbekwaamheid van hun commandanten, die volgens hen in de achterhoede waren gebleven. “Wij worden eenvoudigweg naar een zekere dood gestuurd. Er is geen gevechtsleiding, geen gevechtscommandant, geen respect voor de mensen.”
De legerleiding stelde die demarche echter niet op prijs en beschuldigde alle soldaten van “desertie”. Bijgevolg brak er met medewerking van de familieleden van de militairen een schandaal uit, dat een beroep deed op het Bureau van de President van Oekraïne om hulp. “Mijn man is als vrijwilliger de oorlog ingegaan, en nu ligt hij onder beschietingen in Severodonetsk. Er is geen commando, het zijn hun eigen commandanten. En de mensen die de brigade verlaten hebben, zijn als deserteurs in de gevangenis gezet. Hoezo? Hoe kunnen zij zonder iets vechten? Met schoppen misschien, of met wat?” zei een van de vrouwen van de militairen. “De 115e brigade zijn geen deserteurs! Ze gooien ze er gewoon als kanonnenvoer in. Zij nemen het met machinegeweren uit de jaren ’80 op tegen tanks. Waarom sterven zij? Zodat degenen die in het hoofdkwartier zitten sterren kunnen krijgen?” sprak een andere vrouw verontwaardigd.
Voorraden
Begin juni berichtte Radio France Internationale vanuit een plaats in de buurt van Severodonetsk dat er “onvrede broeit” bij de Strijdkrachten van Oekraïne naarmate de gevechten in Donbass toenemen. “Er ontstaat een beweging van ontevredenheid onder de soldaten: zij klagen steeds meer over een gebrek aan bevoorrading en steun van hun legerleiding,” merkte het op, eraan toevoegend dat de soldaten in de buurt van Lisichansk de gebeurtenissen aan het front beschrijven als “de hel op aarde.”
Een van de voornaamste problemen die de soldaten sterk demoraliseren blijft de bevoorrading. Sergeant Roman Ilchenko verklaarde rechtstreeks aan Franse journalisten dat “de Russen artillerie hebben, gepantserde voertuigen, en hun strijdkrachten zijn vijf tot zes keer groter dan de onze… Wij hadden alleen machinegeweren en RPG’s uit 1986. Een Degtyarov machinegeweer uit 1943. En het Maxim machinegeweer uit 1933. We hebben ook een Zweeds draagbaar NLAW anti-tankraketsysteem, maar de batterij werkte niet. Dit is alles wat we hadden,” zei Vladimir Charchoek, een lid van het 20ste Bataljon, terwijl hij zijn laatste operatie beschreef. Dienstplichtige Andrej Sjevtsjenko meent dat als de Strijdkrachten van Oekraïne hun artillerie niet versterken, zij tot niets in staat zullen zijn.
Eerder hadden andere grote buitenlandse media bericht over de bevoorradingsproblemen van het Oekraïense leger. Eind mei berichtte The Washington Post over de arrestatie van de Oekraïense compagniescommandant Sergej Lapko, die onlangs een interview aan de krant had gegeven. De officier vertelde WaPo over de uiterst moeilijke situatie aan het front, vooral in de omgeving van Severodonetsk en Lisichansk. Ook de Oekraïense generale staf, en de voorzitter van het regionale militaire bestuur van Lugansk, Sergej Gaidai, hadden bericht over de moeilijke situatie van de Oekraïense militairen in de regio Lugansk. Er komt op dit moment inderdaad een constante stroom van dergelijke berichten van Oekraïense militairen, maar het verhaal van Lapko voegde een heleboel details toe aan het beeld van wat er werkelijk aan de hand is.
Voordat wij naar het front werden gestuurd, kregen wij AK-47 aanvalsgeweren en een training die minder dan een half uur duurde. Toen wij 30 kogels afgevuurd hadden, werd ons gezegd dat wij er niet meer zouden krijgen, omdat munitie te duur is,” zei hij. Toen zijn compagnie naar Donbass werd gestuurd, weigerden twintig mensen onmiddellijk en werden gearresteerd wegens desertie. “Toen wij hierheen kwamen, werd ons gezegd dat wij in de derde verdedigingslinie zouden komen. In plaats daarvan gingen we naar de nullijn, de frontlinie. Wij wisten niet waar wij heen gingen.” Van zijn compagnie van 120 man bleven er maar 54 in de gelederen – de rest was ofwel gestorven, gewond geraakt, of gedeserteerd.
“Wij zien op de Oekraïense televisie dat er geen verliezen zijn. Dat is niet waar,” zei de commandant. Hij meent dat de verliezen geheim gehouden worden om het moreel van de soldaten en het grote publiek te handhaven. De soldaat merkte op dat hun troepen, ondanks alle moeilijkheden, dapper gevochten hebben, maar dat de gevechten zware verliezen hadden toegebracht aan zijn compagnie, en ook aan andere eenheden in de omgeving. De Washington Post schrijft dat de meeste doden waren gevallen omdat gewonde soldaten niet snel genoeg geëvacueerd waren, waarbij zij vaak 12 uur moesten wachten op vervoer naar het militaire hospitaal van Lisichansk.
De soldaat stipte de relaties met het bevel apart aan. “Ons bevel neemt geen enkele verantwoordelijkheid op zich. Zij strijken alleen met de eer van onze prestaties. Zij geven ons geen enkele steun,” zei hij. Hij klaagde ook over problemen met water en slechte voeding – de militairen moesten zich tevreden stellen met één aardappel per dag.
Enkele uren na de publicatie van het interview hield de Veiligheidsdienst van Oekraïne (SBU) verscheidene mensen van Lapko’s compagnie aan op beschuldiging van desertie. De compagniescommandant zelf werd uit zijn functie ontheven en in een centrum voor voorlopige hechtenis in Lisichansk geplaatst, en zijn verdere lot is niet bekend gemaakt. Na zijn resonerend interview begonnen de Oekraïense media echter meer aandacht te besteden aan videoboodschappen van soldaten die problemen aan het front beschrijven.
Desertie
Net als bij de strijdkrachten van andere landen zijn er in Oekraïne wettelijke bepalingen die militairen wettelijk verantwoordelijk stellen voor desertie – artikel 408 van het Wetboek van Strafrecht. Bovendien staat op desertie onder de krijgswet of in een gevechtssituatie een tamelijk zware straf – van vijf tot twaalf jaar gevangenisstraf. Deze maatregelen hebben de soldaten van sommige eenheden van de strijdkrachten van Oekraïne er echter niet van weerhouden hun post te verlaten.
Zelfs in de beginperiode van het conflict hebben individuele soldaten vrijwillig hun eenheden verlaten. Niet opgewassen tegen de barre omstandigheden, besloten zij zelfstandig van het front te ontsnappen. De eerste gevallen van groepsdesertie begonnen eind april en hielden verband met de verslechtering van de situatie voor de Strijdkrachten van Oekraïne in Donbass. Het Russische Ministerie van Defensie verklaarde toen dat meer dan 860 soldaten gedeserteerd waren uit de eenheden van de Nationale Garde van Oekraïne.
Wij hebben al geschreven over een geval waarin een heel peloton van de 115e Territoriale Verdedigingsbrigade een beroep deed op Zelensky en Zaluzhny met de weigering om een gevechtsmissie uit te voeren in de buurt van Severodonetsk. Later werd een soortgelijke verklaring opgetekend door eenheden van de 58e Brigade en het 46e aparte geweerbataljon. De soldaten beschuldigden het commando ervan hen in een hopeloze situatie te werpen als kanonnenvoer om de meest problematische gebieden van het front te dichten. Zij waren op weg geweest naar Zaporozhye, maar kwamen uiteindelijk terecht aan het front bij Popasna – één van de brandhaarden in Donbass. Zij hadden geen zware wapens, er kwamen geen voorraden aan, en het bevel bleek onbekwaam te zijn. Daardoor leden zij zware verliezen en moesten zij zich uit hun stellingen terugtrekken.
Letterlijk tegelijkertijd dook een andere opname op uit Donbass, waar de militairen van de 71ste Jaeger Brigade direct weigerden een bevel van hun officieren uit te voeren om ongewapend het slagveld te betreden tegen kanonnen en houwitsers en namen het op video op. De soldaten vonden het bevel “misdadig” en verlieten de stellingen. “Wij staan met machinegeweren tegen kanonnen, Grads en mortieren. Niemand helpt ons. Wij hebben geen zinnige wapens, er is niets. Hoe kunnen wij vechten voor een land dat niets om ons geeft?” klaagt een van de soldaten. “Wij willen niet de vleesmolen in en er gemalen rundvlees uitkomen. Wij hebben geen tanks, infanteriegevechtsvoertuigen, geweren…,” echoot een tweede. Aan het eind van de oproep voegen de strijders er nog aan toe dat zij slechts enkele tientallen mortieren hebben en dat die “alleen werken wanneer zij dat willen.”
Zelensky kreeg ook een oproep van militairen van eenheid 7093, verbonden aan de 57e Brigade van het Oekraïense leger, die het ook niet naar hun zin hadden aan het front. Zij klaagden over een gebrek aan zware wapens en de afwezigheid van officieren, van wie de meesten tijdens de gevechten rond Lugansk waren omgekomen. Deze resonerende gevallen wijzen erop dat, behalve leden van territoriale verdedigingseenheden, ook leden van reguliere eenheden van het Oekraïense leger zich uit hun posities terugtrekken. Met andere woorden, ook al heeft het Oekraïense leger genoeg personeel om nieuwe brigades te vormen, het beschikt niet over het minimum aantal pantservoertuigen om die te bevoorraden, zodat het onmogelijk is om gevechtsklare formaties uit de dienstplichtige soldaten samen te stellen.
Protesten van de achterhoede
Tezelfdertijd zijn er ook schandalen die de diepe achterhoede in beroering brengen. Ver van de gevechten in Stry in de regio Lviv hebben de familieleden van strijders van het 65e bataljon van de 103e Brigade van de Territoriale Verdediging geprotesteerd toen zij de commandant van de eenheid in de stad betrapten terwijl hun mannen aan de frontlinie vochten. Zij verklaarden dat zij rechtstreeks naar Donbass waren gestuurd, onvoorbereid en zonder wapens, in plaats van de regio Lviv te beschermen.
Op een bijeenkomst met vertegenwoordigers van de Territoriale Verdediging van de Strijdkrachten van Oekraïne, eisten de familieleden van de soldaten dat de mannen naar huis zouden worden teruggestuurd, omdat ze volgens hen niet voorbereid zijn om gevechten te voeren. “De onvoorbereide strijders kregen een machinegeweer en twee granaten en werden erop uitgestuurd om een leger tegen te houden dat veel groter was dan onze soldaten,” klaagde Valentina Mamon uit Stry.
“Zij gingen naar het front in hun auto’s, die zij ook zelf moesten bijtanken. Zij brachten verscheidene uren door in kuilen met machinegeweren. En, het allerbelangrijkste, ze schoten op hun eigen terugtrekkende mannen. Het is maar goed dat er geen slachtoffers zijn gevallen. Toen de vrijwilligers walkietalkies meebrachten, heeft het bataljonshoofdkwartier ze weggehaald,” voegt Galina Sidor eraan toe. Veel van de vrouwen zeggen ook dat er onvoorbereide strijders werden ingegooid om de vijand tegen te houden “met hun blote handen.”
De protesten hebben zich ook uitgebreid naar een andere regio in het westen van Oekraïne -Transkarpathië. In Khust vielen vrouwen een militaire commissaris aan wegens het feit dat hun mannen naar Donbass waren gestuurd zonder kogelvrije vesten of helmen. Zij beschuldigden het militaire wervingsbureau van overtredingen en corruptie. Volgens hun informatie kun je er voor 3.000 dollar onderuit komen om naar Donbass gestuurd te worden.
Er zijn ook beweringen dat mensen met een chronische hartziekte of astma naar het front worden gestuurd. “Op welke basis werden deze onvoorbereide mensen, die niet door de medische keuring kwamen, ingelijfd en naar het front gestuurd? In het bijzonder mijn man, die een hartaanval heeft gehad en een harttransplantatie nodig heeft,” zei Inna Salautina, de vrouw van een van de militairen in de 101e Territoriale Verdedigingsbrigade.
Toch heeft het Oekraïense Ministerie van Defensie geen haast om zijn fouten toe te geven, hoewel het ministerie eerder zei dat het geen mensen naar het front zou sturen zonder voorafgaande opleiding. Tegelijk merkt het commando op dat het sturen van territoriale verdedigingstroepen naar Donbass vanuit de westelijke regio’s van het land legaal is.
“Er is een bestaande wet, gewijzigd op 27 januari, volgens welke, op bevel van de opperbevelhebber van de strijdkrachten van Oekraïne, bataljons van de Territoriale Verdediging op bepaalde gronden betrokken kunnen worden bij het uitvoeren van taken buiten hun regio’s,” zei Vitaly Kupri, adviseur van de commandant van de Territoriale Verdedigingstroepen.
***
Talrijke gevallen van desertie en klachten over bevoorrading, samen met verliezen en vrijwillige overleveringen, wijzen erop dat de strijdkrachten van Oekraïne aan de verdediging in Donbass grote problemen ondervinden. Er verschijnen steeds vaker video’s uit de frontlinie waarin soldaten bevestigen dat zij deserteren. Het is duidelijk dat de situatie voor de Strijdkrachten van Oekraïne in deze regio eronder lijdt wanneer stellingen zonder toestemming verlaten worden. Ondanks buitenlandse hulp zullen dergelijke gevallen, naarmate de vijandelijkheden langer duren, waarschijnlijk steeds vaker voorkomen, naarmate vermoeidheid, economische problemen en corruptie zich doen gevoelen.
Copyright © 2022 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
OEKRAÏNE CONFLICT DOSSIER
De oorlog in Oekraïne en de onuitstaanbare hypocrisie van de westerse politici
Als de Russen nu eens bescherming bieden aan oekies die desertern….net als de jappen; radio uitzendingen….
Als de eerste afdeling gedesrteerd zijn, volgen er snel heel veel meer…
Dat doen de soldaten goed vecht niet voor die moordenaars zij willen alleen maar wacht en het zelfde geld ook voor Poetin het zijn allemaal stuk voor stuk moordenaars welke wereld leider je ook neemt je hoef niet verder te kijken dan Nederland meer moordenaars dan eerlijke mensen zitten daar in Den Haag.