Jaren geleden zei Doug Casey: “Als imperia sterven, doen ze dat verrassend snel.” Die opmerking deed destijds de wenkbrauwen fronsen, maar hij was volkomen correct in zijn observatie.
Ernest Hemingway maakte een soortgelijke opmerking toen een personage in zijn roman The Sun Also Rises werd gevraagd hoe hij failliet ging. Het antwoord was: “Geleidelijk, dan plotseling.”
Nogmaals, dit klinkt cryptisch, maar het is accuraat, schrijft Jeff Thomas.
Elk imperium is op zijn hoogtepunt almachtig, maar de broosheid van een imperium in verval is moeilijk te bevatten, omdat de beelden meestal niet laten zien wat er komen gaat.
Grote landen zijn gebouwd op traditionele waarden – ijver, zelfredzaamheid, eer, enz. Maar imperia zijn duidelijk anders. Hoewel het een betwistbaar punt lijkt, is een imperium een groot land dat door zijn traditionele waarden ongewoon welvarend is geworden. Er zijn veel landen, zowel grote als kleine, die “groot” zijn in hun vormende waarden, maar slechts enkele worden imperia.
Ja, de welvaart is te danken aan traditionele waarden, maar een groot land wordt pas een imperium als zijn welvaart voldoende is om uit te breiden – om andere landen binnen te vallen – om hun bezittingen te plunderen en hun volkeren te onderwerpen.
Achteraf zijn wij geneigd te begrijpen dat het Romeinse Rijk daardoor mogelijk werd. En we accepteren dat het Spaanse imperium is ontstaan door de invasie van Amerika en de plundering van het precolumbiaanse goud.
En we begrijpen dat het kleine eiland Groot-Brittannië zijn imperium verkreeg door de wereld te bedekken met kolonies die het met geweld had ingenomen.
In alle gevallen was het patroon hetzelfde: uitbreiden, veroveren, plunderen, overheersen.
Als Britse onderdaan begreep ik in mijn jeugd dat eerdere imperia waren ontstaan door snode bedoelingen, maar ik werd aangemoedigd te geloven dat het Britse imperium op de een of andere manier anders was – dat mijn voorvaderen de zeven zeeën bevoeren om verre volkeren te bevrijden. Dat was natuurlijk onzin.
Het Britse imperium is al lang voorbij, en het huidige imperium zijn de Verenigde Staten. Rond 1900 streefde het toenmalige grote land van de VS naar een imperium en de toenmalige president, Teddy Roosevelt, was onverzadigbaar in zijn verlangen om vreemde landen te veroveren, zowel dichtbij (Nicaragua, Guatemala, El Salvador, Panama, Puerto Rico, Cuba) als veraf (Hawaï, Filipijnen, Japan).
De resultaten van zijn inspanningen waren meestal succesvol, en hoewel de ingenomen landen geen kolonies werden genoemd, waren ze zeker bedoeld als vazalstaten. En het lijdt geen twijfel dat de methoden van de Amerikaanse regering niet vriendelijker waren dan die van de Hunnen. Sommige locaties, zoals Hawaï, verliepen vrij vreedzaam, terwijl andere, zoals de Filipijnen, een brute slachting op grote schaal vereisten.
En dergelijke tactieken veranderen de aard van een “groot” land. Ja, het maakt het mogelijk om nog groter te worden, in termen van overheersing, maar het houdt op groot te zijn in termen van zijn waarden.
In de meeste gevallen plant dit de zaden van de empirische ineenstorting. Het imperium, zelfs terwijl het groeit, verrot van binnenuit, met afnemende principes en moraliteit – de eigenschappen die het juist hebben gecreëerd.
Hierdoor ontwikkelt het imperium op zijn beurt een gewoonte van onderwerping – zelfs tegenover zijn vrienden en bondgenoten in het buitenland – de landen die aan boord zijn gekomen om deel te nemen aan de welvaart. Hoewel deze loyaliteit van andere naties tot op zekere hoogte oprecht is, worden zij behandeld als minderwaardige naties, wat uiteindelijk leidt tot wrevel tegen het imperium.
In de nadagen van het imperium worden de geallieerde naties dan ook knechten. Hun haat tegen het imperium is voelbaar, maar ze blijven met tegenzin gehoorzamen.
Imperia zijn gebouwd op monetaire welvaart. We kunnen begrijpen dat een imperium in zijn hoogtijdagen iedereen naar zijn kusten trekt. Het bouwt het vermogen op om anderen de wet voor te schrijven, omdat de hele wereld hoopt op een gunst. Maar tegen het einde van de empirische periode wordt het verstoten door allen die ooit echte bondgenoten waren.
In zijn nadagen raakt een imperium uitgehold. Het gaat gebukt onder een dure en topzware regering. Van de middenklasse wordt verwacht dat zij de massa’s van liefdadigheid voorziet door middel van brood en spelen, en de politieke klasse trouw blijft. Traditionele waarden zijn grotendeels verdwenen en “iedereen probeert van iedereen te leven.”
Op dit punt is het imperium slechts een superstructuur, die steeds minder solide wordt. Belangrijk is dat de welvaart die het imperium mogelijk maakte, wordt vervangen door de illusie van welvaart – schulden.
Tegelijkertijd wordt de politieke klasse steeds tirannieker om het instortende bouwwerk bijeen te houden. In het laatste stadium nemen de tirannieke inspanningen toe, zowel in frequentie als in omvang, om de onderwerping van de massa’s zo lang mogelijk in stand te houden.
Het kan nuttig zijn voor de lezer om deze laatste regel nog eens te lezen, omdat deze ontwikkeling het meest herkenbare symptoom is van de laatste fase voorafgaand aan de ineenstorting van het imperium.
Deze laatste periode is niet alleen moeilijk te verwerken, maar ook zeer verwarrend voor degenen die leven binnen een stervend imperium.
Het bouwwerk staat nog steeds overeind. Bij elke verkiezing hopen de kiezers dat er op de een of andere manier een kampioen zal opstaan die “alles zal herstellen zoals het was”.
Maar het is belangrijk op te merken dat dit historisch gezien nooit gebeurt. Terwijl de gemiddelde burger tevergeefs hoopt dat zijn politieke leiders “wakker worden” en ophouden met die onzin, begrijpt hij niet dat voor de politieke leider macht het belangrijkste streven is. Hij trekt zich niets aan van het welzijn van de bevolking.
De politieke klasse is niet van plan ook maar een klein beetje macht af te staan voor het welzijn van het volk dat zij moet vertegenwoordigen.
Historisch gezien is elk imperium van binnenuit ingestort. Als de appel eenmaal echt rot is, kan dit niet meer ongedaan worden gemaakt.
En dus zullen we, als we de afgelopen jaren en decennia goed hebben opgelet, erkennen dat het huidige imperium al over zijn houdbaarheidsdatum heen is. Zijn politieke structuur is aan beide zijden volledig gecorrumpeerd; de economie is ten dode opgeschreven door onbetaalbare schulden; de bevolking is onproductief geworden, en het is nu bezig zijn vroegere vrienden met steeds wanhopiger maatregelen van zich te vervreemden.
En hier keren we terug naar onze openingsparagrafen.
In de laatste fase voor de ineenstorting verloochent het imperium zijn volgelingen en heeft het dus geen nut meer voor hen. Plotseling wordt het imperium een verplichting. En op dat moment kijken degenen die de vernedering hebben moeten verdragen dat zij de slaven zijn, uit naar een, al is het maar gedeeltelijke, val van het imperium.
Momenteel houdt het Amerikaanse imperium een illusie van dominantie in stand, maar het is niet bestand tegen een test. Een nederlaag in de oorlogsvoering, een ineenstorting van de financiën, het verlies van de oliedollar of de reservemunt, of een van de vele triggers die nu opdoemen, zouden voldoende zijn om de VS van de ene dag op de andere op de knieën te krijgen. Het enige dat nodig is, is dat een van de triggers wordt overgehaald.
Het doet er weinig toe wat de gebeurtenis zal zijn; het is voldoende te begrijpen dat we nu heel dichtbij komen en dat de gebeurtenis onvermijdelijk is.
Historisch gezien is het zo dat wanneer een imperium sterft, alle noten plotseling op hun plaats vallen.
De politieke klasse van elk imperium is arrogant en afhankelijk van bondgenoten die doen wat hun wordt opgedragen, maar wanneer het imperium een beslissende klap krijgt, zijn degenen die ooit trouwe bondgenoten waren, nu even bereid het imperium in de steek te laten als ratten een zinkend schip zouden verlaten.
Wanneer dit gebeurt, vallen de steunpilaren waarop het imperium rekende om het overeind te houden, snel weg. De ineenstorting zal “geleidelijk en dan plotseling” plaatsvinden.
Als dit eenmaal is begrepen, wordt de vraag voor de lezer waar hij wil zijn als het bouwwerk valt; of hij een alternatieve situatie heeft voorbereid die de kans vergroot dat hij het debacle met zijn huid zal overleven.
Zouden de oude imperia ook een soort van bild back better idee gehad hebben.
Zoals die idiote Schwab het noemt; a small window off oppertunity?
Wie kan mij zeggen wat die small window is?
Nu alles verschuift en het beslissende moment van ondergang en start vh nieuwe niet meer dan een sec duurt.
Ongelofelijk belangrijk artikel.
Veel historici hebben geschreven over de oorzaken van opkomst en ondergang, van “wereld-rijken”.
Het is in de geschiedenis, al vele malen gebeurd.
Er kan niet genoeg gewaarschuwd worden, tegen de ellende die dit voor iedereen veroorzaakt.