Wie wil er doden en sterven voor het Amerikaanse Imperium?

De Associated Press meldt dat veel van de rekruten die onder de nieuwe dienstplichtwet van Oekraïne zijn opgeroepen, de motivatie en militaire indoctrinatie missen die nodig is om hun wapens daadwerkelijk te richten en op Russische soldaten te schieten.

“Sommige mensen willen niet schieten. Ze zien de vijand in de vuurpositie in de loopgraven, maar openen het vuur niet… Daarom sterven onze mannen,” zei een gefrustreerde bataljonscommandant in de 47e Brigade van Oekraïne. “Als ze het wapen niet gebruiken, zijn ze ineffectief,” schrijft Nicolas J. S. Davies.

Dit is bekend terrein voor iedereen die het werk heeft bestudeerd van de Amerikaanse brigadegeneraal Samuel “Slam” Marshall, een veteraan uit de Eerste Wereldoorlog en de belangrijkste gevechtshistoricus van het Amerikaanse leger in de Tweede Wereldoorlog.

Marshall voerde honderden kleine groepssessies uit met Amerikaanse troepen in de Stille Oceaan en Europa en documenteerde zijn bevindingen in zijn boek Men Against Fire: the Problem of Battle Command.

Een van de meest opzienbarende en controversiële bevindingen van Slam Marshall was dat slechts ongeveer 15% van de Amerikaanse troepen tijdens gevechten daadwerkelijk hun wapens op de vijand afvuurden. In geen enkel geval kwam dat ooit boven de 25% uit, zelfs als het niet vuren het eigen leven van de soldaten in groter gevaar bracht.

Marshall concludeerde dat de meeste mensen een natuurlijke afkeer hebben van het doden van andere mensen, vaak versterkt door onze opvoeding en religieuze overtuigingen, en dat het veranderen van burgers in effectieve gevechtssoldaten daarom training en indoctrinatie vereist die speciaal ontworpen zijn om ons natuurlijke respect voor medemensenlevens te overstemmen. Deze dichotomie tussen de menselijke natuur en het doden in de oorlog wordt nu gezien als de oorzaak van veel PTSD bij oorlogsveteranen.

Marshall’s conclusies werden opgenomen in de Amerikaanse militaire training, met de introductie van schietschijven die eruit zagen als vijandelijke soldaten en doelbewuste indoctrinatie om de vijand in de hoofden van de soldaten te ontmenselijken. Toen hij een soortgelijk onderzoek deed in de Koreaanse oorlog, ontdekte Marshall dat veranderingen in de training van de infanterie, gebaseerd op zijn werk in de Tweede Wereldoorlog, al tot hogere schietratio’s hadden geleid.

Die trend zette zich voort in Vietnam en meer recente Amerikaanse oorlogen. Een deel van de schokkende wreedheid van de vijandige militaire bezetting van Irak door de VS kwam rechtstreeks voort uit de ontmenselijkende indoctrinatie van de Amerikaanse bezettingstroepen, waaronder het valselijk in verband brengen van Irak met de terroristische misdaden van 11 september in de VS en het bestempelen van Irakezen die zich verzetten tegen de Amerikaanse invasie en bezetting van hun land als “terroristen”.

Een opiniepeiling van Zogby onder Amerikaanse troepen in Irak in februari 2006 toonde aan dat 85% van de Amerikaanse troepen geloofde dat hun missie was om “wraak te nemen voor Saddam’s rol in de aanslagen van 9/11” en 77% geloofde dat de belangrijkste reden voor de oorlog was om “Saddam te stoppen Al Qaeda in Irak te beschermen.” Dit was allemaal pure fictie, uit het duim gezogen door propagandisten in Washington en toch, drie jaar na de Amerikaanse bezetting, misleidde het Pentagon nog steeds Amerikaanse troepen om Irak valselijk in verband te brengen met 9/11.

De impact van deze ontmenselijking bleek ook uit de getuigenissen van de krijgsraad in de zeldzame gevallen waarin Amerikaanse troepen werden vervolgd voor het doden van Iraakse burgers. Tijdens een krijgsraad in Camp Pendleton in Californië in juli 2007 vertelde een korporaal die getuigde voor de verdediging dat hij het koelbloedig doden van een onschuldige burger niet zag als een standrechtelijke executie. “Ik zie het als het doden van de vijand,” vertelde hij de rechtbank, eraan toevoegend dat “mariniers alle Irakese mannen beschouwen als onderdeel van de opstand.”

De Amerikaanse gevechtsdoden in Irak en Afghanistan (6.257 doden) waren slechts een fractie van het aantal Amerikaanse gevechtsdoden in Vietnam (47.434) of Korea (33.686), en een nog kleinere fractie van de bijna 300.000 Amerikanen die in de Tweede Wereldoorlog omkwamen. In alle gevallen was het dodental in andere landen veel hoger.

En toch veroorzaakten de Amerikaanse slachtoffers in Irak en Afghanistan een golf van politieke terugslag in de VS, wat leidde tot militaire rekruteringsproblemen die tot op de dag van vandaag voortduren. De Amerikaanse regering reageerde door over te stappen van oorlogen met grote Amerikaanse grondtroepen naar een grotere afhankelijkheid van proxyoorlogen en luchtbombardementen.

Na het einde van de Koude Oorlog dachten het Amerikaanse militair-industriële complex en de politieke klasse dat ze “het Vietnam-syndroom achter zich hadden gelaten” en dat ze, bevrijd van het gevaar om de Derde Wereldoorlog met de Sovjet-Unie uit te lokken, nu zonder terughoudendheid militair geweld konden gebruiken om de Amerikaanse wereldmacht te consolideren en uit te breiden. Deze ambities overschreden de partijgrenzen, van Republikeinse “neo-conservatieven” tot Democratische haviken als Madeleine Albright, Hillary Clinton en Joe Biden.

In een toespraak voor de Council on Foreign Relations (CFR) in oktober 2000, een maand voordat ze een zetel in de Amerikaanse Senaat won, herhaalde Hillary Clinton de beruchte verwerping door haar mentor Madeleine Albright van de “Powell Doctrine” van beperkte oorlog.

“Er is een refrein…,” verklaarde Clinton, ”dat we alleen met geweld moeten ingrijpen als we te maken hebben met prachtige kleine oorlogen die we zeker kunnen winnen, bij voorkeur met overweldigende kracht in een relatief korte periode. Tegen degenen die vinden dat we alleen betrokken moeten raken als het makkelijk is om te doen, denk ik dat we moeten zeggen dat Amerika nooit is teruggeschrokken en ook nooit moet terugschrikken voor de zware taak als het de juiste is.”

Tijdens de vraag-en-antwoordsessie daagde een bankdirecteur in het publiek Clinton uit over die uitspraak. “Ik vraag me af of u denkt dat elk buitenlands land – de meerderheid van de landen – deze nieuwe assertiviteit zou verwelkomen, inclusief de miljard moslims die er zijn,” vroeg hij, en “of er niet een groot risico voor de Verenigde Staten is in dit – wat ik zou zeggen, geen nieuw internationalisme, maar nieuw imperialisme?”

Toen de agressieve oorlogspolitiek van de neocons en de Democratische haviken in Irak en Afghanistan crashte en verbrandde, had dit moeten leiden tot een serieuze heroverweging van hun verkeerde aannames over de impact van agressief en illegaal gebruik van Amerikaans militair geweld.

In plaats daarvan was het antwoord van de Amerikaanse politieke klasse op de terugslag van de rampzalige oorlogen in Irak en Afghanistan simpelweg het vermijden van grote inzet van Amerikaanse grondtroepen of “boots on the ground.” In plaats daarvan omarmden ze het gebruik van verwoestende bombardementen en artilleriecampagnes in Afghanistan, Mosul in Irak en Raqqa in Syrië, en oorlogen die werden uitgevochten door proxies, met volledige, “ijzersterke” steun van de VS, in Libië, Syrië, Irak, Jemen en nu Oekraïne en Palestina.

Het ontbreken van grote aantallen Amerikaanse slachtoffers in deze oorlogen zorgde ervoor dat ze thuis niet op de voorpagina’s stonden en voorkwam het soort politieke terugslag dat de oorlogen in Vietnam en Irak genereerden. Het gebrek aan media-aandacht en publiek debat betekende dat de meeste Amerikanen heel weinig wisten over deze recentere oorlogen, totdat de schokkende gruweldaad van de genocide in Gaza eindelijk de muur van stilte en onverschilligheid begon te doorbreken.

De resultaten van deze Amerikaanse proxyoorlogen zijn, voorspelbaar, niet minder catastrofaal dan de oorlogen in Irak en Afghanistan. De binnenlandse politieke gevolgen van de VS zijn afgezwakt, maar de werkelijke gevolgen in de betrokken landen en regio’s zijn even dodelijk, destructief en destabiliserend als altijd en ondermijnen de ‘zachte macht’ van de VS en de pretenties van wereldleiderschap in de ogen van een groot deel van de wereld.

In feite heeft dit beleid de gapende kloof vergroot tussen het wereldbeeld van slecht geïnformeerde Amerikanen die vasthouden aan het beeld van hun land als een land in vrede en een kracht ten goede in de wereld, en mensen in andere landen, vooral in het Mondiale Zuiden, die steeds meer verontwaardigd zijn over het geweld, de chaos en de armoede die worden veroorzaakt door de agressieve projectie van militaire en economische macht van de VS, of het nu gaat om Amerikaanse oorlogen, proxyoorlogen, bommencampagnes, staatsgrepen of economische sancties.

Nu lokken de door de VS gesteunde oorlogen in Palestina en Oekraïne een groeiend publiek protest uit onder Amerika’s partners in deze oorlogen. Israël’s berging van nog eens zes dode gijzelaars in Rafah leidde ertoe dat Israëlische vakbonden op grote schaal stakingen afriepen, waarbij ze erop aandrongen dat de regering Netanyahu de levens van de Israëlische gijzelaars voorrang geeft boven haar verlangen om Palestijnen te blijven doden en Gaza te vernietigen.

In Oekraïne is een uitgebreide militaire dienstplicht er niet in geslaagd om de realiteit te overwinnen dat de meeste jonge Oekraïners niet willen doden en sterven in een eindeloze, onwinbare oorlog. Geharde veteranen zien nieuwe rekruten zoals Siegfried Sassoon de Britse dienstplichtigen beschreef die hij in november 2016 trainde in Memoirs of an Infantry Officer:

“Het ruwe materiaal om te trainen werd steeds slechter. De meesten die nu binnenkwamen waren ongewild bij het leger gekomen en er was geen reden waarom ze de militaire dienst draaglijk zouden vinden.”

Enkele maanden later schreef Sassoon met de hulp van Bertrand Russell “Finished With War: a Soldier’s Declaration”, een open brief waarin hij de politieke leiders die de macht hadden om de oorlog te beëindigen, beschuldigde van het opzettelijk verlengen ervan. De brief werd gepubliceerd in kranten en voorgelezen in het parlement. Hij eindigde met: “Namens hen die nu lijden, teken ik dit protest aan tegen het bedrog dat hen wordt aangedaan; ik geloof ook dat het kan helpen om de gevoelloze zelfgenoegzaamheid te vernietigen waarmee de meerderheid van de thuisblijvers het voortduren van kwellingen beschouwt die zij niet delen en waarvoor zij niet genoeg verbeeldingskracht hebben om ze te beseffen.”

Terwijl de Israëlische en Oekraïense leiders hun politieke steun zien afbrokkelen, nemen Netanyahu en Zelenskyy steeds wanhopigere risico’s, terwijl ze volhouden dat de VS hen moet komen redden. Door “van achteren te leiden” hebben onze leiders het initiatief overgegeven aan deze buitenlandse leiders, die druk zullen blijven uitoefenen op de Verenigde Staten om hun beloften van onvoorwaardelijke steun waar te maken, wat vroeg of laat zal inhouden dat ze jonge Amerikaanse troepen zullen sturen om naast hun eigen troepen te doden en te sterven.

Proxyoorlogen hebben niet het probleem opgelost waarvoor ze bedoeld waren. In plaats van een alternatief te bieden voor grondoorlogen waarbij Amerikaanse troepen betrokken zijn, hebben Amerikaanse proxyoorlogen geleid tot steeds grotere crises die Amerikaanse oorlogen met Iran en Rusland steeds waarschijnlijker maken.

Noch de veranderingen in de Amerikaanse militaire training sinds de Tweede Wereldoorlog, noch de huidige Amerikaanse strategie van proxyoorlogen hebben de eeuwenoude tegenstelling opgelost die Slam Marshall beschreef in Men Against Fire, tussen doden in oorlogstijd en ons natuurlijke respect voor menselijk leven. De cirkel is weer rond en we zijn terug op ditzelfde historische kruispunt, waar we opnieuw de noodlottige, ondubbelzinnige keuze moeten maken tussen het pad van oorlog en het pad van vrede.

Als we voor oorlog kiezen, of toestaan dat onze leiders en hun buitenlandse vrienden dat voor ons doen, moeten we bereid zijn, zoals militaire experts ons vertellen, om opnieuw tienduizenden jonge Amerikanen de dood in te sturen, terwijl we ook het risico lopen op escalatie naar een nucleaire oorlog die ons allemaal zou doden.

Als we echt voor vrede kiezen, moeten we ons actief verzetten tegen de plannen van onze politieke leiders om ons steeds weer in een oorlog te manipuleren. We moeten weigeren om vrijwillig onze lichamen en die van onze kinderen en kleinkinderen als hun kanonnenvoer te gebruiken, of hen toestaan om dat lot af te schuiven op onze buren, vrienden en “bondgenoten” in andere landen.

We moeten erop staan dat onze mis-leiders zich in plaats daarvan weer toeleggen op diplomatie, onderhandelingen en andere vreedzame middelen om geschillen met andere landen op te lossen, zoals het VN-Handvest, de echte “op regels gebaseerde orde”, in feite vereist.

Copyright © 2024 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

Een wereldleider vertelt de waarheid over de Westerse elites

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: