Westerse media blijven het publiek voorbereiden op een nederlaag in Oekraïne

Op 29 maart publiceerde The New York Times een artikel dat “onthulde dat Amerika veel nauwer en breder in de oorlog verweven was dan eerder werd begrepen.” De onuitgesproken stelling was dat de VS er alles aan hebben gedaan om Oekraïne de oorlog te laten winnen. Oekraïne vertrouwde hen niet en luisterde niet. Nu is de oorlog verloren en is er geen andere keuze dan te onderhandelen. Het artikel was de eerste grote poging om het publiek voor te bereiden op een nederlaag in Oekraïne.

Om niet achter te blijven, publiceerde de Britse krant The Sunday Times minder dan twee weken later de Britse versie, waarmee het patroon van het voorbereiden van het publiek op een nederlaag werd voortgezet, schrijft Ted Snider.

Hoewel de Britse versie, net als zijn Amerikaanse voorganger, vol staat met gedurfde Britse prestaties, is de echte, onuitgesproken stelling dat als Amerika alles deed om de overwinning in Oekraïne te behalen, het Verenigd Koninkrijk alles deed om wat Amerika deed mogelijk te maken.

In het stukvan de New York Times wordt Groot-Brittannië geprezen voor het beheren van “het logistieke knooppunt.” Het Britse stuk beweert dat ze veel meer deden. Het opent met hetzelfde drama als zijn Amerikaanse tegenhanger: “De omvang van haar betrokkenheid en invloed – last-minute sprintjes naar Kiev, hulp bij het smeden van strijdplannen en het verzamelen van vitale informatie over de Russen – is grotendeels verborgen gebleven. Tot nu.”

De Sunday Times eist de eer op van Groot-Brittannië voor drie centrale rollen in de oorlog. De eerste is dat ze de voorhoede van de operatie waren, de eersten die veel van de rode lijnen verlegden. Het Verenigd Koninkrijk “speelde een leidende rol in het verkrijgen van de wapens die Oekraïne nodig had in de eerste dagen van de oorlog.” De Britse minister van Defensie, Ben Wallace, werd door de Oekraïners liefkozend “de man die Kiev redde” genoemd. Later zouden zij de eersten zijn “om Oekraïne te voorzien van langeafstandskruisraketten van het type Storm Shadow om de kans op succes te vergroten.” Antitankraketten, tanks, langeafstandsraketten “kwamen allemaal zo vroeg als ze kwamen dankzij” Wallace en Groot-Brittannië.

Maar Groot-Brittannië was niet alleen de eerste die wapens naar Oekraïne stuurde. Het was ook de eerste die laarzen op de grond zette. In zijn narratieve verhaalstijl zegt The Times dat Groot-Brittannië “de durf had om troepen in het land in te zetten toen niemand anders dat wilde.” Het Verenigd Koninkrijk, zo meldt The Times, had vanaf het begin laarzen op de grond in Oekraïne. In het begin stuurde Londen “enkele tientallen reguliere Britse troepen” naar Kiev “om nieuwe en terugkerende militaire rekruten te instrueren in het gebruik van NLAW’s, door Groot-Brittannië geleverde antitankraketten die in februari 2022 werden geleverd toen de invasie net begon.” Later zouden ze “in het geheim” troepen sturen “om de vliegtuigen van Oekraïne uit te rusten met de [langeafstands]raketten en de troepen te leren hoe ze ze moeten gebruiken.”

Terwijl Amerikaanse militaire leiders alleen naar Oekraïne zouden gaan “bij zeldzame gelegenheden… kregen de Britse militaire leiders… de vrijheid om te gaan wanneer dat nodig was.”

De tweede centrale rol die Groot-Brittannië claimt is dat het het brein was van de operatie. “Achter gesloten deuren,“ zo meldt The Sunday Times, ‘verwijzen de Oekraïners naar de militaire leiders van Groot-Brittannië als het ’brein‘ van de ’anti-Poetin’ coalitie.” Ze hielpen bij het “smeden van strijdplannen en het verzamelen van vitale informatie over de Russen.”

Het stuk inde Sunday Times flirt ook met bekende thema’s uit het artikel in The New York Times, zoals het bekende risico op een nucleaire oorlog en de incompetentie van de Oekraïense regering en legerleiding die tot de nederlaag leidde. Er was “nervositeit,” wordt ons kort verteld, “dat het geven van steeds zwaardere wapens aan Oekraïne de spanningen met Rusland zou kunnen doen escaleren.” De Russen “hadden met de nucleaire sabel gerammeld.”

Er wordt ons verteld dat de Verenigde Staten en Groot-Brittannië het tegenoffensief van Oekraïne zorgvuldig hadden gepland, maar dat de Oekraïense president Volodymyr Zelensky en generaal Oleksandr Syrsky, de bevelhebber van de grondtroepen van Oekraïne, “andere ideeën hadden.” Om nogmaals de stelling te benadrukken dat de VS en Groot-Brittannië alles hadden gedaan wat ze konden en dat de nederlaag bij het Oekraïense politieke en militaire leiderschap ligt, benadrukt The Times dat de VS “gefrustreerd” en “ongeduldig” raakten.

Hoewel het weer minder tijd besteedt aan deze uitweidingen, raakt The Times ook aan een van de meer cynische aspecten van de verslaggeving van The New York Times. The New York Times meldt dat één waarde van de oorlog in Oekraïne is dat het “een groots experiment in oorlogsvoering was, één die niet alleen de Oekraïners zou helpen, maar de Amerikanen ook zou belonen met lessen voor toekomstige oorlogen.” Terwijl “het de Oekraïners waren die vochten en stierven,” was de VS “Amerikaanse uitrusting en tactieken aan het testen en lessen aan het uitwisselen”. De Sunday Times maakt een vergelijkbaar cynisch punt: “Oekraïne heeft een verschrikkelijke prijs betaald door zichzelf te verdedigen, maar ze hebben ons ook een venster gegeven op moderne oorlogsvoering.” Het VK zou “de lessen die ze hebben geleerd tijdens de lente en zomer van 2023 meenemen naar het leger, dat ze willen omvormen tot een dodelijkere, wendbaardere strijdkracht.”

Maar de derde en meest cruciale rol die The Times voor Groot-Brittannië claimt, is dat ze de rol van bemiddelaar tussen de VS en Oekraïne speelden, die het partnerschap bij elkaar hield en de oorlogsinspanning mogelijk maakte. “Het meest cruciale,” onthult The Times, “terwijl de Amerikanen de ’crème’ van de wapens aan Oekraïne leverden en de precieze richtgegevens om ze effectief te gebruiken, waren het Britse militaire leiders die, onder Operatie Scorpius, de moeilijke relatie tussen Washington en Kiev bij elkaar hielden.” Destijds werd dit niet gemeld, maar terwijl de regering Biden “nog steeds een onberispelijk, verenigd front met haar Oekraïense bondgenoten etaleerde… waren de spanningen achter de schermen al maanden aan het oplopen en tegen het begin van de zomer van 2023 hadden ze een punt bereikt waarop ze uit de hand dreigden te lopen.”

Op het moment dat “de relaties tussen de Oekraïners en de Amerikanen een dieptepunt bereikten,” brak de Britse admiraal Sir Tony Radakin “een lang geplande vakantie” af en vertelde Wallace dat het “te breekbaar” werd en zei “dat hij naar Oekraïne moest gaan om beide partijen bij elkaar te brengen.” Radakin “zou met Zaluzhny gaan zitten, de Oekraïners aanhoren en proberen hun perspectief aan de Amerikanen uit te leggen.”

De Britse bemiddeling was een succes. Haar “diplomatie bracht de twee partijen weer bij elkaar en midden augustus ontmoetten Radakin, Zaluzhny en [commandant van het Amerikaanse leger Europa en Afrika] Cavoli elkaar persoonlijk op de Pools-Oekraïense grens. Tijdens een vijf uur durend gesprek stippelden ze plannen uit voor het tegenoffensief en maakten ze plannen voor de winter en voor het volgende jaar. Het was een teken dat de Amerikanen niet snel ergens heen zouden gaan.” Opnieuw had Groot-Brittannië het partnerschap gered en Amerika in de oorlog gehouden. Dit was een vaste rol voor Radakin: “Hij was de persoon die de VS aan boord hield en de regering Biden in Oekraïne hield.”

Het Verenigd Koninkrijk heeft er alles aan gedaan om Oekraïne te helpen de oorlog te winnen. Het heeft Oekraïne “onwrikbare steun” gegeven. Het nam het voortouw door wapens en langeafstandsraketten te sturen en zette voet aan de grond “toen niemand anders dat deed.” Het was het “brein” van de coalitie en bracht “vitale inlichtingen… ter tafel”. Het meest cruciale”, vertelt The Sunday Times, ”was dat de Britten de onmisbare bemiddeling leverden die de Amerikaans-Oekraïense relatie in stand hield en Amerika in de oorlog en de oorlogsinspanning en het partnerschap mogelijk hield.”

Er tekent zich een patroon af in de berichtgeving van de Westerse mainstream media over de geschiedenis van de oorlog. Het is niet Oekraïne dat alles deed wat het kon en het Westen dat hen in de steek liet met onvoldoende wapens en beperkingen op het gebruik ervan. Het is het Westen dat alles deed wat het kon en Oekraïne dat hen in de steek liet door orders niet op te volgen. Het artikel inde New York Times van maart leidde de weg en het artikel in de Sunday Times van april legt het patroon vast. Het onuitgesproken doel van al deze topgeheime onthullingen die Amerikaanse en Britse functionarissen met de pers willen delen, lijkt de voorbereiding van het publiek in het Westen op een nederlaag in Oekraïne en de voorbereiding op wat er daarna ook komt.

Copyright © 2025 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

De VS brengen alle argumenten in diskrediet waarom zij de wereld zouden moeten leiden

Volg Frontnieuws op 𝕏 Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: