Waarom de migrantencrisis een ramp is die het Europese politieke establishment zichzelf heeft toegebracht

De massale import van regimecliënten uit de derde wereld, onder het mom van hooggestemde liberale waarden, is een op hol geslagen fenomeen geworden dat een bedreiging vormt voor de Europese politieke orde die eraan ten grondslag ligt, schrijft Eugyppius.

Enkele gewaardeerde lezers maakten bezwaar tegen mijn opmerking in het bericht van gisteren dat het politieke establishment “volkomen machteloos” lijkt om migratie te stoppen. Ze wijzen erop dat het importeren van buitenlandse politieke cliënten de belangen van de elite bevordert en suggereren dat de huidige golf van massale migratie gewenst is, misschien zelfs opzettelijk in gang is gezet. Nu mijn internet weer werkt, zal ik het risico nemen om een aantal oude plague chronicle thema’s te herhalen, om mijn gedachten vollediger uit te leggen.

Allereerst ben ik het ermee eens dat onze machthebbers massamigratie lange tijd gretig hebben gesponsord. Ze hebben ook meegewerkt aan de totstandkoming van het enorme netwerk van NGO’s, filantropische organisaties en mensensmokkelaars die de derde wereld vandaag de dag nog steeds Europa binnensmokkelen. In theorie zou het politieke establishment deze onzin morgen met een aantal maatregelen kunnen stoppen. Italië zou kunnen stoppen met het opvissen van migranten uit de oceaan, Duitsland zou kunnen stoppen met hen geld te betalen en de EU-lidstaten zouden de schandalig domme juridische constructie van asiel op de schroothoop kunnen gooien. Helaas kan de bestuurlijke staat zich op deze manier niet omdraaien. Alle beleid is onderhevig aan sterke inertiekrachten, alleen al vanwege de complexiteit van het institutionele apparaat en de enorme aantallen mensen die erbij betrokken zijn. Het duurt jaren voordat het systeem zelfs maar inziet dat wat het doet dom is, en nog langer voordat het stopt met dom handelen. De huidige toestroom, die het gevolg is van krachten die meer dan tien jaar geleden in gang zijn gezet, is een catastrofe die het regime zelf heeft veroorzaakt en waarvoor het zeer slecht is toegerust.

Laten we de manieren tellen waarop oneindige vluchtelingen slecht zijn voor de machthebbers:

1) Ze wakkeren een ongekende oppositie aan van het lang gemobiliseerde midden, of (in officiële taal) “extreem-rechts”. Alternative für Deutschland is nu de op één na grootste politieke partij in Duitsland. Dit is een hele politieke crisis op zich.

2) Omgekeerd vernietigen ze de steun voor de coalitieregering en zuigen ze het enthousiasme voor hun beleid weg. Als er deze zondag verkiezingen zouden worden gehouden, is het onwaarschijnlijk dat de liberale FDP zelfs maar de drempel van 5% zou halen om leden in de Bondsdag te krijgen. De migratiecrisis drijft ook een zeer lastige en ongemakkelijke politieke wig tussen Oost-Duitsland en het Westen.

3) Massale migratie ontketent krachten die een bedreiging vormen voor de naoorlogse internationale orde die de grenzen juist heeft opengesteld. Het onvermogen van de Europese Unie om de migratie te beperken zal de lidstaten aanmoedigen om hun eigen nationale grenzen nieuw leven in te blazen, wat uiteindelijk de legitimiteit van de EU zal ondermijnen en de Schengenovereenkomst zal bedreigen.

4) De voordelen die het regime hoopt te behalen uit massamigratie liggen nog vele jaren in de toekomst. In de tussentijd zijn de migranten gewoon een blok aan het been. Ze bieden geen onmiddellijke voordelen om al het slechte in de punten 1) tot 3) te compenseren.

Het huidige establishment heeft een keuze: of ze moeten een manier vinden om deze negatieve gevolgen binnen de perken te houden, vooral door de oppositie op te sluiten, of ze moeten de migratie matigen. Dat zijn hun enige twee opties en tot nu toe falen ze jammerlijk op beide fronten. Vooral daarom denk ik dat dit een ramp voor ze is.

In mei schreef ik een stuk waarin ik het gedachtegoed van Bertrand de Jouvenel over de aard van macht in moderne politieke systemen en het belang van de hoog-laag alliantie voor de bestuurlijke staat samenvatte. Het probleem voor heersers, altijd en overal, is de opkomst van welvarende semi-autonome sociale groepen in het midden of de bovenlaag van de samenleving, die hun eigen politieke visie hebben en zich verzetten tegen bestuurlijke inmenging. Om deze oppositie te ondermijnen, sluiten elites bondgenootschappen met politieke cliënten aan de onderkant. Onder het mom van egalitarisme en gelijkheid beloven ze deze cliënten de rijkdom en privileges te geven die onterecht door hun meerderen worden gemonopoliseerd. Naarmate de bestuurlijke staat groter en roofzuchtiger wordt, wordt zijn honger naar bondgenoten aan de onderkant groter. Daarom is de westerse politiek er tegenwoordig zo op gebrand om nieuwe categorieën van achtergestelde volkeren te definiëren en nieuwe buitenlandse categorieën te importeren. Hoeveel sociale en culturele chaos dit project ook veroorzaakt, het wordt verondersteld stabiliserend te werken voor het regime, want daar is het voor bedoeld. Nu we een punt hebben bereikt waarop deze strategie het establishment actief destabiliseert, kunnen we gerust concluderen dat er iets mis is gegaan.

Het is een vergissing om onze machthebbers op te vatten als niets anders dan samenzwerende, intrigerende Machiavellianen. Er zitten genoeg duistere mensen met kwade motieven aan de top, maar het bewijs van hun incompetentie is net zo overweldigend. Het merendeel van de politieke elite ziet het smeden van allianties aan de onderkant waarschijnlijk minder als een sluwe strategie en meer als het nastreven van ideologische vereisten. Ik zie geen andere manier om te verklaren waarom hun beleid op dit gebied zo slecht aansluit bij hun belangen.

Het late Westerse liberalisme is de ideologische vorm die de high-low alliantiestrategie heeft aangenomen. Het is dit ideologische systeem, meer dan enig afzonderlijk individu, dat aan het roer staat, en het is ernstig uit balans. Vóór de grote oorlogen van de twintigste eeuw werd het liberalisme ingesloten door zowel onliberaal links als door machtige nationalistische krachten. Deze hielden haar universaliserende neigingen effectief in bedwang en dwongen het liberalisme ook te concurreren met ideologische rivalen. Het liberale Westen moest zichzelf presenteren als superieur aan communistische regimes in het buitenland en autoritaire nationalisten in eigen land. De onderdrukking van binnenlandse nationalistische ideologieën in Europa na 1945 en het einde van de Koude Oorlog in 1990 betekenden een grote opheffing van de beperkingen en de liberale elites reageerden daarop door een nieuw internationaal programma te ontwikkelen dat, althans in theorie, de hele mensheid omvatte. Gedurende een hele generatie waren onze elites vrij om dit programma na te streven, blind voor de vele interne tegenstrijdigheden en onpraktische aspecten ervan. Maar met het einde van de onbetwiste Amerikaanse hegemonie en de terugkeer van de multipolariteit bevindt het ongebonden liberalisme zich weer in een begrensde wereld.

Zolang deze scheve verhouding blijft bestaan, tussen de ongedwongen ideologische visie aan de ene kant en de begrensde realiteit aan de andere kant, zullen we alleen maar een escalatie van disfunctioneren zien. In onze nieuwe wereld is het veel minder zeker dat migranten ooit de cliëntenrol zullen vervullen die hen wordt voorgespiegeld. Omdat er nu een duidelijke ‘buitenkant’ is van de Westerse politieke orde, zullen de buitenlandse loyaliteiten van onze nieuwkomers verder reiken dan hun liberale beschermheren en zich richten op rivaliserende ongebonden staten. Veel van de blijvende aantrekkingskracht van het liberalisme komt voort uit de welvaart van het liberale Westen, die nu door de grote politieke projecten uit het tijdperk van de ongebondenheid dreigt te worden verslonden. In de jaren dat ze dachten dat de geschiedenis voorbij was, dichtten Europese politici zichzelf de verantwoordelijkheid toe voor alles van menselijke armoede tot virussen en het weer, en ontwikkelden ze een luxepolitiek die zich niets aantrok van elementaire staatsfuncties zoals grensbeveiliging en nationale defensie.

Onze wereld heeft ernstige politieke problemen, maar ik koester een beperkt optimisme over de specifieke kwaadaardigheden die zijn ontstaan in de onstuimige decennia tussen 1990 en 2020. De randvoorwaarden die al deze modieuze onzin mogelijk maakten zijn niet langer aanwezig en vroeg of laat zal dit spul sterven. De enige vraag is hoeveel schade het nog zal aanrichten.

Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.

OMVOLKING DOSSIER

Nederlandse premier en WEF Global Leader Rutte voert vluchtelingenagenda uit

Volg Frontnieuws op Telegram

Lees meer over: